Ιεραποστολή: χρέος κάθε χριστιανού

blog counter

Επισκόπου Αχελώου κ. Ευθυμίου, Ο καλός αγώνας, εκδ . Αποστολικής Διακονίας, σελ. 191-198

Σκοπός

Να υπογραμμίσομε το χρέος της διαδόσεως του Ευαγγελίου σ' όλον τον κόσμο, προβάλλοντας ως παράδειγμα το ενδιαφέρον του Χριστού για όλους τους ανθρώπους.

Βασικές Ιδέες

•  Μια ευκαιρία για καινούργιες εμπειρίες.
•  Αγιογραφικό κείμενο: Ματθ. θ' 35-38, ι', 1, 7-8.
•  Είναι θέλημα του Θεού.
•  Συνέπεια της χριστιανικής ζωής.
•  Το χρέος μας να δούμε, ν' ακούσομε, ν' αποφασίσομε.

Βοήθημα

Έντυπο μάθημα του Γραφείου Εξωτερικής Ιεραποστολής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η κάθε μέρα που ανατέλλει είναι, παιδιά, μια καινούργια ευκαιρία που μας προσφέρεται μια για πάντα από τον Θεό. Ευκαιρία για καινούργιους αγώνες, για καινούργια άμιλλα στο στίβο της ζωής, για νέες νίκες, πρωτόγνωρες χαρές ή άπογοητεύσεις, μια ευκαιρία μοναδική να χτίσομε κάτι καινούργιο μέσα μας και γύρω μας, ν' αποκτήσομε νέες εμπειρίες.

Κι είναι η γοητεία του άγνωστου και του καινούργιου που μαγεύει πιο πολύ τις νεανικές σας καρδιές, σε τούτη ιδιαίτερα την ηλικία. Στην ηλικία που αγαπάτε με πείσμα το απόλυτο κι η ματιά σας εκστασιάζεται μπροστά στους μεγάλους ανθρώπους, τα ευγενικά και γενναία αισθήματα, τις μεγάλες και ηρωικές πράξεις. Γιατί έχετε μέσα σας κρυμμένο έναν ήρωα έφηβο, που όλο και ζητάει κάτι περισσότερο απ' αυτό που έχει, που δεν επαναπαύεται στη μια κορφή, αλλά θέλει καινούργιες συγκινήσεις, καινούριες κατακτήσεις.

Σ' αυτόν τον ήρωα έφηβο πιστεύω βαθιά πως απευθύνεται τούτο το κείμενο της Κ.Δ. που θα διαβάσομε σε λίγο. Ας αξιοποιήσομε τούτη την ευκαιρία που μας προσφέρει σήμερα ο Κύριος μέσα από τις σελίδες του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Μια ευκαιρία που πιστεύω πως είναι σημαντική για τη ζωή μας.

ΑΝΑΠΤΥΞΗ

(Ο Κατηχητής διαβάζει το κείμενο (σε απόδοση): Ματθ. Θ' 35-38 και τους στιχ. 1, 7 και 8 του Ι' κεφ.).

«...Και περιήγεν ο Ιησούς τας πόλεις πάσας και τας κώμας... Ιδών δε τους όχλους ευσπλαγχνίσθη περί αυτών, ότι ήσαν εκλελυμένοι και ερριμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα...».

Ας μεταφέρομε παιδιά, τούτη την εικόνα, που τόσο όμορφα μας παρουσιάζει ο Ευαγγελιστής στη δική μας εποχή, σε τούτη τη μέρα και στιγμή αν θέλετε...

Εκείνος που υποσχέθηκε «ότι είναι πάντα ο ίδιος στους αιώνες», βγαίνει και πάλι στον απέραντο αγρό Του, για να σπείρει το Λόγο Του... Προχωρεί μέσα στους θορυβώδεις δρόμους μας, τους δρόμους όλου του κόσμου, σε μικρά λησμονημένα μονοπάτια, στις πολιτείες και τα χωριά, στις ζούγκλες και στις ερημιές της γης. Ψάχνει για το ένα εκείνο πρόβατο που λείπει από τη στάνη, για εκείνο που έχασε ή δεν γνώρισε ποτέ τη σιγουριά και την αγάπη του βοσκού του. Για κάθε καρδιά χτυπά η καρδιά Του, γιατί «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».

Η ματιά του τρέχει πάνω στην ακαλλιέργητη γη που καρτερεί το σπόρο για να βλαστήσει και να φουντώσει. Αγκαλιάζει στοργικά με το βλέμμα Του όλα εκείνα τ' αδέλφια μας που καρτερούν αιώνες τώρα Εκείνον, που είναι το φως στο ατέλειωτο σκοτάδι τους, Ζωή και Ανάσταση για τη στερημένη άπ' το αληθινό νόημα και σκοπό ζωή τους... Τρέχει στα σκοτεινά βάθη της Ασίας, στην καυτερή Αφρική και στους πάγους της Αλάσκας, κι αντικρύζει γεμάτος θλίψη την ανικανοποίητη προσμονή στα μάτια χιλιάδων αδελφών μας.

Και στρέφεται σε μας. Δεν χρειάζεται να μας πει τίποτα. Ρίχνομε μια ματιά στο γεωγραφικό χάρτη και βλέπουμε μόνοι μας, πόσο πολύς είναι ο θερισμός. Κοιτάζομε γύρω μας και αισθανόμαστε πόσο λίγοι είναι οι εργάτες.

Τι θ' απαντήσομε λοιπόν στο ερωτηματικό Του βλέμμα;

Ας προσπαθήσομε λοιπόν να τοποθετηθούμε τίμια μπροστά στο ερωτηματικό βλέμμα του Κυρίου, να δούμε βαθιά το θέμα της Ιεραποστολής, να ξεχωρίσομε σ' αυτό το δικό μας χρέος και τη δική μας προσωπική ευθύνη.

1. Είναι θέλημα του Θεού

Είναι αλήθεια συγκλονιστικό αυτό που διαβάζομε σ' ένα σημείο της Κ.Δ. και δεν μπορεί παρά να συνταράξει βαθιά και να συγκινήσει την καρδιά και τη σκέψη μας. «Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον ώστε τον Υίόν αυτού τον Μονογενή έ δ ω κ ε ν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν...».

Όλοι μας ξέρομε τη σημασία εκείνου του «έδωκεν», όταν σκεφθούμε ότι μεταφράζεται σε ενσάρκωση του Υιού του Θεού, άπειρη συγκατάβαση του Θεού προς τον ’νθρωπο, αμέτρητη αγάπη, Σταύρωση, θάνατο πάνω στο ατιμωτικό ξύλο του Σταυρού και ένδοξη Ανάσταση. Γιατί αυτή η κένωση και αυτοπροσφορά του Θεού προς το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος; Μας το λέει ο ίδιος ο Ευαγγελιστής: «ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον». Τόσο πολύ, μας αγάπησε ο Θεός, τόσο βαθιά θέλησε τη σωτηρία και την Αποκατάσταση του ανθρώπου...

Ο Θεός αποκαλύφθηκε και φανερώθηκε δια του Υιού Του... Ο Θεός θέλει την Ιεραποστολή, αφού πρώτος Εκείνος έκανε τη λυτρωτική κίνηση τη σωτηριώδη έξοδο που ζητεί από τους μαθητές Του κι εξακολουθεί και σήμερα να ζητάει από μας. Πρώτος αναζήτησε το χαμένο πρόβατο και Εκείνος είναι που αποστέλλει τους δώδεκα μαθητές στην περικοπή που διαβάσαμε σήμερα: «πορευόμενοι κηρύσσετε λέγοντες ότι ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών».

Σκεφθήκαμε ποτέ, ότι αυτή η «Βασιλεία των Ουρανών» που τόσο πολύ συνηθίσαμε το άκουσμά της, είναι άγνωστη κι ακατανόητη για εκατομμύρια ανθρώπους; Εμείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί «είδομεν το Φως το αληθινόν», απολαύσαμε την αληθινή ζωή και πήραμε γεύση της Αιώνιας Ζωής. Αλλά αυτή η ζωή, αυτό το Φως, μας δίνονται για να μας «μεταμορφώσουν» σε μάρτυρες του Χριστού μέσα στον κόσμο μας.

Η μεταφορά του Σωτηρίου μηνύματος, εως εσχάτου της γης, είναι η τελευταία εντολή του Κυρίου στους μαθητές Του: «Πορευθέντες, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». Η Λύτρωση και το Φως του Χριστού, δεν πρέπει να μείνει δικό τους κτήμα, εγωιστικά περιορισμένο στις Ιουδαϊκές κοινότητες. Τα έθνη, σ' όλο τον κόσμο πρέπει να γευθούν τη χαρά της Ενσαρκώσεως του Θεού, πρέπει κι αυτά να συγχορεύσουν και να συμψάλουν για το «καλό άκουσμα» της Σωτηρίας...

Έτσι οι πύρινες γλώσσες της Πεντηκοστής, βλέπομε να φλογίζουν το κήρυγμα των μαθητών και του Παύλου στις ατέλειωτες περιοδείες του. Φλογισμένο απ' τη φωτιά του Αγίου Πνεύματος, το κήρυγμα δεν σταματά ούτε μπροστά στους κινδύνους, ούτε μπροστά στα μαρτύρια, ούτε στα σύνορα της Ιουδαίας. Γρήγορα ξεχύνεται έξω απ' αυτή, για να κατακλύσει την Ελλάδα και τη Ρώμη.

«Κι οι αιώνες περνούν. Έρχεται το Βυζάντιο. Νέα Ιεραποστολικά κατορθώματα. Νέοι λαοί πλησιάζουν και προσκυνούν το Σταυρό. Κι όταν, μετά χίλια περίπου χρόνια, η Αυτοκρατορία πέφτει κάτω από τις επιδρομές των Τούρκων, η Ιεραποστολή σταματά σε τούτη τη γωνιά της γης, αλλά τη σκυτάλη παίρνει η Ρωσική Εκκλησία. Τα σύνορα της Εκκλησίας πλαταίνουν. Το λάβαρο του Σταυρού διασχίζει την αχανή Σιβηρία και φθάνει στην Κίνα, Κορέα, Ιαπωνία, μέχρι την παγωμένη Αλάσκα...».

Το θέλημα του Θεού εκπληρώνεται. Η σκληροκαρδία και ο εγωισμός μας, δεν εμποδίζουν το Λόγο του Θεού, να σπάσει τα σύνορα, να εξουδετερώσει τις αποστάσεις, να στήσει τα λάβαρο του Σταυρού, σε νέες χώρες, σε νέες καρδιές...!

2. Συνέπεια της χριστιανικής ζωής

'Οταν μιλάμε για Ιεραποστολή, παιδιά, δεν εννοούμε απλώς ένα έργο «αλληλεγγύης», ένα «χρέος», ή μια έκφραση Αγάπης. Τούτη η λέξη, έχει σχέση με την ίδια την ύπαρξή μας ως Χριστιανών. «Ανάγκη γαρ μοι επίκειται, ουαί δε μοι εστί, εάν μη ευαγγελίζωμαι...», μας λέει ο Απόστολος των Εθνών.

Ο Χριστιανός που τρώγοντας το Σώμα και πίνοντας το Αίμα του Χριστού, συσσωματώνεται μ' Αυτόν, δεν είναι δυνατόν να σκέπτεται, να αισθάνεται, να θέλει, να ενεργεί, να βλέπει τον κόσμο με τρόπο διαφορετικό απ' το Χριστό μας. Δεν μπορεί να περιορίσει τον ορίζοντά του στην ενορία του, την πόλη του, το έθνος του. Είναι αδύνατο να αδιαφορήσει για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν χωρίς ελπίδα και «άθεοι εν τω κόσμω». Γνωρίζει ότι ο θεός, «εποίησεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων» και τούτο κάνει πιο επιτακτικό το χρέος του, να καταστήσει κοινωνούς της χαράς Του και τους άλλους ανθρώπους. Και το χρέος αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το κοσμοπολίτικο εκείνο πνεύμα, που ψάχνει για περιπέτειες μακριά από την πατρίδα, ούτε με καμιά ρομαντική διάθεση που παραβλέπει τις ανάγκες της πατρίδας του. Ζώντας με το Χριστό πάντα, ο Ιεραπόστολος παραμένει ρεαλιστής. Ξέρει ότι παντού υπάρχει πεδίο για ιεραποστολική εργασία. Όμως, είναι σε θέση να διακρίνη, ότι σε ώρισμένες περιοχές η ανάγκη είναι επιτακτική και οι «εργάται ολίγοι», ότι υπάρχουν περιοχές στις οποίες το Ευαγγέλιο ούτε μια φορά δεν έχει κηρυχθεί. «Πώς ουν επικαλέσονται εις ον ουκ επίστευσαν; πώς δε πιστεύσουσι ου ουκ ήκουσαν; πώς δε ακούσουσι χωρίς κηρύσσοντος; πώς δε κηρύξουσι εάν μη αποσταλώσι;». Αυτά τα τέσσερα «πώς» ανησυχούν και φλέγουν τη σκέψη και την ψυχή του. Ο Ιεραπόστολος πιστεύει ότι δεν υπάρχει πιο πολύτιμος θησαυρός στη διάθεση του ανθρώπου από την αλήθεια και το Λόγο του Θεού.

Για τούτο αισθάνεται, ότι περισσότερο αδικημένοι στην εποχή μας είναι όσοι έχουν στερηθεί το Θείο Λόγο, όχι γιατί οι ίδιοι αρνήθηκαν να τον ακούσουν, αλλά γιατί εκείνοι που τον κατέχουν επί αιώνες πολλούς αδιαφόρησαν να τους τον κηρύξουν.

Είναι αδύνατο να βλέπει το Σταυρό του Κυρίου, πάνω στον οποίο Εκείνος, «τείνας τας παλάμας ενηγκαλίσατο έθνη και λαούς», και να περιορίζεται να υμνεί το Σταυρωμένο Λόγο, και να ζητεί το έλεός Του, χωρίς να συμμερίζεται το παγκόσμιο νόημα της θυσίας αυτής.

Ο συνειδητός χριστιανός, που συμμετέχει διαρκώς και βαθιά στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας, που βιώνει καθημερινά τα συνταρακτικά γεγονότα της θυσίας και της προσφοράς του Θεού, φλογίζεται απ' την ανάγκη να φωνάξει και στους άλλους: «Δεύτε».

Όταν λοιπόν έθνη ολόκληρα παραμένουν διαρκώς σιωπηλά στον αίνο και τη δοξολογία του Θεού, όταν «αι γλώσσαι και φυλαί της γης», δεν έμαθαν ακόμα να προσεύχονται στο Δημιουργό τους και να ζητούν τη Λύτρωση και Χάρη πώς είναι δυνατόν να επαναπαυθεί, όποιος από μας ένιωσε έστω και για μια φορά βαθιά την Αγάπη του Θεού, πώς είναι δυνατόν να σιωπήσει, να μην ποθήσει βαθιά να ενώσει τον αίνο και τη Δοξολογία στο Λυτρωτή μας, με όλες τις φωνές της Δημιουργίας;

Γι' αυτό παιδιά, όπως είπαμε και πριν, η συμμετοχή στην Ιεραποστολή δεν είναι απλώς θέμα καθήκοντος, αλλά προϋπόθεση και συνέπεια της αληθινής εν Χριστώ ζωής.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ

1. Να δούμε!

Ξέρω καλά πως αυτή τη στιγμή ένα ερώτημα έντονο βασανίζει την καρδιά σας και ζητάει επιτακτική απάντηση. Κι εμείς; Πώς να εκτεθούμε σε περιπέτειες, πώς να ριψοκινδυνεύσουμε στην αβεβαιότητα του έξω; Πώς να βγούμε απ' τις καλοτακτοποιημένες συνήθειες και δουλειές μας, απ' τους ασφαλτοστρωμένους μας δρόμους, για να λασπωθούμε στ' αυλάκια, που καρτερούν το Σπόρο;

Ας σκύψομε και πάλι στο Λόγο του Θεού, στην περικοπή που διαβάσαμε στην αρχή κι ας προσπαθήσομε σ' αυτές τις γραμμές να βρούμε απάντηση για το δικό μας χρέος, για τη δική μας Αποστολή.

Ο Κύριος στρέφει το βλέμμα Του στους λαούς της γης. Βλέπει τον πόνο ή την άγνοια, την πείνα και τη δίψα της αλήθειας στα γεμάτα προσδοκία μάτια τους, τον πόθο της Λυτρώσεως να καίει την ύπαρξή τους. Είναι όλοι αυτοί «οι πτωχοί», οι «συντετριμμένοι την καρδίαν», οι «τεθραυσμένοι», παιδιά Του άγαπημένα.

Να λοιπόν το πρώτο δικό μας χρέος: Ν α δ ο ύ μ ε. Να στρέψομε και μεις το βλέμμα μας προς τον «εν σκότει» λαό του Θεού. Να θυμηθούμε ότι το έργο Εκείνου που ήλθε «ευαγγελίσασθαι πτωχοίς, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν», είμαστε καλεσμένοι να το τελειώσομε και να το ολοκληρώσομε εμείς.

2. Ν' ακούσομε

Το δεύτερο χρέος μας λοιπόν, είναι ν' άκούσομε. Το βλέμμα του Κυρίου, αντικρύζει τα εκατομμύρια των ανθρώπων, που δεν άκουσαν ακόμη λέξη για όλη την Ιστορία της Αγάπης και της Λυτρώσεως. Και μετά στρέφεται σε μας. Αναζητάει τους εντολοδόχους που θα φέρουν το μήνυμα. Και μας αποστέλλει. «Η Βασιλεία των Ουρανών ήγγικεν...», ήλθε στον κόσμο και στις καρδιές μας και δεν έχομε δικαίωμα να τη γευόμαστε μόνοι μας. Γιατί πώς; Πώς αλήθεια θα φθάσομε στο Θεό μονάχοι μας, χωρίς τους αδελφούς όλης της γης; Πώς θα αντικρύσομε το ερωτηματικό βλέμμα Εκείνου, που μας έστειλε να σπείρουμε το Λόγο Του;

3. Ν' άποφασίσομε

Γι' αυτό πρέπει ν' άποφασίσομε . Είναι το τελευταίο μας χρέος. Από μας τους νέους ανθρώπους, περιμένει ο Θεός την ηρωική συγκατάθεση, το μεγάλο «Ναι».

Να γίνει η ζωή μας από τώρα μια ζωντανή και συνεχής δέηση, για όλους Εκείνους που από μας περιμένουν το λυτρωτικό μήνυμα. Να χαρίσουμε τη σκέψη μας σ' εκείνα τ' αδέλφια μας που δεν ένιωσαν ποτέ τη χαρά της Γεννήσεως του Θεού, μήτε την αγαλλίαση της Αναστάσεώς Του.

Εμείς οι νέοι άνθρωποι, να γίνομε οι κήρυκες στο σπίτι και το περιβάλλον μας, να ζεστάνομε με τη νεανική μας φλόγα τις παγωμένες καρδιές των συνανθρώπων μας, να τους θυμήσουμε ότι περ' απ' τον εαυτό τους υπάρχουν οι άλλοι, που είναι αδέλφια μας.

Κι αργότερα, γιατί όχι, να γίνομε εμείς οι ίδιοι εκείνοι, που θα φέρουν το μήνυμα της Αγάπης του Θεού «έως εσχάτου της Γης»...

Το βλέμμα του Κυρίου, πονεμένο, ερωτηματικό, γεμάτο αγάπη, δεν θα πάψει ποτέ να στρέφεται σε μας... Τι θ' απαντήσομε λοιπόν;

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Η Ιεραποστολή είναι χρέος του κάθε αληθινού χριστιανού.