ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ BOYOLLALI ΤΗΣ ΙΑΒΑΣ

blog counter

Christmas Liturgy at Saint Catherine Orthodox Church in Boyolali, Indonesia.

From Baptist to Orthodox

blog counter

The Journey of Fr. John Wehling

by Sharon Dargay

Spiritually speaking, the Rev. John Wehling has spent most of his 43 years searching for a home.

He found it eight years ago in the Orthodox priesthood, a calling that brought the married, father of three and his family to Livonia in July.

Wehling will celebrate his first Christmas as pastor of Holy Transfiguration Orthodox Church this Sunday, Dec. 25, amid incense and icons, in a markedly different way than he did as a Methodist minister just 12 years ago.

The Orthodox liturgy won’t look or sound like anything he experienced as an evangelical teenager, growing up in a Southern Baptist home.

“In some ways, the liturgy is very traditional. Some people call it formal, but I don’t like that word because it sounds stodgy,”

Wehling said.

“You feel very much at home in the liturgy. But there’s a real sense of reverence and holiness, so that you’re not too comfortable. We do believe the Eucharist is the body and blood of Christ. You feel the presence of God. You really are conscious of the presence of God.”

Byzantine-style icons painted in eye-popping colors on the walls, ceiling and around the altar, visually maintain that presence and remind parishioners of their communion with the saints. Christ is everywhere in the Biblical scenes that adorn the church. Church fathers and mothers, prophets and apostles, line the nave walls.

“There’s a very strong sense in the Orthodox church, that the church on earth is united with the church in heaven. When an Orthodox Christian stands in church and you’re surrounded by icons, you have a real visual sense that you are praying to the Lord with all those who have gone before you. In Hebrews, it talks about how we have to run the race and cross the finish line to the kingdom of God. We’re in the stadium surrounded by the witnesses who are cheering us on.“

Long journey

When Wehling started running his own spiritual marathon, friends rather than saints, witnessed his faith transformation.

“I grew up in a small town called Towanda, just 20 miles outside of Wichita. I was raised Southern Baptist and I started going to the Methodist church while I was in high school. We didn’t have a lot of kids in the Baptist church I was attending and most of my friends went to the Methodist church.”

As a teenager he got involved in the charismatic movement and learned about missionaries who smuggled Bibles into Russia. It was the kind of life he envisioned for himself, but his pastor counseled him to pursue college first.

He entered Central College, a small Christian school, where he met Anne Marie Edwards, an evangelical Christian and a Royal Oak native who grew up in Holly. They married during their sophomore year in 1989, had their first child a year and a half later and then moved to Kentucky where Wehling entered the seminary. After seminary he returned to Kansas to pastor a Free Methodist Church. He stayed in the job for four years.

“It was at that time I began to read about the ancient church. I was frustrated and there were a lot of reasons. But I was disaffected by certain things. In the evangelical church as a whole, there was an emphasis on church growth almost like marketing the church. Worship services were becoming more like rock concerts. I was put off by these sorts of things and at the same time I was reading the writings of the church fathers. The more I explored, I had to choose. I was really drawn to the Orthodox tradition.

“I was smitten by the Orthodox church and I couldn’t very well become Orthodox and be a Protestant pastor.”

A new faith

Wehling said his wife also was moving toward Orthodoxy, but at a much slower pace. She questioned his plan to quit his job, leave his faith and move the family to Spring Arbor where they would attend an Orthodox church and he would look for a job.

“If you’re an evangelical and you come into this church and they are swinging a censer and lighting candles and the priest is making the sign of the cross and they are singing everything they say, it’s strange. But once she began to explore it, she was sold. You know, if I went home today and said, I decided to do something else, she’d say ‘Have fun. I’m Orthodox and I’m not leaving.’”

A year after the family settled in Michigan, an Orthodox bishop suggested Wehling enter Orthodox seminary. He completed his studies in Pennsylvania and was ordained in 2003. He pastored a small church in Green Bay, Wisc., for eight years, before transferring to Holy Transfiguration Orthodox Church after its longtime pastor, the Rev. Michael Matsko retired in June.

Since his arrival he has officiated at two weddings, two baptisms, a funeral and recently welcomed new converts to the faith. His homilies are delivered with preparation but without notes or talking points.

“Everything is new. Everything is a first for me right now, these feasts and fasting seasons,”

Wehling said.

“And it’s new for these folks. The priest before me, Fr. Michael, has really done all the work. I’m just stepping in.”

Source

© 2011, Journey To Orthodoxy | The Orthodox Christian 'Welcome Home' Network for Converts. All rights reserved. On republishing this, please provide a link to the original post. Thank you and may God richly bless you.

Read more: From Baptist to Orthodox : Journey To Orthodoxy | The Orthodox Christian 'Welcome Home' Network for Converts 

Patriarchal Christmas Encyclical 2011

blog counter

Dec 20, 2011 ECUMENICAL PATRIARCHATE Prot. No. 1192 + B A R T H O L O M E W By the Mercy of God Archbishop of Constantinople-New Rome and Ecumenical Patriarch To the Plenitude of the Church Grace, Peace and Mercy from our Savior Born in Bethlehem “Christ is born again and the Angels sing once more: ‘Glory to God in the highest, and on earth peace, good will among all.’” (Luke 2.14-15) Beloved brothers and sisters, children in the Lord, The angels chant these three majestic proclamations and yet the great majority of human beings, although celebrating the feast of Christmas, cannot perceive the significance of the angelic song, instead asking themselves whether God is truly glorified today or why God should even be glorified; where can one discern on earth the peace that is announced, and why should contemporary humanity live with good will? It is because, in reality, most people do not glorify God – either in their deeds or through their words.  Many of them doubt the very existence of God and God’s presence in their lives.  There are also many people that attribute responsibility to God for the misfortunate occurrences in their lives.  However, those who grumble against God err profoundly, since evil does not derive from Him.  On the contrary, the loving incarnation of the divine Son and Word, together with the consequent events of His Crucifixion and Resurrection, reshape the human person to its former beauty, granting eternal life and the peace that surpasses all understanding, while rendering human beings co-heirs of the heavenly kingdom.  This act of divine condescension, though embracing the ultimate humiliation, is in itself capable of glorifying humanity.  Thus, even if many people fail to glorify God in their hearts, nevertheless glory is rendered – by all creation and all things that take place among humans – unto Him who dwells in the highest.  We too, then, gratefully cry out with the Angels, “Glory to God in the highest,” for the immensity of His works and the incomprehensibility of His love for us. Yet people also query the second angelic proclamation: “And on earth peace.”  How can we speak of peace on earth when almost half of the planet finds itself either in the act of or in preparation for war?  The sweet tone of the angelic proclamation regarding “peace on earth” is of course primarily a divine pledge that, if people adhere to the way indicated by the new-born Child, they will acquire internal peace and peaceful coexistence.  But, alas, most people are moved and drawn by the cymbals of war, ignoring the sound of the pledge for peace on earth.  We are not referring here to those who passionately support the use of weapons, but especially to those who transform gentle competition to unequal conflict, seeking the annihilation of any opposition.  In this respect, war is experienced as reality among members of rival social groups and parties of all kinds – whether racial, political, partisan, financial, ideological, religious, athletic or any other kind, where the intense mindset of members is converted into militant rather than peaceful.  However, this does not refute the truth proclaimed by the Angels, that – through the Nativity of Christ and the acceptance of His teachings – peace will indeed prevail on earth.  Christ came bearing peace; and if His peace does not prevail in the world, then responsibility lies with those who fail to accept and embrace this peace, not with the God who grants it. Since this is the stance of contemporary humanity in light of the peace offered by God, it is hardly surprising that good will is rare among people.  The good intention of God toward humanity is assured, just as the favorable consequences of divine love are in principle apparent for all human beings and particularly tangible for all those who accept the angelic proclamations in practice.  By contrast, for those who reject these proclamations and are given to exploiting and abusing others, the consequences are experienced as a crisis of stress and anxiety, as a crisis of economy and meaning, and finally as existential uncertainty. Beloved brothers and sisters, children in the Lord, All the proclamations of the Angels during the birth of the Lord are realities that exist and are experienced today in fullness by those who believe in Jesus Christ as the Divine-Human Savior of the world.  Let us begin from this year to live Christmas in a way that pleases God, the giver of all good things, so that we might experience in our hearts the transcendent peace and the loving good will of God toward us.  Let us render ourselves as loving human beings in our relationship to God and other people, becoming sharing persons rather than selfish individuals.  Let us remove the masks that estrange and divide us from God and His human image, our fellow human being.  And let us fulfill our destiny in the likeness of God by practicing our faith in Him.  Let us, too, proclaim the angelic song to humankind, which is suffering terribly and cannot discover Peace and Good Will through its conventional ways.  The only way of overcoming war and all forms of crisis, such as the financial one that plagues our world, is our Lord Jesus Christ, who assured us that His is the Way, the Truth and the Life.  Therefore, we glorify God in the highest and Jesus Christ who condescended to dwell among us.  And we proclaim with the Angels that Peace is accessible and truly exists on earth and within our hearts because we have been reconciled to God through His good will to assume flesh by His birth in the manger. So let us experience the joy of the Nativity of Jesus Christ and the foretaste of all the benefits announced by the threefold proclamation of the Angels. Amen. At the Phanar, Christmas 2011 + Bartholomew of Constantinople Fervent supplicant for all before God

Τιράνων Αναστάσιος: «Υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου “Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί”»

blog counter

«Τον τελευταίο καιρό, οι σκληρές συνθήκες που έχει προκαλέσει η γενικότερη ηθική και οικονομική κρίση έχουν δημιουργήσει πληθώρα αδιεξόδων. Σ΄αυτή την ομιχλώδη και πνιγηρή ατμόσφαιρα, η εορτή των Χριστουγέννων έρχεται να προσφέρει παρήγορο φως», αναφέρει μεταξύ άλλων στην εγκύκλιο του για την ημέρα των Χριστουγέννων ο Αρχιεπισκόπος Αλβανίας Αναστάσιος προτρέποντας του πιστούς να πραγματοποιήσουν την «υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου», κατά το μήνυμα της εορτής των Χριστουγέννων.

Το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου για τα Χριστούγεννα του 2011 έχει ως εξής:

«Υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου “Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί” (Α΄ Τιμ. 3:16) H υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου είναι βασικό μήνυμα της σημερινής μεγάλης εορτής του χριστιανικού κόσμου. Ακόμη και ο πιο τολμηρός νους δεν είχε ποτέ υποπτευθεί ότι ο Ίδιος ο απρόσιτος και ακατάληπτος Θεός θα προσελάμβανε την ανθρώπινη φύση και θα ἐφανερώνετο “ἐν σαρκί”,. Για την κλασική λογική, κάτι τέτοιο ανήκει στη σφαίρα του αδυνάτου. Αυτήν ακριβῶς την υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου πανηγυρίζουμε σήμερα. Και καλούμεθα να τη χαρούμε, παρά τη σκληρή πραματικότητα την οποία βιώνουμε. Ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε ἄνθρωπος, εισήλθε στην ανθρώπινη Ιστορία.

Το “ἐφανερώθη” υπαινίσσεται την προηγούμενη αΐδιο ζωή του Λόγου. “Θεός ὤν καί Θεοῦ υἱός, καί ἀόρατον ἔχων τήν φύσιν, δῆλος ἅπασιν ἐνανθρωπήσας ἐγένετο” (Θεοδώρητος, ἐπίσκοπος Κύρου). Η ελευθερία του Θεού δεν γνωρίζει όριο. Όπως καί η αγάπη Του, που είναι τό ουσιαστικό ιδίωμά Του “Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν” (Ἰω. 1:14). Προσλαμβάνοντας το ανθρώπινο σώμα, ο Υιός και Λόγος του Θεού φανέρωσε ταυτόχρονα την απέραντη αξία και τη μοναδική σημασία που έχει το υπέροχο αυτό δημιούργημά Του. Και αποκάλυψε ότι τελικός σκοπός του ανθρώπου είναι να γἰνει κατοικητήριο του Θεού. Με την ενανθρώπησή Του, ο Χριστός έδειξε την ασύλληπτη στον ανθρώπινο νου δυναμική της ελευθερίας και της αγάπης του προσωπικού Θεού.

Τοποθέτησε σε νέα βάση τις ανθρώπινες σχέσεις μαζί Του. * * Όσοι με πίστη και αγάπη προσβλέπουμε στόν ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού, γνωρίζουμε ότι Αὐτός παραμένει, τελικά, η οδός (Ἰω. 14:6) που οδηγεί, με τρόπο θαυμαστό, σε διεξόδους ζωής. Και πολλοί έχουμε προσωπική εμπειρία, ότι εκεί που όλα εφαίνοντο κλειστά και ζοφερά, άνοιξε δρομους λυτρωτικούς. Η υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου, την οποία αποκαλύπτουν τα Χριστούγεννα, δεν γίνεται με μεγαλοπρεπείς δημόσιες εξαγγελίες και υποσχέσεις.

Οι παρεμβάσεις του Θεού παραμένουν διαχρονικά αθόρυβες και μυστικές. Τις χαρακτηρίζει η απλότητα και η ταπείνωση, ενῶ συγχρόνως διατηρούν μια εξαιρετική πρωτοτυπία. Και οι επεμβάσεις αυτές συνεχίζονται διά μέσου τών αἰώνων. Οι νόμοι της φύσεως που διέπουν τον κόσμο δεν αποκλείουν την παρέμβαση του Δημιουργού, Νομοθέτου και Προνοητού Θεού. Με την ελευθερία και την αγάπη Του, δεν έπαυσε να ενεργεί, όταν Εκείνος κρίνει, για την υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου, με τρόπους θαυμαστούς. Όταν, βεβαίως, δεν υπάρχει η πίστη προς τον αγαπώντα και ελεύθερο πάσης αναγκαιότητος Θεό, ο άνθρωπος αρνείται τη δυνατότητα του θαύματος. Ο πιστός χριστιανός, εν τούτοις, δέχεται ταπεινά την αδυναμία της ανθρωπίνης φύσεως και ζητεί από Εκείνον, ο Οποίος είναι άπειρος και παντοδύναμος, να του χαρίσει την υπερλογική δυνατότητα και τον φωτισμό να αποδεχθεί και να βιώσει το θαύμα. * * Τον τελευταίο καιρό, οι σκληρές συνθήκες που έχει προκαλέσει η γενικότερη ηθική και οικονομική κρίση έχουν δημιουργήσει πληθώρα αδιεξόδων.

Σ᾽ αυτή την ομιχλώδη και πνιγηρή ατμόσφαιρα, η εορτή των Χριστουγέννων έρχεται να προσφέρει παρήγορο φως. Να βεβαιώσει ότι ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος για να μείνει εσαεί “μεθ᾽ ἡμῶν”. Ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει, έστω και αν συχνά Τον λησμονούμε και συμπεριφερόμαστε σαν να μην υπάρχει. Ο Χριστός καταργεί, με τρόπους θαυμαστούς, τα ανθρωπίνως αδύνατα. “Ὅτι οὐκ ἀδυνατίσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα” (Λουκ. 1:37). Δεν είναι όμως “ο από μηχανής θεός” της αρχαίας τραγωδίας. Σέβεται την ελευθερία μας και αναμένει και από εμάς να χρησιμοποιήσουμε τις δυνατότητες που έχει χαρίσει στην ανθρώπινη φύση μας. Υπάρχουν πολλά που συνήθως ονομάζουμε “αδύνατα”, τα οποία καλούμεθα με τη χάρη Του να υπερβούμε. Αρχίζοντας από τα άμεσα και προσωπικά. Εκ πρώτης ὄψεως, μοιάζει σχεδόν αδύνατο να απαλλαγούμε από τα πάθη μας, τη φιλαυτία, την πλεονεξία, τη φιληδονία• την ταση να λέμε ψέμματα, να αδιαφορούμε για τη δικαιοσύνη, τη νομιμότητα, την αλληλεγγύη. Ακόμη, παράλληλα, δηλώνουμε ότι μας είναι “αδύνατο” να αναλάβουμε, για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, πρωτοβουλίες που απαιτούν θυσίες.

Αντίθετα, η πίστη και η προσωπική σχέση με τον Χριστό, αποδεσμεύουν και ενεργοποιούν κρυμμένες μέσα μας δυνάμεις για την υπέρβαση των ανθρωπίνως αδυνάτων Μεταγγίζουν συγχρόνως εκπληκτική ζωτικότητα στην ανθρώπινη ψυχή, για να αντέχει και στις πιο αντίξοες συνθήκες στερήσεως, κατατρεγμού, πιέσεων• και να συνεχίζει να δρα με αισιοδοξία δημιουργική. Την εμπειρία αυτή συμπυκνώνει η μαρτυρία του Αποστόλου Παύλου: “Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ” (Φιλιπ. 4:13).

Οι εορτές της Εκκλησίας μας καλούν να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας. Να συνέλθουμε από την ταραχή και την κατάθλιψη. Να ανανεώσουμε την πίστη και τη βεβαιότητά μας ότι ο Χριστός, του Οποίου την έλευση στόν κόσμο εορτάζουμε, παραμένει “μεθ᾽ ἡμῶν”• ότι ῍τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν” (Λουκ. 18:27). Να αλλάξουμε τρόπο σκέψεως και συμπεριφοράς.

Να συντονίσουμε τη ζωή μας με το θέλημα το δικό Του. Και η προσωπική αυτή αλλαγή αντανακλά πάντοτε ευεργετικά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο• τονώνει την αντοχή, την αλληλεγγύη, την ειρήνη, τη δημιουργικότητα, με τρόπους που συχνά παραμένουν αθέατοι αλλά που είναι ουσιαστικοί. * * “Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί”. Ἡ υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου παραμένει κεντρικό μήνυμα των Χριστουγέννων και προσωπική εμπειρία εκείνων που ζουν εν Χριστῷ. Εύχομαι εκ καρδίας, η πεποίθηση αυτή να δυναμώσει μέσα μας κατά την εορταστική αυτή περίοδο, να μας παρηγορεί και να μας στηρίζει στο έτος που έρχεται. Ευλογημένα Χριστούγεννα. Με γαλήνια καρτερία ο νέος χρόνος.

+ Ἀναστάσιος Ἀρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου καί πάσης Ἀλβανίας»

5,000 Indians Baptized Orthodox in Mexico

blog counter

The conversation published below took place in early December 2009, during the visit of Metropolitan Jonah (OCA) to Russia to celebrate the 15th anniversary of the Moscow representation of the Orthodox Church in America, and is devoted to the activities of the Church in Latin America.

- Your Beatitude, in which Latin American countries is the Orthodox Church in America represented?

- The jurisdiction of our Church extends to Mexico. Previously, we also had some parishes in Argentina, Brazil, Peru and Venezuela. But some of them left for the Russian Church Abroad, the others were closed.

Several communities in Latin America want to join the Orthodox Church in America. We would be happy to take these believers, but there is no one to care for them, because we have very few priests who speak Spanish or Portuguese.

A priest – I hope he will soon become a bishop – began a mission in Ecuador in Guayaquil, where there settled a major Palestinian colony. Unfortunately, in recent years, his good initiative was dampened. I heard that in Central American countries, particularly in El Salvador, there are many Palestinians. Curiously, they do not go to the parishes of the Antiochian Church, and have been asking to be accepted under our omophorion.

The Ecumenical and Antiochian Patriarchates prefer to care for the Greek and Arab diaspora. We do not understand this. The Church must give pastoral care, first of all to local spiritual children. This is the principled position of the Orthodox Church in America.

- When was the Mexican Exarchate established?

- The Mexican Exarchate exists since the early 1970′s. At that time, the bishop of the Mexican National Old Catholic Jose Church, Jose (Cortes and Olmos), got in touch with our Church, and together with his community came to Orthodoxy. Because of his work, hundreds of Mexicans penetrated the Orthodox faith.

Recently, 5,000 Indians from 23 localities in the State of Veracruz were baptized Orthodox. However, such a huge mass of parishioners have only one priest. In the Mexican Exarchate there are in general very few clerics. All of them Mexicans, including the ruling bishop – Bishop Alejo (Pacheco-Vera).

- Have you ever been in Latin America?

- I just visited Mexico. I’m now planning to go to Guatemala. My friend, Abbess Ines (Aiai), lives there; she is Abbess of Holy Trinity Monastery which is in the jurisdiction of the Patriarchate of Antioch.

In Guatemala, my attention is drawn to a group of thousands of people wishing to convert to Orthodoxy. Most of them are Mayan people. If we accept these, my Guatemalans, as well as representatives of indigenous peoples of other countries in Latin America, the Indians, could become the main ethnic group in the American Orthodox Church. Personally, I would be glad.

- It is clear that you are sympathetic to the original inhabitants of the Americas …

- I feel very warm feelings for the Indians. At university I studied anthropology, was fond of the Mayan and Aztec cultures. They are great and wonderful civilizations.

I like Latin America as a whole – its art, music, literature, cuisine. Latinos love life, they are open and hospitable people. I grew up in California – one of the most Hispanicized states in the US. From my Mexican friends I learned a little Spanish (although I speak it badly). The priest, having united me to the Orthodox Church, was a Mexican. His name was Father Ramon Merlos.

- What are the similarities and differences in the missionary work with the Indians of the United States and Latin America?

- Frankly, I do not know … Our church has a missionary experience in Alaska, where a wonderful priest, Archpriest Michael Oleksa, serves; he’s an anthropologist by profession. He is Carpatho-Russian, and his wife comes from an indigenous Yupik community. Father Michael wants to hold in Alaska a conference of Orthodox American Indians. It will be an extremely interesting event.

While serving as rector of the seminary, Father Michael invited the community from Guatemala, which is hungering for Orthodoxy, to send two of its members to obtain theological education. The idea is certainly good, but people accustomed to a tropical climate, are unlikely to bear Alaskan cold.

- Are there Hispanics among your parishioners in the U.S.?

- Of course. In California, 35% of the population is Hispanic; in Texas it’s even greater. Latins are present in both the flock and clergy of our Church. St. Tikhon Seminary has a Mexican student with Indian roots; he’s named Abraham. He is a subdeacon. One subdeacon in San Francisco is of Colombian origin. At the end of November of this year, I consecrated a new convent in honor of the Nativity of Our Lord in Dallas — where the abbess is Brazilian.

- What, in your opinion, attracts Hispanics to Orthodoxy?

- Latins love our liturgy and icons; they are captivated by a deep reverence for the Mother of God, inherent in the Orthodox Church.

I must say that the Catholic Church is rapidly losing influence in Latin America, because of her close ties with the upper classes of society. Many of the poor who are the majority of the population of the region are disappointed in the Catholic pastors and joined the Protestants, Mormons and other sectarians.

Metropolitan Andres (Giron), the head of the Order of white clergy of St. Basil the Great in Guatemala, was formerly a Catholic priest. He saw that his leaders were focused on the rich, and in the early 1990′s left the Catholic Church, because he wanted to work for the people. Recently, Metropolitan Andres told me: “I’m already old and sick. Please, take my people to your church for their salvation.” His community can hardly be called Orthodox, but gradually it will learn the faith and will be united to the traditions of the Orthodox Church. In addition to Guatemala, Bishop Andres opened parishes in Los Angeles, San Francisco and other cities in the United States where his countrymen settled.

- You are not afraid of a conflict with the Catholic Church? Despite everything, Latin America is still considered the “principal diocese of the Vatican.”

- There will be no conflict. The Catholic Church is loyal to Orthodoxy. Moreover, I see great potential for co-work with the Catholic Church, particularly in opposing sectarianism.

Source

© 2010, Journey To Orthodoxy | The Orthodox Christian 'Welcome Home' Network for Converts. All rights reserved. On republishing this, please provide a link to the original post. Thank you and may God richly bless you.

 : Journey To Orthodoxy | The Orthodox Christian 'Welcome Home' Network for Converts 

Tο χωριό των Ποιμένων

blog counter

Περίπου ἓν χιλιόμετρον ἀνατολικῶς τῆς Βηθλεὲμ εἰς τὸ χωριὸν Μπετσαχοὺρ (χωριὸν τῶν Ποιμένων), εἰς μίαν μικρὰν κοιλάδα μὲ ἐλαιόδενδρα, μερικὰ ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι 2.000 ἐτῶν, εἶναι οἱ Ἀγροὶ τῶν Ποιμένων. Εἰς τὸ μέσον τῆς κοιλάδος ὑπάρχει σπήλαιον, τὸ ὁποῖον ἔχει μετατραπεῖ ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Ἑλένην εἰς ἐκκλησίαν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πανηγυρίζει τὴν 26ην Δεκεμβρίου. Εἰς τὴν θέσιν αὐτὴν ἦτο τὸ σπήλαιον τῶν Ποιμένων, οἱ ὁποῖοι τὴν νύκτα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἤκουσαν τὸν Ἀγγελικὸν ὕμνον «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκᾶ 2, 14). Εἰς τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον (2, 8-20) γίνεται ἀναφορὰ εἰς τοὺς Ἀγρούς τῶν Ποιμένων: «καὶ ποιμένες ἦσαν ἐν τῇ χώρᾳ τῇ αὐτῇ ἀγραυλοῦντες καὶ φυλάσσοντες φυλακὰς τῆς νυκτὸς ἐπὶ τὴν ποίμνην αὐτῶν. Καὶ ἰδοὺ Ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καὶ δόξα Κυρίου περιέλαμψε αὐτοὺς καὶ ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἄγγελος «Μὴ φοβεῖσθε. Ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὃς ἔστιν Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει Δαυΐδ. Καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον, εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον κείμενον ἐν φάτνῃ». Καὶ ἐξαίφνης ἐγένετο σὺν τῷ Ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιὰ οὐρανίου αἰνούντων τὸν Θεὸν καὶ λεγόντων «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Καὶ ἐγένετο ὡς ἀπῆλθον ἀπ’ αὐτῶν εἰς τὸν οὐρανὸν οἱ Ἄγγελοι, καὶ οἱ Ποιμένες εἶπον πρὸς ἀλλήλους: «Διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν τὸ ρῆμα τοῦτο τὸ γεγονός, ὁ Κύριος ἐγνώρισε ἡμῖν». Καὶ ἦλθον σπεύσαντες καὶ ἀνεῦρον τήν τε Μαριὰμ καὶ τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸ βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ. Ἰδόντες δὲ διεγνώρισαν περὶ τοῦ ρήματος τοῦ λαληθέντος αὐτοῖς περὶ τοῦ Παιδίου τούτου. Καὶ πάντες οἱ ἀκούσαντες ἐθαύμασαν περὶ τῶν λαληθέντων ὑπὸ τῶν Ποιμένων πρὸς αὐτούς. Ἡ δὲ Μαριὰμ πάντα συνετήρει τὰ ρήματα ταῦτα συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς. Καὶ ὑπέστρεψαν οἱ Ποιμένες δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καὶ εἶδον καθὼς ἐλαλήθη πρὸς αὐτούς». Εἰς τὸν Συναξαριστὴν τοῦ Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου ἀναφέρεται ὅτι ὁ Ἄγγελος, ὁ ὁποῖος ὡμίλησε εἰς τοὺς Ποιμένας ἦτο ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Οἱ Χριστιανοὶ τῆς περιοχῆς ὀνομάζουν τὴν τοποθεσίαν “Kanisat el Rawat”, ἡ ὁποία σημαίνει «Ἐκκλησία τῶν Ποιμένων». Εἰς τὴν ἑλληνικὴν ἡ τοποθεσία εἶναι γνωστὴ ὡς «Ποιμένιον», τὸ ὁποῖον σημαίνει βοσκότοπος. Διὰ μέσου τῶν αἰώνων τὸ Ἱερὸν Προσκύνημα ἔχει γίνει γνωστὸν μὲ διαφόρους ὀνομασίας, ὅπως «Σύναξις τῆς Θεοτόκου», «Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ», «Εἰρήνη», «Οἱ Ἄγγελοι», «Χωριὸν τῶν Ποιμένων». Αὐτὸ τὸ σπήλαιον ἦτο μία ἐκ τῶν πολλῶν ἐκκλησιῶν, τὰς ὁποίας ἔκτισε ἡ Ἁγία Ἑλένη τὸ 325 μ.Χ., ὅταν ἦλθε εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους διὰ νὰ βρῇ τὸν Τίμιον Σταυρὸν τοῦ Κυρίου. Ἱστορικῶς ἀναφέρουμε ὅτι ἀπ’ ὅλας τὰς ἐκκλησίας, τὰς ὁποίας ἔκτισε ἡ Ἁγία Ἑλένη μόνον αὐτὴ διασώζει τὸν ἀρχικόν της χαρακτήρα. Ὅλαι αἱ ἄλλαι ἔχουν καταστραφεῖ καὶ ἐπανακτισθεῖ διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Αὐτὸ τὸ σπήλαιον λειτούργησε ἀρχικῶς ὡς καταφύγιον τῶν ποιμένων, ἔπειτα ὡς τόπος λατρείας τους καὶ ἀπὸ τὸν 4ον αἰῶνα ἔχει χρησιμοποιηθεῖ ὑπὸ τῶν Χριστιανῶν ὡς ἐκκλησία. Ἔτσι λοιπόν, ἐπειδὴ τὸ σπήλαιον συνδέεται μὲ τὸν Χριστόν, τιμᾶται ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἱερὸς τόπος. Εἰς τὴν τοποθεσίαν τοῦ σπηλαίου ἀναφέρονται τὰ Ὁδοιπορικὰ τῶν Χριστιανῶν προσκυνητῶν, μὲ πρῶτον ἐκεῖνο τῆς Αἰθέριας, τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται εἰς ἀπόστασιν περίπου ἑνὸς χιλιομέτρου ἀπὸ τὴν Βασιλικὴν τῆς Γεννήσεως. Μὲ βάσιν ἀρχαιολογικὰς μαρτυρίας ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι ἡ ἐκκλησία χρονολογεῖται ἀπὸ τὴν πρώιμον Βυζαντινὴν περίοδον καὶ ὅτι εἶναι τὸ πρῶτον χριστιανικὸν οἰκοδόμημα, τὸ ὁποῖον ἐκτίσθη εἰς τὴν περιοχήν. Ἔτσι αἱ μαρτυρίαι ἀπὸ τὰς ἀνασκαφὰς συμφωνοῦν πλήρως μὲ τὰς πρωίμους γραπτὰς χριστιανικὰς πηγάς, ὅτι πράγματι εἰς τὴν τοποθεσίαν “Kanisat el Rawat” εὑρίσκονται τὰ ἐρείπια τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνήματος τῶν Ποιμένων. Ἀπὸ τὸ τέλος περίπου τοῦ 4ου αἰῶνος εὐσεβεῖς παραδόσεις συνδέουν ἐπίσης τοὺς «Ἀγροὺς τῶν Ποιμένων» μὲ τὸν τόπον, ὅπου ὁ Πατριάρχης Ἰακὼβ ἔβοσκε τὰ πρόβατά του καὶ ἔκτισε τὸν πύργον Γαδέρ, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται εἰς τὴν Γένεσιν (35,16) «Ἀπάρας δὲ Ἰακὼβ ἐκ Βαιθήλ, ἔπηξε τὴν σκηνὴν αὐτοῦ ἐπέκεινα τοῦ πύργου Γαδέρ. Ἐγένετο δὲ ἡνίκα ἤγγισεν εἰς Χαβραθὰ τοῦ ἐλθεῖν εἰς τὴν Ἐφραθᾶ, ἔτεκε Ραχὴλ καὶ ἐδυστόκησεν ἐν τῷ τοκετῷ». Τὰ ὑπολείμματα τῆς βάσεως τοῦ Πύργου εἶναι ἀκόμα ὁρατὰ ἕως σήμερον. Ἡ ἀκόλουθος ἱστορία εὑρίσκεται εἰς τὴν Γένεσιν (35,16): «Ἀπάρας δὲ Ἰακὼβ ἐκ Βαιθήλ, ἔπηξε τὴν σκηνὴν αὐτοῦ ἐπέκεινα τοῦ πύργου Γαδέρ. Ἐγένετο δὲ ἡνίκα ἤγγισεν εἰς Χαβραθὰ τοῦ ἐλθεῖν εἰς τὴν Ἐφραθᾶ, ἔτεκε Ραχὴλ καὶ ἐδυστόκησεν ἐν τῷ τοκετῷ». Ὁ Θεὸς ὡμίλησε εἰς τὸν Ἰακὼβ μετὰ τὴν ἐπιστροφήν του ἀπὸ τὴν Μεσοποταμίαν, εὐλογῶν αὐτὸν καὶ ὀνομάζων αὐτὸν Ἰσραήλ. Τοῦ εἶπε ὅτι Αὐτὸς θὰ δώσει καὶ εἰς αὐτὸν τὴν γῆν, τὴν ὁποίαν ἔδωσε εἰς τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν Ἰσαάκ. Εἰς τὸν τόπον, ὅπου ὁ Θεὸς τοῦ ὡμίλησε, ὁ Ἰακὼβ ἀνήγειρε ἓν πέτρινον μνημεῖον καὶ ὠνόμασε τὸ μέρος Βαιθήλ. O Ἰακὼβ μετεκίνησε τὴν σκηνήν του πλησίον τοῦ Πύργου Γαδέρ. Ὅταν τελικῶς ὁ Ἰακὼβ ἔφθασε εἰς τὴν Βηθλεέμ, ἡ Ραχὴλ ἐγέννησε μὲ μέγαν πόνον.Ἓν ἀρχαῖον ἰουδαϊκὸν βιβλίον ἀναφέρει τὸν Πύργον Γαδὲρ ὡς παρατηρητήριον, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἠδύνατο κανεὶς νὰ δῇ τὸ μέρος, ὅπου θὰ ἐγεννᾶτο ὁ Μεσσίας. Πράγματι ἀπ’ αὐτὸν τὸν Πύργον, ὁ ὁποῖος ὑπάρχει ἀκόμα εἰς τὸ Ἱερόν μας προσκύνημα, φαίνεται καθαρῶς ἡ Βασιλικὴ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Γενικῶς οἱ βοσκοὶ (Ποιμένες) ἐθεωροῦντο ἄνθρωποι κατωτέρας κοινωνικῆς τάξεως. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐθεωροῦντο ἀκάθαρτοι καὶ δὲν τοὺς ἐπέτρεπαν τὴν εἴσοδον εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Σολομῶντος εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα. Οἱ βοσκοὶ γύρω ἀπὸ τὸν Πύργον Γαδὲρ ἦταν οἱ Ἐκλεκτοὶ Ποιμένες, διότι εἶχον ὡς διακόνημα νὰ προμηθεύουν τὸν Ναὸν μὲ πρόβατα διὰ τὰς θυσίας. Πολλαὶ ἱστορίαι καὶ ὁδοιπορικὰ προσκυνητῶν δέχονται ὅτι τὸ Ἱερόν μας Προσκύνημα εἶναι οἱ πραγματικοὶ «Ἀγροὶ τῶν Ποιμένων» ἐξαιτίας τοῦ Πύργου Γαδέρ, τῶν ἀγρῶν τοῦ Βοὸζ καὶ τοῦ Ἀγγελικοῦ ὕμνου, τὸν ὁποῖον ἤκουσαν οἱ ποιμένες εἰς τὸ σημεῖον αὐτό

Το ποιμαντικό έργο στο χωριό των Ποιμένων

blog counter

Ἀνατολικά ἀπό τή Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας (τοῦ δεύτερου, κατά σειρά, μεγαλύτερου προσκυνηματικοῦ τόπου τοῦ Χριστιανισμοῦ) καί σέ ἀπόσταση δύο μόλις χιλιομέτρων ἀπό τήν πόλη, βρίσκεται τό χωριό τῶν Ποιμένων, τό ὁποῖο εἶναι γνωστό καί μέ τό ἀραβικό του ὄνομα, Beit Sahοur (=Μπέτ Σαχούρ).

Τό xωριό τῶν Ποιμένων (Beit Sahour), καθώς καί ὅλη ἡ γύρω πεδινή ἔκταση, εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένη μέ τήν ἀποκάλυψη τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ἀπό ἄγγελο Κυρίου «ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἔστι Χριστός Κύριος, ἕν πόλει Δαυΐδ» (Λουκ. β΄ 11), στούς ποιμένες (=βοσκούς) οἱ ὁποῖοι ξαγρυπνοῦσαν φυλάγοντας τά ποίμνιά τους, στούς ἴδιους αὐτούς ἀγρούς. Ὅταν εἶδαν πλῆθος ἀγγέλων Κυρίου νά ψάλλουν το «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄14), οι ποιμένες «ἦλθον σπεύσαντες…» (Λουκ. β΄ 16) γιά νά προσκυνήσουν τό Θεῖο Βρέφος καί, στή συνέχεια, «ὑπέστρεψαν οἱ ποιμένες δοξάζοντες καί αἰνοῦντες τόν Θεόν…» (Λουκ. β΄ 20).

Ἀπό τούς ταπεινούς αὐτούς ποιμένες πῆρε τό ὄνομά του αὐτός ὁ τόπος, ὁ ὁποῖος ἀπό τόν 4ο μ.Χ. αἰῶνα καί μετά καθιερώθηκε ὡς ἱερός προσκυνηματικός χῶρος (Ἱερό Προσκύνημα τῶν Ποιμένων), γιά ὅλους ὅσους ἐπισκέπτονταν τήν Ἁγία Γῆ.

Σήμερα, τό xωριό τῶν Ποιμένων ἀποτελεῖ μία μεγάλη Χριστιανική κοινότητα μέ 13.255 κατοίκους, ἀπό τούς ὁποίους τό 80% εἶναι Χριστιανοί καί τό 20% μουσουλμάνοι. Οἱ περισσότεροι ἀπό τούς Χριστιανούς εἶναι ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι (Rum Orthodox, ὅπως λέγονται).

Ἡ ποιμαντική διακονία καί μέριμνα δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση σέ αὐτά τά μέρη, τή στιγμή πού ἀρκετά δόγματα καί ἔθνη ἔχουν κατακλύσει τήν Ἁγία Γῆ. Δέν παύει ὅμως τό πνευματικό ἔργο τῆς Σιωνίτιδας Ἐκκλησίας νά εἶναι εὐρύτατο, πολύμοχθο, δύσκολο, κοπιαστικό, τεράστιο.

 «Ὁ μέν θερισμός πολύς, οἱ δέ ἐργάται ὀλίγοι». Καταβάλλονται συνεχεῖς καί ἄοκνες προσπάθειες γιά τήν ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν (λειτουργικῶν, φιλανθρωπικῶν, ἁγιαστικῶν) τοῦ ποιμνίου μας. Ἐπειδή ὅμως τό ποίμνιό μας δέν ὁμιλεῖ τήν ἑλληνική γλῶσσα ἀπαιτεῖται ἀπό ὅλους ἐμάς, τούς Ἕλληνες Ἁγιοταφίτες Πατέρες, νά μαθαίνουμε καί νά ὁμιλοῦμε τήν ἀραβική γλῶσσα γιά νά μποροῦμε νά ἀνταποκριθοῦμε, ὅσο τό δυνατόν καλύτερα στό πολυμέτωπο ποιμαντικό καί ἐκπαιδευτικό ἔργο τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πατριαρχείου μας τῶν Ἱεροσολύμων.

Τό χωριό τῶν Ποιμένων ἔχει τρεῖς Ὀρθόδοξους ναούς. Τόν κεντρικό κοινοτικό ναό τῶν Ἁγίων Προπατόρων, τό παρεκκλήσιο τοῦ Φρέατος (=Πηγαδιοῦ) τῆς Παναγίας (Μπίρ Σίντα) καί τήν Ἱερά Μονή-Προσκύνημα τῶν Ποιμένων, μετόχι τῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου. Οἱ τρεῖς αὐτοί ναοί εἶναι ἀνοιχτοί κάθε μέρα, ἀπό τό πρωί ἕως τό ἀπόγευμα, γιά νά μπορεῖ ὁ πιστός νά ἔρχεται νά ἀνάβει τό κερί του, νά προσεύχεται, ἀλλά καί νά βλέπει τήν ἐκκλησία σάν τό σπίτι του. Εἶναι ἐξίσου σημαντικό, στίς ὅποιες προσπάθειές μας, νά μάθει ὁ κόσμος νά βλέπει τήν ἐκκλησία ὄχι μόνον ὡς φιλανθρωπικό ὀργανισμό, ἀλλά ὡς κάτι πολύ βαθύτερο, μέ πνευματική καί σωτηριολογική διάσταση καί, ταυτόχρονα, πολύ οἰκεῖο.

Καί μέσα ἀπό τό μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως, πού εἶναι ἰδιαίτερα δύσκολο ἐδῶ σε αὐτά τά μέρη, νά μπορεῖ κανείς νά στηριχθεῖ ἀκόμα περισσότερο, διότι εἶναι τό μυστήριο τῆς σωτηρίας, τῆς κατηχήσεως, τῆς κάθαρσης, τῆς μετανοίας, τῆς θεραπείας τῆς ψυχῆς, εἶναι τό φιλάνθρωπο καί ποιμαντικό μυστήριο τῆς Ἀγάπης καί τῆς Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ.

Οἱ ἱερεῖς τοῦ χωριοῦ προσπαθοῦν νά ἀνταποκριθοῦν στήν ποιμαντική μέριμνα μέσα ἀπό τή Θεία Λατρεία (μέ θείες λειτουργίες, μυστήρια, ἁγιασμούς, εὐχέλαια, σαραντισμούς, ἐκδημίες, ἐγκαίνια κ.α.), ἀλλά καί μέ συγκεντρώσεις νεολαίας (Sabiba), μέ κατηχητικά σχολεῖα, καί μέ παιδικές καί νεανικές κατασκηνώσεις κατά τούς θερινούς μῆνες.

Τό Κατηχητικό Σχολεῖο τοῦ χωριοῦ, τό ὁποῖο διευθύνει ἡ κ. Κατερίνα Χούρη, μέ τή βοήθεια 4-5 ἀκόμα κατηχητῶν, ἀριθμεῖ περίπου 200 παιδάκια. Τό ἔργο πού ἐπιτελεῖ εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικό, διότι μέσα ἀπό τήν ὑγιαίνουσα πνευματική διδασκαλία θά βοηθηθοῦν τά παιδιά, ἀπό τήν τρυφερή αὐτή ἡλικία, γιά νά δημιουργήσουν βαθιές ὑγιεῖς πνευματικές ρίζες.

Ἡ Κατηχητική Παρέα τῆς Νεολαίας (Σαμπίμπα) ἀποτελεῖται ἀπό περίπου 90 νέους καί νέες, ἡλικίας ἀπό 15 ἕως 25 ἐτῶν. Στίς τακτές συναντήσεις τούς ἀσχολοῦνται μέ τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μέ συζητήσεις θεολογικοῦ περιεχομένου, μέ ἀνάλυση θρησκευτικῶν θεμάτων, ἀλλά καί μέ διάφορες πολιτιστικές ἐκδηλώσεις, κάποιες φορές καί παραδοσιακές.

Ὁ Κύκλος τοῦ Εὐαγγελίου τῶν Κυριῶν ἀποτελεῖται ἀπό 80 κυρίες, στίς ὁποῖες κάνει τακτικές συνάξεις ὁ π. Χρῆστος Μίσλεχ. Κατά τή διάρκεια αὐτῶν τῶν συνάξεων ἀσχολοῦνται μέ τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐπίσης συζητοῦν καί ἀναλύουν σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα πού τίς ἀπασχολοῦν ὡς γυναῖκες (μητέρες, συζύγους, ἀδελφές κ.ἄ.), δίνοντας λύσεις καί παίρνοντας ὁδηγίες πάντοτε μέσα ἀπό τό πρίσμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Ἡ Σχολή τῶν Ποιμένων, μέ δυναμικότητα 600 παιδιῶν, εἶναι τό ἐκπαιδευτικό καί ἐπιμορφωτικό κόσμημα τοῦ χωριοῦ τῶν Ποιμένων. Ἐκεῖ τα παιδιά διδάσκονται ὅλα τα μαθήματα στήν ἀραβική, πού εἶναι καί ἡ μητρική τους γλώσσα. Ἰδιαίτερη ἔμφαση δίνεται στή διδασκαλία τῶν θρησκευτικῶν (Ὀρθοδόξου κατηχήσεως) καί τῆς ἑλληνικῆς, ὡς δεύτερης γλώσσας. Στή Σχολή τῶν Ποιμένων λειτουργοῦν ὅλες οἱ βαθμίδες τῆς πρωτοβάθμιας (Νηπιαγωγεῖο, Δημοτικό) καί τῆς δευτεροβάθμιας (Γυμνάσιο, Λύκειο) ἐκπαίδευσης.

Ἀρκετά ἀπό τά ἔσοδα πού προέρχονται ἀπό τόν προσκυνηματικό τουρισμό καί τίς διάφορες συνδρομές ἤ δωρεές διατίθενται στό φιλανθρωπικό ἔργο μέ χρηματικά βοηθήματα σέ ἀπόρους, σέ ὀρφανά (Cultural Centre for the Palestinian child), σέ καρκινοπαθεῖς, ἀκόμα στό γηροκομεῖο (Elderly Care Centre Beit Sahour), στόν σύλλογο ἀναπήρων (Disabled), σέ νοσοκομεῖα, σέ κλινικές, καθώς καί σέ ἄλλα φιλανθρωπικά ἱδρύματα. Μέσα σέ ὅλα αὐτά, μέσα σέ ὅλο αὐτό τό ἔργο, περιλαμβάνεται καί ἡ δωρεάν διανομή ἐντύπων καί βιβλίων, ἐκκλησιαστικῶν περιοδικῶν (Φῶς Χριστοῦ), ἑβδομαδιαίων καί μηνιαίων, καθώς ἐπίσης ἡμερολογίων, εἰκόνων, γραφικῆς ὕλης, ἀλλά καί παιχνιδιῶν, ζαχαρωτῶν κ.α.

Τά ὅποια χρηματικά βοηθήματα ἀπό τήν Ἑλλάδα δέ διατίθενται μόνο σέ ἐξωραϊσμούς καί ἀνακαινίσεις ναῶν καί μονῶν, ἀλλά καί στήν πνευματική ἀνακαίνιση ψυχῶν καί ἀναγκῶν τοῦ ἀραβόφωνου Ὀρθοδόξου ποιμνίου μας.

Μέσα ἀπό τό κήρυγμα, ἀπό τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἔμπρακτα μέ τήν παροχή ὑλικῆς βοήθειας προσπαθοῦμε νά συμπαρασταθοῦμε σέ κάθε πόνο, σέ κάθε δυσκολία ἤ ἄγνοια, μέ τή συμμετοχή καί τήν οὐσιαστική συμπαράστασή μας στά ὅποια προβλήματα τοῦ ποιμνίου μας, ψυχικά καί σωματικά. «Τίς ἀσθενεῖ καί οὐκ ἀσθενῶ…» (Β΄ Κορινθ. ια΄ 29).

Τό Ἱερό Εὐαγγέλιο μᾶς προστάζει ὅλα αὐτά νά γίνονται «…ἐν τῷ κρυπτῶ», ἀλλά ἐπειδή στίς μέρες μᾶς μερικοί θεωροῦν ὅτι δέν γίνεται πλέον καθόλου ἔργο Χριστοῦ, πρός Δόξαν Θεοῦ καί διαβεβαίωση ἐμεῖς πρέπει νά προβάλουμε αὐτό τό ἐλάχιστο μέχρι νά γίνει μέγιστο. Εἴθε ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός νά μᾶς ἐνισχύσει πρός αὐτήν τήν κατεύθυνση. Ἀμήν.

Εὔχεσθε ὑπέρ τῆς ἡμῶν μετριότητος καί ἐλαχιστότητος.