Ουκρανικά μποφόρ...

blog counter

Amen.gr

του Theodor Petrov Купола в России кроют чистым золотом - Чтобы чаще Господь замечал* Vladimir Vysotsky Ο βεζίρης Iznogoud είναι ο φαιδρός πρωταγωνιστής της ομώνυμης εικονογραφημένης σειράς των  René Goscinny και Jean Tabary, τον οποίο κυριολεκτικά ταλανίζει η έμμονη ιδέα να γίνει «χαλίφης στης θέση του χαλίφη» (je veux être calife à la place du calife). Όμως, σύμφωνα με την ιδέα των δημιουργών της σειράς, τα πανούργα σχέδιά του για την απομάκρυνση του χαλίφη αποτυγχάνουν το ένα μετά το άλλο και τελικώς οι αναγνώστες καταλαβαίνουν ότι η επιθυμία του βεζίρη δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ. Εντούτοις πολλοί αναγνώστες, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, ομολογούν με συντριβή ψυχής ότι η απεχθής προσωπικότητα του βεζίρη Iznogoud τους είναι, μάλλον, συμπαθητική και ότι θα ήθελαν πάρα πολύ να δουν τα σχέδια του βεζίρη να επιτυγχάνουν. Η παρατεταμένη ασθένεια ενός ηγέτη, μικρού ή μεγάλου δεν έχει σημασία, σηματοδοτεί την έναρξη των διαδικασιών διαδοχής του - τηρώντας τα προσχήματα στην αρχή, όταν δηλαδή τα προγνωστικά των ιατρών είναι «ήξεις αφίξεις», και απροκάλυπτα, όταν πλέον τα ιατρικά ανακοινωθέντα για την πορεία της υγείας του ασθενούς δημοσιεύονται με μια λεπτή μαύρη γραμμή στην επάνω αριστερή γωνία της σελίδας. Εδώ και πολλά χρόνια οι Εκκλησίες της Ουκρανίας, όλων των ομολογιακών «αποχρώσεων» και όχι μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησίας Ουκρανίας του Πατριαρχείου Μόσχας, αποτελούν μέρος των πολιτικών αντιπαραθέσεων, τις οποίες μπορούμε να συνοψίσουμε με δυο λόγια ως εξής: το μέλλον της χώρας πρέπει οπωσδήποτε να είναι συνδεδεμένο με την αποδοχή ή την απόρριψη του παράγοντα «Ρωσία». Αυτός ο κοινός πολιτικός παρανομαστής οδηγεί σε μια «μυωπική» αντίληψη της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, εφόσον η Ρωσία, από τη μια πλευρά, αποτελεί για μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού το μοναδικό σημείο αναφοράς στο σχεδιασμό του μέλλοντος της Ουκρανίας, ενώ, από την άλλη, ίσως δε για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, ο «Μεγάλος Γείτονας» χαρακτηρίζεται ως μια μόνιμη απειλή για την ανεξαρτησία της χώρας. Όμως και οι δυο προσεγγίσεις είναι απολύτως λανθασμένες, διότι οι μεν «ρωσόφιλοι» δεν μπορούν να προσποιούνται ότι δεν είναι απαραίτητη η ενσωμάτωσή τους στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι (ως παράδειγμα προς αποφυγή μπορεί να χρησιμεύσει η Λευκορωσία), ενώ οι θιασώτες της «ουκρανικής οδού» οφείλουν να αναγνωρίσουν όχι μόνο ότι η χώρα τους δεν κατοικείται μόνο από Ουκρανούς, αλλά και ότι η οικονομία της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις αγορές της Ρωσίας. Σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα η παρατεταμένη ασθένεια του Μητροπολίτου Βλαδιμήρου προκάλεσε σοβαρές αναταραχές στην, ως επί το πλείστον, επιφανειακά ήρεμη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας του Πατριαρχείου Μόσχας. Σύσσωμη η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας αποφάσισε ότι ο Μητροπολίτης δεν είναι σε θέση να διοικεί την Εκκλησία δίνοντας ένα σαφές μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις ότι δηλαδή η «μάχη» για τη διαδοχή του Βλαδιμήρου άρχισε. Το πρώτο «θύμα» των παρασκηνιακών διεργασιών ήταν το «δεξί χέρι» του Μητροπολίτη ο Αρχιεπίσκοπος Αλέξανδρος (Drabinko), ο οποίος παύθηκε από μέλος της Συνόδου με την κατηγορία του «ταραχοποιού». Οι «κακές γλώσσες» λένε ότι ο επίσκοπος ήταν εκείνος που συνέταξε το κείμενο της μη αναγνωρίσεως της κανονικότητας των εργασιών της πρώτης συνεδρίας της Συνόδου και το οποίο υπέγραψε ο Βλαδίμηρος. Τη συνέχεια θα τη ζήλευε ακόμα και ο πιο απαιτητικός θιασώτης της τέχνης του παραλόγου: η Σύνοδος επισκέπτεται τον Μητροπολίτη στο νοσοκομείο, τον πληροφορεί ότι πρόκειται να συνεδριάσει για δεύτερη φορά, ο Βλαδίμηρος τους «ευλογεί» και στη συνέχεια η Σύνοδος αποφασίζει την αποπομπή του Αλεξάνδρου! Ας μη λησμονούμε δε, ότι ο Βλαδίμηρος ήταν εκείνος που προώθησε τον Αλέξανδρο στη Σύνοδο. Βεβαίως όσοι παρακολουθούν το έργο του Μητροπολίτη  Βλαδιμήρου από την εκλογή του στο αξίωμα αυτό το 1992 γνωρίζουν ότι, αυτό που κάποιοι ονομάζουν «σοφή πολιτική» πρόκειται ουσιαστικά για μια προσπάθεια να αποφευχθεί με κάθε τρόπο μια πιθανή σύγκρουση με τη Μόσχα. Είναι λοιπόν πιθανό ότι και ο Αρχιεπίσκοπος Αλέξανδρος «θυσιάστηκε» για να διατηρηθεί αυτή η ισορροπία, κάτι δηλαδή σαν τη γυναίκα του πρωτομάστορα και το γνωστό γεφύρι. Σήμερα έχουν «αυτοπροσδιοριστεί» τρεις ανεπίσημοι υποψήφιοι για τον μητροπολιτικό θώκο στο Κίεβο: ο Μητροπολίτης Οδησσού Αγαθάγγελος, ο ηγούμενος της μονής της Λαύρας των σπηλαίων του Κιέβου Μητροπολίτης Παύλος και ο Μητροπολίτης Donetsk Ιλαρίων. Από ότι φαίνεται πρώτο μέλημα της «τρόικας» είναι η απομάκρυνση όλων εκείνων που μπορούν να δημιουργήσουν εμπόδια στην «πορεία τους προς το Κίεβο». Εντούτοις κάποια στιγμή και οι τρεις θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τις «γεωπολιτικές ορέξεις» της Μόσχας. Όπως είναι φυσικό η Εκκλησία της Ρωσίας δεν πρόκειται να επιτρέψει την εκλογή ιεράρχη, ο οποίος, έστω και θεωρητικά, εκφράζεται υπέρ της πλήρης ανεξαρτησίας της Εκκλησίας Ουκρανίας. Έχοντας εξασφαλίσει, με τη βοήθεια των τριών «μνηστήρων», την απομάκρυνση όλων των «ανεπιθύμητων» θα μπορέσει, αν χρειαστεί, να επιβάλει με ευκολία τον δικό της υποψήφιο χωρίς να φοβάται μια πιθανή «εξέγερση» εκ μέρους των υπολοίπων αρχιερέων. Όμως σε αυτό το σημείο ο αφελής συντάκτης του παρόντος σημειώματος θα ήθελε να θέσει το εξής ερώτημα: άραγε συμφέρει την σημερινή πολιτική ηγεσία της Ουκρανίας να παραδώσει αμαχητί στον βόρειο γείτονα έναν τόσο πολύτιμο «συνεργάτη»; Διότι στην περίπτωση που η Μόσχα αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της Εκκλησίας Ουκρανίας, απομακρύνοντας δηλαδή όλους εκείνους που υποστηρίζουν αν όχι την  αυτοκεφαλία, αλλά, τουλάχιστον, την «ουκρανική οδό» αναπτύξεως, τότε η Εκκλησία θα μετατραπεί σε έναν πανίσχυρο πολιτικό παράγοντα, ο οποίος θα είναι σε θέση να υπαγορεύει τους δικούς του όρους για την προσφορά των «καλών υπηρεσιών» του. Σε μια συνέντευξή του από το νοσοκομείο όπου ευρίσκεται, ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος, χωρίς να αναφέρεται συγκεκριμένα στην κατάσταση που δημιουργήθηκε λόγω της παρατεταμένης ασθένειάς του, εκφράζει ορισμένες ενδιαφέρουσες, σύμφωνα με την απολύτως προσωπική άποψη του συντάκτη του παρόντος σημειώματος, σκέψεις (Σ.τ.σ.: στα ρωσικά, http://simvol-veri.ru/xp/mitropolit-vladimir-dumaet-nad-preemnikom-kotoriie-mojet-prodoljit-ego-liniyu-v-upc-mp.html). Συγκεκριμένα εναπόθεσε στα χέρια του Θεού το ζήτημα της ιδρύσεως μιας ενιαίας Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Ουκρανία και επιβεβαίωσε ότι ο Πατριάρχης Κύριλλος έχει τη δική του άποψη σχετικά με την μελλοντική εξέλιξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας, την οποία όμως δεν αποκάλυψε στον Μητροπολίτη. «Δεν μιλήσαμε ανοικτά. Το ζήτημα δεν έχει ωριμάσει. Ο χρόνος θα τα βάλει όλα στη θέση τους», τόνισε ο Μητροπολίτης Κιέβου. Εκτός αυτού, στην ερώτηση σχετικά με το αν έχει υπόψη του κάποιον, ο οποίος θα μπορούσε να συνεχίσει την πολιτική του στην ηγεσία της Εκκλησίας, ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος απάντησε ότι υπάρχουν πολλά ικανά στελέχη και ότι το ζήτημα αυτό τον απασχολεί. «Je veux être calife à la place du calife!», ωρύεται ο μοχθηρός Iznogoud, ο «χαλίφης» επιμένει στην ψευδαίσθηση της διατηρήσεως των ισορροπιών αν και γνωρίζει ότι το σκοινί έχει φαγωθεί επικίνδυνα, η Μόσχα τηρεί «σιγήν ιχθύος», αφήνει τα «παιδία παίζει» περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να εκφράσει τη δική της «ετυμηγορία» και οι πολιτικοί καταστρώνουν τα δικά τους σχέδια για το μέλλον της Εκκλησίας Ουκρανίας... εν ολίγοις τίποτα το ασυνήθιστο για τη μετασοβιετική εκκλησιαστική πραγματικότητα! *(Σκεπάζουν τους τρούλους στη Ρωσία με καθαρό χρυσάφι, για να τους βλέπει πιο συχνά ο Κύριος)