I Dreamt of the Priesthood Since Childhood”

blog counter

---

A Conversation with the First Hierarch of the Russian Orthodox Church Outside of Russia Metropolitan Hilarion

– Vladyka, please tell us about your “new homeland.” Where were you born?

– I was born in Western Canada, in the Province of Alberta, where there were a great many Ukrainian settlers. My parents immigrated to Canada in 1929 from Ukraine, which at that time was part of Poland. They had lived in Volhynia guberniya. After World War One, Poland was granted the western part of Ukraine—Volhynia oblast, Galicia, etc. During World War II, the Soviet Union seized these territories. But by that time, my parents were already in Canada. At home we spoke Ukrainian, and English at school. My first language is English.

– Did you not speak any Russian as a child?

– I began to study Russian only when I enrolled in Seminary, in New York State, where I received my theological training.

– What memories do you have from your childhood?

– At that time, all the Ukrainians lived on farms. Canada is an enormous country and there are vast tracts of land, such as in Texas and Oklahoma. For the first few years, we lived far from school, and along with other school-age children, I walked two-and-a-half miles to school every day. Sometimes someone would give us a ride. During the spring, when it was muddy, it would stick to our shoes, and it would be hard to walk. But it was fun, and safe—we all knew each other. During the winter, if the ditches were filled with ice and not covered by snowdrifts, I would skate part of the time to the bus, or take another road. I had a very pleasant childhood, absolutely free of any harmful influences. No one even knew that illegal drugs existed… Since early childhood I loved the Church and decided that I would become a priest at the age of six or seven.

– Do you remember your first visit to church?

– Yes. We would go to Holy Trinity Church in the farming village of Spirit River, where everyone was Ukrainian. First there was a little church, which at the time seemed very big to me. After a while, they built a new, bigger church. It was consecrated by Archbishop Panteleimon, who headed the Diocese in Canada. He often visited our parish and served there, because we had a dearth of priests, and divine services were not held often: once a month or even every two months. Archbishop Panteleimon himself traveled 400 miles by bus to visit us in order to conduct services on days off. He was my idol, I revered him. Once he gave me his blessing and said: “Someday you will be a priest,” as though he could see my future.

Services were held in Church Slavonic. My mother sang on the kliros, and though I really wanted to serve in the altar or go to the kliros, I was afraid, because only adults served in the altar then, and they didn’t allow children there for some reason. I yearned to go, but just didn’t dare. It was only after I joined the seminary that I could frequent the kliros, because I could sing. I learned the order of divine services, which are very complicated—you have to know when to go where at what time, learn the order of divine services. Later I learned to serve as an acolyte and I continued to serve until my ordination. All this was at Holy Trinity Monastery in Jordanville, NY.

– Vladyka, you graduated seminary in 1972, and in 1976 you graduated from Syracuse University with a Master’s Degree in Slavic Studies and Literature. Why did you decide to also get a lay education, having already gotten theological training?

– Our Vladyka Laurus blessed several monks to enroll in the university to obtain academic status and have the chance to teach at seminary. Our seminary already has state accreditation from the State of New York, and Vladyka wanted to elevate the quality of teaching of Russian language and literature so that the quality of our seminary education in these subjects would improve. We studied Church Slavonic, Old Russian and Old Slavonic at the university. A very kind, nice man by the name of Yakov Panteleimonovich Gursky taught this subject, and there were also other Russian and American teachers.

– Vladyka, it wouldn’t be totally inappropriate for me to call you a colleague, for you were the editor-in-chief of a magazine at one time…

– Starting with my second year at Seminary at Jordanville, I began to work as a typesetter, when I didn’t even know Russian yet. I was appointed to typeset Orthodox Life in English, the editor of which at the time was Archimandrite Konstantin (Zaitsev)—a highly-educated but older person born in St Petersburg before the Revolution. As a result of his age, it was difficult for him to execute the duties of editor, and so that job was soon assigned to me. After some time my boss in the print shop, Hieromonk Ignaty told me to do the Russian typesetting, too. This helped me learn the Russian language a great deal, because while typesetting, you had to read and proofread, and even correct, text.

– Now the main problem faced by any editor is financing. What was your main headache at the time?

– My biggest challenge as editor-in-chief was to find material. There were no financial issues, since we had our own printing presses at the monastery. But we had to collect materials and do translations. Some people we knew would submit texts. There were a great many biographies of saints translated then, which I asked not only monastics but visiting laypersons, too. Russian articles were translated into English. Our journal was published six times a year. It is still published today, but improved, with a new format. Things were a lot more difficult then. It was hard to work with the old linotype machines. Molten lead was used for the galleys. The press would often jam, and we had to clean out the metal. Sometimes it would splash in your face, your beard, your feet. Sometimes you couldn’t do any work for a whole day as a result, having to clean the equipment instead. Sometimes the typeset assemblage would fall apart and you had to begin all over again…

– Vladyka Hilarion, you have a beautiful lay name—Igor Kapral. Was it hard to abandon it and get used to a new, ecclesiastical name? Why were you given the name Hilarion?

– Sometimes a priest can request a specific name. I didn’t, but I had a feeling it would be Hilarion. I liked the name, I revered Metropolitan Hilarion, who entered Russian history books as the first Russian metropolitan of Kiev and All Russia. Archbishop Averky (Taushev), who tonsured me, gave me that name. Of course, when you are tonsured and given a new name, it is difficult at first to get used to it. But I was happy that I got this name, because my saint is Schema-monk Hilarion of the Kievo-Pecherskaya Lavra. Vladyka Averky thought that he was a metropolitan first, only later taking on the schema. But some scholars think these were two different saints. The Kievo-Pecherskaya Lavra has the relics of St Hilarion, and whenever I am there I always venerate them.

– In 1974, you were ordained a priest, and in 1984 you were already made Bishop of Manhattan. In lay terms, that is a brilliant, skyrocketing career…

– At first I served a few years as a priest-monk in the monastery, as I worked at the printing press. I was often sent to parishes to replace priests who were away. I celebrated Pascha and other church holidays in Cleveland, where there was no priest at all, and in Pennsylvania… In this way I learned the practical aspects of serving in parishes. This proved very important in preparing me for service as a bishop. A bishop really should know the local conditions in distant parishes.

I knew Pennsylvania pretty well, and I often visited Washington, DC, when I was Bishop of Manhattan. In 1995, I was given the title of Bishop of Washington, but that only lasted one year: in 1996, I was sent to the Diocese of Australia and New Zealand. In America, my work stretched throughout the Eastern American Diocese, which included Maine, New York, Washington and Florida. I often visited the southern states, and sometimes I was invited to parishes of the Chicago Diocese.

Since 1996, most of my life has been connected with Australia—there full-time for 12 years, then two or three years of visiting them for periods of time. At first I was sorry to leave my diocese on the Eastern Seaboard of the US, because we had been opening new churches here, I ordained many clergymen here, so it was hard to say goodbye. But I accepted the obedience laid upon me, left for Australia and came to love the flock there a great deal, and again it was hard to leave. I hoped to remain there for the rest of my life. Many people begged me not to leave, to stay in Australia, because I remain to this day Ruling Bishop of Sydney, Australia and New Zealand. I hope that a vicar bishop is found soon who could live there and help me. Now I have no such vicar, so the ongoing diocesan matters are left to me alone to tend to.

– But the Orthodox believers of this country do not want a different bishop, preferring that you remain their ruling bishop. Why is that?

– Before me, Australia had not had a regular bishop for five years. Archbishop Paul, my predecessor, fell seriously ill and could not rule. Various bishops were sent there, but the lack of a bishop in a diocese leads to various problems and conflicts, that is why it is important for an archpastor to be there. Some parishes and priests wanted to be independent of the diocese. When they left for another church, they took church property with them, and the church buildings. We had to protect the interests of the diocese and stem this. Even before me, a Property Trust had been set up for the diocese, though it had its flaws.

We worked on the text of the founding document and amended it, and sent it to all the priests and parishioners for consideration. In the end, at a specially-convened diocesan assembly, at which both clergy and laypersons participated, it passed a vote. It was then submitted to Parliament. After the New South Wales Parliament approved it, everyone relaxed. This was a great accomplishment.

The diocese had a shortage of priests then, we had to find candidates, do missionary work, because there were Australians who wanted to convert to Orthodoxy. We had to strengthen the diocese and its church life.

– Vladyka, after the death of Metropolitan Laurus, the Council of Bishops of ROCOR elected you the sixth Primate of the Russian Orthodox Church Outside of Russia and elevated you to the rank of metropolitan. Was this a surprise to you or did you sense that events would unfold in such a way?

– I very much feared that this would happen, because Vladyka Laurus had appointed me his deputy with the approval of the Council of Bishops. Vladyka hoped that I would replace him. I hoped that Vladyka Laurus would live for a long time, and didn’t even want to imagine becoming metropolitan. But after his death, which was a great shock to me, I anticipated this moment, the [decision of the] approaching Council, with fear and trembling. Unfortunately, I was elected. I feared this because it is such a heavy cross to bear. But I thank God that day after day, problems are being handled, though they are replaced with new ones, but by Divine mercy they also get resolved. One must pray fervently for God to help.

– What is your main mission as First Hierarch of the Russian Church Abroad?

– My main duty as the Primate is to be the senior bishop in our Orthodox family, which is scattered throughout the Western world. I must also convene meetings of the Synod of Bishops, at which bishops gather three or four times a year, as well as other representatives of dioceses. I convene the Council of Bishops, to which all the hierarchs of the Church Abroad come, to discuss and decide the fundamental questions in the life of the Church. So the role of the First Hierarch is to unite everyone, to keep them all together. When bishops convene in Russia, or some important church event takes place, the First Hierarch acts as representative of the Russian Church Abroad. The First Hierarch also has his own diocese. As I said, my own dioceses include both those of Eastern America and Australia and New Zealand.

– Vladyka, how many parishes now comprise the Russian Orthodox Church Outside of Russia?

– It is difficult to answer this question. Not long ago we had 500 parishes, but I think we have many more now. Although after the reunification in 2007, some parishes, for instance, in South America and a few American states, broke away. A great many new communities have sprung up in their place, consisting of Russians who are now scattered throughout the whole world, and new missions are being formed. Recently 12 priests have appeared in Indonesia, there is a mission in Haiti, where we have two priests, and about 7 native Haitians will soon be going to the Russian Orthodox seminary in Paris, France. I am hoping that they become Orthodox clergymen. The Dominican Republic now has a community, and there is one in Costa Rica. South America is a problem, financially, and because of the lack of clergymen and the schism. In Guatemala there is a large group of people, mostly local natives who wish to convert to Orthodoxy. There are many examples of America priests, Catholics and Lutherans who accept Orthodoxy together with their entire parishes. Some of them wish to preserve the Western Rite, and we give our consent. The Western Rite was actually permitted by the Russian Orthodox Church in the 19th century. Now we have 20-25 such communities.

– Vladyka, how does the process of gathering parishes happen in practice?

– Very naturally, very normally. We can breathe easy, because there is no division now, no quarrels or accusations, and we can move forward together in love and mutual understanding. The path of schism is unconstructive and leads to nothing good. One Church has not consumed the other, there is no inequality in our relations. Many priests from Russia now visit us, and we can pray together. This greatly enriches our spiritual life. We can participate in conferences and our youth can socialize.

– Vladyka, these are not the simplest of times: there is a global economic crisis, catastrophes and natural disasters occur, people are frightened by talk of the end of the world. How is a person to endure all this? Whence comes spiritual strength?

– Of course, it is in faith. One should remember that God suffered for us, and suffers now together with us now. The cause of all tragedies is the sinfulness of mankind. One must pray that God protect us from such things, and remember that God is love, He desires our salvation. All earthly things are perishable and temporary, while ahead of us is eternity, which will be blessed and joyous.

– Your favorite prayer, which you would recommend that all Orthodox Christians learn?

– O Heavenly King, O Comforter, the Spirit of truth, Who art in all places, and fills all things; Treasury of good things, and Giver of Life, come dwell in us and cleanse us from our every stain, and save our souls, O gracious Lord.

– Thank you for your time, Vladyka.

New York-Oklahoma City

Source: The Russian Orthodox Church Outside of Russia

Ομαδικές βαπτίσεις σε ορθόδοξη ενορία της Αμερικής( Baptisms/ journey to Orthodox Church in USA).

blog counter

Σε πολλές Ορθόδοξες ενορίες των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, σε τακτά χρονικά διαστήματα, γίνονται ομαδικές ΒΑΠΤΙΣΕΙΣ και Χρίσματα νεοφωτίστων Ορθοδόξων Χριστιανών. Προηγείται κατήχηση στην Ορθόδοξη πίστη και οι κατηχούμενοι εντάσσονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτό θα μπορούσε να γίνεται σε όλες τις ορθόδοξες ενορίες του κόσμου, ακόμα και στις λεγόμενες Ορθόδοξες χώρες, όπου χρήζουν ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ και οι οικονομικοί μετανάστες αλλά και πολλοί από τους βαπτισμένους Ορθοδόξους Χριστιανούς, που αγνοούν βασικά στοιχεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας! Αυτό , όμως, προϋποθέτει στοιχειώδη οργάνωση ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ  ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ ενηλίκων, είτε με βιβλία, είτε μέσω του διαδικτύου.

https://plus.google.com/photos/111014810949787900656/albums/5761408204441228913

http://saintspeterpaulchurch.org/sts-peter-and-paul

http://orthodoxorem.org/

http://www.stanthonysmonastery.org/

http://orthodoxyinamerica.org/

Αυτή την Ορθόδοξη κατήχηση πρέπει να κάνουν όλες οι Ορθόδοξες ενορίες στην Αμερική και στο Καναδά και σε όλο το κόσμο. Αυτό σημαίνει ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ με το να δοθεί ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ στη προσέγγιση των ανθρώπων που ζητούν τη Βασιλεία του Θεού και τη αρχαία χριστιανική πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

http://www.orthodoxstudybible.com/

Πακιστάν: 11χρονο χριστιανόπουλο έζησε την κόλαση πριν δολοφονηθεί

blog counter

SHARE THIS

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Συγκλονίζει η είδηση του θανάτου ενός εντεκάχρονου αγοριού στο Πακιστάν που αγνοείτο από τις 20 Αυγούστου. Το μικρό αγόρι βρέθηκε καμμένο, με ακρωτηριασμένα τα χείλη, την μύτη και τα πόδια ενώ τα ανθρώπινα κτήνη το είχαν ξεκοιλιάσει πριν κάψουν το σώμα του.

Όλα αυτά την ώρα που άλλο ένα κορίτσι από χριστιανική οικογένεια με σύνδρομο Ντάουν κινδυνεύει με εκτέλεση για… Βλασφημία!

Χριστιανικές οργανώσεις εκφράζουν για ακόμα μία φορά τον αποτροπιασμό τους, εάν και πολύ σύντομα θα βγουν από τον κόπο αφού δεν θα μείνει Χριστιανικό ρουθούνι στο Πακιστάν. Όπως δεν έμεινε στην Σμύρνη, τον Πόντο, τα κατεχόμενα και όπου αλλού αποκτούν εξουσία οι ισλαμοφασίστες.

Την ίδια στιγμή το κράτος στην Ελλάδα ατιμάζει κάθε έννοια πολιτισμου και ανθρωπισμού
επιτρέποντας στην οργάνωση που καταγράφηκε σε βίντεο να κάνει απαγωγές ομοεθνών της, να παρελαύνει στην Αθήνα. Στην Αθήνα της αντίστασης, αναβίωσαν τα Βοσνιακά SS. Πάνε πακέτο φαίνεται μαζι με το 4ο Ράιχ και το ΔΝΤ.

ΠΗΓΗ.Ας μιλήσουμε επι τέλους

My Road to Orthodoxy

blog counter

by Elizabeth Markovich

I was interested in religion from an early age. My grandmother first exposed me to real religious conviction. She was “First Christian” and quite involved. I read the New Testament and it really spoke to me – especially the words of Jesus. He seemed to be speaking about revolutionary change in oneself, an inner metamorphosis, and a radically different way of looking at the world. I did not see the same spirit reflected in the Christians and churches around me. I wondered if there were secrets I didn’t know yet – perhaps they would tell me in the commencement classes.

We went to a Presbyterian church most of the time and I went to commencement class there. I was taught the Protestant view of salvation. I was surprised there was so little to it. It just didn’t seem right that God was offended by Adam’s fall and continued to hold this against humanity. We were supposed to learn the Apostles creed. I had some questions about it – what was the Holy Catholic Church?  I had to swear to this creed didn’t I? Apparently our leader was short on time and only said – “don’t worry, you won’t have to say it.” The day came and I indeed did have to stand with the group and say the creed. It seemed clear to me that they didn’t really care what I believed. Of course I was at the age when one so easily knows more than one’s elders.  It was my last time attending that Presbyterian Church, I was 14.

After that I read widely – the Tibetan book of the Dead, the Bhagavad-Gita, some of the Book of Mormon, the Koran, and many others. I attended Unitarian church for a while.  My parents didn’t have much to say about it all. I found a group studying G. I. Gurdjieff’s teachings. “The Work” was very compelling to me. I especially related to the writings of Maurice Nichol, as he used a Christian frame of reference.  I liked the idea of the development and evolution of the soul. It seemed right that “The Divine” never changed but we could. The Gurdjieff group moved to New York. I was married by then and my husband was not so interested.

I found some spiritual support in Unity.   Unity is a Protestant denomination. It is less traditional than many churches, but unlike the Unitarians, they believe they are applying Christ’s teachings. They are great believers in changing yourself through change in your thoughts and attitudes, and in spiritual evolution. I learned to work on my habitual thoughts and beliefs about others, and myself and realize that I was the only one I could change.  I took lots of classes, was on the board.  What began to bother me was the “you mix it and fix it yourself” aspect. People would often announce that they had invented a new ritual—written a prayer, lit candles, perhaps a group would carry this out.  Essentially we were trying to uplift ourselves with very uncertain input from anything higher.  We had no tradition of more experienced or advanced teachers. People did get some results, out of body experiences, strangely fortunate events, and “signs” – but where were these coming from?   Were we the first or only humans to work on spiritual development? We studied and had some contacts with other traditions – Tibetan monks, etc. We felt they were all the same at the core.  What had happened to the Christian tradition?  Was the true teaching lost? I stayed with Unity because it did not contradict my inner voice (or contradict anything for that matter, since it is so open-ended) but knew there was something missing there.

My first conscious contact with Orthodox theology was a big surprise. My best friend in grade school was Greek and I had attended the Greek Orthodox Church with her, but it was very ethnic and, I think, even most of the members understood little about the theology.  In fact I didn’t realize that I had seen some of these ideas before: Gurdjieff had incorporated many elements from his own Orthodox upbringing into his teachings.

Orthodoxy has always regarded salvation as coming both from our own efforts and help or “Grace” from above us.  We must reach a level of some purity before we can understand and be reached by Divine Grace.  They call the process Theosis or Deification.  There are three phases: Purification, Illumination, and Deification. It is not that we become God, but we can draw closer and more attuned to the divine. The Orthodox define Sin as “missing the mark” in it’s original Greek meaning.  We are separated from God and therefore are innately deviating from the Divine, therefore sinners. This is important to realize and humility is much valued, as we need to keep always in mind that we cannot progress or be saved form our own level, from our own efforts alone.  Purification comes through fasting, prayer, and giving alms. Illumination comes from above – from God and divine persons.  The original and genuine Christian tradition of Saints has also been preserved in Orthodoxy.  They are examples and inspiration of those who have gone on the path before us and can help us.  The monasteries provide a spiritually supportive environment and anchor.   Orthodoxy also understands the human need for ritual in understanding. We are not just intellectual beings but also the body and senses and emotions. The services and practices involve the senses with icons, incense, kneeling and prostrations as well as involving the mind and heart in prayer, especially the repetitious “Jesus prayer”.   The Orthodox life is actually structured to keep one aware of our goals, our souls’ mission.  The week and the calendar commemorate the saints and events in Christ’s life and teaching constantly so we live through it each week and year.

Soon after I started attending the Orthodox liturgies, my old Greek Orthodox friend commented “you’ll appreciate the ‘green Patriarch’” – as they call the leader of all the Orthodox “jurisdictions” who is very active in environmental issues. They teach that humans are the stewards of the Earth, and have a responsibility for its welfare.

Though Orthodoxy resembles Catholicism on the surface, the meaning and emphasis is really quite different.  To the Orthodox, God is not at all offended by mankind’s errors. Christ was sent because humanity could no longer be reached in any other way.  The concept of salvation has a medical framework in Orthodoxy. The Church is said to be spiritual hospital.  Since we have free will, God will not intervene except through our actions. We cannot judge the condition of others, or even know who may be saved or be in fact part of Christ’s Church.  Orthodoxy does see itself as the truest preserved tradition of Jesus’ teachings, the continuation of his ministry, and the surest path for humankind to draw closer to God.

Historically, the Orthodox Church has continued without interruption and with little change for over 2000 years, miraculously surviving through the Byzantines, and when they fell to the Moslems, the Russian Church took up the standard.  Just as Russia fell to communism, Russian missionaries brought Orthodoxy to America. Admittedly, Orthodoxy in America has many problems, especially with the confusion of many ethnic branches of the church.  Historically and theologically there should be only one American Orthodox Church and the main focus should be on the spiritual life and salvation, and preservation of Christ’s teaching, not on preservation of ethnic traditions.  No, the Church is not perfect, as humans are not perfect, but it’s good enough for me!

http://journeytoorthodoxy.com/2012/08/26/i-went-the-long-way-around/

Η εορτή του Δεκαπενταύγουστου στο Maputo της Μοζαμβίκης.

blog counter

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα γιορτάστηκε ο Δεκαπενταύγουστος από την Εκκλησία που παροικεί στο Μαπούτο της Μοζαμβίκης, όπως μαρτυρούν οι ανωτέρω φωτοστιγμές. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Κοίμηση της Θεοτόκου γιορτάζεται για πρώτη φορά στον τόπο αυτόν, μετά την Επανάσταση του 1974 και μάλιστα με ευπρεπισμό του Επιταφίου της Θεοτόκου. 

Τα παιδιά του Ελληνορθόδοξου Σχολείου της Επισκοπής στόλισαν, λοιπόν, τον θεομητορικό Επιτάφιο και συμμετείχαν τόσο στον πανηγυρικό Εσπερινό της παραμονής, όσο και στην Θεία Λειτουργία της Εορτής, στην οποία προέστη ο Επίσκοπος Μοζαμβίκης Ιωάννης, ο οποίος, στο επίκαιρο κήρυγμά του, μετέφερε προς το εκκλησίασμα τις πατρικές ευχές κι ευλογίες του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. κ. Θεοδώρου Β΄. 

Το απόγευμα εψάλη η προς την Παναγία μας Παράκληση, στο τέλος της οποίας έγινε η Λιτάνευση του Επιταφίου, ενώ η Χορωδία απέδωσε τα Εγκώμια προς την Χάρη Της. 

Ακολούθησε -όπως πάντα- εορταστικό κέρασμα στον προαύλιο χώρο της Επισκοπής με τη συμμετοχή όλων των παρευρισκόμενων Ορθοδόξων.

ΠΗΓΗ.ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΟΖΑΜΒΙΚΗ

Την βίασαν, την μαχαίρωσαν και της κάρφωσαν έναν σταυρό στο στόμα!!!γιατί εγινε Χριστιανή

blog counter

 

Το έγκλημα να είσαι χριστιανός, τιμωρείται μόνο με φρικιαστικό θάνατο! 
Τα εγκλήματα του Ισλάμ συνεχίζονται και τα αποσιωπούν... Γιατί άραγε; 

Ὠραῖα πράγματα συμβαίνουν στὸν πλανήτη μας. 
Ἀπὸ τὴν μία ὁ φασισμὸς τῶν ἀριστερῶν, ποὺ ντὲ καὶ καλὰ θέλουν νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὸ πόσο πρέπει νὰ συμπονοῦμε τοὺς «κατατρεγμένους» τοῦ πλανήτου κι ἀπὸ τὴν ἄλλην οἱ «κατατρεγμένοι» τοῦ πλανήτου ποὺ ὅλα τὰ σφάζουν κι ὅλα τὰ μαχαιρώνουν! 

Οι… καλοί μουσουλμάνοι της Αιγύπτου βίασαν, ξυλοκόπησαν, μαχαίρωσαν και κάρφωσαν σταυρό στο στόμα νεαρής γυναίκας, η οποία έκανε το… “έγκλημα” να είναι χριστιανή.
Αυτά τ’ απάνθρωπα κτηνοειδή θέλουν να μας επιβάλλουν.

Ταύτοχρόνως στὸ Πακιστὰν τοὺς καῖνε ζωντανούς, σὲ διάφορες χῶρες τῆς Ἀφρικῆς (κι ὄχι μόνον) τοὺς ἀποκεφαλίζουν πρὸς παραδειγματισμὸν κι ἐδῶ μᾶς …ἀπειλοῦν μὲ πόλεμο έὰν δὲν τοὺς σεβαστοῦμε!!! (Ναί, τὸ ἰσχυρίστηκε κι αὐτὸ ἡ φασιστοειδὴς κουράδα Ἀσλὰμ, ἀρχινονὸς τοῦ δουλεμπορίου!!!)

ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΜΕ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ ΠΑΙΔΙΑ 

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΧΕΙ ΙΔΡΥΣΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΜΑΓΚΝΤΙ ΓΙΑΚΟΥΜΠ…!!! 

Το κλείσιμο ενός φιλανθρωπικού Ιατρικού Κέντρου που πραγματοποιεί δωρεάν επεμβάσεις σε μικρά παιδιά απειλούν να κλείσουν φανατικοί μουσουλμάνοι επειδή ιδρύθηκε από τον παγκοσμίου φήμης καρδιοχειρουργό σερ Μαγκντί Γιακούμπ, μόνο και μόνο γιατί είναι χριστιανός!
Σύμφωνα με ανακοίνωση της οργάνωσης “Barnabas Aid” το Κέντρο που βρίσκεται στην αιγυπτιακή πόλη Aswan πραγματοποιεί δωρεάν επεμβάσεις σε παιδιά μουσουλμάνων και χριστιανών. Όμως ριζοσπαστικά στοιχεία της μουσουλμανικής κοινότητας του Aswan επιθυμούν να κλείσει το κέντρο λόγω των χριστιανικών πεποιθήσεων του ιδρυτή του. 
Όπως δήλωσε στην αιγυπτιακή τηλεόραση η μουσουλμάνα διευθύντρια του κέντρου το κλείσιμό του θα αποτελέσει μεγάλη απώλεια για τη χώρα. (πηγή)

Τον σταύρωσαν επειδή εγινε χριστιανός

blog counter

Μπορεί στην Ελλάδα ο πολυπολιτισμός να ανακοινώνει μέχρι και έναρξη πολέμου κατά των γηγενών κατοίκων, μπορεί οι λαθρομετανάστες παραδόξως να μας προτιμούν ως χώρα παραμονής τους αντί άλλων ισλαμικών κρατών στα οποία μπορούν να ενσωματωθούν πολύ εύκολα λόγω θρησκείας, μπορεί η ελευθερία ζωής και σκέψης να είναι αγαθά που προσφέρονται πλουσιοπάροχα ακόμη και σε αυτούς που καταδυναστεύουν την ζωή, την σκέψη και τα πιστεύω μας, όμως τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με χώρες στις οποίες ο ισλαμισμός αποτελεί την κυρίαρχη τάξη, η οποία αποφασίζει -εν ψυχρώ- για την ζωή και τον θάνατο όσων τολμούν να τον αμφισβητήσουν ή να τον απαρνηθούν.

 

Η φωτογραφία αποτελεί απόδειξη της αγάπης προς τον χριστιανισμό, εκείνων που προστρέχουν στην χώρα μας για να... σωθούν. Στην φωτογραφία βλέπουμε έναν πολίτη της Υεμένης, ο οποίος είχε το θράσος να βαπτισθεί χριστιανός! Κι επειδή αμφισβήτησε το Ισλάμ, τον σταύρωσαν!!!

 

Τί είπατε; Ο πολιπολιτισμός και η πανθρησκεία αποτελούν το σκοπό της Νέας Τάξης, η οποία θέλει να επιβάλει την ισότητα, την ισονομία, την ελευθερία και τον εν γένει πλούτο στους ανθρώπους; Ξανακοιτάξτε την φωτογραφία, πάρτε τη Νέα Τάξη σας και πάτε στο καλό... για να μην σας πούμε να πάτε εκεί από όπου ήρθατε!

(ΠΗΓΗ: http://kostasxan.blogspot.gr/2012/08/bl ... _9193.html)

Συνέντευξη Σεβ. Μητροπολίτη Ισπανίας - Πορτογαλίας Πολύκαρπου

blog counter

• 1
• 2
• 3
• 4Σελίδα 1 από 2

ΟΣεβ. Μητροπολίτης Ισπανίας και Πορτογαλίας, υπέρτιμος και έξαρχος Μεσογείου Θαλάσσης, κ. Πολύκαρπος (κατά κόσμον Παναγιώτης Σταυρόπουλος) γεννήθηκε το έτος 1963 στη Ναύπακτο. Απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής Αθηνών (1986), μετά την στρατιωτική του θητεία (1986-1988), μετεξεπαιδεύθη στο Ποντιφικό Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών Ρώμης (1988-1990). Διάκονος και Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε στο Φανάρι, τον Ιανουάριο του 1990. Υπηρέτησε Ιερατικός Προϊστάμενος της Αδελφότητος του Αγ. Νικολάου και Εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου των εν Βενετία Ορθοδόξων Ελλήνων (1990-2007) και Πρωτοσύγκελλος της νεοπαγούς Ιεράς Μητροπόλεως Ιταλίας (1992-2007), τα μέγιστα καταβαλών για την οργάνωση, εμπέδωση και ανάπτυξη αυτής.

Παραλλήλως διετέλεσε Εφημέριος των υπ' αυτού του ιδίου ιδρυθεισών Ενοριών Παδούης (1990-2007), Φερράρας (1990-1999), Πάρμας (1994-1999) και Περουτζίας (1992-2003), Ηγουμενεύων των Ιερών Μονών Οσίου Ιωάννου Θεριστού Καλαβρίας (1994-1997) και Αγίου Γεωργίου των εν Βενετία Ελληνίδων Ευγενών Μοναχών (1992-2007) και Αντιπρόεδρος του Μητροπολιτικού Συμβουλίου και όλων των Επιτροπών της εν λόγω Μητροπόλεως. Το έτος 1998 έλαβε το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου. Εξεπροσώπησε την Μητέρα Εκκλησία και την Ιερά Μητρόπολη Ιταλίας σε πολλές αποστολές, συναντήσεις και συνέδρια.

Την 30^ή Απριλίου 2007, προτάσει της Α.Θ.Π., εξελέγη παμψηφεί δεύτερος Μητροπολίτης της νεοπαγούς Ιεράς Μητροπόλεως Ισπανίας και Πορτογαλίας, της χειροτονίας του ως Επισκόπου τελεσθείσης στο Φανάρι την 6η Μαΐου 2007, Κυριακή της Σαμαρείτιδος, υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου. Την 16η Ιουνίου 2007 ενεθρονίσθη στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Μαδρίτης. Κατά τα τρία έτη της ποιμαντορίας του επανίδρυσε τις Ενορίες Βαρκελώνης και Λας Πάλμας ντε Γκραν Κανάρια, ίδρυσε δεκαεννέα (19) νέες ενορίες και επτά (7) νέους ενοριακούς πυρήνες, και αύξησε τον αριθμό των κληρικών κατά δεκαοκτώ (18).

Ο ειρημένος Μητροπολίτης εκτελεί εκκλησιαστικές αποστολές, δίδει διαλέξεις, συνεντεύξεις, ομιλίες, αρθρογραφεί και γνωρίζει την ιταλική, γαλλική και ισπανική.

Ονομαστήρια: 23 Φεβρουαρίου

Ταχ. Διεύθυνση: Su Eminencia Reverendísima el Metropolita de España y Portugal Policarpo. Calle Nicaragua 12, 28016 Madrid, España. Tel: (0034) 91 34 54 085. Fax: (0034) 91 35 09 374. Ηλεκτρονικό Ταχυδρομείο: metropoliespo@yahoo.es. Ιστοσελίδα: www.iglesiaortodoxa.net.

─ Καταρχάς, θα θέλαμε να μας πείτε δυο λόγια για την ιστορία της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Μαδρίτης.

─ Οι αρχές της Ελληνορθόδοξης παρουσίας στη Μαδρίτη βρίσκονται στα 1890-1895 όταν στους λίγους Έλληνες διπλωματικούς υπαλλήλους προστίθενται μερικές οικογένειες σφουγγαράδων από τα Δωδεκάνησα και γουναράδων από τη Δυτ. Μακεδονία.

Το 1949 ιδρύεται επίσημα η Ελληνορθόδοξη Κοινότητα της Μαδρίτης και διορίζεται ο πρώτος μόνιμος ιερέας, ο Γεωργιανός πατήρ Ραφαήλ, ο οποίος έρχεται από το Παρίσι. Εξαρχής η Ελληνορθόδοξη Ενορία και Κοινότητα του Αγίου Ανδρέα είχε χαρακτήρα δίγλωσσο, δηλαδή ένωνε τους λίγους Έλληνες και Σλάβους κατοίκους της Ιβηρικής πρωτεύουσας και αυτή η πρώτη ενορία χρησιμοποιεί ως ευκτήριο οίκο ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Μαδρίτης. Η ενορία αυτή αναγνωρίζεται από το Υπουργείο Εξωτερικών το 1949, και το 1968 από το Υπουργείο Δικαιοσύνης (Γενική Διεύθυνσις Θρησκευτικών Υποθέσεων), ενώ το 1991 μετατρέπεται σε «Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ισπανίας». Με την επωνυμία αυτή και κάτω από τη νομική φιλοξενία της Προτεσταντικής Ομοσπονδίας της Ισπανίας, εντάσσεται στη Συμφωνία - Convenio που έγινε μεταξύ του Ισπανικού κράτους και της Προτεσταντικής Ομοσπονδίας της Ισπανίας, το οποίο επεκυρώθη την 10^ηΝοεμβρίου 1992 υπό της Βουλής. Αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της Ελληνορθόδοξης Ενορίας της Μαδρίτης το θαύμα να αποκτήσουμε οικόπεδο στα 1970 και μέσα σε τρία χρόνια να χτίσουμε το ναό, την κατοικία και τους ενοριακούς χώρους κι έτσι στα τέλη του 1973 να εγκαινιαστεί το κτιριακό συγκρότημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τον τότε Μητροπολίτη Γαλλίας και Έξαρχο πάσης Ιβηρίας Μελέτιο.

Εκκλησιαστικά η Ιβηρία μέχρι το 1963 υπήγετο στην Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μεγ. Βρετανίας, ενώ μέχρι τον Ιανουάριο του 2003 στη Μητρόπολη Γαλλίας. Την 20^η Ιανουαρίου 2003 ιδρύεται η Ιερά Μητρόπολη Ισπανίας και Πορτογαλίας που περιλαμβάνει την Ιβηρική Χερσόνησο: Ισπανία, Πορτογαλία, Ανδόρρα και Γιβραλτάρ και τις Νήσους αυτής: Βαλεάριδες και Καναρίους (Ισπανία) και Αζόρας και Μαδέρες (Πορτογαλία). Η Ιερά Μητρόπολις είναι αναγνωρισμένη ως Νομικό Πρόσωπο του Ισπανικού κράτους δια Διατάγματος του Υπουργείου Δικαιοσύνης (Αριθ. 907-SG/25.04.2006 Γενική Διεύθυνσις Θρησκευτικών Υποθέσεων), ενώ προωθείται η αναγνώρισή της και στην Πορτογαλία. Αυτήν τη στιγμή διαθέτει 40 περίπου ενορίες και ενοριακούς πυρήνες, και 30 ιερείς.

─ Ποιες είναι οι δραστηριότητες που έχει αναπτύξει η Ελληνορθόδοξη Ενορία της Μαδρίτης;

─ Εκτός από τη λατρεία, γίνονται μαθήματα ελληνικών σε μικρά παιδιά και σε μεγάλους. Αυτή είναι η κύρια δραστηριότητα της Ενορίας μας, καθώς επίσης και η ποιμαντική διακονία των σλαβοφώνων και ρουμανοφώνων οι οποίοι εκκλησιάζονται στο ναό μας. Επίσης πραγματοποιούνται και διάφορες άλλες περιστασιακές εκδηλώσεις εθνικοθρησκευτικού και πολιτιστικού χαρακτήρα, π.χ. συναυλίες, εορτές, κλπ. Η τελευταία συναυλία ήταν αυτή της χορωδίας από το Αργοστόλι, αλλά αυτές είναι περιστασιακές εκδηλώσεις, περιοδικές και όχι τακτικές.

Μια άλλη δραστηριότητα, η οποία είναι πολύ σημαντική, είναι οι ξεναγήσεις που γίνονται σε διάφορα σχολεία, και ομάδες, για παράδειγμα συλλόγους τρίτης ηλικίας, οι οποίοι έρχονται και επισκέπτονται την Εκκλησία, οπότε γίνεται μια ξενάγηση θεολογικού περιεχομένου, π.χ. «τι είναι η Ορθοδοξία, τι είναι οι εικόνες, τι είναι η λατρεία» και αυτό είναι ένα σημαντικό πολιτιστικό δρώμενο.

─ Προσωπικά, έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές τη Θεία Λειτουργία στην εκκλησία των Αγίων Ανδρέα και Δημητρίου στη Μαδρίτη. Εκτός από την παρουσία Ελλήνων, με εξέπληξε ευχάριστα η παρουσία Ρουμάνων, Σλαβόφωνων και Αράβων. Το ποίμνιο αποτελείται από άτομα που προέρχονται αποκλειστικά από ορθόδοξες χώρες; Πώς βιώνεται αυτή η συνύπαρξη από τους ίδιους;

─ Όντως η Μαδρίτη, εδώ και μία εικοσαετία, έπαψε να είναι μία μικρή Ενορία. Μετά το 1990, όταν άνοιξε η Ανατολική Ευρώπη, στους ελαχίστους Έλληνες και Σλαβοφώνους της ισπανικής πρωτεύουσας, προστέθηκαν οι οικονομικοί μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη. Πιστεύω ότι υπάρχει ειρηνική συνύπαρξη και ότι εκείνο που τους ενώνει είναι η ίδια πίστη και παράδοση, η Ορθοδοξία, η οποία θα πρέπει να βιώνεται οικουμενικά και όχι εθνικά απ' όλους τους ορθοδόξους.

Δεν προκύπτει να υπάρχει δυσαρέσκεια μεταξύ των διαφόρων ορθοδόξων εθνοτήτων οι οποίες εκκλησιάζονται στο ναό μας, γιατί τελούμε τη Θεία Λειτουργία κατά τέτοιον τρόπον που να καλύπτει τις ανάγκες αυτού του πολυεθνικού ποιμνίου. Τουλάχιστον, από πλευράς κλήρου, η συνύπαρξη με αυτούς τους ανθρώπους και η λειτουργία στις διάφορες γλώσσες είναι φτιαγμένη πολύ καλά και αρμονικά. Η Ορθοδοξία, όπως και ο Ελληνισμός, είναι οικουμενική και όχι εθνοφυλετική.

─ Η Ορθόδοξη Ελληνική Κοινότητα της Ισπανίας είναι σχετικά μικρή. Παρά το γεγονός αυτό, το έργο της Ελληνικής Μητροπόλεως ολοένα διευρύνεται. Ενδεικτικά, παρατηρούμε ότι αυξάνεται ο αριθμός των Ελληνικών Ενοριών...

─ Το Ελληνικό στοιχείο στην Ιβηρική Χερσόνησο είναι αριθμητικά μικρό. Η Ιβηρία είναι ο μόνος ευρωπαϊκός χώρος που δεν παρατηρήθηκε ελληνική μετανάστευση, ίσως γιατί οι Έλληνες μετανάστες εκεί που πήγαιναν έβρισκαν και Ισπανούς και Πορτογάλους μετανάστες. Επίσης, οικονομικά και πολιτικά, υπήρχε ομοιότητα μεταξύ των δυο χωρών και αυτό συνέβαλλε στο ότι δεν υπήρξε μετανάστευση εδώ: οι ίδιοι οι Ισπανοί μεταναστεύανε και η κατάσταση στην Ισπανία ήταν η ίδια με την κατάσταση στην Ελλάδα εκείνης της εποχής.

Όντως το έργο της Μητροπόλεως διευρύνεται, η Μητρόπολις έχει πανορθόδοξο οικουμενικό χαρακτήρα όπως και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυξάνονται οι ελληνικές ενορίες, απλώς προστέθηκε μία ακόμα ελληνική ενορία στις δύο ελληνικές ενορίες που υπήρχαν, της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης, η Βαλένθια. Βασικά αυξήθηκε σημαντικά ο αριθμός των άλλων ενοριών, κυρίως των ουκρανικών, ώστε να έχουμε έναν αρκετά ικανό αριθμό ενοριών και ιερέων Ουκρανών. Η συντριπτική πλειοψηφία του ποιμνίου, των ενοριών και των ιερέων της Μητροπόλεως, δεν είναι Έλληνες, αλλά εξ Ανατολικής Ευρώπης, όπως και η πλειοψηφία του 1.300.000 των ορθοδόξων που κατοικούν στην Ιβηρία. Οι Έλληνες είναι μια μικρή μειοψηφία η οποία επικεντρώνεται κυρίως σε Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Βαλένθια και Λισσαβώνα.

─ Χειροτονηθήκατε Μητροπολίτης Ισπανίας - Πορτογαλίας τον Ιούνιο του 2007. Ποια είναι η αποτίμηση της πρώτης αυτής τριετίας σας;

─ Η αποτίμηση αυτής της πρώτης τριετίας μπορεί να γίνει με μία φράση που τα λέει όλα: «παρόλο που το έδαφος συνεχίζει και τρέμει κάτω από τα πόδια μας, εντούτοις όχι μόνο παραμένουμε όρθιοι, αλλά προχωρούμε μπροστά, παρά τα ποικίλα προβλήματα τα οποία επαυξάνονται λόγω της ιδιαιτερότητος που παρουσιάζει για εμάς τους Ορθοδόξους το Ιβηρικό έδαφος και τα οποία τώρα τελευταία λόγω της οικονομικής κρίσεως είναι πιο έντονα αρνητικά.»

─ Γνωρίζουμε ότι για αρκετά χρόνια υπηρετήσατε ως ιερέας στον ιστορικό ναό του Αγίου Γεωργίου στη Βενετία. Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες της Ελληνικής Κοινότητας της Μαδρίτης σε σχέση με αυτήν της Βενετίας;

─ Μια σύγκριση είναι δύσκολη, ουσιαστικά δεν μπορεί να γίνει. Η Βενετία είναι μια ιστορική κοινότητα, μία κοινότητα η οποία έκλεισε πάνω από 500 χρόνια επίσημης ζωής. Η Βενετία είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα του πρώτου μεταβυζαντινού ελληνισμού, έχει ένα ναό που αποτελεί το καύχημα του Ελληνισμού της Διασποράς, σωστό μνημείο της Κρητικής Σχολής. Το μόνο που μπορεί να θεωρηθεί παρόμοιο είναι ότι και στη Βενετία έχουμε ελάχιστους Έλληνες και ότι αναγεννήθηκε εκκλησιαστικά και αυτή με τον ερχομό των μεταναστών από την Ανατολική Ευρώπη, δηλαδή αυτήν τη στιγμή ο Άγιος Γεώργιος των Ελλήνων (1539-1564), όπως και η Μαδρίτη, έχει ποίμνιο πολυεθνικό, με πρωτεύοντα στοιχείο το ουκρανικό και το μολδαβικό. Άλλη ομοιότητα δεν βλέπω.

Η Βενετία είναι μία ιστορική κοινότητα, ιδρύθηκε το 1456, τρία χρόνια μετά την Άλωση, αναγνωρίστηκε από το Ενετικό κράτος το 1498, έχει έναν ωραιότατο ναό, έχει το Φλαγγίνειο Ελληνομουσείο, νυν Ελληνικό Ινστιτούτο, έχει ένα μουσείο μοναδικό δείγμα μεταβυζαντινής Κρητικής Σχολής, κτήρια, υποδομές, μεγάλη περιουσία. Παρότι αριθμητικά οι Έλληνες είναι ελάχιστοι συνεχίζεται η ελληνική παρουσία μέσω του Ελληνικού Ινστιτούτου, της Ελληνικής Κοινότητας και της Μητροπόλεως Ιταλίας που εδρεύει στη Γαληνοτάτη. Η πλειοψηφία των Ελλήνων μένουν στην Πάντοβα, όπου το ιστορικό Πανεπιστήμιο. Οι Έλληνες πλέον στη Βενετία, μαζί με τους ιταλόφωνους δεν υπερβαίνουν τα 70 άτομα. Οι Έλληνες της γειτονικής Πάντοβας, στην πλειοψηφία τους πρώην φοιτητές, αναζωογονήσαν τη Βενετία. Αυτοί γραφτήκαν στην κοινότητα και την αναζωογονήσανε κάπως αριθμητικά, και αυτοί την διοικούνε τώρα.

Μην ξεχνάμε ότι η Βενετία γεννήθηκε κάτω από το Βυζάντιο, ήταν αυτόνομη βυζαντινή κτήση. Μέχρι που έπεσε το Βυζάντιο, ο αρχηγός του Βενετικού κράτους θεωρούνταν ο Αυτοκράτορας, τα διατάγματα δεν έβγαιναν στο όνομα του Δόγη, τα υπέγραφε μεν ο Δόγης, αλλά έβγαιναν στο όνομα του Αυτοκράτορος. Είναι τελείως διαφορετική η σχέση Βενετίας-Ελληνισμού. Ο μισός χώρος της καθ' ημάς Ανατολής ήταν ενετοκρατούμενος, έχουμε ένα μεγάλο ρεύμα Ελλήνων προς τη Βενετία, και πολλοί από τους διανοούμενους που ήρθαν στην Ισπανία πέρασαν προηγουμένως από τη Βενετία ή την Ιταλία. Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος παραδείγματος χάριν έκανε τρία χρόνια μέλος στην κοινότητα της Βενετίας. Τον ναό τον ζωγράφισε ο Μιχαήλ Δαμασκηνός, μαέστρος του Ελ Γκρέκο· μερικοί αντιγραφείς κωδίκων και δάσκαλοι των αρχαίων ελληνικών και των κλασσικών σπουδών πριν έρθουν στο Αλκαλά ντε Ενάρες και στη Σαλαμάνκα περάσαν από τη Βενετία. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως ένας σύνδεσμος, αλλά ουδεμία μπορεί να γίνει σύγκριση. Η διαφορά μεταξύ των δύο κοινοτήτων είναι τεράστια, με κύριο παράγοντα την ιστορία και τις υποδομές. Η Βενετία είναι «VenetiaequasialterumByzantium» «σχεδόν ένα άλλο Βυζάντιο». Οι Εκκλησίες της έχουν ονόματα ανατολικών αγίων (Άγιος Βασίλειος, Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Άγια Ευφημία, Άγιος Παντελεήμων, κλπ.) και θα βρεις έθιμα εκκλησιαστικά της ανατολικής Χριστιανοσύνης που δεν γίνονται πουθενά αλλού στον Καθολικισμό.

─ Κατά τη γνώμη σας, και με βάση την εμπειρία σας σε Ιταλία και Ισπανία, πώς μας βλέπουν τους Ορθόδοξους οι Καθολικοί;

Επίσημα οι Καθολικοί μας βλέπουν ως «Χωρισμένους Αδερφούς». Αυτή είναι η επίσημη καθολική ορολογία, απέναντι των Ορθοδόξων. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ του Ιταλιώτικου Καθολικισμού και του Ισπανικού Καθολικισμού, όπως υπάρχει διαφορά μέσα στην Ισπανία, όπου η αντιμετώπισή μας ως Ορθοδόξων διαφέρει από περιοχή σε περιοχή. Αλλού είναι ανοιχτοί, κι αλλού κλειστοί. Περιττό να τονιστεί ότι εξαρτώμεθα απολύτως όσον αφορά στους χώρους λατρείας. Εκτός Μαδρίτης όλες οι εκκλησίες που έχουμε είναι από τους Καθολικούς, αλλά δεν είναι αυτή η απλοχεριά που έχουμε στην Ιταλία. Ίσως το γεγονός αυτό να οφείλεται στο ότι ο Ιβηρικός Καθολικισμός δεν είχε ποτέ επαφή με την καθ' ημάς Ανατολή, ενώ ο Ιταλιώτικος Καθολικισμός είχε, διότι η μισή Ιταλία ανήκε στο Βυζάντιο, ήταν ελληνόφωνη και ελληνορθόδοξη, και μετά την πτώση του Βυζαντίου γέμισε από ελληνικές κοινότητες ανθηρές, όπως η Τεργέστη, το Λιβόρνο, η Βενετία, η Νεάπολη, η Αγκόνα, η Μπαρλέτα, το Πρίντιζι, η Μεσσήνη, η Γένοβα.

Η επαφή που έχει ο Ιβηρικός Ρωμαιοκαθολικισμός με την Ορθοδοξία είναι κυρίως από το 1990 και μετά, με την άφιξη των μεταναστών της Ανατολικής Ευρώπης. Είναι μια παρουσία που δεν μπορεί να αγνοηθεί, αφού οι Ορθόδοξοι είμαστε σε ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο περίπου 1.300.000. Αυτό το αναγνώρισε επισήμως το Ισπανικό Κράτος, παραχωρώντας το «NotorioArraigo» στην Ορθόδοξη Εκκλησία στο σύνολό της, δηλαδή αναγνώριση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως ιστορικώς και αριθμητικώς βαθιά ριζωμένης στο ισπανικό έδαφος. Η έντονη παρουσία των εξ Ανατολικής Ευρώπης ορθοδόξων αναγκαστικά δημιουργεί επαφή: χτυπάνε την πόρτα, ζητάνε μια Εκκλησία, ζητάνε ένα χώρο λατρείας, εμφανίζεται ένας επίσκοπος, εμφανίζεται ένας παπάς, εμφανίζεται μια οργανωμένη κοινότητα, και έτσι αρχίζει η επαφή, κυρίως όσον αφορά στην επιτακτική ανάγκη αποκτήσεως χώρων λατρείας, κι ως εκ τούτου εξαρτώμεθα από την αδερφική κατανόηση κι ευγένεια της Καθολικής Εκκλησίας που σε γενικές γραμμές υπάρχει. Εν κατακλείδι επαναλαμβάνω ότι η ιταλική εμπειρία, όπως και αυτή στην υπόλοιπη Ευρώπη, διαφέρει κατά πολύ της ιβηρικής.

─ Ποιες είναι οι σχέσεις σας με την τοπική Καθολική Εκκλησία;

─ Σε γενικές γραμμές οι σχέσεις μας με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Ιβηρίας είναι καλές και αδελφικές. Επαναλαμβάνω και πάλι την ιδιαιτερότητα του ιβηρικού εδάφους και των δυσκολιών που συναντούμε καθημερινά. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και έχουμε επιτακτική ανάγκη χώρων λατρείας, εξαρτώμενοι από την αδελφική κατανόηση και ευγένεια των Ρωμαιοκαθολικών αδελφών μας. Προσωπικά, στον τομέα αυτό ακολουθώ την αδελφική «πολιτική» του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Πατριάρχου μας, και όπως υποσχέθηκα στον Ενθρονιστήριο λόγο μου θα εργαστώ, έστω και μονομερώς, υπέρ της ενότητας των Χριστιανών, έχων ως έμβλημα τους λόγους του Κυρίου μας ολίγον προ του σωτηριώδους πάθους του: «ίνα πάντες ώσιν εν».

Πάντως εκείνο το οποίο βλέπω είναι ότι η αντιμετώπιση της δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκ μέρους της Ιβηρικής Ρωμαιοκαθολικής Ιεραρχίας, τουλάχιστον σε θεσμικό επίπεδο και σε γενικές γραμμές, δεν είναι η δέουσα, εάν ληφθούν υπ’ όψιν οι δεσμοί που ενώνουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την Εκκλησία της Ρώμης και τους δύο προκαθημένους, τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Πάπα Βενέδικτο τον Δέκατο έκτο, ενώ απεναντίας παραδείγματος χάριν για τους Ρουμάνους τα πράγματα είναι πιο εύκολα.

─ Ποια είναι η σχέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τις υπόλοιπες ορθόδοξες δικαιοδοσίες, όπως η νεοσύστατη Ρουμανική Μητρόπολη, η Ρωσική, η Σερβική, κλπ.;

─ Θα μιλήσω για το τοπικό Ιβηρικό επίπεδο. Έχουμε άριστες σχέσεις με τη ρωσική και σερβική δικαιοδοσία, καθώς και με τη ρουμανική, αλλά με την τελευταία τις σχέσεις μας επισκιάζει το νέφος του εθνοφυλετισμού, του εκκλησιαστικού επαρχιωτισμού και της εκκλησιαστικής γκετοποιήσεως, η οποία είναι πολιτική της ρουμανικής δικαιοδοσίας στη Διασπορά, και η οποία είναι αντίθετη προς την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας. Ο εθνοφυλετισμός έχει καταδικαστεί επίσημα από την Πανορθόδοξη Σύνοδο του 1872 ως αίρεση.

─ Γνωρίζουμε ότι ένα από τα θέματα που πρόκειται να εξετάσει η Πανορθόδοξη Σύνοδος είναι και αυτό της δικαιοδοσίας της Ορθόδοξης Διασποράς. Ποια είναι η δική σας τοποθέτηση στο συγκεκριμένο ζήτημα;

─ Όπως είναι γνωστό στο θέμα της Διασποράς οι Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι διχασμένες. Υπάρχουν οι Εκκλησίες εκείνες, με επικεφαλής τις ελληνόφωνες, που πρεσβεύουν τα εκκλησιολογικά και κανονικά κριτήρια που λένε ότι η ορθόδοξη διασπορά υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά υπάρχουν κι οι Εκκλησίες εκείνες οι οποίες εφαρμόζουν το εθνικό κριτήριο, δηλαδή οι Ρουμάνοι στη Ρουμανική Εκκλησία, οι Ρώσοι στη Ρωσική, κλπ.

Βέβαια η oρθόδοξη διασπορά είναι ένα ακανθώδες θέμα και πρόβλημα των διορθοδόξων σχέσεων. Η Τετάρτη Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη της Γενεύης (Ιούνιος 2009) σαν πρώτο βήμα επιλύσεως αυτού του προβλήματος ίδρυσε τις Τοπικές Επισκοπικές Ορθόδοξες Συνελεύσεις, κι εδώ ιδρύθηκε η Ορθόδοξη Επισκοπική Συνέλευση Ισπανίας και Πορτογαλίας. Είναι μεγάλη επιτυχία υπέρ της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας και των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας το ότι ο πρόεδρος εκάστης συνελεύσεως είναι exofficio ο εκάστοτε Μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δηλαδή δεν είναι δι’ εκλογής, ή εναλλασσομένη η προεδρία, αλλά ο πρόεδρος είναι πάντοτε ο Μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι η Πρωτόθρονη Εκκλησία και η Μητέρα Εκκλησία και οι κανόνες αναγνωρίζουν μόνο στον Οικουμενικό Θρόνο δικαιοδοσία υπερόρια, δικαιοδοσία δηλαδή σε αυτό που λέμε Διασπορά, αν και ο όρος Διασπορά σιγά-σιγά πάει να πάρει νέες σύγχρονες διαστάσεις. Μπορούμε μόνο να μιλάμε γεωγραφικώς, αλλά από πλευράς ποιμνίου δεν μπορούμε να μιλάμε για Διασπορά, μια και ο κόσμος τώρα γίνεται ένα χωριό.

Λοιπόν αυτή η Τετάρτη Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη στη Γενεύη έκανε ένα βήμα προς επίλυση του θέματος της ορθοδόξου Διασποράς, με την ίδρυση των Τοπικών Επισκοπικών Ορθοδόξων Συνελεύσεων, οι οποίες προεδρεύονται exofficio από τον Μητροπολίτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Βέβαια οι δικαιοδοσίες παραμένουν ανεξάρτητες, το δε όλον θέμα εναπόκειται να λυθεί από τη μέλλουσα Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία, αν όλα πάνε καλά, προβλέπεται να συγκλιθεί το 2013 στην Κωνσταντινούπολη. Η σύνοδος αυτή θα διεξαχθεί στην Εκκλησία της Αγ. Ειρήνης που είναι αρχικά κτίσμα του Μεγ. Κωνσταντίνου και μετά του Ιουστινιανού, ο καθεδρικός ναός της Κωνσταντινουπόλεως προ της Αγ. Σοφίας, και λένε ότι έχει εξασφαλιστεί η άδεια των τουρκικών αρχών για να διεξαχθεί η Σύνοδος στην Αγ. Ειρήνη, που σήμερα είναι μουσείο και χώρος συναυλιών. Παράλληλα θα γιορταστούν και τα 1.600 χρόνια από το διάταγμα του Μεγ. Κωνσταντίνου που αναγνώρισε επίσημα το Χριστιανισμό. Επομένως, Θεού συνεργούντος, εναπόκειται η κανονική οριστική λύση του προβλήματος της Διασποράς σε αυτήν τη Σύνοδο, η οποία θα είναι υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχου του Πρώτου εις την Ορθοδοξία, και θα είναι παρόντες όλοι οι προκαθήμενοι των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

─ Στις δυτικές κοινωνίες παρατηρείται μια τάση περιθωριοποίησης του θρησκευτικού συναισθήματος. Πιστεύετε ότι στον Ορθόδοξο κόσμο υφίσταται αυτή η απειλή;

Η απειλή υφίσταται και για τον Ορθόδοξο κόσμο, διότι πλέον δεν υπάρχει Δύση και Ανατολή. Ο κόσμος γίνηκε ένα χωριό με την παγκοσμιοποίηση. Το ευχάριστο, όμως, είναι ότι γι αυτήν την περιθωριοποίηση, που πλήττει και τον Ορθόδοξο κόσμο, και θα τον πλήξει ακόμα περισσότερο συν τω χρόνω, λόγω ραγδαίας εισαγωγής των δυτικών θεωριών στην Ανατολή, κανείς δεν μπορεί να προσαύξει αιτία και λόγους εις την Ορθόδοξο Εκκλησία. Απεναντίας, οι δυτικές Εκκλησίες, ευθύνονται, πιστεύω, ως ένα μεγάλο βαθμό για την εκκοσμίκευση που επικράτησε στο δυτικό κόσμο, αφού εκκοσμικεύθηκαν και οι ίδιες. Τουλάχιστον, εισήχθη και στον ανατολικό κόσμο η εκκοσμίκευση, αλλά όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία, παραμένουσα πάντοτε πιστή στις παραδόσεις, στα δόγματα και στη λατρεία της λειτουργεί ως τείχος ισχυρό απέναντι της. Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι εγκέφαλοι της παγκοσμιοποίησης, η οποία είναι μόνο δυτικού οικονομικού και πολιτιστικού τύπου, θεωρούν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως το υπ' αριθμόν ένα εμπόδιο στα σχέδια τους.

─ Σε ποιο στάδιο βρίσκεται ο διάλογος ανάμεσα την Ορθόδοξη και την Καθολική Εκκλησία την παρούσα στιγμή;

─ Την παρούσα στιγμή ο επίσημος διάλογος βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο διότι εξετάζει ένα από τα κύρια σημεία που διαιρούν τις δυο Εκκλησίες. Αφορά στην εκκλησιολογία και συγκεκριμένα στο πρωτείο του Επισκόπου Ρώμης. Υπάρχει, πάντοτε, ένα πρωτείο στην Εκκλησία και ένας πρώτος σε τοπικό (Μητροπολίτης) και σε εθνικό επίπεδο (Πατριάρχης). Το θέμα είναι εάν το πρωτείο αυτό είναι πρωτείο εξουσίας ή τιμής και διακονίας.

Αυτή τη στιγμή έχει ξεκαθαριστεί, ότι στην Εκκλησία υφίσταται πρωτείο, υφίσταται ένας πρώτος, και πρώτος σε όλη την Εκκλησία είναι ο Επίσκοπος Ρώμης, πάντοτε εντός του θεσμού της Πενταρχίας των Πατριαρχών. Αλλά εξακολουθεί πάντα να παραμένει η βασική διαφορά ότι κατά τους Ορθοδόξους αυτό το πρωτείο δεν είναι πρωτείο εξουσίας αλλά είναι πρωτείον τιμής, primusinterpares. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν διάφορες Επιτροπές, θεολογικές κι ιστορικές, που εξετάζουν το πρωτείο του Επισκόπου Ρώμης κατά την πρώτη χιλιετία, που κατ’ ουσίαν δεν υφίσταται, για να προχωρήσουν μετά στη δεύτερη χιλιετία, όπου διεμορφώθη και επικράτησε δογματικά. Το πρωτείο του Επισκόπου Ρώμης είναι ένα από τα βασικώτερα σημεία που διαιρούν τις Εκκλησίες, Ρωμαιοκαθολική και Ορθόδοξη, γιατί ενώ σε εμάς το πρωτείο θεωρείται πρωτείον τιμής και ο πρώτος είναι πρώτος μεταξύ ίσων, κατά την Ρωμαιοκαθολική εκκλησιολογία είναι πρωτείον εξουσίας, μάλιστα δε ο Πάπας είναι ανώτερος και αυτής της Οικουμενικής Συνόδου.

Κατά τα άλλα ο διάλογος προχωρεί και θα δούμε πού θα καταλήξει η εξέταση αυτού του συγκεκριμένου σημείου το οποίο άρχισε από τη Συνεδρία της Διεθνούς Μεικτής Επιτροπής Ορθοδόξων και Καθολικών στη Ραβέννα και συνεχίστηκε στην Κύπρο. Δεν γνωρίζω πότε και πού θα γίνει η επόμενη συνεδρία της Επιτροπής. Το κοινό κείμενο το οποίο υπεγράφη αναγνωρίζει ότι στην Εκκλησία υπάρχει πρωτείον και πρώτος. Παραμένει άλυτη η μεγάλη διαφορά τι είδους είναι αυτό το πρωτείον, δηλαδή εξουσίας ή τιμής, και δεν ξέρω αν ο θεολογικός διάλογος θα τη λύσει τελικά, δεδομένου ότι είναι σημαντική διαφορά θεολογική, δογματική και εκκλησιολογική. Πάντως κατά τους Θείους Κανόνες, την Ιερά Παράδοση και την Εκκλησιολογία της αδιαιρέτου Εκκλησίας υφίσταται πρώτος, ο οποίος δεν νοείται άνευ των υπ' αυτού συνεπισκόπων, αλλά ούτε και οι τελευταίοι άνευ του πρώτου αυτών.

Ερωτήσεις: Δημήτρης Ιωάννου

Συνέντευξη - απομαγνητοφώνηση - φωτογραφίες: Σοφία Ροηλίδου

Μετάφραση στα ισπανικά: Βίκυ Ρούσκα

Επιμέλεια μετάφρασης: Emmanuel Vinader

http://www.ispania.gr/arthra/diafora