Η ιεραποστολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Άπω Ανατολή

blog counter

 

του Σεβασμ. Μητροπολίτου πρώην Κορέας π. Σωτηρίου*

Από τους πρώτους χρόνους της ιδρύσεως της Αρχιεπισκοπής της Νέας Ρώμης, της πόλεως του Κωνσταντίνου, οι εκάστοτε Αρχιεπίσκοποι, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, παρ’ όλα τα σοβαρά γνωστά προβλήματα που αντιμετώπιζαν στην Αρχιεπισκοπή των, με ζωηρό ενδιαφέρον δραστηριοποιήθηκαν στην μετάδοσι της χριστιανικής πίστεως σε ειδωλολατρικούς λαούς, που ζούσαν εντός των συνόρων της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά και εκτός αυτής. Ακόμη και από τον τόπον της εξορίας του ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος καθοδηγούσε αφοσιωμένους σ’ αυτόν ιερείς και Μοναχούς στο ιεραποστολικό έργο των στην Φοινίκη και αλλού.

Έτσι, πλείστες βαρβαρικές φυλές στην απέραντη Βυζαντινή Αυτοκρατορία «προσετέθησαν τη Εκκλησία».

Αυτή η ιεραποστολική προσπάθεια της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας συνεχίσθηκε καθ’ όλους τους επόμενους αιώνες.

Ποιος δεν γνωρίζει την μεγάλη ιεραποστολική προσπάθεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, επί Πατριαρχίας του ονομαστού Μεγάλου Φωτίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, για τονεκχριστιανισμό των διαφόρων σλαβικών φυλών.

Σ’ αυτή την γραμμή πορεύεται και επί των ημερών μας η φιλόστοργη Μητέρα μας, η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της ένδοξης Βασιλίδοςτων Πόλεων.  Παρ’ όλα τα μεγάλα εμπόδια που προβάλλονται καθημερινά στην μαρτυρική πορεία της μένει πιστή στην εντολή που έδωσε ο Αναστάς Κύριος την ημέρα της Αναλήψεώς Του: «Έσεσθέ μοιμάρτυρες έως εσχάτου της γης». (Πραξ. α, 8).

Δεν θα αναφερθώ σε άλλες ιεραποστολικές προσπάθειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου μας.  Θα περιορισθώ μόνον στο ιεραποστολικό έργο που επιτελεί στην Άπω Ανατολή, στο ανατολικότεροτμήμα της Ασίας.

 Πέρυσι τον Ιούνιο γιορτάσαμε στην Κορέα, με την παρουσία τουΠαναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου, μία ευλογημένη επέτειο τα «ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣΜΕΡΙΜΝΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ». Ο Ορθόδοξος Κλήρος και λαός με δοξολογίες, Θ. Λειτουργίες εδόξασαν τον Θεό για τις ευλογίες Του που απήλαυσαν κατά τα 50 αυτά χρόνια 1955-2005, και με ποικίλους τρόπους εξεδήλωσαν στον Πνευματικό μας Πατέρα τον Πατριάρχη μας την ευγνωμοσύνη τους για τη θερμή αγάπη και το ενδιαφέρον τόσον του Ιδίου όσον και των αοιδίμων προκατόχων Του, για την επιβίωσι της μαρτυρικής Εκκλησίας των, αλλά και την περαιτέρωανάπτυξί της στην Κορεατική χερσόνησο.

 Στο σημείο αυτό θα ήθελα εν συντομία να αναφέρω πως ξεκίνησε η Ορθοδοξία στην Κορέα και σε τι κατάστασι βρισκόνταν οι ΟρθόδοξοιΚορεάτες, όταν την διαποίμανσί των ζήτησαν να αναλάβη το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας.

 Στις αρχές του 20ου αιώνα υπηρετούσαν στην πρωτεύουσα της Κορέας Σεούλ μερικές δεκάδες Ρώσων αξιωματικών, οι οποίοι είχανκληθή από τον τότε Κορεάτη βασιλέα για την εκπαίδευσι του Κορεατικού στρατού.  Επίσης ζούσαν εκεί και μερικοί Κορεάτες που είχαν μεταβήστην γειτονική τους Ρωσία για εκμάθησι της ρωσσικής γλώσσης και εκεί είχαν γνωρίσει την Ορθοδοξία και είχαν βαπτισθή Ορθόδοξοι.  Αυτοί χρησίμευαν ως διερμηνείς των Ρώσων αξιωματικών και άλλων Ρώσων αξιωματούχων.  Με ενέργειες του Ρώσου Προξένου στη Σεούλ, το Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας ζήτησε από την Ιερά Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας την αποστολή Ιερέως για να εξυπηρετή τις λειτουργικές και ποιμαντικές ανάγκες των διαβιούντων στην Σεούλ Ορθοδόξων.

 Ο πρώτος Ρώσος Ιερεύς, Αρχιμανδρίτης Χρύσανθος Σεχτκόφσκυέφθασε στην Σεούλ τον Ιανουάριο του 1900.  Την πρώτη του Θ. Λειτουργία ετέλεσε σε ευρύχωρο δωμάτιο του Ρωσικού Προξενείου, διαμορφωμένο σε Παρεκκλήσιο, και το έτος 1903 άρχισε να χρησιμοποιήως ναό μία αίθουσα που προόριζε για Σχολείο, με την προοπτική αργότερα να έκτιζε ωραίον ευρύχωρο Ρωσικό ναό.  Δυστυχώς ο ναός αυτός, του οποίου τα αρχιτεκτονικά σχέδια είδαμε σε Ρωσική έκθεσι στη Σεούλ, ουδέποτε εκτίσθη λόγω του Ρωσοϊαπωνικού πολέμου το 1904, κατά τον οποίον οι Ιάπωνες απήλασαν τον Αρχιμανδρίτην Χρύσανθον και οι οποίοι τελικά κράτησαν υπό κατοχήν την Κορέαν μέχρι το 1945, που νικήθηκαν από τους συμμάχους.

 Εν τω μεταξύ συνέβη το 1917 η μπολσεβικική Επανάστασι καιδιεκόπησαν οι σχέσεις της Ρωσικής Εκκλησίας με τους Ορθοδόξους της Σεούλ.  Μέχρι το 1949, που εγκατέλειψε την Κορέα και ο τελευταίος Ρώσος Ιερεύς, το μικρό ποίμνιο της Σεούλ εξυπηρετείτο από φυγάδες Ρώσους Ιερείς, υπαγομένους στον Ορθόδοξο Ρώσσο Αρχιεπίσκοπο του Τόκυο της Ιαπωνίας.  Οι Ρώσοι είχαν χειροτονήσει κατά καιρούς και τρεις Κορεάτες Ιερείς που τους βοηθούσαν στο έργο των.

 Όταν ελευθερώθηκε η Κορέα από τους Ιάπωνες με την λήξιν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου προέκυψε οξύτατον πρόβλημα με την ακίνητη περιουσία της Εκκλησίας.  Επειδή κατά την ιαπωνικήν κατοχήν 1910-1945 η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου Σεούλ είχεν υπαχθή στον Αρχιεπίσκοπο Τόκυο, χαρακτηρίσθηκε κατοχική και την διεκδικούσε το Κορεατικό Κράτος.  Κοντά στα άλλα δεινά ξέσπασε και ο γνωστός στους παλαιοτέρους Κορεατικός πόλεμος, κατά τον οποίον εισέβαλαν οι Βόρειοι Κομμουνιστές στην Σεούλ συνέλαβαν και εξαφάνισαν τον Κορεάτη Ιερέα π. Αλεξέϊ Κιμ και κατέστρεψαν τον μοναδικόν Ορθόδοξον ναόν.  Οι Ορθόδοξοι Κορεάτες της Σεούλ, μαζί με τους άλλους συμπολίτες τους,κατέφυγαν στο Πουσάν, την νοτιότερη πόλι, για να σωθούν από τις αλλεπάλληλες επιδρομές των Βορείων.

 Με την λήξι του Κορεατικού πολέμου το 1953 ο Αρχιμανδρίτης Ανδρέας Χαλκιόπουλος, Ιερεύς του ΕΚ.Σ.Ε. με την βοήθεια και την συνδρομή των Ελλήνων Αξιωματικών και Οπλιτών του ΕΚΣΕ,επεσκεύασε τον κατεστραμμένον ναόν του Αγίου Νικολάου, περισυνέλεξετο διεσκορπισμένο μικρό ποίμνιο, το βοήθησε με τρόφιμα και ρουχισμό να επιβιώση, μερίμνησε για την εκλογή από την Εκκλ. Κοινότητα και την χειροτονία Κορεάτου Ιερέως τον Ιανουάριο του 1954, του π. ΒόριδοςΜουν.

 Με την αναχώρησι του ΕΚ.Σ.Ε. και του Στρατιωτικού Ιερέα του από την Κορέα ο αείμνηστος τώρα π. Βόρις, τον οποίον πρόλαβα να γνωρίσω το 1975, διότι λίγο αργότερα ανεπαύθη εκ των κόπων αυτού, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέσι.  Το Κορεατικό Κράτος συνέχιζε να απαιτή την εκκλησιαστική περιουσία.  Με την Εκκλησία της Ρωσίας οι σχέσεις είχαν διακοπή από το έτος 1921.  Με τον Αρχιεπίσκοπο Τόκυο, μετά από τα μαρτύρια που είχεν τραβήξει ο κορεατικός λαός κατά την Ιαπωνική κατοχή, κανένας Κορεάτης δεν ήθελε να έχη οποιαδήποτε σχέσι.  Έτσι η καθημαγμένη Ορθόδοξη Κοινότητα του Αγ. Νικολάου της Σεούλ έμενε απομονωμένη από τον άλλον Ορθόδοξο κόσμο, απροστάτευτη, αβοήθητη χωρίς να ανήκει σε καμμία Ορθόδοξη εκκλησιαστική δικαιοδοσία υπόΕπίσκοπον.  Υπ’ αυτές τις συνθήκες εστράφη προς την Μητέρα Εκκλησία «ως το απογεγαλακτισμένον επί την μητέρα αυτού» κατά τον ψαλμωδόν(Ψαλμ. 130,3).  Με ομόφωνο απόφασι, της Γενικής Συνελεύσεως της Ορθοδόξου Κοινότητος Αγ. Νικολάου Σεούλ την ημέραν των Χριστουγέννων του 1955 εζήτησαν την υπαγωγή των στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.  Παρ’ όλα τα δεινά που είχαν πλήξει το έτος εκείνο την εκεί ομογένεια, η στοργική Μητέρα όχι μόνον τηςρωμιωσύνης αλλά των ανά τον κόσμον Ορθοδόξων άπλωσε τα στοργικά φτερά της και σκέπασε με στοργή τα κατατρεγμένα τέκνα της «Χώρας τηςΠρωϊνής Γαλήνης» ως η όρνις περιθάλπει τα νοσσία αυτής».

 Από τότε αρχίζει η Άνοιξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας στην Κορέα.

 Το Πατριαρχείο μας στέλλει στην Κορέα δραστηρίους Ιεράρχες του, τον αείμνηστον Αρχιεπίσκοπον Θυατείρων και Μεγάλης ΒρετανίαςΑθηναγόραν και αργότερα τον επίσης αείμνηστον πλέον ΑρχιεπίσκοπονΒορείου και Νοτίου Αμερικής Ιάκωβον οι οποίοι έσκυψαν με πατρικό ενδιαφέρον στα προβλήματα των πιστών και ανεπτέρωσαν το καταβεβλημένο ηθικό τους.  Αισθάνθησαν πλέον ότι δεν ήσαν ορφανοί. Ανανεώθηκαν οι ελπίδες τους.  Το πρόβλημα της εκκλησιαστικής περιουσίας ελύθη με ευνοϊκή απόφασι των Δικαστηρίων και κατοχυρώθηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία και την αξιοποίησε. Το 1968 κτίζεται μεγάλος βυζαντινού ρυθμού, μετά τρούλλου, ναός προς τιμήν του Αγ. Νικολάου, σε νέα τοποθεσία, πάνω σε λόφο του Μάπο Κουτης Σεούλ, περίβλεπτος από παντού.  Αποστέλλεται ευσεβής κορεάτηςνέος στην Θεολογική Σχολή Τιμίου Σταυρού Βοστώνης, ο οποίος μετά την αποφοίτησίν χειροτονήθηκε Ιερεύς.  Είναι ο π. Δανιήλ Να, τον οποίον η Α.Θ. Παναγιότης κατά την περυσινήν επίσκεψίν Του στην Κορέαετίμησε με το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου.

 Από το έτος 1970 που το Σεπτόν Πατριαρχείο μας ανέθεσε την ποιμαντική ευθύνη της Ορθοδόξου Κοινότητος της Κορέας, καθώς και της Ιαπωνίας και Ινδίας στον Σεβ. Μητροπολίτη, της νεοσυσταθείσης τότε Μητροπόλεως Νέας Ζηλανδίας κ. Διονύσιο, νυν Προύσης, του οποίου προ ημερών γιορτάσαμε στο Wellington τα 90 του χρόνια, η παρουσίαΠοιμενάρχου, Εκπροσώπου της Μητρός Εκκλησίας στην Κορέα ήταν πολύ συχνή.  Η γεωγραφική απόστασι της Σεούλ από το Wellington είναι όση και από εδώ, την Πόλι.  Οι ώρες συνεχούς απευθείας πτήσεως, της πιο σύντομης σήμερα, φθάνουν τις 11.  Παλαιότερα όμως έπρεπε κανείς να ταξιδέψη από το Wellington μέσω Σιγκαπούρης για Σεούλ με σύνολονωρών πτήσεων 18 εκτός της αναμονής στο ενδιάμεσο αεροδρόμιο.  Παρ’ όλα αυτά ο Έξαρχος Μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου ήταν χρονιές που πήγαινε στην Κορέα και δύο φορές, μέσα στον ίδιο χρόνο, για χειροτονίες κληρικών, εγκαίνια ναών και τόσες άλλες ποιμαντικές δραστηριότητες.  Γέννημα της ιστορικής πόλεωςΧαλκηδόνος, την γνωστής ανά τα πέρατα της Οικουμένης, γαλουχημένος με τα νάματα της Ορθοδόξου πίστεως και εφοδιασμένος με την θεολογική, ηθική, και πνευματική κατάρτισι της παλαίφατης Θεολογικής Σχολής Χάλκης, κυριολεκτικώς ώργωσε την Κορεατική Χερσόνησο, επί 33 χρόνια από το βορειότερο ακριτικό χωριό του Παλαγκλί μέχρι την νοτιότερη πόλι του Πουσάν.  Πάντοτε, δε, σύμφωνα μα τις οδηγίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου.  Είχε πάντα την συνείδησι ότι στην Κορέα δεν ήταν κυριάρχης Μητροπολίτης, αλλά Έξαρχος, εντολοδόχος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, από τον Οποίον πάντοτε ζητούσε έγκρισινγια κάθε χειροτονία η εγκαίνια ναού η για νέα ιεραποστολικά ανοίγματα στην Εξαρχία του.

 Αλλά το σεπτόν Κέντρον της Ορθοδοξίας δεν περιοριζόνταν, όλα αυτά τα χρόνια, να ποιμάνη την Κορέα μόνον δια των Εξάρχων Ιεραρχών του, που αναφέραμε.  Το ίδιο στην αδιάκοπη μέριμνά του για τηνεπέκτασι της ιεραποστολής στην Άπω Ανατολή προ 20 ακριβώς ετών, το 1986 προέβη σε τρεις ιστορικές αποφάσεις :

1η.  Η διεύρυνσις της Συνοδικής Επιτροπής επί των εν τω ΕξωτερικώΕπαρχιών του Θρόνου και σε Επιτροπή επί της Ορθοδόξου Ιεραποστολής, η οποία έκτοτε λειτουργεί ως τοιαύτη, εδώ στο Φανάρι επί 20ετιαν με λίαν ευεργετικά αποτελέσματα για την ιεραποστολήν σε Ανατολή και Δύσι.

2η απόφασις η ίδρυσις του Πατριαρχικού Ιδρύματος Ορθοδόξου Ιεραποστολής Άπω Ανατολής, με έδραν τας Αθήνας, δια Προεδρικού Διατάγματος. Το 11μελες Διοικητικό του Συμβούλιο διορίζεται υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου και σκοπός του είναι δια ποικίλων ενεργειών να ενισχύη οικονομικώς και δι’άλλων μέσων το ιεραποστολικό έργο που διεξάγει το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις χώρες της Άπω Ανατολής.

 Το Ίδρυμα αυτό σε συνεργασία και με άλλους ιεραποστολικούς Οργανισμούς και άλλους φορείς, εν αναφορά πάντοτε προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο και υπό τον έλεγχον του Υπουργείου Οικονομικών της Ελλάδος δια την χρηστήν διαχείρισιν των εσόδων στηρίζει και ενισχύει τις Ιεραποστολικές Εκκλησίες της Άπω Ανατολής για να ανταποκριθούν στον προορισμόν τους.  Περιττόν να αναφέρω ότι τα μέλη του Δ.Σ. του Ιδρύματος προσφέρουν τις υπηρεσίες των αφιλοκερδώς ενισχύοντας και εξ ιδίων των το Ίδρυμα.

Η 3η απόφασις ήταν και πάλιν το ίδιο έτος η ίδρυσις υπό του σεπτού Πατριαρχείου μας του Ιεραποστολικού Οργανισμού «Orthodox EasternMission» με έδρα την Σεούλ.  Ανεγνωρίσθη ως Ίδρυμα και από τις Κορεατικές Αρχές για να διευκολύνεται στις δραστηριότητές του τόσον εντός της χώρας όσον και εκτός.  Σκοπός του η συστηματικοτέραοργάνωσις της Ιεραποστολής στην Κορέα και η επέκτασίς της και σε άλλες χώρες της Ανατολής.  Έτσι με την συμπαράστασι και καθοδήγησιπάντοτε του Οικουμενικού Πατριαρχείου ιδρύθηκαν Ορθόδοξες ιεραποστολικές Εκκλησίες στο Χονγκ Κονγκ, στις Φιλιππίνες Νήσους, στην Σιγκαπούρη, Ινδονησία και ενισχύθηκε το έργο που είχε αρχίσει στην Ινδία ο αείμνηστος Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Ανθίδης από το έτος 1980.

 Στο Θεολογικό Σεμινάριο της Σεούλ εκπαιδεύτηκαν από ΔρεςΘεολογίας και Κληρικούς γηγενείς Ασιάτες οι οποίοι μετά την χειροτονία των απεστάλησαν στις πατρίδες των, όπου υπηρετούν τις τοπικές Εκκλησίες των ως Ιερείς.

 Μετά 10 ετών έντονη δραστηριότητα του Orthodox Eastern Missionσε 7 χώρες της Ασίας το Πατριαρχείον μας έκρινε ότι δημιουργήθηκαν πλέον οι ευνοϊκές συνθήκες για την δημιουργίαν Ιερών Μητροπόλεων και την κατάργησιν του Ο.Ε.Μ.  Έτσι με απόφασιν της Αγίας και Ιεράς Συνόδου προτάσει της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου ιδρύθηκαν το έτος 1996 η Ι. Μητρόπολις Χονγκ Κονγκ και Ν.Α. Ασίας στην οποίαν υπήχθησαν οι Φιλιππίνες, Σιγκαπούρη, Ινδονησία, Ινδία και Ταϋλάνδη, και το 2004 η Ιερά Μητρόπολις Κορέας, στην οποία υπήχθη εξαρχικώς η Ιαπωνία.

 Το ιεραποστολικό έργο στην Αν. Ασία, όπου διαβιούν περί τα 2.800.000.000 κάτοικοι μη Χριστιανοί είναι πολύ δύσκολο.  Παρά ταύτα η θερμή συμπαράστασι της Μητρός Εκκλησίας και το προσωπικόνζωηρόν ενδιαφέρον του Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου και η έμπρακτη αγάπη πολλών Κληρικών και λαϊκών ανδρών και γυναικών συμβάλλουν, του Κυρίου συνεργούντος, στο να παραμερίζονται οι ογκόλιθοι των εμποδίων και να ανοίγη ο δρόμος για την σπορά του ευαγγελικού λόγου στις καρδιές που τον λαχταρούν.

 Ανέφερα προηγουμένως το προσωπικόν ζωηρόν ενδιαφέρον τουΠαναγιωτάτου Πατριάρχου μας για την Ιεραποστολή.  Αυτό το ενδιαφέρον Του δεν περιορίζεται στα όσα προηγουμένως ανεφέρθησαν. Μέσα σε 10 χρόνια από το 1995-2005 τρεις φορές διέσχισε ολόκληρη την Ασιατική ήπειρο και έφθασε μέχρι την Κορέα για να επικοινωνήση με τους Ιερείς μας, με τους πιστούς όλων των Ενοριών μας, ακόμη και με τα μικρά παιδιά, να δεχθή τις εκδηλώσεις σεβασμού, τιμής και αγάπης στα 60 Γενέθλιά Του, να τελέση Θυρανοίξια και Εγκαίνια Ιερών Ναών, και Φιλανθρωπικού Ιδρύματος, να λειτουργήση και να κοινωνήση ο Ίδιος όλους τους πιστούς, να οικοδομήση τις ψυχές των πιστών με τους μεστούς νοημάτων εμπνευσμένους λόγους Του και ακόμη με τις επισκέψεις στους κατά καιρούς Προέδρους της χώρας να επιτύχη την αναγνώρισιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Κορέα ως Νομικό Πρόσωπο, ένα σοβαρό θέμα που επί χρόνια δεν εύρισκε την λύσι του.

----------------

* Ομιλία σε εκδήλωση της Βραδινής Συντροφιάς Νέων στη Μυτιλήνη, στις 30 Ιουνίου 2006.

Ο πόλεμος των μουσουλμάνων εναντίον του Χριστιανισμού: Συγκλονίζουν τα διεθνή στοιχεία

blog counter

Ο πόλεμος εναντίον του Χριστιανισμού μαίνεται στον μουσουλμανικό κόσμο. Το pentapostagma.gr συγκέντρωσε για εσάς συγκλονιστικά στοιχεία από πρόσφατα γεγονότα, που φανερώνουν τον πόλεμο και τους διωγμούς εναντίων των Χριστιανών σε όλο τον κόσμο.

Σύμφωνα με νομοθετικό διάταγμα στην Σαουδική Αραβία όλες οι χριστιανικές εκκλησίες θα πρέπει να καταστραφούν! – οι τζιχάντ της Νιγηρίας προτίθενται να πραγματοποιήσουν νέες ενέργεις οι οποίες θα εμπνεύσουν τον φόβο των Χριστιανών εναντίον της δύναμης του ισλάμ με την απαγωγή των γυναικών τους!

Αμερικανοί δάσκαλοι στη Μέση Ανατολή δολοφονήθηκαν επειδή αναφέρονταν και δίδασκαν για τον Χριστιανισμό – οι εκκλησίες καταργήθηκαν ή/και βομβαρδίστηκαν και μοναχές τρομοκρατήθηκαν από οπλοφόρους μουσουλμάνους συμμορίτες. Αυτά τα στοιχεία αποτελούν γεγονότα μόνο για τον μήνα Μάρτιο, και οι Χριστιανοί συνεχίζουν να βρίσκονται επί καθεστώς επιθέσεων, συλλήψεων και δολοφονιών για την πίστη τους στο Χριστό!!

Για να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο ανελέητος διωγμός είναι σχεδόν άγνωστος στη Δύση, πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας τις ισχυρές μεροληψίες των διαπλεκόμενων μέσων μαζικής ενημέρωσης – το BBC πιό συγκεκριμένα παραδέχτηκε ότι μπορεί να ευτελίσει τον Ιησού αλλά ποτέ τον Μωάμεθ!!

Δεν προξενεί, λοιπόν, καμία έκπληξη η ένοχη σιωπή για τον πόλεμο που πραγματοποιείται κατά των Χριστιανών και του Χριστιανισμού – δεν πρέπει με τίποτα να πέσει η μάσκα της «ειρηνικής θρησκείας» του μουσουλμανισμού!!

Παρακάτω ακολουθούν ορισμένα σοκαριστικά στοιχεία διωγμών, τα οποία αφορούν μόνο στον Μάρτιο του 2012!! - και δυστυχώς εκτείνονται σε ολόκληρη την υφήλιο...

Αποστασία, Βλασφημία και Προσηλυτισμός: Θάνατος και Φυλάκιση

Αίγυπτος: Ένας Χριστιανός ο οποίος κατηγορήθηκε για την προσβολή του Μωάμεθ καταδικάστηκε σε ποινή έξι ετών φυλάκισης. Παρόλο που η προσβολή της θρησκείας αποτελεί πλημέλλημα σύμφωνα με τον Αιγυπτιακό νόμο, και η οποία τιμωρείται με ποινή που εκτείνεται από ένα μήνα μέχρι τρία έτη, ο δικαστής επέβαλλε διπλάσια ποινή ώστε να ευχαριστήσει τους μουσουλμάνους, μεταξύ των οποίων μία μάζα 2.500 μουσουλμάνων που προκάλεσαν χάος στην αίθουσα δικαστηρίου απαιτώντας την θανάτωση του Χριστιανού...

Με παρόμοιο τρόπο, καθιερώθηκε σε πανεπιστήμιο της Αιγύπτου ένα αντι-Χριστιανικό πρόγραμμα διδασκαλίας από μία οργάνωση η οποία "εξειδικεύεται στην αντίσταση κατά του Χριστιανισμού"— ώστε οι Μουσουλμάνοι να μην ασπαστούν ποτέ τον Χριστιανισμό και να μην τους μεταδίδονται «παραπλανητικές» πληροφορίες...

Ινδία: Μία νεαρή γυναίκα δέχθηκε βίαιη επίθεση και έξωση από το σπίτι της επειδή "τόλμησε να απευθύνει την ευχαριστία της στο όνομα του Χριστού για την θεραπεία της" σε ένα κυριαρχούμενο από μουσουλμάνους χωριό: οι γονείς βοήθησαν τους ισλαμιστές εξτρεμιστές να την χτυπήσουν μέχρι σχεδόνο να μείνει αναίσθητη!!!

Οι μουσουλμάνοι κάτοικοι του συγκεκριμένου χωριού έχουν καταφέρει να εκδιώξουν ακόμη και τις λιγοστές Χριστιανικές οικογένειες: επειτά από βίαιες επιθέσεις, χλευασμούς και δημόσιους εξευτελισμούς μόλις 5 από τις αρχικά 25 οικογένειες κατοικούν πλέον στο συγκεκριμένο χωριό....

Ιράν: Οι αρχές του Ιράν συνέλαβαν 12 Χριστιανούς που ζούν στην πόλη Isfahan, η οποία αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, σε μία κίνηση η οποία δείχνει να υπονοεί την προσπάθεια παραδειγματισμού, και την αποτροπή επίσκεψης των μουσουλμάνων στις Εκκλησίες .... Ανάμεσα στους Χριστιανούς που συνελήφθησαν συμπεριλαμβάνεται και ένας άνδρας ο οποίος συνελήφθη στο σπίτι του στις 2 Μαρτίου, χωρίς καμία περαιτέρω δικαιολογία ή επεξήγηση...

Ιράν: Αμερικανός δάσκαλος βρήκε τον θάνατο από σφαίρα 18-χρονου μαθητή σε ιδιωτική Χριστιανική Ακαδημία. Ο άτυχος δάσκαλος ήταν ένας πολύ αφοσιωμένος Χριστιανός ο οποίος υμνούσε συχνά τον Χριστιανισμό και προσευχόταν μέσα στην αίθουσα, και οι φίλοι του στην Washington των Η.Π.Α δήλωσαν ότι το ευαγγελικό του πνεύμα ήταν αυτό που τον οδήγησε να διδάξει στο Ιράκ....

Τα συγκεκριμένα γεγονότα δεν είναι τα μοναδικά. Πολλές επιθέσεις σε εκκλησίες και συνεχείς διωγμοί εναντίον μειονοτικών Χριστιανικών πληθυσμών δείχνουν ξεκάθαρα την φύση του μωαμεθανισμού και το μίσος των μουσουλμάνων απέναντι στους Χριστιανούς και τον Χριστιανισμό....

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/05/blog-post_6637.html#ixzz1tueRyJRb

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ -

blog counter

ΚΟΣΜΑ μοναχού
Ιερά Μονή οσίου Ιωάννου του Θεριστού.
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣS:
M di SAN GIOVANNI THERISTIS
89040 BIVONGI (RC) – ITALIA
Tel 0039-964-734017΄
Ολοι μάθαμε στα σχολεία μας για τις αποικίες των αρχαίων προγόνων μας στη Νότιο Ιταλία και Σικελία. Ο πατέρας της τραγωδίας, ο Αισχύλος, άφησε την τελευταία του πνοή στην Γέλα της Σικελίας και ο πατέρας της ιστορίας, ο Ηρόδοτος, πέθανε στους Θουρίους, λίγο πιο κάτω από τον Τάραντα. Ο Πλάτων αργότερα, ‘’ότε ήμην νέος’’, όπως έγραψε στα γεράματά του, διάλεξε τις Συρακούσες, για να πραγματώσει τα πολιτικά του οράματα. Και σήμερα ακόμη σώζονται και θαυμάζονται οι αρχαίοι ναοί του Ακράγαντα και το θέατρο του Ταυρομενίου.Ως νεοέλληνες όμως, διαπράξαμε ολέθριο σφάλμα που δεν ασχοληθήκαμε και με τον χριστιανικό ελληνισμό της περιοχής αυτής. Για 5 περίπου αιώνες η περιοχή που περιέχεται στα άτυπα όρια που οι ίδιοι οι Ιταλοί ονομάζουν Μεγάλη Ελλάδα, υπήγετο απ΄ ευθείας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και ανέδειξε πλήθος Οσίων και Ομολογητών, αντέταξε δε σθεναρή άμυνα, στο βίαιο εκλατινισμό που κατά καιρούς είχε επιχειριθεί. Η περίπτωση των Οσίων Βαρθολομαίου και Λουκά, μετά το Σχίσμα, οι οποίοι διασώθηκαν θαυματουργικά από τις φλόγες που άναψαν οι Λατίνοι, τους οποίους οι Όσιοι, ήλεγχαν και στιλίτευαν, είναι μία από τις πολλές που μπορεί κανείς να αναφέρει.Η βαθμιαία όμως αποξένωση της περιοχής από την Ορθόδοξη Ανατολή, η παρακμή του Βυζαντίου, η εκδίωξη των ορθοδόξων επισκόπων , ο επιτεινόμενος έλεγχος στον ορθόδοξο μοναχισμό και ο γενικότερος εκλατινισμός της περιοχής, έθαψαν έναν ολόκληρο πνευματικό πολιτισμό. Έτσι το 1480, ο πρώην αγιορείτης μοναχός Αθανάσιος Χαλκιόπουλος, στον Ιέρακα (GERASE), αντικατέστησε το ορθόδοξο τυπικό με το λατινικό. Στα 1572, στο κεφαλοχώρι των σημερινών ελληνόφωνων χωριών της Καλαβρίας, στο Γιαλό του ΒΟΥΑ (BOVA MARINA), έκανε το ίδιο ο αρμενοκύπριος επίσκοπος Ιούλιος Σταυριανός.Όλα έδειχναν ότι η Μεγάλη Ελλάδα της εποχής του Βυζαντίου, δεν θα γινόταν γνωστή, στο ευρύτερο ξένο και ελληνικό κοινό, που τα τελευταία χρόνια πύκνωνε τις επισκέψεις του, στις ελληνόφωνές περιοχές της Καλαβρίας και της Απουλίας. Η εποχή αυτή θα αποτελούσε υπόθεση των αρχαιολόγων και των μουσείων.Το φθινόπωρο όμως του 1994, ομάδα Μοναχών από το Άγιο Όρος, εγκαταστάθηκε στο ερειπωμένο μοναστήρι του Οσίου Ιωάννου του Θεριστού. Με έδρα την Μονή ιερομόναχος τελεί σποραδικά Λειτουγίες στις εκκλησίες του Ρήγιου, Καταντζάρο της Καλαβίας καθώς και στις Σικελικές πόλεις της Μεσσήνης και Κατάνης.Πρόσφατα, το ελληνόφωνο χωριό του Γαλλιτσιανού, παρεχώρησε στην Μονή, τοποθεσία στην οποία ανεργέθηκε εκκλησία, ονομαζόμενη ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ , που ως μετόχι, θα υπάγεται στο Μοναστήρι του Θεριστού και μ’ αυτόν τον τρόπο, κατέστη κέντρο αναφοράς των Ορθοδόξων της Μεγάλης Ελλάδος.Την Ιστορία πρέπει να την μελετούμε συνεχώς και σε βάθος. Λαοί χωρίς μνήμη είναι καταδικασμένοι να εξαφανισθούν μέσα στη σύγχρονη καταναλωτική και τηλεοπτική ισοπέδωση. Για να εξηγήσουμε το παρόν, πρέπει να σπουδάσουμε το παρελθόν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε αιχμάλωτοι του χρόνου. Η γνώση του παρελθόντος είναι αναγκαία αφετηρία, αλλά δεν αρκεί. Αν δεν επικονωνήσουμε με τον σύγχρονο άνθρωπο, τότε η παρουσία μας εδώ μοιάζει με αρχαιολογική παράδοση. Για μας ο τόπος της αρχαίας και Βυζαντινής Μεγάλης Ελλαδος, δεν είναι απλώς μια ανάμνηση, ένα απέραντο μουσείο, γιατί μουσείο είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου ένός πολιτισμού!Η καθ΄όλα αξιέπαινη αρχαοελληνική σκέψη δεν έχει την εσχατολογική προοπτική του χριστιανισμού ο οποίος ξέρει να ‘’κινεί’’ την Ιστορία και να στρέφεται προς το μέλλον. Έτσι δίπλα στα αγιασμένα ερείπια των αείμνηστων προγόνων μας, αποθέσαμε ευλαβικά, σύγχρονες εικόνες που φιλοτέχνησαν οι αγιογράφοι μας. Το λιβάνι χαϊδεύει τους τοίχους και εισέρχεται μέσα στις σχισμές του, ο τόπος εμπνέει συνεχώς για νέες δημιουργίες, δεν είναι νεκροταφείο. Πρόκειται για ένα εξαίσιο, απέραντο και πλούσιο πεδίο της Ιστορίας, που επιφυλάσσει στον προσκυνητή – και όχι στον τουρίστα – ευχάριστες εκπλήξεις. Κοντά στις σπασμένες κολώνες αρχαίου ναού, ψηλαφούμε μια μισοσβησμένη τοιχογραφία. Όλα για μας είναι παλιά και όλα είναι καινούργια και επίκαιρα, αφού τα ζωογονεί το Πνεύμα της Εκκλησίας.Στην πολύχρονη πνευματική του διαδρομή, ο Ελληνισμός μεγαλούργησε όταν ανοίχθηκε και διαλέχθηκε με άλλους λαούς και πολιτισμούς. Πρέπει πάντοτε να μην ξεχνάμε τον μεγάλο ρόλο που έπαιξαν οι αποικίες κατά την αρχαιότητα, αλλά και την οικουμενικότητα της ορθοδόξου Βυζαντινης Αυτοκρατορίας η οποία εφώτισε πλήθος εθνοτήτων. Πιστεύουμε ότι το οικουμενικό είναι αληθινό και το αληθινό είναι οικουμενικό.Η Μεγάλη Ελλάδα, με το πλούσιο παρελθόν της, με την σύγχρονη ορθόδοξη παρουσία της, με τις δυνατότητες που παρέχει σήμερα η PAX EUROPA, μπορεί να αποτελέσει ένα ανοικτό και διαρκές βήμα απ΄όπου, χωρίς εθνικιστικές υστερίες και φανατισμούς, μπορούμε να μιλούμε και να συζητούμε συνεχώς, γιατί "ΚΑΘΕ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ"

T

Σε ορισμένες εκκλησίες της νοτίου Ιταλίας, επιτράπηκε η εφαρμογή του ελληνιού τυπικού στις λειτουργίες των Ορθόδοξων, έστω και με λατινικούς χαρακτήρες.

Κείμενο του ηγουμενεύοντος μοναχού Κοσμά

για την Ορθόδοξη παρουσία στη Μεγάλη Ελλάδα

Όλοι λίγο-πολύ ακούσαμε για τις αποικίες των αρχαίων Ελλήνων στη νότιο Ιταλία και τη Σικελία. Πόλεις όπως η Ελέα, ο Τάρας, η Σύβαρις, ο Κρότων, οι Επιζεφύριοι Λοκροί, το Ρήγιον, η Μεσσήνη, η Κατάνη και κυρίως οι Συρακούσες είναι πολύ γνωστές σε αυτούς που μελετούν την αρχαία ιστορία. Πνευματικά αναστήματα του ύψους ενός Αισχύλου, ενός Ηροδότου κι ενός Πυθαγόρα άφησαν την τελευταία τους πνοή εδώ. Φιλόσοφοι νόες, όπως αυτοί του Εμπεδοκλή από τον Ακράγαντα και του Παρμενίδη από την Ελέα προκαλούν και σήμερα το δέος. Ένας μεγάλος ποιητής, ο Πίνδαρος, γνώρισε καλά την προστασία του τυράννου των Συρακουσών "εν πολυμάλω Σικελία", όπως γράφει στον Πυθιόνικο. Ο Πλάτων, αργότερα, ταξίδεψε τρεις φορές στην ίδια πόλη για να πραγματώσει τα πολιτικά του δράματα. Εκεί ο λιτοδίαιτος Αθηναίος ξαφνιάστηκε από τον σικελικό πλούτο· "Ελθόντα δε με ο ταύτη λεγόμενος αυ βίος ευδαίμων, Ιταλιωτών τε και Συρακουσίων τραπεζών πλήρης, ουδαμή ουδαμώς ήρεσεν". (Επιστολή Ζ').
Οι Ρωμαίοι με την κατάκτηση και τη λεηλασία των Συρακουσών στα 212 π.Χ. εδραίωσαν την κατοχή της Μ. Ελλάδος. Φρόντισαν όμως να σκοτώσουν τον Αρχιμήδη. Ήταν η μοναδική προσφορά τους στον τομέα της επιστήμης... Σίγουρα η περιοχή ήταν ο τόπος, όπου οι Ρωμαίοι ήρθαν σε επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό και δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τη γνωστή φράση του Οράτιου τη σχετική με τον εξελληνισμό της Ρώμης. Οφείλουμε όμως να τονίσουμε ότι ο Ελληνισμός μετέφερε και το Χριστιανισμό στη Δύση. Η επιστολή του αποστόλου Παύλου προς Ρωμαίους γράφτηκε στα Ελληνικά, η αρχική εκκλησιαστική γλώσσα της Ρώμης ήταν η ελληνική, όπως μαρτυρούν και οι κατακόμβες της. Κι εδώ η Μεγάλη Ελλάδα στάθηκε πολύτιμος αγωγός και πέρασμα γιά τον εκπολιτισμό της Εσπερίας. Ο άγιος Μαρκιανός π.χ. στάλθηκε από την Ελληνική Αντιόχεια, από τον απόστολο Πέτρο, ως επίσκοπος στις Συρακούσες.
Ο Ελληνισμός, χριστιανικός πια, άντεξε και μετά τις γοτθικές επιδρομές του 5ου αι. μ.Χ. Όταν τον επόμενο αιώνα ο Ιουστινιανός έστειλε το στρατηγό Βελισσάριο να ανακτήσει την περιοχή από τους βαρβάρους "αυτώ (Βελισσαρίω) προσεχώρουν οσημέραι οι ταύτη άνθρωποι", γιατί ανήκαν στο ίδιο Γένος και γι' αυτό οι Ρωμηοί φυσιολογικά επιβλήθηκαν επί αιώνες. Οι Φράγκοι ιστορικοί μιλούν για "εκβυζανπσμό" της περιοχής, αφού προηγουμένως φρόντισαν να υψώσουν αδιαπέραστα τείχη μεταξύ των διαφόρων ιστορικών περιόδων. Δεν έχουμε, εξ άλλου, καμία μάχη των "Βυζαντινών" εναντίον των Καλαβρών, γιατί απλούστατα δεν μπορούσαν να πολεμήσουν εναντίον του λαού τους!
Γύρω στο 580, όμως οι Λογγοβάρδοι, ένα γερμανικό φύλο, έφθασαν μέχρι τον Τάραντα. Έτσι οι Ρωμηοί έδωσαν τ' όνομα της αρχαίας Καλαβρίας (Απουληίας) στη σημερινή ομώνυμη περιοχή για λόγους κύρους, επειδή έχασαν εκεί πολλά μέρη από τους εισβολείς.
Η εξάπλωση του Μονοφυσιτισμού στη Μέση Ανατολή ανάγκασε πολλούς ορθοδόξους μοναχούς να καταφύγουν στη Μ. Ελλάδα. Η φυγή συνεχίσθηκε κι όταν οι Άραβες τον 7ο αι. κατέκτησαν την Παλαιστίνη και τη Συρία. Όμως το πιο μεγάλο πλήθος των μοναχών έφθασε εδώ με την Εικονομαχία. Ολόκληρες μοναστικές αδελφότητες ήρθαν σ' αυτές τις εικονόφιλες περιοχές, φέρνοντας μαζί τους βαθειά εκκλησιαστική και θύραθεν παιδεία, κτιτορικά και μοναστικά τυπικά, πολύτιμα χειρόγραφα, εικόνες και άγια λείψανα. Στα 732/33 ο αυτοκράτωρ Λέων Γ' ο Ίσαυρος, αντιδρώντας στην εικονόφιλη στάση του Πάπα Ρώμης, υπήγαγε τη Μ. Ελλάδα εκκλησιαστικά στην Κωνσταντινούπολη, γεγονός το οποίο έμελλε να έχει βαρύνουσες επιπτώσεις στον εκκλησιαστικό και τον εν γένει πολιτισμό της περιοχής. Ολόκληρος ο βίος διαποτίζεται από την ανατολική πνευματικότητα, τα μοναστήρια ανέρχονται σ' εκατοντάδες κι αναδεικνύονται μεγάλες οσιακές μορφές· ο όσιος Ηλίας ο Σικελιώτης, ο όσιος Ηλίας ο Σπηλαιώτης, ο όσιος Φιλάρετος, ο όσιος Νείλος, ο όσιος Ιωάννης ο Θεριστής και ο όσιος Νικόδημος είναι μερικοί απ' αυτούς. Στην Καλαβρία κατέφυγαν τον 9ο και 10ο αι. μοναχοί από τη Σικελία, όταν οι Άραβες της Αφρικής πέρασαν στα 827 μ.Χ. στο νησί κι άρχισαν να το κατακτούν.
Εκείνο, όμως, που αλλάζει οριστικά την κατάσταση είναι η Σύνοδος του Μέλφι (1059). Κατ' αυτή οι τυχοδιώκτες Νορμανδοί έδωσαν όρκο πίστεως στον Πάπα και υποσχέθηκαν να υποτάξουν τη Μεγάλη Ελλάδα. Με την κατάληψη του Παλέρμο (Πανόρμου) και του Μπάρι (Βάρεως) στα 1071 οι κατακτητές προχώρησαν στην επί βάσεων εκκλησιαστική αναδιοργάνωση των κτήσεών τους. Στη Σικελία εύκολα τοποθέτησαν Φράγκους επισκόπους, αλλά στην Καλαβρία δυσκολεύτηκαν πολύ. Εδώ ο εκλατινισμός, πολλές φορές βίαιος, διήρκεσε επί πολύ, γιατί η αντίσταση των Ορθοδόξων ήταν σθεναρή. Στο Ρήγιο αντικατέστησαν τον αρχιεπίσκοπο Βασίλειο μ' έναν νεαρό στα 1089. Σώζεται η επιστολή του αρχιεπισκόπου, όπου διαφαίνεται καθαρά η βία των κατακτητών και της Ρώμης. Μνημονεύουμε απλώς εδώ την περίπτωση δύο μεγάλων ομολογητών, μετά το Σχίσμα του 1054, του οσίου Λουκά (†1114) και του οσίου Βαρθολομαίου (†1131) που διασώθηκαν θαυματουργικά από τις φλόγες που άναψαν οι Φραγκολατίνοι. Η βαθμιαία απομάκρυνση από την ορθόδοξη Ανατολή, ο επιτεινόμενος έλεγχος στον ορθόδοξο μοναχισμό και οι διαρκείς κατακτήσεις από διάφορα έθνη οδήγησαν στην παρακμή του χριστιανικού Ελληνισμού. Στον Ιέρακα (Gerace) αντικατέστησε το ορθόδοξο τυπικό με το λατινικό ο πρώην αγιορείτης Αθανάσιος Χαλκεόπουλος, στα 1480, ως λατίνος επίσκοπος της πόλης, ενώ στη Βούα (Bova) το άλλαξε ο αρμενοκύπριος Ιούλιος Σταυριανός στα 1572.
Η παρακμή των ελληνορρύθμων πια μοναστηριών ήταν εμφανής. Στα 1579 ο Πάπας για να επιτύχει τον απόλυτο εκλατινισμό οργάνωσε όλους τους Έλληνες μοναχούς της Μ. Ελλάδας σε τάγμα, κατά τα δυτικά πρότυπα, στο γνωστό τάγμα των Βασιλειανών. Στις αρχές του 19ου αι. από τα ελάχιστα ελληνόρρυθμα που είχαν απομείνει, ο Πάπας κατήργησε 13 στην Καλαβρία. Όσον αφορά την περιουσία, αυτή καταπατήθηκε με διάφορους τρόπους, όπως με την commenda, δηλαδή δια της παραδόσεως αυτών σε διάφορα λαϊκά πρόσωπα - ευγενείς που "έπαιρναν" τα εισοδήματα. Εξ άλλου, αρχής γενομένης από τους Νορμανδούς, οι διάφοροι κατακτητές δώριζαν μοναστήρια ολόκληρα στα φραγκολατινικά που ίδρυσαν οι ίδιοι.
Μέσα στον γενικό εκλατινισμό διασώθηκαν δύο γλωσσικές νησίδες, τα γνωστά ελληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας και τα εννέα της Απουλίας. Οι κάτοικοι τους μέχρι σήμερα μιλούν μια διάλεκτο από αρχαία, μεσαιωνικά και νεότερα γλωσσικά στοιχεία, τεκμήριο εναργές της αδιάσπαστης ελληνικής παρουσίας.
Φάνηκε για λίγο ότι θα μπορούσαν ν' ανασχέσουν αυτήν την παρακμή οι πολυάριθμοι Έλληνες και αλβανόφωνοι που κατέφθασαν από τον Μοριά και την Ήπειρο μετά την τουρκική πρόελαση κατά τον 15ο αι. Τελικά η παπική εκκλησία αναγκάσθηκε στα 1919 να ιδρύσει την Ουνίτικη επισκοπή του Λούγκρο για τους αλβανόφωνους της Καλαβρίας. Για τους αλβανόφωνους της Σικελίας ιδρύθηκε άλλη όμοια επισκοπή στην Piana dei Greci, έξω από το Παλέρμο.
Κι ενώ όλα έδειχναν ότι η Μεγάλη Ελλάδα αποτελούσε μόνο υπόθεση της Αρχαιολογίας μια και όλη η περιοχή είναι κατάσπαρτη από ερείπια ναών, μοναστηριών, σπηλαίων και ορθοδόξων τοπωνυμιών, αγιορείτες μοναχοί εγκατεστάθηκαν στο ερειπωμένο μοναστήρι του οσίου Ιωάννη του Θεριστή το φθινόπωρο του 1994. Έκτοτε νεοχειροτονηθέντες αυτόχθονες ιερείς τελούν ιερές Ακολουθίες στις πόλεις Λέτσε της Απουλίας, Ρήγιο και Καταντσάρο της Καλαβρίας καθώς και στη Μεσσήνη, Κατάνη της ανατολικής Σικελίας όπου διαμένουν πολλοί φοιτητές μας, μόνιμα εγκατεστημένοι Έλληνες και άλλοι ομόδοξοι αλλοεθνείς.
Πρόσφατα τελείωσε και η ανέργεση μικρού ναΐσκου στο ελληνόφωνο χωριό του Γαλλιτσιανού για τις ανάγκες των "γκρεκάνων" Ορθόδοξων. Τον Αύγουστο του 2000 η κοινότητα του Μαντανίτσι μας παρεχώρησε τη Μονή του Ευαγγελισμού (Αν. Σικελία). Αξιοσημείωτη και συγκινητική είναι η προσέλευση των εξ Ελλάδος προσκυνητών, οι οπoίoι συμπαρίστανται ηθικά και υλικά στη διακονία αυτή. Η όλη προσπάθεια τελεί υπό την ευλογία του οικείου Μητροπολίτου Ιταλίας κ. Γενναδίου. Έτσι το όντως "Τείχος του Αίσχους" που χώριζε τις δύο ακτές του Ιονίου κατέρρευσε στο τέλος της ληγούσης χιλιετίας, αφού είχε ορθωθεί αδιαπέραστο στις αρχές της. Αυτός ο τόπος χάρισε στη Δύση δύο οικουμενικής σημασίας πολιτισμούς ΜΟΝΟΝ όταν είχε επαφές με την Ανατολή. Δίκαια αποκλήθηκε η Καλαβρία χώρα της Δύσης στραμμένη προς την Ανατολή "terra d' occidente volta verso l' oriente". Τα καράβια των αρχαίων αποίκων, οι μοναχοί και οι άγιες εικόνες που κατέπλεαν θαυματουργικά στις ακτές της έσμιγαν ειρηνικά τις δύο ακτές. Οι σημερινοί προσκυνητές φέρνουν εικόνες, κεριά, λιβάνι, λείψανα, βιβλία των "σχισματικών" Ελλήνων, το δίλεπτο της χήρας και τα δάκρυα. Οι ιεροί τόποι άρχισαν, τολμούμε να πούμε προς δόξαν Θεού, να αναδίδουν ουράνιες ευωδιές...
Τρεις είναι οι παράγοντες που επέτρεψαν και προκάλεσαν την επιστροφή της Ορθοδοξίας στη Μ. Ελλάδα. Ο πρώτος ήταν η έντονη επιθυμία μερικών πεφωτισμένων Καλαβρών, οι οποίοι ανέπτυξαν σχέσεις με την Ελλάδα και ιδιαίτερα με το Άγιον Όρος. Ο δεύτερος είναι η Ενωμένη Ευρώπη, η οποία επιτρέπει άνετη και απρόσκοπτη κίνηση μεταξύ των πολιτών των κρατών - μελών της. Είτε το θέλουμε είτε όχι, καλούμαστε να ζήσουμε στην εποχή μας, όπου γίνεται πολύς λόγος για παγκοσμιοποίηση, διασπορά, μειονότητες, ανθρώπινα δικαιώματα και πολυπολιτισμικότητα. Ο τρίτος παράγοντας είναι η αποϊεροποίηση του Δυτικού κόσμου, ο οποίος εναγωνίως αναζητά το ιερό ακόμη και στις επικίνδυνες σέκτες και τις αποκρυφιστικές θρησκείες. Η παρουσία μας σ' έναν τόπο που είχε τραφεί με φιλοκαλικά κείμενα κατά το παρελθόν είναι ευπρόσδεκτη και προκαλεί ποικίλες συζητήσεις, καλές περιέργειες και ενδιαφέρουσες αναζητήσεις.
Κοντά σ' όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε ότι ο περιφρονημένος ιταλικός Νότος αρχίζει να κατανοεί ότι με τον Ελληνισμό γίνεται σεβαστός. Σε μια εποχή που η φιλοκαλία και άλλα ασκητικά ορθόδοξα κείμενα γνωρίζουν απανωτές εκδόσεις, κυρίως στον Βορρά (!), η ορθόδοξη παρουσία σ' έναν τόπο που κάποτε "παρήγαγε" τέτοιου είδους πνευματικότητα έχει βαρύνουσα σημασία. Την ιστορία πρέπει να τη μελετούμε. Λαοί χωρίς μνήμη είναι καταδικασμένοι να εξαφανισθούν μέσα στη σύγχρονη τηλεοπτική και καταναλωτική ισοπέδωση. Για να εξηγήσουμε το παρόν, πρέπει να σπουδάζουμε το παρελθόν. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε όμηροί του. Αν δεν επικοινωνήσουμε με την εποχή μας, η παρουσία μας εδώ είναι μια τουριστική περιπλάνηση. Για μας ο τόπος δεν είναι μόνο ανάμνηση, δεν είναι μουσείο, γιατί μουσείο είναι η ληξιαρχική πράξη ταφής ενός πολιτισμού. Παραφράζοντας τον ψαλμικό στίχο μπορούμε να πούμε ότι "η Ιστορία μου ενώπιόν μου εστί διαπαντός". Το παρελθόν είναι μια διαρκώς κινούμενη πραγματικότητα, ρευστή, ακαθόριστη και απρόβλεπτη. Ο τόπος εμπνέει για νέες δημιουργίες. Τα παλιά είναι καινούργια κι επίκαιρα, αφού τα διαπερνάει το πνεύμα της Εκκλησίας.
Στην μακραίωνη πνευματική του διαδρομή ο Ελληνισμός μεγαλούργησε, όταν ανοίχθηκε, όταν συναντήθηκε με άλλους πολιτισμούς. Πρέπει πάντοτε να έχουμε υπ' όψιν το σημαντικό ρόλο που έπαιξαν οι αποικίες, κατά την αρχαιότητα, όπως επίσης και την οικουμενικότητα της ορθοδόξου αυτοκρατορίας.
Η Μεγάλη Ελλάδα με το πλούσιο παρελθόν της, με μια σύγχρονη και ορθόδοξη παρουσία, με τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που παρέχει η Pax Europea μπορεί να αποτελέσει ένα ανοιχτό βήμα απ' όπου μπορούμε να μιλούμε και να συζητούμε συνεχώς. Το διαρκώς αυξανόμενο ενδιαφέρον των Ιταλών για την ορθόδοξη πνευματικότητα και την εικόνα είναι ενδεικτικό του ότι ο Χριστιανικός Ελληνισμός είναι επίκαιρος.
Άραγε εμείς οι Ελλαδικοί θα συλλάβουμε τα μηνύματα των καιρών;

Ν.Α. άποψη του καθολικού της μονής. Διακρίνεται η "πύλη", μεταγενέστερη προσθήκη των Νορμανδών.

Οι Άγιοι Νικόλαος, Αμβρόσιος και Ιωάννης Θεριστής. Τα ιερά λείψανά τους βρίσκονται στην γειτονική κωμόπολη του Στύλου.

Ο Όσιος Ιωάννης ο Θεριστής επ' ονόματι του οποίου τιμάται το ομώνυμο μοναστήρι στις 24 Φεβρουαρίου.