Saint Nicholas of Japan

St. Nicholas of Japan (Feast Day - February 3)

Saint Nicholas of Japan was a unique and notable example to all Orthodox Christian missionaries.

First, he threw himself wholeheartedly into understanding the language and culture. When he was found reading non-Japanese books, his Archbishop rebuked him, and he resolved to only read Japanese literature. He got out into the community and listened to Buddhist and Shinto storytellers and preachers. He researched the history of Japan. He knew it better than most Japanese.

Second, he took the long view. He spent eight years researching the Japanese language and culture. His first convert came after four years of study. Taking the long view also means delegation. In 1869 - five years after the first convert! - he handed over his congregation to another missioner. Having established one congregation, he moved to Tokyo to set up another. This pattern of establishing, delegating and moving on marked his ministry.

Third, he understood the people. His first convert was a samurai called Sawabe. Takuma Sawabe was an ultra-nationalist - one of the kinds of people in the black minivans that we would shy away from these days - who regarded the Russian Consulate as symbolic of all of the problems of opening up the country to foreigners. When Sawabe came to the Consulate, sword drawn, ready to kill Nikolai, Nikolai knew to appeal to his samurai nature:

"Why are you angry at me?" Fr. Nicholas asked Sawabe.

"All you foreigners must die. You have come here to spy on our country and even worse, you are harming Japan with your preaching," answered Sawabe.

"But do you know what I preach?" Nicholas replied.

"No, I don't," he answered.

"Then how can you judge, much less condemn something you know nothing about? Is it just to defame something you do not know? First listen to me, and then judge. If what you hear is bad, then throw us out."

Sawabe did listen to him, and was persuaded through his words and through the Holy Spirit working in him. Nikolai knew how to make Sawabe listen. How many of us today can honestly say that we know how to make Japanese people listen to us and our message?

Fourth, he was committed to his people. This is a matter of integrity. He needed the Japanese people to know that he was on their side. Many missionaries take the option of relying on their home countries when things get tough, but Nikolai was absolutely sold out for Japan, and his congregation knew his love through his dedication to them. When Japan and Russia went to war, many of his own congregation urged him to go back home. (Remember that he came to Japan under the auspices of the Russian Consulate in Japan.) But he refused; he needed to serve and be with his people. At the same time, he found ways to minister to Russian prisoners of war in Japan.

Finally, he was quick to delegate, as we have already alluded to. When Paul Sawabe begun to believe, he brought three friends along to hear Nikolai's preaching. Nikolai left the four original believers to go and do their own discipleship, and one year later there were 12 baptised, and 25 of what we would now call "seekers". Fifteen years after this, the church was four thousand strong. To make this work would require yet further delegation, and so he began the process of ordaining Japanese clergy. By the time he came to celebrate fifty years of his mission, there were 43 clergy ordained and 121 lay preachers. And let's remember that five years after having a church of one, he passed it on and moved on to Tokyo. He knew that if he was going to reach the whole of Japan, he could not confine himself to one area for the whole of his missionary life.

Russian Orthodoxy in Asia Today

blog counter

The entire interview with various parish priests throughout Asia can be read here. Below is an excerpt:

– What is the future of Orthodoxy in Asia? 

Archimandrite Oleg (Cherepanin) (Thailand): We have to work regardless of the prospects. The future is in God's hands. We can only pray God to grow the fruits, which we now are planting. We have no other means to win the hearts of people adhering to different faiths, but the love, the love that manifested itself in the fullness of God, devoting himself to the Passion for the salvation of mankind. And for God nothing is impossible.

Archpriest Dionisy Pozdnyaev (Hong Kong): I think there is every chance that the Orthodox Church will develop, but it is necessary to exert sufficient effort on the part of the Orthodox Church.

Priest Alexis Trubach (Mongolia): I think, of course, there are prospects, and large prospects. As in Mongolia, and Thailand there are many opportunities not used, but with time they should be used. The main issues that stand on that road are the same as were in the XIX century - the problem of funding the mission and the problem of getting staff missionaries from Russia. These problems are open and required solutions. As for the conversion of Asians to Orthodoxy ... we have before our eyes a magnificent example of Indonesia. Here, in Bangkok, I met with Father Ioasaph, who created a magnificent parish in a rather complicated non-Christian environment, he has already more than fifty members, and he is going to continue to develop it. And I think our meeting in Bangkok was important precisely for this opportunity to learn the missionary experience of each other. Indonesian congregations are encouraging optimism in the future development of Orthodoxy in Asia. Their experience is valuable to all of us. I think maybe we're not going to convert people as fast, as Protestants, but this process, which is already in progress will continue.

Hieromonk Ioasaph (Tandibilang) (Indonesia): I find it difficult to talk about the whole of Asia, but I think that Orthodoxy — is a mercy for Indonesia. I see that in other Christian denominations there is not very much change in a person's life for God's sake. But when people become Orthodox, they are changing for the better, and it's obvious to all. Therefore, it is difficult not to say that the Orthodox — are different people, because we all look not so much on who is saying what, but rather on who leads a different life. And people say: why adopt a religion, if it does not change a person's life? And thank God that the Orthodox Church gives person the power to change, and this is God's blessing for Indonesia.

Priest Alexander Dondenko (Singapore): I believe that there are enormous opportunities for development, but much depends on people - both on the pastor, and on the parishioners. As soon as we pray, as soon as we prepare our hearts to accept God's grace, then God will grant it. Of course, despite our unworthiness, the Lord gives us much. We have to approach this task which was entrusted to us very responsibly, and Orthodox Christians must realize that they are missionaries. Not only is the priest a missionary, but every Orthodox Christian, and if he is aware of this and will live according to the commandments and become a vessel of God's grace, this will become the best sermon for our foreign-language neighbors, who do not understand the language and do not know the services are judging our faith, by observing our lives. If they see from our actions that God exists, then it will help them to convert to Orthodoxy. Now the natives are converting one by one, but as soon as we can find the way to their hearts, then they can convert en masse, as we know from Japan's example, where St. Nicholas worked. But, of course, for this a heroic deed is needed.

Orthodoxy In China Today: Difficulties and Prospects

blog counter

China is a country that isn't associated with Orthodoxy, however, according to tradition, Christianity was preached here by the Apostle Thomas and Orthodoxy came to the Chinese land in the late 17th century when the Chinese Army captured Cossacks with a priest in the Albasin fortress and took them to Beijing where they later founded the Russian community and the Ecclesiastical mission. The Rector of Sts Peter and Paul Parish in Hong Kong, Archpriest Dionisy Pozdnyayev, told Interfax-Religion correspondent Yelena Verevkina about Orthodoxy in China today, Orthodox believers, their difficulties and prospects.

- Russian believers don't know much about Orthodoxy in China and Hong Kong, if they don't study the subject on purpose. Supposedly, divine services are not allowed far and wide. What is the state of things with religious freedom in the country?

- Popular belief that Orthodoxy in China is banned is a serious mistake. In China, all religious movements are legally protected, have their rights, but there are certain conditions. The main condition for religious life of officially recognized religious organizations in the PRC is independence from foreign influences: these organizations should be self-financed, self-authorized and self-spread, it's so-called principle of triple independence is taken as guidelines for legislative practice in the 1950s. Thus, the Chinese Autonomous Orthodox Church should also observe this law. It doesn't exist at a national level, but there are four officially opened sites for celebrating Divine Liturgies: two of them are in the country's north-west in the Xinjiang Uygur autonomous region, one in Harbin, and the last one in the city of Labdarin in the Inner Mongolia Autonomous District. These four churches belong to the Chinese Autonomous Orthodox Church. However, this Autonomous Church doesn't have any acting priests, let alone bishops, though groups of Orthodox believers live not only in these regions, but in other districts of the country as well, in particular, in big cities: Beijing, Shanghai, Tientsin, Guangzhou, in the Yunnan Province, but they don't have places for worship.

- Divine services can't be celebrated as there are no priests, and there are no priests as there are no bishops...

- Yes. According to the legislation, foreign priests can celebrate in Chinese churches, if local communities invite them and the service is approved in the Religious Affairs Administration.

- So you need to obtain permission on each divine service?

- Yes, but in practice we haven't had such cases when foreign priests, for instance Russian priests, celebrated divine services for Chinese citizens at these opened churches. There were services for foreigners as religious activities of foreigners are regulated with another special legislation.

- You can't celebrate for Chinese...

- De jure, I can.

- And de facto?

- We haven't had such practice, but I don't exclude a possibility that it can take place. There've been some positive tendencies this year and some steps of the Chinese authorities make us think it is possible. We were first time allowed to celebrate for foreigners in Harbin. Then there's a very old Chinese priest who is retired and lives in Shanghai. He was allowed to celebrate for Chinese citizens and foreigners were also allowed to the service. An Orthodox church is given to the Orthodox community in Shanghai for the time of Expo-2010, though the community still doesn't have legal status. Anyway, we can't say that authorities of the People's Republic of China are negative about Orthodoxy. The problem is in weakness of the parishes.

- Do you think that Christian teaching is close and comprehensible to an ordinary Chinese? Are they interested in Orthodoxy?

- Western Christians call the last thirty years the period of the golden age for Christianity in China as the number of Catholics and Protestants grows 13 percent a year. There's a great interest to Christianity, but Chinese people mostly see Catholicism and Protestantism that are much wider presented in China. Though I can say that academic circles show great interest to Orthodoxy, there's much feedback at our website, there are active discussions in the Chinese section of our forum dedicated to Orthodoxy in China. Ordinary and educated people show great interest to Orthodoxy as Catholicism and Protestantism don't answer some of their inner questions. There are certain things in the Chinese spiritual tradition that make Orthodoxy more attractive than Catholicism and Protestantism for the Chinese.

- The Moscow Theological Academy has opened optional courses of the Chinese language and culture for the students. Is there real need in such specialists?

- It's extremely important, we have to spare no effort. The whole Church should consider the question: on one side, it involves bordering dioceses, on the other, theological educational establishments, and, on the third, the Department for External Church Relations. In fact, each synodal department can do something in this direction. The topic of Orthodoxy in China should be lifted up to the level of the whole church.

- What is the Chinese attitude to relics of saints?

- They venerate relics. Buddhism has a tradition to place Buddha's relics in the foundation of each Buddhist temple, theoretically it should be so. There's no fear of death as this person is a saint. Certainly they have a pagan attitude to death, they are afraid of cemeteries, tombs, and touching a dead body is considered desecration, but when we speak about saints, it's quite a different matter. They are taken out of this sinful world. The Chinese understand it pretty well.

- So it doesn't appear contradictory to them?

- No. They remind me of the Lego construction set: everything is rather flexible, everything can be built in, new modules are easy to insert. It makes Chinese culture very interesting: it easily absorbs and adapts many things.

- Perhaps, it's one of the reasons of the Chinese economic wonder?

- To a certain degree. Today China is the country in process of reforms and transformations. It absorbs many things, from ideas and technologies to finances. China is open to the whole world: almost everything is taken, adapted and considered, and the future of China depends on the degree of such adaptation.

- What prospects does Orthodoxy have in China? What is needed to develop the mission?

- There are prospects. The main task is to solve the question of creating an Orthodox environment. We have to educate people and to bring up the Chinese, to give them education, to translate literature into the Chinese language. It should be realized as a problem of the whole Church. The main issue I see here (in fact, it's a traditional issue for missionary work abroad) and Nikolas of Japan also raised this issue in his diaries, is the problem of resources: both material and human. I think if this question of attracting maximum resources is settled, we will see very good prospects and results in the nearest future.

Η Ιεραποστολή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

blog counter]

blog counter

 Ιστορία της Ρωσικής Άπω Ανατολής.

   Η Ρωσική Άπω Ανατολή είναι η πρώην Σοβιετική Άπω Ανατολή, μια ομοσπονδιακή περιοχή (εκτιμούμενος πληθυσμός το 1989 7.941.000), έκτασης 6.216.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, που περικλείει ολόκληρη τη βορειοανατολική ακτή της Ασίας και περιλαμβάνει τη Δημοκρατία Σαχά, Περιφέρεια Maritime (Κράι Πριμόρσκι), Περιφέρεια Χαμπαρόφσκ, Περιφέρεια Αμούρ, Περιφέρεια Μαγκαντάν, Περιφέρεια Καμτσάτκα και τις περιοχές της Σαχαλίνης, την Αυτόνομη Εβραϊκή Περιοχή, τη Σιβηρία. Η Ρωσική Άπω Ανατολή έχει αντιμετωπιστεί ξεχωριστά στον περιφερειακό σχεδιασμό των Σοβιετικών και των Ρώσων. Το έτος 2000, η περιοχή έγινε μια από τις επτά ομόσπονδες διοικητικές περιοχές της Ρωσίας, με το Χαμπαρόφσκ ως το διοικητικό κέντρο. Στη Ρωσική Άπω Ανατολή κατοικούν πάνω από 25 εθνικές ομάδες, μεταξύ των οποίων Ρώσοι, Εβραίοι, Κοριάκοι (Koryaks), Τούνγκοι (Tungus), Τσούκτσοι (Chukchi), Γιακούτοι (Yakuts) και Καμτσάτκοι (Kamchatkans). Μεταξύ άλλων, σημαντικά αστικά κέντρα είναι το Γιακούτς, το Βλαδιβοστόκ, το Κομσομόλκ, το Χαμπαρόφσκ, το Ουσουρύσκ και το Νικολάγιεβσκ.

   Η αποίκιση της περιοχής από τους Ρώσους ξεκίνησε στα τέλη του 16^ου αιώνα, όταν κατασκεύασαν εκεί οι Κοζάκοι οχυρά και εγκαταστάσεις. Αμέσως μετά κατέφτασαν οι Ρώσοι γουνέμποροι. Το 1856-57 οι Ρώσοι εκμεταλλεύτηκαν την αδύναμη Κινεζική αυτοκρατορία και κατέλαβαν όλη την περιοχή βόρεια του Αμούρ, και το 1860 κυρίευσαν τη γη Ανατολικά του Ουσούρη. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας έχει καταγγείλει τις «άνισες συμφωνίες» με τις οποίες επιδίωξε η Ρωσία να νομιμοποιήσει τις κατακτήσεις αυτές. Το 1875 οι Ρώσοι απέσπασαν τη Σαχαλίνη (η οποία νωρίτερα βρισκόταν υπό τον κοινό έλεγχο Ρώσων και Ιαπώνων) από την Ιαπωνία. Με την ολοκλήρωση του υπερσιβηρικού σιδηροδρόμου, άρχισε να επιταχύνεται η Ρωσική εποίκιση της περιοχής. Η Ρωσία διατήρησε τη Βόρεια Σαχαλίνη σύμφωνα με τη Συνθήκη του Πόρτσμουθ (1905), αλλά στην Ιαπωνία παραχωρήθηκε το υπόλοιπο νησί.

   Μετά τη Ρωσική Επανάσταση το 1917, Ιαπωνικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στο Βλαδιβοστόκ και κατέλαβαν μεγάλα τμήματα της Ρωσικής περιοχής. Τους συνέδραμαν εκστρατευτικές δυνάμεις των Η.Π.Α., της Βρετανίας και της Γαλλίας, οι οποίες αφίχθησαν με την προφανή ελπίδα να εμποδίσουν τους Γερμανούς να χρησιμοποιήσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της περιοχής στη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι διαμεσολαβητικές δυνάμεις πρόσφεραν σημαντική στήριξη στις αντιμπολσεβικικές μονάδες του Ναυάρχου Κολτσάκ, οι οποίες είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο τμήμα της περιοχής. Μέχρι το 1920, οι Μπολσεβικικές μονάδες είχαν επικρατήσει των στρατευμάτων του Κολτσάκ και οι Σύμμαχοι αποχώρησαν . Ωστόσο, οι Ιάπωνες παρέμειναν και το 1920 δημιουργήθηκε η Δημοκρατία της Άπω Ανατολής ως παρεμβαλλόμενο κρατίδιο ανάμεσα στην Ιαπωνία και τη Σοβιετική Ένωση. Το 1922, αποχώρησαν οι Ιαπωνικές δυνάμεις, το κρατίδιο διαλύθηκε και η περιοχή ενσωματώθηκε σαν περιφέρεια στην Ε.Σ.Σ.Δ.

   Από το 1926 έως το 1938, όλη η περιοχή ονομαζόταν Επικράτεια της Άπω Ανατολής και μετά ονομάστηκε Σοβιετική Άπω Ανατολή. Με τη συμφωνία που ακολούθησε το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ε.Σ.Σ.Δ. πήρε το νοτιότερο μισό της Σαχαλίνης και τα νησιά Kuril. Όμως, τελικά οι Ιάπωνες αμφισβήτησαν τα Σοβιετικά δικαιώματα στα τέσσερα νοτιότερα νησιά της αλυσίδας Kuril. Το 1969 ξέσπασαν Σινο-Σοβιετικές συγκρούσεις κατά μήκος των συνόρων στους Αμούρ και Ουσούρη. Οι διαπραγματεύσεις τελμάτωσαν και οι δύο πλευρές ενίσχυσαν τις δυνάμεις τους κατά μήκος του μακρού συνόρου. Γκλάσνοστ και Περεστρόικα έφεραν ένα άνοιγμα στη Σοβιετική Άπω Ανατολή: Επιτράπηκε στο Βλαδιβοστόκ να δέχεται ξένα πλοία και ξεκίνησαν αεροπορικές πτήσεις μεταξύ της Αλάσκας και διαφόρων πόλεων. Η διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ. προκάλεσε νέους αγώνες για αυτονομία, ειδικά στους λαούς των Γιακούτ και των Τσούκτσοι και η περιοχή έχασε επίσης πληθυσμό εξαιτίας του επαναπατρισμού των Ρώσων. Η διαφωνία σχετικά με την τύχη των Kuriles απέτρεψε τις Ιαπωνικές επενδύσεις στην περιοχή και στη δεκαετία του 1990 υπήρξαν προστριβές μεταξύ ντόπιων αξιωματούχων και ξένων επενδυτών. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, ωστόσο, αποκτούν όλο και μεγαλύτερη σπουδαιότητα το εμπόριο με την Κίνα και οι Κινεζικές επενδύσεις στην περιοχή και ιδιαίτερα στο νότο.

 Η εξάπλωση της Ρωσικής Εκκλησίας στην κεντρική Ασία.

   

   Σε όλη τη διάρκεια της τσαρικής περιόδου, πολλοί κοσμικοί και εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι έμεναν προσκολλημένοι σ' ένα Ουτοπικό όραμα παγκόσμιου προσηλυτισμού στην Ορθοδοξία των διάφορων υπηκόων της αυτοκρατορίας. Αλλά το όραμα αυτό συνήθως έπεφτε θύμα πιο πρακτικών, ρεαλιστικών παραγόντων, που επικρατούσαν σε δεδομένες στιγμές. «Ακόμη και συντηρητικοί (λαϊκοί ή κληρικοί), οι οποίοι ασπάζονταν μια ιδεολογία μεγαλεπήβολης θρησκευτικής και πολιτισμικής ομογενοποίησης των λαών της αυτοκρατορίας, συχνά ήταν διστακτικοί να την επιδιώξουν σε κάποια δεδομένη στιγμή, στη βάση ότι θα προκαλούσε γενική αντίδραση, απειλώντας το νόμο και την τάξη».

   Σε επίσημο επίπεδο, ο Ρωσικός εθνικισμός της όψιμης τσαρικής περιόδου, έκλινε συχνότερα προς την ακραία περιεκτικότητα παρά στην αποκλειστικότητα. 
Στις τάξεις του αγροτικού λαού ωστόσο, (των οποίων οι απόψεις είναι λιγότερο εμφανείς στις διαθέσιμες πηγές) υπήρχε σημαντική αντίσταση στο ιδανικό της άκρατης αφομοίωσης των ξένων. Για κάθε έναν Ρώσο, ο οποίος βοηθούσε τις ιεραποστολές, δείχνοντας την υποτιθέμενη ανωτερότητα των Ρωσικών τρόπων και διδάσκοντάς τους στους Κοζάκους, υπήρχαν άλλοι που κακομεταχειρίζονταν τους Κοζάκους, επέμεναν ότι ποτέ δε θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικοί Χριστιανοί και τους απέτρεπαν από τα σχέδιά τους να βαπτιστούν.

   «Και τι να πούμε για το κοινό όνομα των Ασιατών, που στα στόματα των αγροτών δεν είναι παρά σκυλί; Και τι δεν έχουν υπομένει, τι δεν έχουν δει!... δεν πρέπει επομένως, μετά από όλα αυτά να μας εκπλήσσει που την πρόταση από κάποιον ιεραπόστολο να γίνουν Ορθόδοξοι, την παίρνουν οι Κοζάκοι για αστείο. Όπως είναι καλά γνωστό, για έναν μη Ρώσο, να γίνει Ορθόδοξος είναι το ίδιο με το να γίνει Ρώσος».

   Η δυναμική της Εκκλησίας, του κράτους και του εθνικισμού στην εξάπλωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας ήταν πολύπλοκη και ποικίλα. Παρ' όλα αυτά, μια σταθερή ροή της δυναμικής αυτής και ακόμη να τη συναντήσουμε πριν και μετά, στις εποχές των «Ρώσων του Κιέβου» και του «Ρωσικού Κουμμουνισμού». Πράγματι, αναβιώσεις του Ρωσικού εθνικισμού συναντάμε και στη μετα-Σοβιετική εποχή.

   Το κύριο ενδιαφέρον μας βρίσκεται στην Εκκλησία, το κράτος και τον εθνικισμό στην περίοδο της Τσαρικής Αυτοκρατορίας στο διάστημα από το 1448 έως το 1917. Εκτός από την παράθεση αναφορών, προσπαθήσαμε μέχρι τώρα να εξηγήσουμε τα συστατικά αυτά στοιχεία και την αμοιβαία αλληλεπίδρασή τους, αναφορικά με τον «εσωτερικό» κόσμο των Ρώσων, την Εκκλησία τους και το κράτος τους. Το απορρέον ενδιαφέρον μας, για το πώς αντιμετωπίζονταν όλα αυτά και επιδρούσαν στον κόσμο των «άλλων», ειδικά εκείνων της κεντρικής Ασίας στην περίπτωση που εξετάζουμε, οι οποίοι ήταν και τα υποκείμενα της αυτοκρατορικής εξάπλωσης, δεν έχει ακόμη μελετηθεί άμεσα και εκτενώς.

   Επομένως, ο «πνευματικός αποικισμός» ή υποδούλωση, ήταν ο πρωταρχικός τους στόχος. Οι ρίζες της πολιτικής αυτής είχαν φτάσει σε βάθος, έτσι που, το ξεκαθάρισμα της μοναδικότητας κάθε εθνικής ομάδας, επιτελείτο με επιδεξιότητα και «επιμελημένη φροντίδα». Το ζήτημα βρίσκεται στην εφαρμογή της πολιτικής του εκρωσισμού, που πραγματοποιούταν μέσω του Εκχριστιανιμσού, σε δυνδυασμό με την καταναγκαστική αλλαγή από την παραδοσιακή στην Κυριλλική γραφή. Επομένως, σωστά μπορούμε να εκλάβουμε την πολιτική αυτή του Τσαρισμού, σα συνέχεια της πρακτικής εμπειρίας των Αράβων Μουσουλμάνων που προηγήθηκαν. Διότι, την πολιτική του εκχριστιανισμού και του εκρωσισμού, που βρήκε θέση και συνεχίστηκε για αιώνες, ήρθαν να συνεπικουρήσουν οι βλέψεις της Τσαρικής αυτοκρατορίας, και αργότερα της μπουρζουαζίας (δηλαδή των Σοβιέτ) που αφυπνίζονταν ραγδαία.

   Το 1868, η ίδρυση της «Νομαδικής Επιτροπής» άνοιξε το δρόμο στην εντατικοποίηση της ιεραποστολικής υπηρεσίας μεταξύ των νομάδων. Η Νομαδική Επιτροπή εφάρμοσε την πολιτική του εκρωσισμού, συνδυάζοντάς την με αυτό που αποκαλούσαν «Παλάτι του εκρωσισμού». Ένα σημείο που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι ότι, η κατανόηση της ορολογίας αυτού που αποκαλούν «η ανάμιξη εθνών και φυλών», η οποία είπαν ότι συνέβη σε μεταγενέστερη εποχή, απαντάται στα γραπτά των ιεραποστόλων της περιόδου εκείνης. Για παράδειγμα, ο πολύ γνωστός ιεραπόστολος, Καθηγητής Ostoimov, μιλώντας βασικά στα πλαίσια της αντίληψης αυτής, είπε: «Η πατρίδα μας έκανε την προσπάθεια να Εκρωσίσει τα άλλα έθνη. ο μόνος στόχος της παρούσας προσπάθειας είναι η ένωση της Κιργιζίας μαζί με τους Ρώσους σαν ένα έθνος, σχηματίζοντας ενιαίο πολιτικό κρατικό οργανισμό». Εδώ βρίσκονται οι ρίζες των πολιτικών των Στάλιν, Κρουσόφ και Μπρέζνιεφ. Προσεκτικά κατέβαλαν προσπάθειες για την ανάμιξη των «εθνών» και των γλωσσών τους και των πολιτισμών τους, όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Δυστυχώς για τη Ρωσική Εκκλησία, οι πολιτικές αυτές είχαν φοβερές συνέπειες.

   Είναι θλιβερό, ότι το Υπουργείο Παιδείας της Τσαρικής Αυτοκρατορίας αντιλαμβανόταν την ιεραποστολή ως ένα είδος πνευματικού πολέμου, ένα ακόμα πανίσχυρο εργαλείο του κράτους για την υποταγή άλλων λαών. Η αποξένωση των «εθνών» από το παρελθόν τους, η καταστροφή της γλώσσας τους, της θρησκεία τους, των εθίμων και των παραδόσεων, της λογοτεχνίας και των τεχνών, αποτελεί τη πιο βίαιη μορφή πολέμου. Τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από το αληθινό πνεύμα της Ορθόδοξης ιεραποστολής. 

επιμέλεια:π.Δ.Α

Buddhism and Eastern Asceticism Compared to Orthodox Christian Asceticism*

blog counter

An Excerpt from The Hidden Man of the Heart

by Archimandrite Zacharias

It is unfortunate that there is widespread confusion, not to mention delusion, in the inexperienced, whereby the Jesus Prayer is thought to be equivalent to yoga in Buddhism, or 'transcendental meditation', and other such Eastern exotica. Any similarity, however, is mostly external, and any inner convergence does not rise beyond the natural 'anatomy' of the human soul. The fundamental difference between Christianity and other beliefs and practices lies in the fact that the Jesus Prayer is based on the revelation of the One true living and personal God as Holy Trinity No other path admits any possibility of a living relationship between God and the person who prays.

Eastern asceticism aims at divesting the mind of all that is relative and transitory, so that man may identify with the impersonal Absolute. This Absolute is believed to be man's original 'nature', which suffered degradation and degeneration by entering a multiform and ever-changing earth-bound life. Ascetic practice like this is, above all, centred upon the self, and is totally dependent on man's will. Its intellectual character betrays the fullness of human nature, in that it takes no account of the heart. Man's main struggle is to return to the anonymous Supra-personal Absolute and to be dissolved in it. He must therefore aspire to efface the soul (Atman) in order to be one with this anonymous ocean of the Suprapersonal Absolute, and in this lies its basically negative purpose.

In his struggle to divest himself of all suffering and instability connected with transient life, the eastern ascetic immerses himself in the abstract and intellectual sphere of so-called pure Existence, a negative and impersonal sphere in which no vision of God is possible, only man's vision of himself. There is no place for the heart in this practice. Progress in this form of asceticism depends only on one's individual will to succeed. The Upanishads do not say anywhere that pride is an obstacle to spiritual progress, or that humility is a virtue. The positive dimension of Christian asceticism, in which self-denial leads to one's clothing with the heavenly man, to the assumption of a supernatural form of life, the Source of which is the One True, Self-revealing God, is obviously and totally absent. Even in its more noble expressions, the self-denial in Buddhism is only the insignificant half of the picture. In the mind's desire to return to its merely 'natural' self, it beholds its own nakedness in a 'cloud of divestiture'. But at this point there is a grave risk of obsession with itself, of its marvelling at its own luminous but created beauty, and worshipping the creature more than the Creator (Rom. 1:25). The mind has by now begun to deify or idolise its self and then, according to the words of the Lord, 'the last state of that man is worse than the first' (Matt. 12:45).

Such are the limits of Eastern styles of contemplation, which do not claim to be the contemplation of God, and are in fact man's contemplation of himself. This does not go beyond the boundaries of created being, nor does it draw anywhere near to the Truth of primordial Being, to the uncreated living God Who has revealed Himself to man. This kind of practice may well afford some relaxation or sharpen man's psychological and intellectual functions, yet 'that which is born of the flesh is flesh' (John 3:6) and 'they that are in the flesh cannot please God' (Rom. 8:8).

In order to be authentic, any divestiture of the mind from its passionate attachments to the visible and transitory elements of this life must be linked to the truth about man. When man sees himself as he is in the sight of God, his only response is one of repentance. Such repentance is itself a gift of God, and it generates a certain pain of the heart which not only detaches the mind from corruptible things, but also unites it to the unseen and eternal things of God. In other words, divestiture as an end in itself is only half the matter, and it consists of human effort operating on the level of Created being. Christianity on the other hand, enjoins the ascetic to strive in the hope and expectation that his soul will be clothed, invested, with the grace of God, which leads him into the fullness of the immortal life for which he knows he has been created.

Many admire Buddha and compare him to Christ. Buddha. Buddha is particularly attractive because of his compassionate understanding of man's condition and his eloquent teaching on freedom from suffering. But the Christian knows that Christ, the Only begotten Son of God, by His Passion, Cross, Death and Resurrection, willingly and sinlessly entered into the totality of human pain, transforming it into an expression of His perfect love. He thereby healed His creature from the mortal wound inflicted by the ancestral sin, and made it 'a new creation' unto eternal life. Pain of heart is therefore of great value in the practice of prayer, for its presence is a sign that the ascetic is not far from the true and holy path of love for God. If God, through suffering, showed His perfect love for us, similarly, man has the possibility, through suffering, to return his love to God.

Consequently, prayer is a matter of love. Man expresses love through prayer, and if we pray, it is an indication that we love God. If we do not pray, this indicates that we do not love God, for the measure of our prayer is the measure of our love for God. St. Silouan identifies love for God with prayer, and the Holy Fathers say that forgetfulness of God is the greatest of all passions, for it is the only passion that will not be fought by prayer through the Name of God. If we humble ourselves and invoke God's help, trusting in His love, we are given the strength to conquer any passion; but when we are unmindful of God, the enemy is free to slay us.

Ο.Ο.Δ.Ε

Είναι η Yoga Γυμναστική ή «Προσευχή» σε Ανατολικούς Θεούς;

blog counter

Σχεδόν όλα τα γυμναστήρια πλέον, εντάσσουν στις δραστηριότητές τους τμήματα yoga, ανάμεσα στο μπαλέτο, την αεροβική και τη σουηδική γυμναστική. Όλο και περισσότερες γυναίκες συμμετέχουν σε αυτά, …για να γυμναστούν;…για να χαλαρώσουν; Δεν νομίζω ότι είναι ακριβώς ξεκάθαρο. Την μία ώρα γίνεται ένα μάθημα και την άλλη το άλλο, στην ίδια αίθουσα. Αυτό που αλλάζει την ώρα της γυμναστικής-yoga είναι ίσως ο φωτισμός, που χαμηλώνει, η μουσική, που γίνεται πιο χαλαρή και …ινδική, και οι οδηγίες του γυμναστή, που αποκτούν περιεχόμενο όπως «κλείστε τα μάτια , φανταστείτε το τάδε τοπίο, αφήστε τις πιεστικές και αγχωτικές σκέψεις». Όσον αφορά τις συμμετέχουσες, με όσες έχω μιλήσει, δεν νιώθουν ότι κάνουν κάτι ξεχωριστό από τα άλλα τμήματα γυμναστικής. Ίσα-ίσα που η θέση ότι αυτές είναι διαδικασίες προσευχής των ινδουιστών και των βουδιστών τις ξενίζει, τις ξαφνιάζει, ίσως και τις καθιστά επιφυλακτικές απέναντι σε όποιον την εκφράσει, γιατί τον θεωρούν ως υπερβολικό και φανατικό θρησκόληπτο.

Διαβάζοντας τα φυλλάδια των γυμναστηρίων βλέπουμε απόψεις λίγο πολύ μπερδεμένες, και χωρίς καμιά αναφορά σε θεούς και…δαίμονες των ινδικών χωρών όπως·

“Η γιόγκα προήλθε από την Ινδία πριν 5.000 χρόνια. Είναι μια αρχαία τεχνική που διδάσκει πώς να ηρεμεί το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα. Ο κύριος σκοπός της είναι η επίτευξη “kaivalya”, δηλαδή της απόλυτης ελευθερίας (δεν προσδιορίζει όμως από τί).

Τα περισσότερα είδη άσκησης απαιτούν το σώμα να κάνει γρήγορες και δυνατές κινήσεις, με επαναλαμβανόμενες ενέργειες, οι οποίες οδηγούν συχνά στην ένταση και την κούραση.

Αντίθετα η γιόγκα χρησιμοποιεί asanas, δηλαδή στάσεις του σώματος, εναλλάσσοντας από τις στατικές στάσεις σε στάσεις ισορροπίας και τεχνικές αναπνοής που ενώνουν το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα. Καμία άλλη μορφή άσκησης δεν περιλαμβάνει το μυαλό και το πνεύμα με το σώμα τόσο πολύ, με συνέπεια τη συνολική ευημερία του ατόμου.”

Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει κάτι το πραγματικά επιλήψιμο για μία άσκηση που προσφέρει τόσα καλά, όπως παρουσιάζεται εδώ, και είναι κάτι απλό και εύκολο. Δεν υπάρχει καμία αναφορά σε οτιδήποτε που να μας θυμίζει θρησκεία, τουλάχιστον στους χριστιανούς. Όμως, ξέρουμε τί αποτελεί την ινδουιστική θρησκεία ώστε να είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε τις θρησκευτικές πρακτικές και κοσμοθεωρίες αυτών των θρησκειών, ή νομίζουμε ότι εξαντλούνται στις πορτοκαλί στολές των μοναχών; Αυτή η αίσθηση της απλής άσκησης αλλάζει –άρδην, θα έλεγα- μόλις κάποιος ανοίξει οποιοδήποτε βιβλίο της βουδιστικής ή της ινδουιστικής θρησκείας, οι οποίες –και οι δυο- συνδέονται με την yoga, κι έχουν κοινές, τις περισσότερες φορές ταυτόσημες, αναφορές και κοσμοθεωρία. Είτε η πηγή έχει θρησκειολογική-χριστιανική προσέγγιση είτε ινδουιστική/βουδιστική, η yoga παρουσιάζεται ίδια –με βαθύ θρησκευτικό χαρακτήρα!

Η αναλυτική και συνολική παρουσίαση των θρησκευτικών πεποιθήσεων αυτών των δυο θρησκειών είναι μια αχανής προσπάθεια, που θα παρέκλινε από το θέμα της yoga στη δική μας πραγματικότητα, όσον αφορά, όμως, τη yoga και τη θέση της στη θρησκευτική πραγματικότητα του ινδουιστικού/βουδιστικού κόσμου, ο ρόλος της είναι, τελικά, αρκετά απλό να διατυπωθεί· αποτελεί τη σύντομη οδό διαφυγής του ανθρώπου από το βάσανο των μετενσαρκώσεων· εξ ου και η ονομασία της· ζεύξη, ένωση, σύνδεση του ανθρώπου με την αλήθεια του Brahma.

Με απλά λόγια ο ινδουιστικός κόσμος είναι εντελώς άλλος από τον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε εμείς οι χριστιανοί. Θυμίζει πολύ συχνά τις λατρείες των στοιχείων της φύσης και τη δωδεκαθεϊστική θρησκεία, με πάρα πολλούς θεούς όμως, σχεδόν 6 εκατομμύρια! Σε γενικές γραμμές η θέση και ο σκοπός της ζωής κατά τους ινδουιστές είναι ο εξής· Ο κύκλος της ψυχής-ύπαρξης από άνθρωπο σε ζώο, σε λουλούδι, σε ερπετό, σε άνθρωπο άλλης κάστας(κοινωνικής τάξης) είναι το αποτέλεσμα της ψυχής που είναι τόσο γεμάτη κακό karma (=αμαρτίες;) που δεν μπορεί να αναπαυθεί μέσα στη θεότητα (Brahma) και διώχνεται ξανά πίσω στον αγώνα της ζωής για να επανορθώσει, ζώντας καλύτερα στην επόμενη ζωή. Η ανάπαυση είναι σχεδόν άπιαστο για τους περισσότερους, μιας και μόνο όσοι καταφέρουν να γεννηθούν ως Βραχμάνοι έχουν ελπίδες γι’ αυτήν.

Στο Βουδισμό δεν είναι τόσο ξεκάθαρη η ύπαρξη του Θεού, η αίσθηση της ζωής όμως είναι ίδια· « “Η ύπαρξη είναι πόνος”, “αιτία του πόνου είναι η επιθυμία” για τον ψεύτικο κόσμο, καθώς αγνοούμε ότι είναι μία ψευδαίσθηση». Αυτές είναι οι Ευγενικές Αλήθειες που διατύπωσε ο Βούδας, μόλις βρήκε την φώτιση, μετά από πολυχρόνια προσπάθεια.

Η yoga –για όποιον την εξασκεί, η ινδουιστική ή βουδιστική, είναι η ατομική προσπάθεια του ανθρώπου να σωθεί από αυτό το μαρτύριο της ζωής. Αποτελείται από 8 στάδια και ονομάζεται “η οκταπλή οδός” προς την αλήθεια, τη φώτιση, τον θεό Brahma·

1. yama/αυτοσυγκράτηση· αποφυγή γενετησίων σχέσεων, κλοπής, φιλαργυρίας.

2. niyama/αυτοκαλλιέργεια· επιδίωξη αταραξίας, καθαριότητας, συνέπειας στην άσκηση.

3. asana/έλεγχος του σώματος· με ειδικές στάσεις του σώματος επιβολή στις ζωτικές ενέργειες του ανθρώπινου οργανισμού.

4. prana-yama/ρύθμιση της αναπνοής· επιβραδύνεται ο αναπνευστικός ρυθμός και ηρεμούν το σώμα και ο νους. Ολόκληρη η νοητική δύναμη προετοιμάζεται για τα τελικά στάδια της yoga.

5. pratyahara/συγκράτηση των αισθήσεων· παρατεταμένη ενατένιση ενός αντικειμένου. Ο «γιόγκι» επιδιώκει να επιβληθεί πάνω στις αισθήσεις.

6. dharana/συγκέντρωση προσοχής· η καθήλωση του νου δημιουργεί ένα μονωτικό φραγμό από τα γύρω φαινόμενα και τις εσωτερικές φαντασίες (επανάληψη της ινδουιστικής ιερής συλλαβής Aum,ενατένιση ιδιότυπων σχημάτων).

7. dhyana/στοχασμός, ενατένιση, θεωρία.

8. Samadhi/φωτισμός, απελευθέρωση.

Ο κάθε yogi προσπαθεί να αποκοπεί από την επιθυμία για τα εγκόσμια, κατ’ αρχήν με εγκράτεια, ύστερα με αποκοπή από τις “παρεμβολές” των αισθήσεων (τον εξωτερικό κόσμο, μετά από τις έννοιες) τη σκέψη του, ώστε ο νους ελεύθερος από όλα όσα τον κρατούν δεμένο στη γη να πετάξει στο Brahma, να λυτρωθεί, να ενωθεί με το μόνο αληθινό Όν! Όλα τα στάδια είναι μία ενιαία πορεία αποκοπής –με θρησκευτικό χαρακτήρα.

Η παράθεσή τους σκοπό έχει να αποκαλύψει και να ερμηνεύσει στους αφελείς και ανυποψίαστους που προστρέχουν στη yoga νομίζοντας πως πρόκειται για αθώα γυμναστική, ότι μέσω της “γυμναστικής” μετέχουν χωρίς να το πάρουν είδηση στο τελετουργικό του ινδουισμού. Δεν γίνεται πρακτική των γυμναστηρίων; Δεν γίνονται “ασκήσεις” αναπνοής; Δεν εξασκούν τιςasanas ως σωματική άσκηση; Δεν επαναλαμβάνουν ήχους που δίνει ο εκπαιδευτής, όπως“ohmmmm”; Δεν προσπαθούν να “καθαρίσουν το μυαλό τους από τις έννοιες”, με εικόνες που δίνει ο γυμναστή; Δεν ακούν ινδική χαλαρωτική μουσική; Είναι σίγουροι ότι δεν είναι ψαλμοί και ύμνοι; Πόσο ενήμεροι είναι άραγε οι συμμετέχοντες για την θρησκευτική σημασία των όσων κάνουν;

Ίσως γίνουν πιο ξεκάθαρες αυτές οι απορίες αν αντιστρέψουμε, κατά κάποιο τρόπο τη διαδικασία. Ας πούμε, παραδείγματος χάριν και με όλο το σεβασμό στην Εκκλησία μας, ότι κάποιος γυμναστής προτείνει για άσκηση και χαλάρωση τα εξής· “-Πάρε στάση εδαφιαίας μετάνοιας, επαναλάμβανε συνεχώς τη φράση “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με” για να αδειάσει το μυαλό σου από σκέψεις, να ανάψεις λίγο λιβάνι, και να ακούσεις βυζαντινούς ψαλμούς για χαλάρωση. Στα χριστιανικά αυτιά και μυαλά μας είναι αυτονόητη η θρησκευτική σημασία όλων αυτών, και δημιουργεί αίσθηση προσβολής η παρουσίασή τους με τέτοιο τρόπο.

Δεν θα θεωρηθεί, λοιπόν, ο “γυμναστής” του παραδείγματος ότι παραβιάζει τη θρησκευτική ελευθερία όσων τον ακούνε –που δεν είναι χριστιανοί, και δεν σκοπεύουν να γίνουν- και δεν θα κινδύνευε να κατηγορηθεί ότι τους παρασύρει σε προσυλιτισμό, αφού δεν ζήτησαν διδασκαλία και κατήχηση στο Χριστιανισμό; Δεν θα πρόσβαλε το δικό μας θρησκευτικό αίσθημα μία τέτοια προσέγγιση; Είναι ολοφάνερο, νομίζω, το ότι όσο δεν είναι «χαλαρωτική γυμναστική» η χριστιανική προσευχή, άλλο τόσο δεν είναι η yoga. Σίγουρα δεν ανήκει στο γυμναστήριο, αλλά σε τόπο λατρείας και ενσυνείδητης ινδουιστικής προσευχής.

Τελικά, κάποια πράγματα είναι πιο περίπλοκα από όσο παρουσιάζονται, και πιο συγκεκαλυμμένα, κρύβοντας ίσως σκοπιμότητες πίσω από αυτή την “προσποίηση”. Το θέμα είναι πόσο έτοιμοι παρουσιαζόμαστε εμείς σε κάθε ευκαιρία να ακολουθήσουμε άκριτα και χωρίς εξέταση το ό,τιδήποτε, αρκεί να έχει τη ταμπέλα του μοντέρνου. Έχουμε απωλέσει την πνευματική μας ζωή και ψάχνουμε πνευματική ζωή έξω από την Εκκλησία, μέχρι και τα γυμναστήρια… Αν και στην εποχή μας διακηρύττεται ότι ο Θεός πέθανε, τελικά σαν ορφανοί ψάχνουμε καινούριο πατέρα, και προσπαθούμε να τον δανειστούμε από τους λαούς που έχουν ακόμα πίστη σε κάποια μορφή θεϊκή, για να ξαναβρούμε τη θερμότητα της πατρικής αγκαλιάς. Όμως τα υποκατάστατα της αλήθειας δεν είναι η Αλήθεια. Σεβόμενοι τις θρησκευτικές πεποιθήσεις όλων, και πολύ περισσότερο σεβόμενοι τις δικές μας, δεν πρέπει να ξεπουλάμε όσο-όσο, αλλά να ψάχνουμε να ξαναβρούμε το νήμα που μας ενώνει με την πηγή της ζωής, την Εκκλησία του Χριστού.

Μαριάννα Λαιζηνού

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2009– Αρ. Φύλλου 90

Γιόγκα.(+ Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος Γιαννουλάτος)

blog counter

Ποικίλες θρησκευτικές συνήθειες και τάσεις αναπτύχθηκαν στη ζωή των διαφόρων εθνών της γης. Μια σύντομη ενημέρωση για μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις ελπίζουμε να βοηθήσει τόσο στην προσέγγιση της νοοτροπίας άλλων λαών, όσο και στην κατατόπισή μας πάνω σε διάφορα ρεύματα που έχουν εισδύσει στον τόπο μας.

Γυμναστική

Στο δυτικό κόσμο η γιόγκα αρχικά παρουσιάστηκε σαν ένα είδος «γυμναστικής», σαν μέθοδος χαλαρώσεως και ψυχολογικής ηρεμήσεως. Η βασική της διαφορά από τη γνωστή γυμναστική βρίσκεται, εκτός των άλλων, στη χαρακτηριστική της ακινησία. Αρκετές από τις ασκήσεις της γιόγκα παρουσιάζουν αυτές καθαυτές ορισμένα θετικά αποτελέσματα πάνω σε μερικά άτομα - πράγμα που, άλλωστε, συμβαίνει και με ασκήσεις άλλων συστημάτων. Γενικά όμως οι ασκήσεις αυτές τοποθετούνται μέσα σ? ένα πλαίσιο ινδουιστικών αντιλήψεων και αποτελούν στάδια ενός ευρύτερου όλου, μιας γενικότερης πνευματικής πορείας. Στην πλήρη τους ανέλιξη αποσκοπούν πολύ μακρύτερα από τα όρια μιας σωματικής ευεξίας. Αυτά που προηγούνται στις ασκήσεις γιόγκα όπως κι αυτά που έπονται - τα όποια κατά κανόνα οι πολλοί αγνοούν ? σχετίζονται στενά με συστήματα «διαλογισμού» και εμπειριών, που βρίσκονται φορτισμένα με ινδουϊστικές φιλοσοφικο-θρησκευτικές θεωρίες και αξιώματα, κυρίως με τη διδασκαλία περί μετενσαρκώσεως.

Και για να γίνουμε περισσότερο παραστατικοί: όπως οι γονυκλισίες (οι «μετάνοιες» της μοναχικής μας παραδόσεως) δεν είναι απλές κινήσεις του σώματος, αλλ? έχουν σχέση με ένα γενικότερο πιστεύω και εκφράζουν μια συγκεκριμένη διάθεση και τάση ψυχής αποβλέποντας σε πνευματικούς σκοπούς, κατά παρόμοιο τρόπο - τηρουμένων, βεβαίως, πάντοτε των αναλογιών - οι συνθετότερες ασκήσεις της γιόγκα έχουν συνάρτηση με Ινδουϊστικές παραστάσεις και σκοπεύουν τελικά σε πνευματικές θρησκευτικές εμπειρίες.

Ζεύξη, ένωση

Η λέξη «γιόγκα» (yoga) είναι μία από τις πιο πολυσήμαντες μέσα στο ινδικό λεξιλόγιο. Ετυμολογικά σημαίνει «ζεύξη», «ένωση», «σύνδεση», «άσκηση». Την χρησιμοποιούν ευρύτατα οι Ινδοί για να προσδιορίσουν το μυστικό δεσμό του ανθρώπου με την υπερβατική πραγματικότητα. ?λλα και για να καθορίσουν τον τρόπο, το δρόμο και τις μεθόδους που οδηγούν στην «ένωση» αυτή, στην «απελευθέρωση» της ανθρώπινης υπάρξεως από τα πολύμορφα δεσμά και τις ψευδαισθήσεις του παρόντος κόσμου.

Ως «γιόγκα» επίσης χαρακτηρίζονται οι διάφορες κατευθύνσεις και μέθοδοι, τις όποιες έχει διαμορφώσει η ινδική παράδοση στο πέρασμα των αιώνων, για να επιτύχει τη λύτρωση του ανθρώπου και την ένωση του με το Απόλυτο. Οι τρεις βασικοί τύποι Ινδικής θρησκευτικότητας για την επιδίωξη της σωτηρίας, των έργων, της γνώσεως, της αφοσιώσεως, αποκαλούνται αντίστοιχα «κάρμα-γιόγκα», «τζνάνα-γιόγκα», «μπάκτι-γιόγκα».

Η ίδια αυτή λέξη χρησιμοποιείται και για τον προσδιορισμό μιας από τις έξι κλασικές «ορθόδοξες» σχολές (ντάρσανας) του Ινδουισμού. Έτσι στο δυτικό κόσμο, η σύγχυση που δημιουργεί η πολυσημία της λέξεως «γιόγκα» επιτείνεται.

Συνοπτικά, η κλασική Γιόγκα, ως Σχολή, αναγνωρίζει μεν έναν αιώνιο Θεό, τον Ισβάρα (Κύριο), δεν παραδέχεται όμως ότι αυτός επεμβαίνει στα ανθρώπινα. Οι αντιλήψεις για έναν τέτοιο Θεό δεν θα μπορούσαν βέβαια με κανένα τρόπο να ταυτιστούν με τη χριστιανική θεολογική διδασκαλία.

Βασικά στάδια της Γιόγκα

Η πρακτική της γιόγκα διδάσκεται σε μακρά σειρά μαθημάτων. Μολονότι υπάρχουν πολλές παραλλαγές, που διαμορφώθηκαν στην πάροδο του χρόνου, τα συνηθέστερα στάδια των μεθόδων αυτών αυτοβυθισμού είναι οκτώ. (α) Η αυτοσυγκράτηση: συμμόρφωση προς ορισμένες επιταγές, όπως είναι η αποφυγή γενετησίων σχέσεων, κλοπής, φιλαργυρίας, (β) Η αυτοκαλλιέργεια: επιδίωξη αταραξίας, καθαριότητος, συνεπείας στην άσκηση κ.λπ.

Ύστερα από αυτά τα δύο στάδια ο ασκούμενος μυείται και παίρνει από το δάσκαλο του (γκούρου) ένα νέο όνομα και μία τελετουργική φράση (μάντρα), την οποία οφείλει να επαναλαμβάνει επίμονα, για να επιταχυνθεί η πορεία του προς τη λύτρωση. (γ) Ο έλεγχος του σώματος: με ειδικές στάσεις του σώματος επιδιώκεται η επιβολή πάνω στις ζωτικές ενέργειες του ανθρωπίνου οργανισμού. (δ) Η ρύθμιση της αναπνοής: με την εφαρμογή των ασκήσεων αυτών ο αναπνευστικός ρυθμός επιβραδύνεται, το σώμα και ο νους ηρεμούν και ολόκληρη η νοητική δύναμη του ανθρώπου προετοιμάζεται για τα τελικά στάδια της γιόγκα.

(ε) Η συγκράτηση των αισθήσεων: με την παρατεταμένη ενατένιση ενός αντικειμένου, ο «γιόγκι» (δηλ. ο ασκούμενος στη γιόγκα) επιδιώκει να επιβληθεί πάνω στις αισθήσεις του. (στ) Η συγκέντρωση της προσοχής: η καθήλωση αυτή του νου αποβλέπει στη δημιουργία ενός μονωτικού φραγμού από τα γύρω φαινόμενα και τις εσωτερικές φαντασίες. Για να το επιτύχει, η ινδουϊστική παράδοση έχει διαμορφώσει διάφορες τεχνικές, στις όποιες δεσπόζουν η επανάληψη της ινδουϊστικής ιερής συλλαβής «Ώμ», σιωπηλά η με μακρόσυρτο ψαλμικό ρυθμό, η ενατένιση ιδιότυπων σχημάτων κ.ά.

Τα επόμενα δύο τελευταία στάδια οδηγούν στον τελικό σκοπό της γιόγκα, που είναι: (ζ) Ο στοχασμός, η ενατένιση και η θεωρία. (η) Ο φωτισμός, η απελευθέρωση: Με την απόλυτη περισυλλογή ο γιόγκι πιστεύει ότι πραγματώνει την ένωση του, τη ζεύξη με την υπερβατική πραγματικότητα. Όποιος φθάσει στο τελικό στάδιο ξεφεύγει λένε, από την υπαρκτική σφαίρα και κατορθώνει να βρει τη λύτρωση.

Ενώ στις πρώτες φάσεις διατηρούνται ορισμένα στοιχεία συνειδητότητος, στην τελευταία ο γιόγκι καταλήγει σε μια κατάσταση υπερβάσεως κι αυτής ακόμη της αυτοσυνειδησίας. Δεν αντιλαμβάνεται πια ούτε χρώμα, ούτε οσμή, ούτε ήχο, ούτε αφή, ούτε τον εαυτό του, ούτε κανέναν άλλο. Το πνεύμα του «ελευθερώνεται» - σύμφωνα με την έκφραση των μεμυημένων - από τη μνήμη και τη λήθη. Αυτό θεωρείται επίγνωση, φωτισμός.

Πρόκειται, τελικά, για μια τεχνική που αποσκοπεί στη σύνδεση με το Απόλυτο. Γι? αυτήν όμως - όπως θα δούμε στο επόμενο σημείωμα ? δεν έχουν κανένα νόημα οι κεντρικές χριστιανικές αλήθειες περί Χριστού-Σωτήρος, χάριτος, ανιδιοτελούς αγάπης, Σταυρού-Αναστάσεως.

Υπάρχουν ποικίλες κατευθύνσεις, κλάδοι, αποχρώσεις και εφαρμογές της γιόγκα. Οι διάφορες σχολές δεν παρουσιάζουν τα πράγματα όλες με τον ίδιο τρόπο. Στην Ευρώπη μάλιστα και την Αμερική δρουν και προπαγανδίζουν τη γιόγκα αναρίθμητες ομάδες, με ιδιορρυθμίες και ιδιοκατασκευάσματα, τα όποια αποδοκιμάζουν οι γκούρου της Ινδίας. Όλα πάντως αυτά τα συστήματα στοχασμού, ασκήσεως και πνευματικής εμπειρίας κινούνται κατά κανόνα μέσα στις κατηγορίες σκέψεως και τις θρησκευτικές προϋποθέσεις του Ινδουισμού, οι όποιες είναι ριζικά διαφορετικές από την διδασκαλία του χριστιανικού Ευαγγελίου πάνω σε θεμελιώδη θέματα, όπως είναι τα περί Θεού, κόσμου, ανθρώπου, εσχάτων, σωτηρίας κ.ά. Κυρίως δε οδηγούν σε μια φοβερή και επικίνδυνη σύγχυση και σε συγκρητισμό, που αρνείται την ουσία του χριστιανικού μηνύματος.

Γιόγκα σε χριστιανικό πλαίσιο;

Μερικοί δυτικοί διανοούμενοι αντιμετώπισαν το ενδεχόμενο να απομονωθούν ορισμένοι κανόνες της γιόγκα, για να χρησιμοποιηθούν μέσα σ? ένα χριστιανικό πλαίσιο. Η προσπάθεια, εν τούτοις, να αποσπασθούν οι ασκήσεις αυτές από τις ινδουϊστικές θεωρίες, με τις οποίες βρίσκονται σε σύζευξη, μοιάζει με απόπειρα διαχωρισμού του μυϊκού συστήματος του ανθρώπου από το νευρικό. Για να πραγματοποιηθεί η ανεξαρτητοποίηση τους από την έντονη ινδουϊστική ατμόσφαιρα και το ινδουϊστικό τους ήθος προϋποτίθεται μία νέα, πρωτότυπη δημιουργία.

Σε μια τέτοια περίπτωση, η χριστιανική εφαρμογή της γιόγκα θα σήμαινε ένα είδος ασκήσεως που θα διευκόλυνε τον άνθρωπο να οδηγηθεί σε μια βαθιά σιωπή· όχι μόνο από εξωτερικούς θορύβους, αλλά κυρίως από τους εσωτερικούς κραδασμούς που προκαλούν οι επιθυμίες, οι ανησυχίες, οι φαντασίες. Μια σιωπή μέσα στην οποία το ανθρώπινο πνεύμα θα ήταν δυνατό, βιώνοντας την ταπείνωση, να ακούσει ευκρινέστερα τα μηνύματα του Αγίου Πνεύματος. ?λλα γι? αυτό, τελικά, δεν χρειάζεται να αναζητηθούν μέθοδοι που έχουν χρησιμοποιηθεί με αποτέλεσμα να οδηγήσουν ακριβώς στο αντίθετο: σε μια απόλυτη δηλαδή αυτονομία του ανθρωπίνου πνεύματος και σε μια απίθανη σύγχυση. Η πνευματική ζωή και τελείωση, σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη, είναι δώρο της χάριτος του Θεού και όχι επίτευγμα μιας αυτόνομης ανθρωποκεντρικής τεχνικής. ?λλωστε, για μας τους ορθοδόξους υπάρχει ολόκληρη η ησυχαστική εμπειρία της χριστιανικής Ανατολής, η οποία από προϋποθέσεις καθαρά χριστιανικές οδηγήθηκε στην «εν Χριστώ» αγιοπνευματική ζωή, γαλήνη, εν αγάπη «ησυχία».

Η γιόγκα στον τόπο μας

Τα τελευταία χρόνια αυξάνονται στη χώρα μας τα διάφορα κέντρα «γιόγκα». Οι γνώσεις όμως και οι αντιλήψεις γι? αύτή παραμένουν πενιχρές, γενικές και συγκεχυμένες. Δημόσια, η γιόγκα προβάλλεται σαν «είδος γυμναστικής» και συνήθως γίνεται λόγος αποκλειστικά και μόνο για τις ασκήσεις των μυϊκών και νευροφυτικών κέντρων, για τις ασκήσεις αναπνοής και τα παρόμοια. Δηλαδή από τα στάδια που αναφέραμε στο προηγούμενο σημείωμα περιορίζονται στο τρίτο, έλεγχος σώματος, και το τέταρτο, ρύθμιση αναπνοής, ενώ μερικές φορές προχωρούν και στο πέμπτο στάδιο, συγκράτηση των αισθήσεων, και το έκτο, συγκέντρωση της προσοχής. Αρκετές ιδιωτικές σχολές προσπαθούν κάπως να αποθρησκευτικοποιήσουν αυτά τα γυμνάσματα από τον ινδουϊστικό χαρακτήρα τους, ώστε να γίνονται ευκολότερα αποδεκτά από το μέσο Έλληνα. ?λλοι επιχειρούν να βεβαιώσουν ότι η «γιόγκα» δεν είχε ποτέ ούτε και έχει θρησκευτικό χαρακτήρα και μιλούν απλώς για «επιστήμη», «πνευματική επίγνωση», ψυχοσωματική άσκηση. Όσο όμως κι αν επιστρατεύονται ιδιόμορφες και μεγαλοπρεπείς λέξεις, για να καλύψουν την πραγματικότητα, γεγονός παραμένει ότι ο καθόλου προσανατολισμός της ινδικής αυτής τεχνικής ήταν και είναι θρησκευτικός ή παραθρησκευτικός. Όσοι μυούνται στο «διαλογισμό» της γιόγκα καθοδηγούνται σε μια κατεύθυνση σαφώς ινδουϊστική. Με οδηγούς τις Βέδες και τα άλλα ιερά ινδικά κείμενα (Ουπανισάντ, Πουράνας, Σούτρας, Τάντρας), κυρίως δε έχοντας ένα «δάσκαλο» (γκούρου), επιδιώκουν να αφομοιώσουν και να βιώσουν τις θεωρίες περί του νόμου του «κάρμα» (karma) βάσει του οποίου καθορίζεται η μετενσάρκωση, της «σαμσάρα» (samsara) ? δηλαδή της ανακυκλήσεως των μεταβιώσεων -, αναζητώντας σε τελευταία ανάλυση τη λύτρωση, «μόξα» (moksa), από αυτό τον κόσμο, τον μη πραγματικό (maya), σε «οδούς» που έχει καθορίσει η ινδουϊστική παράδοση, όπως είναι οι «κάρμα-γιόγκα», «τζνάνα-γιόγκα», «μπάκτι-γιόγκα» (που αναφέραμε στο πρώτο μέρος του άρθρου) και οι ποικίλες παραλλαγές τους, όπως η «μάντρα-γιόγκα», η «χάθα-γιόγκα», η «ράτζα-γιόγκα» κ.λ.π.

Αυτό το «θρησκευτικό πυρήνα» αποσιωπούν και καλύπτουν τα διάφορα καταστατικά των Κέντρων Γιόγκα με γενικές φράσεις. Π.χ. ισχυρίζονται ότι σκοπός τους είναι «η δημιουργία ανθρώπων ολοκληρωμένων φυσικά, διανοητικά και πνευματικά». Τα προσφερόμενα στη δημοσιότητα κείμενα συχνά εμφανίζονται κάτω από δήθεν απλό κοινωνικό και φιλοσοφικό ένδυμα, συχνά μάλιστα επικαλύπτονται με αποφθέγματα αρχαίων ελλήνων σοφών, η και... πατέρων της Εκκλησίας. Γι? αυτούς όμως που έχουν γνώση του πράγματος οι θεωρίες και οι απόψεις τους είναι διαφανείς σαν φύλλα από πλαστική ύλη, που επιτρέπουν να διακρίνεται ο βαθύτερος ινδουϊστικός χαρακτήρας τους.

Άλλωστε, τα έντυπα που κυκλοφορούν σε ελληνική μετάφραση φανερώνουν τις θρησκευτικο-φιλοσοφικές θέσεις τους. (Λ.χ. σ? ένα περιοδικό με τον τίτλο «Γιόγκα» συνωθείται απίθανο υλικό ινδουϊστικών διδασκαλιών, ακόμα και προσκλήσεις για συμμετοχή σε ινδουϊστικές γιορτές, όπως της Σιβαράρτι, 15.2.80). Οι σκοποί που περιγράφονται στα καταστατικά των σωματείων αυτών είναι γεμάτοι από προσηλυτιστικό ενθουσιασμό, όπως «η εξάπλωσις και η διάδοσις της Γιόγκα σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητος, θρησκείας και κοινωνικής τάξεως», «η δημιουργία στερεών θεμελίων δια την εφαρμογήν της Γιόγκα εις την καθημερινήν ζωήν».

Θρησκευτική ελευθερία και παραπλάνηση

Στην Ελλάδα βέβαια κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα «η ανεξιθρησκεία και ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι επιτρέπεται η παραπλάνηση του ελληνικού λαού από διάφορες ομάδες, με παραπειστικές δηλώσεις για την ταυτότητα τους και τους επιδιωκόμενους σκοπούς τους.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία - φορεύς της αιώνιας αλήθειας του ζώντος Λόγου του Θεού - αιώνες τώρα αντιμετωπίζει γαλήνια, δίχως φόβο κάθε είδους αναμέτρηση με τα διάφορα θρησκευτικο-φιλοσοφικά ανθρώπινα κατασκευάσματα. Αλλά δικαιούται να απαιτήσει από κάθε αρμόδια αρχή, ειδικότερα δε από τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, να δείχνουν καθαρά το πρόσωπο και την ιστορία τους οι κατά καιρούς προπαγανδιστές διαφόρων ξένων θρησκευτικών ιδεών. Μοιάζει με εμπαιγμό ο ισχυρισμός ότι θέλουν να μας προετοιμάσουν για να «λειτουργήσουμε υπεύθυνα και δημιουργικά μέσα στο κοινωνικό σύνολο» (όπως γράφει το καταστατικό κάποιου Κέντρου Yoga), με θεωρίες και μεθόδους που έχουν τόσο καθυστερήσει την ανάπτυξη εκλεκτών ασιατικών λαών.

Συγχρόνως όμως, όλοι όσοι έχουμε μια μικρή ή μεγάλη ευθύνη στην Εκκλησία είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι, σε μια εποχή ελεύθερης διακινήσεως των ιδεών σε παγκόσμια κλίμακα, το ανήσυχο ερευνητικό πνεύμα των Ελλήνων είναι φυσικό να δείχνει περιέργεια και ενδιαφέρον για ιδέες νεοφανείς στον τόπο μας, δυτικής ή ανατολικής προελεύσεως. Θα χρειαστεί συνεπώς σοβαρή κατάρτιση των κληρικών, των θεολόγων, των χριστιανών διανοουμένων και, γενικότερα, νηφάλια ενημέρωση του ελληνικού λάου. Η καλύτερη, τέλος, αντίσταση στα ποικίλα πνευματικά ρεύματα παραμένει η συνεχής, δυναμική προσφορά ολοκλήρου του φάσματος της ορθοδόξου παραδόσεως, η προσωπική και κοινωνική βίωση της.

Αποστολική Διακονία Γιόγκα

From the Buddha to Christ — A Young Man’s Journey to the Ancient Christian Church

blog counter

Johan Trisanjaya

My name is Johan Trisanjaya. I am of Javanese ethnicity in Indonesia. I was born in 1982 in the village of Prigi in Central Java. I was raised in a Buddhist family; my father is a government servant and my mother is a house wife. Most people in our village are Muslim, but many adhere to Buddhism. As a Buddhist, I was so active that I was appointed as the President of the Buddhist Youth Association.

The essence of Buddhist teaching is “to love without limit”, where the law of deeds (“karma”) is emphasized, in which all our deeds in this life will bear fruit in our next reincarnation. The love is not limited to only humans either, but in loving plants and animals too, since they could have formerly been human. When you die with a good karma you will be born in the next body in a high state of being. When you die with bad karma, you will be born either in a lower status of life in society, or even as an animal or in the demonic realm.

As I was about to start high school my cousin, Fr Alexios, came to my village and told me to go with him to Solo and to go to school there. He had been a Buddhist before becoming an Or- thodox priest. I agreed. I felt that it was okay to be exposed to Christianity only for three years, because it would help to widen my horizon. I had always attended Church worship and gatherings, but I always sat at the back row since I felt guilty about being a Buddhist but praying as a Christian.

Finally, out of my confusion, I left Fr. Alexios’s house and returned back home for two weeks without even a leave of absence from school. During these two weeks, I lost all direction in my life and felt confused. I began to act in a mindless way. I started to do things that I have never done before to the surprise and embarrassment of my father since he is considered a pillar in society.

One day I felt as though someone whispered to me and commanded me to go back to Fr Alexios in Solo, so I went back. After some days in Solo, I began to learn about Orthodoxy again. I felt the urge to be baptized, and Fr. Alexios agreed. I was surprised that even though I did not go to school for two weeks I was not even reprimanded or punished by the school, as would be expected. After I was baptized with the baptismal name of “Johanes” (John), I have been helping the ministry of Fr. Alexios. In the year 2006, I was elevated by Metropolitan HILARION to “Reader.”

What I found liberating in Christianity is that Christ had defeated the power of death through His resurrection so that there are no more endless cycles of birth and death in reincarnation, and it is no longer the law of karma that has power over you, but the power of grace though Christ’s victory over sin, death and the devil. The Buddhists are so frightened by karma, because they are frightened by the prospect of reincarnation into a lower realm, but there is no fear of God, since God does not exist. But in order to achieve good karma there are so many difficult regulations and requirements to be achieved; it is as if there was no grace of God.

Having understood the beauty of the teaching of Orthodoxy, I now have a very strong desire to serve Christ, either as a priest or as a layperson. I am preparing myself to go to seminary either in Russia or in the United States in order to realize this dream. I have been spending time with Fr. Daniel during his last visit, driving him across Java and up to Bali. Please pray for me. Thank you.

O.O.Δ.Ε-

Pakistan floods leave 60,000 homeless

blog counter

Pakistani villagers rescue their livestock as their houses are flooded as a result of torrential monsoon rains. Picture: AP

< Prev

2 of 3

Next >

DEVASTATING rains have triggered floods in southern Pakistan, affecting at least 700,000 people and forcing 60,000 from their homes, officials have said.

Villages have been flooded and crops destroyed in Pakistan's bread basket of Sindh province, one of the worst-hit areas in the unprecedented floods of 2010 that affected 21 million people and caused losses of $9.57 billion.

"At least 700,000 people have been affected by the floods caused by the recent rains in the six districts of Sindh province," Sajjad Haider Shah, an official in the provincial disaster management authority, told AFP.

"Some 60,000 people have been rendered homeless, who have migrated to safer areas," Mr Shah said, adding that 30 people had been killed in the past week.

Another senior government official confirmed the number of people affected.

Sindh chief minister Syed Qaim Ali Shah told reporters overnight that one million people had been affected, but provided no details.

Tens of thousands of people are still living in emergency camps after last year's floods and British charity Oxfam has accused Pakistan of failing to invest in prevention measures, making it vulnerable to further disaster.

The army and navy are using helicopters and boats to rescue people who are trapped by the fresh floodwaters, said Kazim Jatoi, the chief administrator in Badin district.

"The soldiers of the army and navy are relentlessly shifting people from the dangerous places to the safer areas," Mr Jatoi said.

Pakistan's weak civilian government came under enormous criticism last year from victims of the floods who said ministers did little to help.

The army has also been working to rehabilitate itself after facing an unprecedented backlash over the covert American raid that killed Osama bin Laden on the doorstep of its top military academy on May 2.

Pakistan's largest charity, the Edhi Foundation, called for a comprehensive relief effort to help those at risk.

"We are providing food and necessary items to the people to survive, but that is not much and more people and organisations will have to intervene in the situation," Edhi Foundation's Anwer Kazmi said.

Mr Jatoi said makeshift relief camps had been set up in 150 school buildings, but said there was an urgent need for tents and food.

Read more: http://www.news.com.au/world/pakistan-floods-leave-60000-homeless/story-e6frfkyi-1226117122398#ixzz1VPpa4BJT