ΕΤΣΙ ΔΙΑΛΕΓΟΝΤΑΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΑ ΣΤΗ ΛΑΧΩΡΗ…

blog counter

ΕΤΣΙ ΔΙΑΛΕΓΟΝΤΑΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΑ ΣΤΗ ΛΑΧΩΡΗ…

Dear Friends
Lord God is great who always looks after us.

Last Saturday, at midnight while we were sleeping, 25 to 30 people came to attack us. They broke our main door, damaged our vehicle and windows. Then the situation became very odd because they were slandering our faith.We survived, but a lot of destruction has been done. We are thankful for our neighbors who supported us and threw them out. Now we are planning to move somewhere else. Even in this situation I will never stop strengthening our faith. This much I can say to you, that God surely is with us.

Fr.John

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Διαβάζουμε στο ιστολόγιο orthodoxpakistan.org τα πιο κάτω γεγονότα, τα οποία αφηγείται ο παθών π. Ιωάννης Τανβήρ: «Το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου τα μεσάνυκτα 25- 30 άτομα επιτέθηκαν στο σπίτι  μας. Έσπασαν την κύρια είσοδο, προξένησαν ζημιές στο αυτοκίνητο και τα παράθυρα του σπιτιού. Συκοφαντούσαν την πίστη μας. Οι ένοικοι επιβίωσαν τελικά διότι οι γείτονες προσέτρεξαν και έδιωξαν τους επιτιθέμενους, αλλά το σπίτι υπέστη μεγάλές καταστροφές». 

Στη Λαχώρη του Πακιστάν, που είναι μωαμεθανική χώρα, υπάρχει Ορθόδοξη κοινότητα, αποτελούμενη από μερικές εκατοντάδες μέλη και υπάγεται στη Μητρόπολη Σιγκαπούρης. Στην κοινότητα αυτή διακονεί ο π. Ιωάννης, Πακιστανός πρώην Παπικός που έγινε Ορθόδοξος εδώ και χρόνια. Οι Μωαμεθανοί τον έχουν στο στόχαστρο κι έτσι στις 5 τρέχοντος δέχθηκε επίθεση «εν τω μέσω της νυκτός». 

Στο μωαμεθανικό τρόπο σκέψεως δεν υπάρχει χώρος για την ανθρώπινη ελευθερία. Αν κάποιος δεν ακολουθεί τον «προφήτη» αποτελεί μόνιμο στόχο των αφοσιωμένων ακόλουθων του. Αυτά αναφέρει το «ιερόν Κοράνιον», αυτά εφαρμόζουν κατά γράμμα οι οπαδοί του Μωάμεθ. Τι πάει να πει Διάλογος; Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε! 

«Ημουν μαχητής της Χεζμπολάχ και τώρα έγινα Χριστιανός».

blog counter

in

Θα μπορούσε να παραμείνει πιστός μουσουλμάνος, όμως δεν έμεινε… Θα μπορούσε να συνεχίσει την παράδοση των προγόνων του ως δάσκαλος του Κορανίου, όμως δεν τη συνέχισε. Θα μπορούσε να διώκει «άπιστους» ως μέλος της ισλαμικής οργάνωσης Χεζμπολάχ, όμως δεν το έκανε.

Η ιστορία του Ιρανού Afshin Javid είναι μια ζωντανή μαρτυρία πίστης, πολύ σημαντική αν αναλογιστεί κάποιος την απόσταση που χρειάστηκε να διανύσει από τον μουσουλμανισμό στον χριστιανισμό.

Ο Afshin Javid γεννήθηκε το 1972 στην πόλη Αμπαντάν του νότιου Ιράν, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ. Ηταν μουσουλμάνος σιίτης. Σε ηλικία 17 χρονών βρέθηκε στη Μαλαισία, όπου και συνελήφθη για κατοχή πλαστών διαβατηρίων. Από εκεί ξεκινάει μια απίστευτη ιστορία μεταστροφής στον χριστιανισμό. Η ιστορία αυτή μέσα από τα λόγια του ίδιου του Afshin Javid, έτσι όπως την περιέγραψε σε τηλεοπτικό δίκτυο πριν από δύο χρόνια, θα μπορούσε να θυμίζει ευφάνταστο σενάριο, ωστόσο για τον ίδιο είναι, όπως λέει, «μια βιωμένη πραγματικότητα». Ο ίδιος περιγράφει με τα παρακάτω λόγια τη ζωή του πριν από την όμορφη «συνάντησή» του με τον Χριστό, αναφέροντας χαρακτηριστικά:

«Γεννήθηκα σε μια πόλη νότια του Ιράν, που ονομάζεται Αμπαντάν. Προέρχομαι από οικογένεια μουσουλμάνων σιιτών. Ο παππούς μου ήταν μουσουλμάνος ηγέτης και είχε 19 παιδιά, από τα οποία απέκτησε 84 εγγόνια. Επρεπε, λοιπόν, να διαλέξει ένα, για να συνεχίσει αυτή την πνευματική ζωή και τη διδασκαλία για τις επόμενες γενεές. Είχαν συμβεί κάποια γεγονότα, κάποια ατυχήματα στη ζωή μου, στα οποία κανονικά θα έπρεπε να είχα σκοτωθεί.

Κάθε φορά όμως που επρόκειτο να κινδυνεύσω, έβλεπα τη μορφή κάποιου ανθρώπου που ήταν πάντοτε παρών και μιλούσα γι” αυτό ανοιχτά σε άλλους. Ο παππούς μου το θεώρησε αυτό σημάδι ότι προφανώς ήταν πνευματικοί ηγέτες του Ισλάμ, που με παρακολουθούσαν και με προστάτευαν. Γι” αυτό με φρόντιζε ιδιαίτερα και με είχε συνεχώς κοντά του, διδάσκοντάς με όσα γνωρίζω για το Ισλάμ. Αργότερα, κατατάχθηκα στη Χεζμπολάχ και έμεινα σε αυτό τον στρατό περίπου τρία χρόνια. Μελετούσα εντατικά το Κοράνι. Ο παππούς μου φύτεψε αυτό τον σπόρο στην καρδιά μου, ότι δηλαδή πρέπει να μοιραστώ το Ισλάμ με τους καημένους πλανεμένους χριστιανούς, που είχαν χαθεί, και προφανώς μου θύμιζε ότι θα πρέπει να είμαι ο πνευματικός ηγέτης της οικογένειας και έξω από το Ιράν».

Πλαστά διαβατήρια

Ο Afshin Javid συνεχίζει: «Κάποια χρόνια αργότερα, ταξίδεψα στη Μαλαισία, όπου με συνέλαβαν με πλαστά διαβατήρια. Με έβαλαν στη φυλακή και εκεί άρχισα να διδάσκω το Κοράνι. Ελεγα σε όλους τι έπρεπε να κάνουν και ποια είναι τα καθήκοντά τους προς τον Αλλάχ. Ετσι, καθημερινά ακολουθούσα αυτή τη ρουτίνα και, φυσικά, προσευχόμουν πέντε φορές την ημέρα. Οι σιίτες προσεύχονται τρεις φορές την ημέρα, συμπεριλαμβανομένης και της 17ης ρότα. Αλλά αυτό που έκανα το έκανα επειδή ήθελα να περνάω πιο πολύ χρόνο με τον Θεό. Προσευχόμουν πέντε διαφορετικές φορές την ημέρα και το απόγευμα έκανα επιπλέον προσευχές. Είχα τη συνήθεια να διαβάζω από την αρχή έως το τέλος το Κοράνι κάθε μέρα. Οταν το τελείωνα, άρχιζα πάλι από την αρχή. Ετσι υποτίθεται ότι απέκτησα πνευματική δύναμη από το Ισλάμ. Ενα βράδυ έκανα διαλογισμό πάνω σε κάποιους στίχους του Κορανίου. Υπάρχουν λόγια μέσα σε αυτό που επαναλαμβάνονται, αλλά δεν βγάζουν νόημα. Αυτά είναι τα μυστικά του Κορανίου».

«Ζητήστε από την καρδιά σας και ο Θεός θα σας δώσει»

«Προσευχήθηκα στον Θεό και του ζήτησα μια Αγία Γραφή. Υστερα από λίγες ημέρες με πλησίασε στη φυλακή κάποιος από άλλη πτέρυγα και μου έδωσε ένα βιβλίο, λέγοντάς μου: “Αυτό ζήτησες” λέει ο Afshin Javid. «Ηταν ένας Ινδός, θυμάμαι. Μοιράζομαι μαζί σας την εμπειρία μου, για να ακούσει ο κόσμος για τον ζώντα Θεό. Δεν περιμένω να γίνει κανείς χριστιανός από τη μαρτυρία μου. Η μαρτυρία μου είναι καλή μόνο για μένα. Ο Θεός αναζητάει τις καρδιές που τον αναζητούν. Αγαπάει όλη την οικουμένη με όλη του τη δύναμη. Σε περίπτωση που με ρωτούσε, λοιπόν, κάποιος αν μπορεί ένας άνθρωπος να γίνει Θεός, θα του απαντούσα: “Και βέβαια όχι. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει Θεός”. Μπόρεσε όμως ο Θεός να γίνει άνθρωπος. Επιπλέον, θέλω να πω σε όλους -εγώ, ο πρώην μουσουλμάνος-, ζητήστε και θα λάβετε. Ζητήστε από την καρδιά σας απευθυνόμενοι στον Θεό και αυτός θα σας δώσει. Εγώ ζήτησα και έλαβα, και Τον ευχαριστώ».

Η συγκλονιστική μαρτυρία: «Ενιωθα σαν να πέθαινα και τότε φώναξα: “Θεέ, βοήθησέ με”»

Ο Afshin Javid αναφέρεται στη μοναδική εμπειρία μέσα στο κελί της φυλακής, που τον έκανε να αμφιβάλει για τη μέχρι τότε πίστη του. «Ενώ έκανα διαλογισμό πάνω στο Κοράνι, ένιωσα ότι μια δύναμη μπήκε στο δωμάτιο. Καταβλήθηκα από φόβο και προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω όλα τα “μέσα” που έμαθα από το Ισλάμ, όπως “στο όνομα του Αλλάχ, σε διατάζω να φύγεις”. Τίποτα δεν βοηθούσε. Ημουν τελείως απελπισμένος και ένιωθα ότι αυτή η δύναμη με έπνιγε και με σκότωνε. Ενιωθα σαν να πέθαινα σε αυτό το κελί. Φώναξα στον ουρανό και είπα: “Θεέ, βοήθησέ με”. Αμέσως τότε άκουσα μια φωνή να λέει: “Ανάφερε το όνομα του Ιησού”. Αισθάνθηκα ότι πνιγόμουν. Ενας άνθρωπος που πνίγεται, όταν του ρίξεις ένα σχοινί, δεν θα ρωτήσει ποτέ τι χρώμα είναι το σχοινί, θα το αρπάξει αμέσως. Ετσι έκανα κι εγώ. “Ιησού, αν είσαι αληθινός, φανερώσου” είπα. Εως σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είπα “Ιησού, βοήθησέ με”. Πριν τελειώσω τη φράση μου, όλα είχαν γίνει όπως πριν».

Με καθηλωτικό τρόπο συνεχίζει την εξιστόρηση των γεγονότων στις μαλαισιανές φυλακές: «Αυτό το γεγονός δεν ήταν η αρχή της μεταστροφής μου, αλλά η αρχή της σύγχυσής μου. Για ποιο λόγο ο Ιησούς να βοηθήσει έναν μουσουλμάνο; Εκανα ό,τι μπορούσα, με όλες τις δυνάμεις μου, να είμαι ένας καλός μουσουλμάνος. Ηδη είχα προσπαθήσει να αφοσιωθώ με τον τρόπο του Αλλάχ και να γίνω μάρτυρας. Ξέρετε, να περπατώ σε ναρκοπέδια. Η κυβέρνηση του Ιράν εκτιμά πολύ τους ανθρώπους που είναι φενταγίν ή κάποιους που θυσιάζονται, ειδικά για το Κοράνιο, που έχει τη σφραγίδα της κυβέρνησης. Πήρα μέρος σε εκτελέσεις διά απαγχονισμού. Εκανα οτιδήποτε μπορούσα να κάνω εναντίον των «άπιστων» και όλα όσα έπρεπε να κάνω για να μοιραστώ τον Αλλάχ με τους άλλους. Ετσι, ήξερα ότι κάτι δεν ήταν σωστό και αυτό δεν ήταν επειδή αμφισβήτησα τον Αλλάχ, το Ισλάμ ή κάτι άλλο. Πίστευα, αλλά δεν ήξερα τι δεν ήταν σωστό. Αυτό με μπέρδευε. Συνεχώς αναρωτιόμουν για ποιο λόγο ο Ιησούς να βοηθήσει έναν μουσουλμάνο. Πίστευα στον Μωάμεθ, τον τελευταίο
προφήτη, γιατί να έρθει ο Ιησούς να με βοηθήσει; Για δύο εβδομάδες ήμουν εντελώς μπερδεμένος».

Προσευχή

Και συνεχίζει: «Είπα ότι θα αρχίσω να προσεύχομαι και να νηστεύω και θα ζητήσω από τον ίδιο τον Θεό να μου δείξει τον δρόμο. Προσευχήθηκα και νήστεψα από τα βάθη της καρδιάς μου και με όλη τη δύναμή μου ρώτησα τον Θεό: “Τι θέλεις να κάνω; Ποιο δρόμο θέλεις να ακολουθήσω”; Για δύο εβδομάδες καθόμουν στο ίδιο μέρος, προσευχόμουν και νήστευα για όσες ώρες ήμουν ξύπνιος και ρωτούσα τον Θεό ξανά και ξανά. Κάποια στιγμή, αγανακτισμένος, είπα στον εαυτό μου: “Παράτησέ τα! Τι είναι αυτό που κάνεις; Δεν έχεις καμία ελπίδα να μάθεις αυτό που θέλει Εκείνος”. Είχα χαραμίσει όλη τη ζωή μου και φοβόμουν, σε όλη μου τη ζωή προσπαθούσα να κάνω τα πάντα για να ευχαριστήσω τον Αλλάχ, αλλά εκείνος με μπέρδευε. Ο Θεός που πίστευα με μπέρδευε».

Ο Afshin Javid περιγράφει με δάκρυα στα μάτια τη στιγμή που έμαθε για τον αληθινό Θεό: «Ενιωσα ότι η δύναμη του Θεού γέμισε το κελί μου. Στο Ισλάμ η μεγαλύτερη αμαρτία που μπορεί να κάνεις -και δεν θα συγχωρεθείς ποτέ γι” αυτήν- είναι να αμφιβάλλεις για τον ίδιο τον Θεό. Να αμφισβητείς τις διδαχές του και τον Προφήτη. Εγώ την είχα διαπράξει. Στο Ισλάμ σε διδάσκουν ότι ο Αλλάχ ποτέ δεν επισκέπτεται. Ο Θεός θα έπρεπε, σύμφωνα με τα τότε πιστεύω μου, να με αφανίσει από το πρόσωπο της Γης. Τότε έκλαψα, γιατί δεν ήθελα να πεθάνω. Ηξερα ότι δεν είχα καμία ελπίδα. Ετρεξα στην άκρη του κελιού μου, κράτησα το κεφάλι με τα χέρια και φώναξα: “Θεέ, συγχώρεσέ με”. Καθώς έκλαιγα, αισθάνθηκα να με αγγίζει στον ώμο μου και μου είπε: “Σε συγχωρώ”.

Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα σωματικά ότι με είχε συγχωρέσει. Τον ρώτησα ποιος είναι και μου απάντησε: “Είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή”. Δεν είχα ιδέα τι σήμαιναν αυτά. Ποιος ήταν αυτός ο Θεός. “Πώς σε λένε” ρώτησα. “Ιησού Χριστό, ο αληθινός Θεός” απάντησε. Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια, ήταν σαν κάθε κόκαλο να βγήκε από το σώμα μου. Επεσα με το πρόσωπο στο έδαφος και άρχισα να κλαίω στην παρουσία του Θεού».

Οπως λέει: «Εχουν περάσει 18 χρόνια και ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω την αγάπη και το έλεός του, τι σήμαινε για μένα εκείνη η ημέρα. Αισθάνθηκα ότι με συγχώρεσε. Αισθάνθηκα τόσο εξαπατημένος, διότι μου είχαν πει ότι αυτός στον οποίο πίστευα έως τότε ήταν ο Θεός, αλλά δεν ήταν. Μου είχαν πει “έτσι είναι ο Αλλάχ, σκότωσε στο όνομα του Αλλάχ”. Ομως αυτός ο Θεός που συναντούσα εκείνη τη στιγμή με αγάπησε όπως ήμουν, με συγχώρεσε γι” αυτό που ήμουν. Αυτή είναι η αλήθεια Του. Ο Θεός είναι συγχώρεση, είναι αγάπη.

Στεκόμουν μπροστά στα πόδια του σκυμμένος και εκείνος μου είπε: “Κοίταξέ με”. Τη στιγμή που ύψωσα το βλέμμα μου, ήταν σαν να έβλεπα μια οθόνη τηλεόρασης. Είδα ανθρώπους από διαφορετικές γενιές, από όλες τις εθνικότητες, και σε καθέναν από αυτούς έβλεπα με κατάπληξη τα λάθη του. “Θεέ, ζω σε αυτόν τον κόσμο και αυτοί όλοι είναι αμαρτωλοί” είπα. “Πόσο εύκολα σε συγχώρεσα;” με ρώτησε και απάντησα: “Πολύ εύκολα, σαν να πίνεις νερό, και ακόμα πιο εύκολα”. Κι Εκείνος μου είπε: “Οσο εύκολα συγχώρεσα εσένα τόσο εύκολα μπορώ να συγχωρέσω και αυτούς”. Ετσι έγινα χριστιανός».

Η/Υ ΠΗΓΗ:
tro-ma-ktiko.blogspot.gr: 09 Δεκεμβρίου 2015.

Τό μαρτύριο τῶν συγχρόνων Χριστιανῶν

blog counter

Τό μαρτύριο τῶν συγχρόνων Χριστιανῶν

 - Κήρυγμα στήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα στήν Πάτρα -Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Κάθε ἅγιος ἑορτάζει τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του ἤ τήν ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του, γιατί αὐτή ἡ ἡμέρα θεωρεῖται γενέθλια ἡμέρα, ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος θεωρεῖ τό μαρτύριο ὡς χάρισμα, τό ὁποῖο χαρακτηρίζει πνεῦμα δυνάμεως, διότι ὁ ἄνθρωπος μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα λαμβάνει δύναμη νά θυσιασθῆ. «Ὅταν λάβῃ τις χάρισμα μαρτυρίου, λέγεται πνεῦμα δυνάμεως ἔχειν, τοὐτέστι χάρισμα». Καί ἐπειδή «τό δωρούμενον, τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἐστί, καλεῖται καί δῶρον ὁμωνύμως τῷ χαρίσματι». Τό μαρτύριον εἶναι χάρισμα, πνεῦμα δυνάμεως καί δῶρον. Ἔτσι διαφέρει τό χριστιανικό μαρτύριο ἀπό κάθε ἄλλη αὐτοθυσία πού γίνεται ἀπό μιά ἰδεολογία.

Αὐτός ὁ κανόνας ἐφαρμόζεται καί στήν σημερινή ἡμέρα. Ἑορτάζουμε τόν ἅγιο Ἀνδρέα, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε ἐδῶ στήν Πάτρα σάν σήμερα πρίν 20 σχεδόν αἰῶνες. Τεκμήρια τοῦ μαρτυρίου εἶναι ἡ ἁγία κάρα του καί ὁ εὐλογημένος σταυρός ἐπάνω στόν ὁποῖον παρέδωκε τήν ψυχή του στόν Θεό.

Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι πέρασαν ἀπό τό μαρτύριο καί τό θεώρησαν ὡς δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μόνον ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἐκοιμήθη σέ βαθειά γηρατειά, χωρίς νά μαρτυρήση, ἀλλά αὐτός ἔζησε τό μαρτύριο ἐπάνω στόν Γολγοθά, ὅταν παρευρέθηκε μαζί μέ τήν Παναγία καί ἔζησε τόν πόνο τοῦ Χριστοῦ στόν Σταυρό. Ἀκολούθησαν ἑκατομμύρια ἄλλοι μάρτυρες.

Τό μαρτύριο, ἡ μαρτυρική ζωή, πού εἶναι ἔκφραση ἀγάπης στόν Θεό, εἶναι ὁ κλῆρος τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πραγματικῶν Χριστιανῶν, εἶναι ἡ μέθεξη τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Κάποιος ἀρχαῖος Σύρος συγγραφεύς ἐρωτᾶ: Ποιά γυναίκα προτιμᾶ νά παντρευτῆ ἕναν ἐσταυρωμένο; Καμμία δέν τό κάνει αὐτό. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία, ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἀγάπησε ἕναν ἐσταυρωμένον, ὁ Ὁποῖος τῆς ἔδωσε ἕνα νυφικό γεμᾶτο ἀπό αἵματα καί τῆς ἔδωσε ἕνα δακτυλίδι κατασκευασμένο ἀπό καρφιά τοῦ Σταυροῦ καί ἔζησε τήν Ἀνάσταση.

Αὐτός ὁ κλῆρος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι συγχρόνως καί ἡ δόξα της, ὁ Σταυρός εἶναι «ἡ καθέδρα τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας», ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Μπραντσιανίνωφ, ἕνας μεγάλος ἀσκητής καί Ρῶσος Ἐπίσκοπος. Τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τήν βλέπουμε στά Μυστήρια, τήν ἄσκηση, τήν θεολογία, σέ ὅλη τήν ἐκκλησιαστική ζωή. Μέχρι τόν 4ο αἰῶνα ἑκατομμύρια Μάρτυρες θανατώθηκαν γιά τόν Χριστό. Ὁ ἱερός ὑμνογράφος ψάλλει: «Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου, ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα ἡ Ἐκκλησία σου στολισαμένη». Τά αἵματα τῶν Μαρτύρων σέ ὅλον τόν κόσμο εἶναι τά στολίδια τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ἐξακολουθεῖ καί σήμερα νά ζῆ τό μαρτύριο καί τά τέκνα της γίνονται μάρτυρες, ἁπλῶς ἀλλάζει κάθε φορά ὁ τρόπος τοῦ μαρτυρίου. Θά ἀναφέρω τρεῖς τρόπους μαρτυρίου πού δέχεται σήμερα ἡ Ἐκκλησία καί τά παιδιά της.

Στήν Δύση καί τόν Βορρᾶ ἡ Ἐκκλησία ὑπομένει τό μαρτύριο τῆς ἐκκοσμίκευσης. Ἐκκοσμίκευση εἶναι ἡ μεταβολή τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς σέ κοσμικό σύστημα, ἡ ἀποβολή τοῦ ἐσχατολογικοῦ στοιχείου τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἡ ταύτιση τῶν Χριστιανῶν μέ τήν νοοτροπία τοῦ κόσμου, μέ τήν εὐδαιμονία, τήν φιλαυτία, τήν φιλοδοξία. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διακηρύσσει: «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβ. ιγ΄, 14). Καί ὅμως ὑπάρχουν Χριστιανοί πού ἔχουν μένουσαν πόλη, καί ταυτίζονται ἀποκλειστικά μέ αὐτή. Ἔλεγε κάποιος, ἄς ἀφήσουμε τόν οὐρανό γιά τά πουλιά καί τούς παπάδες. Ἐμεῖς ἄς ἐνδιαφερθοῦμε γιά τήν γῆ, ἀλλά τελικά ἔτσι χάνεται καί ἡ γῆ.

Στήν  Ἀνατολή, Ἐγγύς καί Ἄπω, ἡ Ἐκκλησία ὑπομένει τό μαρτύριο τῶν ἀνθρωποκεντρικῶν θρησκειῶν πού γκρεμίζουν Ναούς καί σκοτώνουν ἀνθρώπους. Ἐξαφανίζεται ἕνας Χριστιανισμός στήν Ἀνατολή πού ἀναπτυσ-σόταν γιά εἴκοσι αἰῶνες. Στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὅταν  ἐλευθερώθηκε ἡ Μέση Ἀνατολή ἀπό τούς Ὀθωμανούς, οἱ Χριστιανοί ἦταν τό 20% τοῦ πληθυσμοῦ. Πρίν μερικά χρόνια, πρίν ἀρχίσουν οἱ ἐμφύλιες συγκρούσεις, ἦταν τό 4%. Καί τώρα συρρικνώθηκαν ἀκόμη περισσότερο. Τό ἀνθρώπινο αἷμα βάφει τήν γῆ, τούς Ναούς, τίς θάλασσες. Ἐπαναλαμβάνονται οἱ ἀρχαῖοι διωγμοί τῶν Χριστιανῶν τῶν πρώτων αἰώνων.

Στόν Νότο ἡ Ἐκκλησία ὑπομένει, ἐκτός τῶν ἄλλων πού συμβαίνουν παντοῦ, καί τήν μαγεία, τήν πείνα καί τόν θάνατο. Ὅσοι ἔρχονται ἀπό τήν Ἀφρική διηγοῦνται τά ὅσα ὑπομένουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τούς μάγους καί ἀπό τήν πείνα καί τίς ἀρρώστιες πού θερίζουν τούς ἀνθρώπους. Καί μέσα σέ αὐτούς τούς μαρτυρικούς πειρασμούς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δίνει τήν μαρτυρία τῆς νίκης τῆς ζωῆς ἐπί τοῦ θανάτου, τόν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό δείχνει σήμερα ἡ προσκύνηση τῆς κάρας τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου καί τοῦ Σταυροῦ του.

Ὅμως, ἄν καί τό μαρτύριο εἶναι ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, δέν παύει νά εἶναι στιγματισμός γιά τήν σύγχρονη ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία παρά τόν πολιτισμό της καί τήν θεοποίηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀποδέχεται ἤ καί δημιουργεῖ τήν βία, τόν πόλεμο, τόν ἀφανισμό τῆς ζωῆς, τήν πείνα, τούς πνιγμούς στήν θάλασσα, τήν ἀγωνία καί τόν πόνο. Ἀνέχεται ἄλλοι νά εἶναι παιδιά ἑνός ἀνωτέρου Θεοῦ καί ἄλλοι παιδιά ἑνός κατωτέρου Θεοῦ. Ἀνέχεται ἄλλοι νά εἶναι σταυρωτές καί ἄλλοι νά εἶναι σταυρωμένοι.

Ὅμως, ἐμεῖς σήμερα πού ἀσπαζόμαστε τήν κάρα καί τόν σταυρό τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου, θυμόμαστε τούς Μάρτυρες σέ ὅλον τόν κόσμο, αὐτούς πού βασανίζονται, πού σταυρώνονται, πού πληγώνονται, πού πονᾶνε, πού ὑποφέρουν, πού βρίσκονται σέ ἀπόγνωση καί τούς λέμε:  «Κουράγιο, ἀδελφοί. Προσευχόμαστε καί ἐλπίζουμε ὅτι κάποτε θά σταματήση ἡ κακία καί τό μίσος τῶν σταυρωτῶν καί αὐτῶν πού τούς παρακινοῦν ἤ τούς ἀνέχονται».

Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς πόλεως, Μητροπολῖτα Πατρῶν κ. Χρυσόστομε, πού ἔχετε τήν εὐλογία νά διακονῆτε μέ ἔμπνευση σέ αὐτήν τήν πόλη, εὐχηθεῖτε στόν προστάτη σας ἅγιο Ἀνδρέα ὑπέρ ὅλων τῶν σταυρωμένων καί σταυρωτῶν, ὥστε νά σταματήση αὐτή ἡ τρέλλα τοῦ ὀλέθρου. Ἀμήν.

Ἱερά Μητρόπολις Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου.

Εκκλησιαστική Παρέμβαση -Νοέμβριος 2015-