Η Μαρτυρία του Χριστού στα σύγχρονα Έθνη

Στο ιστολόγιο υπάρχουν : Α.Γενικά άρθρα για την Ορθόδοξη Ιεραποστολή. Β.Πληροφορίες που σχετίζονται με το επιτελούμενο Ορθόδοξο ιεραποστολικό έργο κυρίως του Οικουμενικού Πατριαρχείου καθώς και των Πατριαρχείων Ρωσίας-Ιεροσολύμων και Αντιοχείας,και της Επισκοπής Μαδαγασκάρης του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας ,χωρίς να μετατραπεί το ιστολόγιο σε άτυπο γραφείο τύπου οποιασδήποτε εκκλησιαστικής αρχής.

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

ΕΤΣΙ ΔΙΑΛΕΓΟΝΤΑΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΑ ΣΤΗ ΛΑΧΩΡΗ…

blog counter

ΕΤΣΙ ΔΙΑΛΕΓΟΝΤΑΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΑ ΣΤΗ ΛΑΧΩΡΗ…

Dear Friends
Lord God is great who always looks after us.

Last Saturday, at midnight while we were sleeping, 25 to 30 people came to attack us. They broke our main door, damaged our vehicle and windows. Then the situation became very odd because they were slandering our faith.We survived, but a lot of destruction has been done. We are thankful for our neighbors who supported us and threw them out. Now we are planning to move somewhere else. Even in this situation I will never stop strengthening our faith. This much I can say to you, that God surely is with us.

Fr.John

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Διαβάζουμε στο ιστολόγιο orthodoxpakistan.org τα πιο κάτω γεγονότα, τα οποία αφηγείται ο παθών π. Ιωάννης Τανβήρ: «Το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου τα μεσάνυκτα 25- 30 άτομα επιτέθηκαν στο σπίτι μας. Έσπασαν την κύρια είσοδο, προξένησαν ζημιές στο αυτοκίνητο και τα παράθυρα του σπιτιού. Συκοφαντούσαν την πίστη μας. Οι ένοικοι επιβίωσαν τελικά διότι οι γείτονες προσέτρεξαν και έδιωξαν τους επιτιθέμενους, αλλά το σπίτι υπέστη μεγάλές καταστροφές».

Στη Λαχώρη του Πακιστάν, που είναι μωαμεθανική χώρα, υπάρχει Ορθόδοξη κοινότητα, αποτελούμενη από μερικές εκατοντάδες μέλη και υπάγεται στη Μητρόπολη Σιγκαπούρης. Στην κοινότητα αυτή διακονεί ο π. Ιωάννης, Πακιστανός πρώην Παπικός που έγινε Ορθόδοξος εδώ και χρόνια. Οι Μωαμεθανοί τον έχουν στο στόχαστρο κι έτσι στις 5 τρέχοντος δέχθηκε επίθεση «εν τω μέσω της νυκτός».

Στο μωαμεθανικό τρόπο σκέψεως δεν υπάρχει χώρος για την ανθρώπινη ελευθερία. Αν κάποιος δεν ακολουθεί τον «προφήτη» αποτελεί μόνιμο στόχο των αφοσιωμένων ακόλουθων του. Αυτά αναφέρει το «ιερόν Κοράνιον», αυτά εφαρμόζουν κατά γράμμα οι οπαδοί του Μωάμεθ. Τι πάει να πει Διάλογος; Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε!

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

«Ημουν μαχητής της Χεζμπολάχ και τώρα έγινα Χριστιανός».

blog counter

Θα μπορούσε να παραμείνει πιστός μουσουλμάνος, όμως δεν έμεινε… Θα μπορούσε να συνεχίσει την παράδοση των προγόνων του ως δάσκαλος του Κορανίου, όμως δεν τη συνέχισε. Θα μπορούσε να διώκει «άπιστους» ως μέλος της ισλαμικής οργάνωσης Χεζμπολάχ, όμως δεν το έκανε.

Η ιστορία του Ιρανού Afshin Javid είναι μια ζωντανή μαρτυρία πίστης, πολύ σημαντική αν αναλογιστεί κάποιος την απόσταση που χρειάστηκε να διανύσει από τον μουσουλμανισμό στον χριστιανισμό.

Ο Afshin Javid γεννήθηκε το 1972 στην πόλη Αμπαντάν του νότιου Ιράν, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ. Ηταν μουσουλμάνος σιίτης. Σε ηλικία 17 χρονών βρέθηκε στη Μαλαισία, όπου και συνελήφθη για κατοχή πλαστών διαβατηρίων. Από εκεί ξεκινάει μια απίστευτη ιστορία μεταστροφής στον χριστιανισμό. Η ιστορία αυτή μέσα από τα λόγια του ίδιου του Afshin Javid, έτσι όπως την περιέγραψε σε τηλεοπτικό δίκτυο πριν από δύο χρόνια, θα μπορούσε να θυμίζει ευφάνταστο σενάριο, ωστόσο για τον ίδιο είναι, όπως λέει, «μια βιωμένη πραγματικότητα». Ο ίδιος περιγράφει με τα παρακάτω λόγια τη ζωή του πριν από την όμορφη «συνάντησή» του με τον Χριστό, αναφέροντας χαρακτηριστικά:

«Γεννήθηκα σε μια πόλη νότια του Ιράν, που ονομάζεται Αμπαντάν. Προέρχομαι από οικογένεια μουσουλμάνων σιιτών. Ο παππούς μου ήταν μουσουλμάνος ηγέτης και είχε 19 παιδιά, από τα οποία απέκτησε 84 εγγόνια. Επρεπε, λοιπόν, να διαλέξει ένα, για να συνεχίσει αυτή την πνευματική ζωή και τη διδασκαλία για τις επόμενες γενεές. Είχαν συμβεί κάποια γεγονότα, κάποια ατυχήματα στη ζωή μου, στα οποία κανονικά θα έπρεπε να είχα σκοτωθεί.

Κάθε φορά όμως που επρόκειτο να κινδυνεύσω, έβλεπα τη μορφή κάποιου ανθρώπου που ήταν πάντοτε παρών και μιλούσα γι” αυτό ανοιχτά σε άλλους. Ο παππούς μου το θεώρησε αυτό σημάδι ότι προφανώς ήταν πνευματικοί ηγέτες του Ισλάμ, που με παρακολουθούσαν και με προστάτευαν. Γι” αυτό με φρόντιζε ιδιαίτερα και με είχε συνεχώς κοντά του, διδάσκοντάς με όσα γνωρίζω για το Ισλάμ. Αργότερα, κατατάχθηκα στη Χεζμπολάχ και έμεινα σε αυτό τον στρατό περίπου τρία χρόνια. Μελετούσα εντατικά το Κοράνι. Ο παππούς μου φύτεψε αυτό τον σπόρο στην καρδιά μου, ότι δηλαδή πρέπει να μοιραστώ το Ισλάμ με τους καημένους πλανεμένους χριστιανούς, που είχαν χαθεί, και προφανώς μου θύμιζε ότι θα πρέπει να είμαι ο πνευματικός ηγέτης της οικογένειας και έξω από το Ιράν».

Πλαστά διαβατήρια

Ο Afshin Javid συνεχίζει: «Κάποια χρόνια αργότερα, ταξίδεψα στη Μαλαισία, όπου με συνέλαβαν με πλαστά διαβατήρια. Με έβαλαν στη φυλακή και εκεί άρχισα να διδάσκω το Κοράνι. Ελεγα σε όλους τι έπρεπε να κάνουν και ποια είναι τα καθήκοντά τους προς τον Αλλάχ. Ετσι, καθημερινά ακολουθούσα αυτή τη ρουτίνα και, φυσικά, προσευχόμουν πέντε φορές την ημέρα. Οι σιίτες προσεύχονται τρεις φορές την ημέρα, συμπεριλαμβανομένης και της 17ης ρότα. Αλλά αυτό που έκανα το έκανα επειδή ήθελα να περνάω πιο πολύ χρόνο με τον Θεό. Προσευχόμουν πέντε διαφορετικές φορές την ημέρα και το απόγευμα έκανα επιπλέον προσευχές. Είχα τη συνήθεια να διαβάζω από την αρχή έως το τέλος το Κοράνι κάθε μέρα. Οταν το τελείωνα, άρχιζα πάλι από την αρχή. Ετσι υποτίθεται ότι απέκτησα πνευματική δύναμη από το Ισλάμ. Ενα βράδυ έκανα διαλογισμό πάνω σε κάποιους στίχους του Κορανίου. Υπάρχουν λόγια μέσα σε αυτό που επαναλαμβάνονται, αλλά δεν βγάζουν νόημα. Αυτά είναι τα μυστικά του Κορανίου».

«Ζητήστε από την καρδιά σας και ο Θεός θα σας δώσει»

«Προσευχήθηκα στον Θεό και του ζήτησα μια Αγία Γραφή. Υστερα από λίγες ημέρες με πλησίασε στη φυλακή κάποιος από άλλη πτέρυγα και μου έδωσε ένα βιβλίο, λέγοντάς μου: “Αυτό ζήτησες” λέει ο Afshin Javid. «Ηταν ένας Ινδός, θυμάμαι. Μοιράζομαι μαζί σας την εμπειρία μου, για να ακούσει ο κόσμος για τον ζώντα Θεό. Δεν περιμένω να γίνει κανείς χριστιανός από τη μαρτυρία μου. Η μαρτυρία μου είναι καλή μόνο για μένα. Ο Θεός αναζητάει τις καρδιές που τον αναζητούν. Αγαπάει όλη την οικουμένη με όλη του τη δύναμη. Σε περίπτωση που με ρωτούσε, λοιπόν, κάποιος αν μπορεί ένας άνθρωπος να γίνει Θεός, θα του απαντούσα: “Και βέβαια όχι. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει Θεός”. Μπόρεσε όμως ο Θεός να γίνει άνθρωπος. Επιπλέον, θέλω να πω σε όλους -εγώ, ο πρώην μουσουλμάνος-, ζητήστε και θα λάβετε. Ζητήστε από την καρδιά σας απευθυνόμενοι στον Θεό και αυτός θα σας δώσει. Εγώ ζήτησα και έλαβα, και Τον ευχαριστώ».

Η συγκλονιστική μαρτυρία: «Ενιωθα σαν να πέθαινα και τότε φώναξα: “Θεέ, βοήθησέ με”»

Ο Afshin Javid αναφέρεται στη μοναδική εμπειρία μέσα στο κελί της φυλακής, που τον έκανε να αμφιβάλει για τη μέχρι τότε πίστη του. «Ενώ έκανα διαλογισμό πάνω στο Κοράνι, ένιωσα ότι μια δύναμη μπήκε στο δωμάτιο. Καταβλήθηκα από φόβο και προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω όλα τα “μέσα” που έμαθα από το Ισλάμ, όπως “στο όνομα του Αλλάχ, σε διατάζω να φύγεις”. Τίποτα δεν βοηθούσε. Ημουν τελείως απελπισμένος και ένιωθα ότι αυτή η δύναμη με έπνιγε και με σκότωνε. Ενιωθα σαν να πέθαινα σε αυτό το κελί. Φώναξα στον ουρανό και είπα: “Θεέ, βοήθησέ με”. Αμέσως τότε άκουσα μια φωνή να λέει: “Ανάφερε το όνομα του Ιησού”. Αισθάνθηκα ότι πνιγόμουν. Ενας άνθρωπος που πνίγεται, όταν του ρίξεις ένα σχοινί, δεν θα ρωτήσει ποτέ τι χρώμα είναι το σχοινί, θα το αρπάξει αμέσως. Ετσι έκανα κι εγώ. “Ιησού, αν είσαι αληθινός, φανερώσου” είπα. Εως σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είπα “Ιησού, βοήθησέ με”. Πριν τελειώσω τη φράση μου, όλα είχαν γίνει όπως πριν».

Με καθηλωτικό τρόπο συνεχίζει την εξιστόρηση των γεγονότων στις μαλαισιανές φυλακές: «Αυτό το γεγονός δεν ήταν η αρχή της μεταστροφής μου, αλλά η αρχή της σύγχυσής μου. Για ποιο λόγο ο Ιησούς να βοηθήσει έναν μουσουλμάνο; Εκανα ό,τι μπορούσα, με όλες τις δυνάμεις μου, να είμαι ένας καλός μουσουλμάνος. Ηδη είχα προσπαθήσει να αφοσιωθώ με τον τρόπο του Αλλάχ και να γίνω μάρτυρας. Ξέρετε, να περπατώ σε ναρκοπέδια. Η κυβέρνηση του Ιράν εκτιμά πολύ τους ανθρώπους που είναι φενταγίν ή κάποιους που θυσιάζονται, ειδικά για το Κοράνιο, που έχει τη σφραγίδα της κυβέρνησης. Πήρα μέρος σε εκτελέσεις διά απαγχονισμού. Εκανα οτιδήποτε μπορούσα να κάνω εναντίον των «άπιστων» και όλα όσα έπρεπε να κάνω για να μοιραστώ τον Αλλάχ με τους άλλους. Ετσι, ήξερα ότι κάτι δεν ήταν σωστό και αυτό δεν ήταν επειδή αμφισβήτησα τον Αλλάχ, το Ισλάμ ή κάτι άλλο. Πίστευα, αλλά δεν ήξερα τι δεν ήταν σωστό. Αυτό με μπέρδευε. Συνεχώς αναρωτιόμουν για ποιο λόγο ο Ιησούς να βοηθήσει έναν μουσουλμάνο. Πίστευα στον Μωάμεθ, τον τελευταίο
προφήτη, γιατί να έρθει ο Ιησούς να με βοηθήσει; Για δύο εβδομάδες ήμουν εντελώς μπερδεμένος».

Προσευχή

Και συνεχίζει: «Είπα ότι θα αρχίσω να προσεύχομαι και να νηστεύω και θα ζητήσω από τον ίδιο τον Θεό να μου δείξει τον δρόμο. Προσευχήθηκα και νήστεψα από τα βάθη της καρδιάς μου και με όλη τη δύναμή μου ρώτησα τον Θεό: “Τι θέλεις να κάνω; Ποιο δρόμο θέλεις να ακολουθήσω”; Για δύο εβδομάδες καθόμουν στο ίδιο μέρος, προσευχόμουν και νήστευα για όσες ώρες ήμουν ξύπνιος και ρωτούσα τον Θεό ξανά και ξανά. Κάποια στιγμή, αγανακτισμένος, είπα στον εαυτό μου: “Παράτησέ τα! Τι είναι αυτό που κάνεις; Δεν έχεις καμία ελπίδα να μάθεις αυτό που θέλει Εκείνος”. Είχα χαραμίσει όλη τη ζωή μου και φοβόμουν, σε όλη μου τη ζωή προσπαθούσα να κάνω τα πάντα για να ευχαριστήσω τον Αλλάχ, αλλά εκείνος με μπέρδευε. Ο Θεός που πίστευα με μπέρδευε».

Ο Afshin Javid περιγράφει με δάκρυα στα μάτια τη στιγμή που έμαθε για τον αληθινό Θεό: «Ενιωσα ότι η δύναμη του Θεού γέμισε το κελί μου. Στο Ισλάμ η μεγαλύτερη αμαρτία που μπορεί να κάνεις -και δεν θα συγχωρεθείς ποτέ γι” αυτήν- είναι να αμφιβάλλεις για τον ίδιο τον Θεό. Να αμφισβητείς τις διδαχές του και τον Προφήτη. Εγώ την είχα διαπράξει. Στο Ισλάμ σε διδάσκουν ότι ο Αλλάχ ποτέ δεν επισκέπτεται. Ο Θεός θα έπρεπε, σύμφωνα με τα τότε πιστεύω μου, να με αφανίσει από το πρόσωπο της Γης. Τότε έκλαψα, γιατί δεν ήθελα να πεθάνω. Ηξερα ότι δεν είχα καμία ελπίδα. Ετρεξα στην άκρη του κελιού μου, κράτησα το κεφάλι με τα χέρια και φώναξα: “Θεέ, συγχώρεσέ με”. Καθώς έκλαιγα, αισθάνθηκα να με αγγίζει στον ώμο μου και μου είπε: “Σε συγχωρώ”.

Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα σωματικά ότι με είχε συγχωρέσει. Τον ρώτησα ποιος είναι και μου απάντησε: “Είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή”. Δεν είχα ιδέα τι σήμαιναν αυτά. Ποιος ήταν αυτός ο Θεός. “Πώς σε λένε” ρώτησα. “Ιησού Χριστό, ο αληθινός Θεός” απάντησε. Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια, ήταν σαν κάθε κόκαλο να βγήκε από το σώμα μου. Επεσα με το πρόσωπο στο έδαφος και άρχισα να κλαίω στην παρουσία του Θεού».

Οπως λέει: «Εχουν περάσει 18 χρόνια και ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω την αγάπη και το έλεός του, τι σήμαινε για μένα εκείνη η ημέρα. Αισθάνθηκα ότι με συγχώρεσε. Αισθάνθηκα τόσο εξαπατημένος, διότι μου είχαν πει ότι αυτός στον οποίο πίστευα έως τότε ήταν ο Θεός, αλλά δεν ήταν. Μου είχαν πει “έτσι είναι ο Αλλάχ, σκότωσε στο όνομα του Αλλάχ”. Ομως αυτός ο Θεός που συναντούσα εκείνη τη στιγμή με αγάπησε όπως ήμουν, με συγχώρεσε γι” αυτό που ήμουν. Αυτή είναι η αλήθεια Του. Ο Θεός είναι συγχώρεση, είναι αγάπη.

Στεκόμουν μπροστά στα πόδια του σκυμμένος και εκείνος μου είπε: “Κοίταξέ με”. Τη στιγμή που ύψωσα το βλέμμα μου, ήταν σαν να έβλεπα μια οθόνη τηλεόρασης. Είδα ανθρώπους από διαφορετικές γενιές, από όλες τις εθνικότητες, και σε καθέναν από αυτούς έβλεπα με κατάπληξη τα λάθη του. “Θεέ, ζω σε αυτόν τον κόσμο και αυτοί όλοι είναι αμαρτωλοί” είπα. “Πόσο εύκολα σε συγχώρεσα;” με ρώτησε και απάντησα: “Πολύ εύκολα, σαν να πίνεις νερό, και ακόμα πιο εύκολα”. Κι Εκείνος μου είπε: “Οσο εύκολα συγχώρεσα εσένα τόσο εύκολα μπορώ να συγχωρέσω και αυτούς”. Ετσι έγινα χριστιανός».

Η/Υ ΠΗΓΗ:
tro-ma-ktiko.blogspot.gr: 09 Δεκεμβρίου 2015.

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

Τό μαρτύριο τῶν συγχρόνων Χριστιανῶν

blog counter

Τό μαρτύριο τῶν συγχρόνων Χριστιανῶν

- Κήρυγμα στήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα στήν Πάτρα -Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Κάθε ἅγιος ἑορτάζει τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του ἤ τήν ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του, γιατί αὐτή ἡ ἡμέρα θεωρεῖται γενέθλια ἡμέρα, ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος θεωρεῖ τό μαρτύριο ὡς χάρισμα, τό ὁποῖο χαρακτηρίζει πνεῦμα δυνάμεως, διότι ὁ ἄνθρωπος μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα λαμβάνει δύναμη νά θυσιασθῆ. «Ὅταν λάβῃ τις χάρισμα μαρτυρίου, λέγεται πνεῦμα δυνάμεως ἔχειν, τοὐτέστι χάρισμα». Καί ἐπειδή «τό δωρούμενον, τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἐστί, καλεῖται καί δῶρον ὁμωνύμως τῷ χαρίσματι». Τό μαρτύριον εἶναι χάρισμα, πνεῦμα δυνάμεως καί δῶρον. Ἔτσι διαφέρει τό χριστιανικό μαρτύριο ἀπό κάθε ἄλλη αὐτοθυσία πού γίνεται ἀπό μιά ἰδεολογία.

Αὐτός ὁ κανόνας ἐφαρμόζεται καί στήν σημερινή ἡμέρα. Ἑορτάζουμε τόν ἅγιο Ἀνδρέα, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε ἐδῶ στήν Πάτρα σάν σήμερα πρίν 20 σχεδόν αἰῶνες. Τεκμήρια τοῦ μαρτυρίου εἶναι ἡ ἁγία κάρα του καί ὁ εὐλογημένος σταυρός ἐπάνω στόν ὁποῖον παρέδωκε τήν ψυχή του στόν Θεό.

Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι πέρασαν ἀπό τό μαρτύριο καί τό θεώρησαν ὡς δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μόνον ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἐκοιμήθη σέ βαθειά γηρατειά, χωρίς νά μαρτυρήση, ἀλλά αὐτός ἔζησε τό μαρτύριο ἐπάνω στόν Γολγοθά, ὅταν παρευρέθηκε μαζί μέ τήν Παναγία καί ἔζησε τόν πόνο τοῦ Χριστοῦ στόν Σταυρό. Ἀκολούθησαν ἑκατομμύρια ἄλλοι μάρτυρες.

Τό μαρτύριο, ἡ μαρτυρική ζωή, πού εἶναι ἔκφραση ἀγάπης στόν Θεό, εἶναι ὁ κλῆρος τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πραγματικῶν Χριστιανῶν, εἶναι ἡ μέθεξη τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Κάποιος ἀρχαῖος Σύρος συγγραφεύς ἐρωτᾶ: Ποιά γυναίκα προτιμᾶ νά παντρευτῆ ἕναν ἐσταυρωμένο; Καμμία δέν τό κάνει αὐτό. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία, ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἀγάπησε ἕναν ἐσταυρωμένον, ὁ Ὁποῖος τῆς ἔδωσε ἕνα νυφικό γεμᾶτο ἀπό αἵματα καί τῆς ἔδωσε ἕνα δακτυλίδι κατασκευασμένο ἀπό καρφιά τοῦ Σταυροῦ καί ἔζησε τήν Ἀνάσταση.

Αὐτός ὁ κλῆρος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι συγχρόνως καί ἡ δόξα της, ὁ Σταυρός εἶναι «ἡ καθέδρα τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας», ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Μπραντσιανίνωφ, ἕνας μεγάλος ἀσκητής καί Ρῶσος Ἐπίσκοπος. Τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τήν βλέπουμε στά Μυστήρια, τήν ἄσκηση, τήν θεολογία, σέ ὅλη τήν ἐκκλησιαστική ζωή. Μέχρι τόν 4ο αἰῶνα ἑκατομμύρια Μάρτυρες θανατώθηκαν γιά τόν Χριστό. Ὁ ἱερός ὑμνογράφος ψάλλει: «Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου, ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα ἡ Ἐκκλησία σου στολισαμένη». Τά αἵματα τῶν Μαρτύρων σέ ὅλον τόν κόσμο εἶναι τά στολίδια τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ἐξακολουθεῖ καί σήμερα νά ζῆ τό μαρτύριο καί τά τέκνα της γίνονται μάρτυρες, ἁπλῶς ἀλλάζει κάθε φορά ὁ τρόπος τοῦ μαρτυρίου. Θά ἀναφέρω τρεῖς τρόπους μαρτυρίου πού δέχεται σήμερα ἡ Ἐκκλησία καί τά παιδιά της.

Στήν Δύση καί τόν Βορρᾶ ἡ Ἐκκλησία ὑπομένει τό μαρτύριο τῆς ἐκκοσμίκευσης. Ἐκκοσμίκευση εἶναι ἡ μεταβολή τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς σέ κοσμικό σύστημα, ἡ ἀποβολή τοῦ ἐσχατολογικοῦ στοιχείου τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἡ ταύτιση τῶν Χριστιανῶν μέ τήν νοοτροπία τοῦ κόσμου, μέ τήν εὐδαιμονία, τήν φιλαυτία, τήν φιλοδοξία. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διακηρύσσει: «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβ. ιγ΄, 14). Καί ὅμως ὑπάρχουν Χριστιανοί πού ἔχουν μένουσαν πόλη, καί ταυτίζονται ἀποκλειστικά μέ αὐτή. Ἔλεγε κάποιος, ἄς ἀφήσουμε τόν οὐρανό γιά τά πουλιά καί τούς παπάδες. Ἐμεῖς ἄς ἐνδιαφερθοῦμε γιά τήν γῆ, ἀλλά τελικά ἔτσι χάνεται καί ἡ γῆ.

Στήν Ἀνατολή, Ἐγγύς καί Ἄπω, ἡ Ἐκκλησία ὑπομένει τό μαρτύριο τῶν ἀνθρωποκεντρικῶν θρησκειῶν πού γκρεμίζουν Ναούς καί σκοτώνουν ἀνθρώπους. Ἐξαφανίζεται ἕνας Χριστιανισμός στήν Ἀνατολή πού ἀναπτυσ-σόταν γιά εἴκοσι αἰῶνες. Στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὅταν ἐλευθερώθηκε ἡ Μέση Ἀνατολή ἀπό τούς Ὀθωμανούς, οἱ Χριστιανοί ἦταν τό 20% τοῦ πληθυσμοῦ. Πρίν μερικά χρόνια, πρίν ἀρχίσουν οἱ ἐμφύλιες συγκρούσεις, ἦταν τό 4%. Καί τώρα συρρικνώθηκαν ἀκόμη περισσότερο. Τό ἀνθρώπινο αἷμα βάφει τήν γῆ, τούς Ναούς, τίς θάλασσες. Ἐπαναλαμβάνονται οἱ ἀρχαῖοι διωγμοί τῶν Χριστιανῶν τῶν πρώτων αἰώνων.

Στόν Νότο ἡ Ἐκκλησία ὑπομένει, ἐκτός τῶν ἄλλων πού συμβαίνουν παντοῦ, καί τήν μαγεία, τήν πείνα καί τόν θάνατο. Ὅσοι ἔρχονται ἀπό τήν Ἀφρική διηγοῦνται τά ὅσα ὑπομένουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τούς μάγους καί ἀπό τήν πείνα καί τίς ἀρρώστιες πού θερίζουν τούς ἀνθρώπους. Καί μέσα σέ αὐτούς τούς μαρτυρικούς πειρασμούς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δίνει τήν μαρτυρία τῆς νίκης τῆς ζωῆς ἐπί τοῦ θανάτου, τόν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό δείχνει σήμερα ἡ προσκύνηση τῆς κάρας τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου καί τοῦ Σταυροῦ του.

Ὅμως, ἄν καί τό μαρτύριο εἶναι ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, δέν παύει νά εἶναι στιγματισμός γιά τήν σύγχρονη ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία παρά τόν πολιτισμό της καί τήν θεοποίηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀποδέχεται ἤ καί δημιουργεῖ τήν βία, τόν πόλεμο, τόν ἀφανισμό τῆς ζωῆς, τήν πείνα, τούς πνιγμούς στήν θάλασσα, τήν ἀγωνία καί τόν πόνο. Ἀνέχεται ἄλλοι νά εἶναι παιδιά ἑνός ἀνωτέρου Θεοῦ καί ἄλλοι παιδιά ἑνός κατωτέρου Θεοῦ. Ἀνέχεται ἄλλοι νά εἶναι σταυρωτές καί ἄλλοι νά εἶναι σταυρωμένοι.

Ὅμως, ἐμεῖς σήμερα πού ἀσπαζόμαστε τήν κάρα καί τόν σταυρό τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου, θυμόμαστε τούς Μάρτυρες σέ ὅλον τόν κόσμο, αὐτούς πού βασανίζονται, πού σταυρώνονται, πού πληγώνονται, πού πονᾶνε, πού ὑποφέρουν, πού βρίσκονται σέ ἀπόγνωση καί τούς λέμε: «Κουράγιο, ἀδελφοί. Προσευχόμαστε καί ἐλπίζουμε ὅτι κάποτε θά σταματήση ἡ κακία καί τό μίσος τῶν σταυρωτῶν καί αὐτῶν πού τούς παρακινοῦν ἤ τούς ἀνέχονται».

Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς πόλεως, Μητροπολῖτα Πατρῶν κ. Χρυσόστομε, πού ἔχετε τήν εὐλογία νά διακονῆτε μέ ἔμπνευση σέ αὐτήν τήν πόλη, εὐχηθεῖτε στόν προστάτη σας ἅγιο Ἀνδρέα ὑπέρ ὅλων τῶν σταυρωμένων καί σταυρωτῶν, ὥστε νά σταματήση αὐτή ἡ τρέλλα τοῦ ὀλέθρου. Ἀμήν.

Ἱερά Μητρόπολις Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου.

Εκκλησιαστική Παρέμβαση -Νοέμβριος 2015-

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

Οι δια Χριστόν Σαλοί ως ιεραπόστολοι (του Διονύση Σπεντζάρη

blog counter

Πηγή: Περιοδικό Πάντα τα έθνη, Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2003.

Αν επιχειρήσουμε να ρίξουμε μια ματιά στη βιογραφία ενός δια Χριστόν Σαλού, αυτό που θα τραβήξει ιδιαιτέρως την προσοχή μας και μάλιστα θα μας ξαφνιάσει, θα είναι μάλλον η παραδοξότητα, η υπερβολή και η «τρέλα» της συμπεριφοράς του Σαλού.

Ωστόσο, αν μετά το πρώτο μας ξάφνιασμα θελήσουμε η ματιά μας να γίνει περισσότερα απαιτητική, θ’ ανακαλύψουμε μια καταπληκτική ιεραποστολική θέαση της εκκλησιαστική μας ζωής η οποία φανερώνει τα βάθος της σχέσης Εκκλησίας και κόσμου. Γι’ αυτό καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Δια Χριστόν Σαλοί, δηλαδή τρελοί για χάρη του Χριστού, καθιερώθηκε από τον 6^ο αιώνα περίπου (με την εμφάνιση του αγίου Συμεών από την Έμεσα) να αποκαλούνται οι Χριστιανοί εκείνοι, συνήθως μοναχοί, που προσποιούνται τον τρελό προκειμένου να ανταποκριθούν, μέσα από περίεργους και ασυνήθιστους δρόμους στις εντολές του Χριστού. Όχι όμως για να σώσουν μονάχα την δική τους ψυχή αλλά και πλήθος άλλων συνανθρώπων. Η ζωή τους, δηλαδή, διαπνεόταν από κίνητρο ιεραποστολικό.

Αυτό που πρέπει να προσέξουμε στους «Βίους» τους είναι ότι ο χώρος δράσης τους είναι η κοινωνία, οι πόλεις. Όσοι από τους δια Χριστόν Σαλούς ήσαν μοναχοί, άφησαν το μοναστήρι ή το ασκητήριό τους και εισήλθαν στη κοινωνία. Οι κοινωνίες, όμως, στις οποίες εισήλθαν ήσαν πάντοτε χριστιανικές. Αυτές ήσαν το πεδίο της δράσης τους. Οι πράξεις που έκαναν ήσαν παράλογες και προκλητικές, πράξεις ενός τρελού, οι οποίες όμως είχαν ένα βαθύτερο περιεχόμενο. Οι Σαλοί σύχναζαν σε ταβέρνες, σε κακόφημες συνοικίες, έκαναν παρέα με τις πόρνες, συμμετείχαν σε όλες τις διαστάσεις του περιθωρίου πλην μίας: της αμαρτίας.

Ποιο ήταν αυτό το βαθύτερο περιεχόμενο; και γιατί οι Σαλοί έδρασαν στις χριστιανικές κοινωνίες;

Στους πρώτους αιώνες της χριστιανικής εποχής οι πιστοί βίωναν περισσότερο έντονα το γεγονός ότι ήσαν μέλη της ίδιας οικογένειας. Όμως, όταν με το διάταγμα των Μεδιολάνων η Χριστιανική Εκκλησία γνώρισε την αναγνώριση, οι χριστιανοί άρχισαν να εφησυχάζουν μέσα στον ιστό της κοινωνικής τάξης και οι αδελφικές σχέσεις χαλάρωσαν. Τώρα πια ο Χριστιανισμός έγινε κοινωνικά αποδεκτός, απέκτησε κρατική υποστήριξη και εδραιώθηκε με κοσμικό πνεύμα στις συνειδήσεις, ο θεσμός της ιδιοκτησίας. Τώρα πια άρχισε να κυριαρχεί η διάκριση μεταξύ του «δικού μου» και του «δικού σου». Κι αυτή ήταν, σύμφωνα με τη μαρτυρία του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, μία από τις αιτίες αλλοίωσης του χριστιανικού ήθους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι τον 4^ο αιώνα στην Κωνσταντινούπολη οι περισσότεροι άνθρωποι ζούσαν μέσα στη φτώχια, στην ταλαιπωρία και στους πόνους. Σε αντίθεση μ’ αυτούς, η ζωή των πλουσίων ήταν ιδιαίτερα προκλητική. Δεν αφορούσε όμως μόνο τις κοινωνικές ανισότητες ο νέος άνεμος που έπνεε τον 4^οαιώνα. Οι χριστιανοί απολάμβαναν τιμές, αξιώματα, θέσεις στην, χριστιανική πια, Αυτοκρατορία. Ξαφνικά η Εκκλησία κατακλύσθηκε από πλήθη που έφεραν χωρίς κόπο την ετικέτα «Χριστιανός». Ο ιερός Χρυσόστομος ένοιωθε στεναχώρια για το μεγάλο αριθμό των κατ’ όνομα Χριστιανών, που τους θεωρούσε μάλιστα μια επιπλέον τροφή για το πυρ της γεένης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η χριστιανική ταυτότητα έχανε τη βασική ιδιότητά της να λειτουργεί ως άλας της γης, ως η ζύμη που θα αναπλάσει το φύραμα, το ανθρώπινο φύραμα.

Εδώ ακριβώς φανερώνεται η ιεραποστολική συνείδηση και δραστηριότητα των δια Χριστόν Σαλών. Οι Σαλοί ήλθαν να εργαστούν για μια ουσιαστική μεταστροφή στο Χριστό και για την γέννηση της πραγματικά χριστιανικής κοινωνίας. Δεν διακήρυξαν μια άλλη θρησκεία ή μια άλλη Εκκλησία, αλλά κατέθεσαν το αίτημα της ανανέωσης, την ανάγκη μιας αναβάπτισης. Υπενθύμισαν το μήνυμα του Χριστού και κάλεσαν σε γνήσια αποδοχή του. Οι Σαλοί ήσαν μια γροθιά στο στομάχι της εφησυχασμένης μετά τους διωγμούς, χριστιανικής κοινωνίας, τάραξαν τα λιμνάζοντα ύδατα της ασφάλειας, της ευημερίας και της τυπολατρείας.

Αυτή την τυπολατρεία «τσαλάκωσε» ο Άγιος Συμεών όταν, Κυριακάτικα, γέμισε τις τσέπες του καρύδια, πήγε στην Εκκλησία, στην αρχή της θείας Λειτουργίας κι άρχισε να σβήνει τις καντήλες. Ακολούθησε πανικός. Άρχισαν να τον κυνηγούν για να τον βγάλουν έξω, αλλά αυτός ανέβηκε στον άμβωνα και εκεί χτυπούσε τις γυναίκες με τα καρύδια. Επιτέλους αυτές ξύπνησαν. Ναι! Όπως μαρτυρούν και τα κείμενα του ιερού Χρυσοστόμου, πολλές γυναίκες, μέσα στο πλαίσιο προφανώς της εξοικείωσης τους με τη λειτουργική ζωή, συνήθιζαν να παίρνουν έναν υπνάκο στη θεία Λειτουργία. Οι άνδρες είχαν «σοβαρότερες» ασχολίες, αφού στηνόταν μεταξύ τους κανονικός διάλογος για «τόκους αριθμών, λογισμούς δανεισμάτων» ή «περί κερδών, περί εμπορίας, περί καπηλείας». Γι’ αυτό ο Χρυσόστομος δεν δίσταζε να ομολογεί ότι οι πραγματικά καλοί χριστιανοί αποτελούσαν ένα μικρό κλάσμα από τον ολικό αριθμό των εκκλησιαζομένων. Οι περισσότεροι εκκλησιάζονταν από συνήθεια.

Αυτή δεν ήταν η μοναδική ενέργεια του Συμεών, από την οποία αναστατώθηκαν και προκλήθηκαν οι κάτοικοι της Έμεσας. Τον συναντούμε να εισβάλει στα γυναικεία λουτρά της πόλης, να επιχειρεί τάχα να βιάσει τη γυναίκα τού ταβερνιάρη εργοδότη του. Κίνητρό του; Να γκρεμίσει τη σιγουριά και το νομικίστικο πνεύμα, που κατατάσσει τους ανθρώπους με βάση τα εξωτερικά, επιδερμικά κριτήρια και παραβλέπει ότι η σωτηρία είναι ζήτημα βαθιάς μετάνοιας κι όχι απλώς τήρησης ενός κοσμικού καθωσπρεπισμού. Ο βιογράφος του, Λεόντιος ο επίσκοπος Νεαπόλεως, ο οποίος ρητά μας διαβεβαιώνει ότι η είσοδός του ήταν προσχεδιασμένη, επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό μας. «Πώς αισθανόσουν Πάτερ, όταν μπήκες στα λουτρά των γυναικών;» τον ρώτησε ο διάκονος Ιωάννης, ο μόνος που γνώριζε την αληθινή πολιτεία του αγίου. «Πίστεψέ με, παιδί μου ήμουν σαν ξύλο ανάμεσα σε ξύλα» του είπε ο Συμεών.

Ο Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός έδρασε στην Κωνσταντινούπολη τον 9^ο αιώνα. Κοντά στα άλλα του χαρίσματα φαίνεται ότι διέθετε και πολύ «βαρύ χέρι». Τα ευεργετικά του αποτελέσματα αισθάνθηκαν για τα καλά δυο κλέφτες, οι οποίοι απολάμβαναν τα «αγαθά» της λείας τους σε μια ταβέρνα. Ο τρόπος που μεταχειρίσθηκε ο Άγιος σίγουρα μας ξαφνιάζει. Αλλά αν έμπαινε στην ταβέρνα κι άρχιζε το κήρυγμα σε μια γλώσσα οικεία σε αξιοπρεπείς νοικοκυραίους, ποιος θα τον άκουγε; Ο πόνος από τα χαστούκια που δέχθηκαν οι δυο κλέφτες ήταν ένα είδος γλώσσας κατανοητό από τους ανθρώπους του υποκόσμου, και διαπέρασε το σώμα και την ψυχή τους. Περισσότερο αυτήν. Το φανέρωμα της «πληγής» μας, η συνειδητοποίηση των αμαρτιών μας είναι το πρώτο βήμα προς τη σωτηρία. Αυτό πέτυχε ο Άγιος.

Όταν, κατά την περίοδο της μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο Ρώσσος Νικόλαος ο Σαλός (16^ος αιώνας) διασταυρώθηκε με τον τσάρο Ιβάν τον Τρομερό ο οποίος είχε εγκαθιδρύσει μια βασιλεία του τρόμου, του προσέφερε να φάει ένα κομμάτι ωμό κρέας. Ο Ιβάν οπισθοχώρησε αηδιασμένος, παίρνοντας το μήνυμα, ότι χειρότερο από το να φας κρέας τη Σαρακοστή είναι να «καταβροχθίζεις» ανθρώπινο κρέας με την τυραννική εξουσία σου. Ο Σαλός δεν επαναπαύθηκε στο ότι τυπικά η εξουσία ήταν χριστιανική, αλλά φανέρωσε τα ουσιαστικά κριτήρια χριστιανικότητας.

Πιστεύουμε, ότι με τη ζωή και τη δράση τους οι δια Χριστόν Σαλοί μιμήθηκαν την κένωση του ίδιου του Ιησού Χριστού, που κατέβηκε μέχρι τα κατώτατα του Άδη για να καλέσει κάθε άνθρωπο στο Σώμα του. Οι Σαλοί απευθύνουν ένα διαρκές μήνυμα σε όλο το σώμα της Εκκλησίας, σε όλες τις εποχές και υπενθυμίζουν τη θεμελιώδη ιεραποστολική φυσιογνωμία της. Μας καλούν, έτσι, σε αυτοκριτική, σε αναζήτηση γνήσιου εκκλησιαστικού τρόπου ζωής. Συνεχώς μας υπενθυμίζουν ότι δεν μπορούμε να εφησυχάζουμε, νομίζοντας ότι είμαστε Χριστιανοί επειδή γεννηθήκαμε σε ένα από τα λεγόμενα «χριστιανικά έθνη».

Ο Ευαγγελισμός τών Περσών και μέχρι την Ινδία

blog counter

Ιεραποστολή στα πέριξ της Αυτοκρατορίας βάρβαρα έθνη

Πηγή: Ιεραποστολικό βιβλίο τού Μακ. Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστασίου: "Έως εσχάτου τής γης" σελ. 104 - 108.

Ο Χριστιανισμός είχε διαδοθεί επαρκώς στην Περσία ήδη από τους πρώτους αιώνες. Πολλοί αιχμάλωτοι που είχαν μεταφερθεί από την Κοίλη Συρία στην Περσία ίδρυσαν εκεί Χριστιανικές κοινότητες και μεταξύ αυτών αναφέρεται ο Επίσκοπος Αντιοχείας Δημητριανός. Στον κατάλογο των Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου περιλαμβάνεται και Επίσκοπος Περσίας.

Το 330 περίπου ο Μ. Κωνσταντίνος, σε επιστολή του προς τον Πέρση βασιλιά Σαπώρ, εκφράζει τη χαρά του για την άνθηση της Περσικής Εκκλησίας. Κατά τα μέσα όμως του 4ου αιώνα κηρύχθηκε σκληρότατος διωγμός εναντίον των Χριστιανών, υποκινούμενος από τους πιστούς στην αρχαία περσική θρησκεία, κυρίως όμως εξαιτίας των μεταξύ Περσών και Βυζαντινών πολέμων, οι οποίοι άρχισαν αμέσως μετά τον Μ. Κωνσταντίνο. Οι Πέρσες ηγεμόνες υπέβλεπαν πάντοτε τους Χριστιανούς, ιδίως όμως μετά την αναγνώριση του Χριστιανισμού από το ρωμαϊκό κράτος, που ήταν ο μεγάλος τους αντίπαλος, τους θεωρούσαν ξενοκίνητους. Σύμφωνα με τον Νικηφόρο Κάλλιστο, οι μάρτυρες αυτού του διωγμού, ο οποίος διήρκεσε 40 χρόνια, έφθασαν τις 46.000 και μεταξύ αυτών αναφέρονται τα ονόματα 24 Επισκόπων. Τα μαρτύρια ήσαν αφάνταστης αγριότητος.

Η πίστη όμως και η καταπληκτική ανδρεία των Χριστιανών θριάμβευσε και πάλι. Ο ηρωισμός και η αγιότητα των μαρτύρων προσείλκυσαν πολλούς Πέρσες ειδωλολάτρες στον Χριστιανισμό. Μετά την παύση του διωγμού κτίσθηκαν μεγαλοπρεπή «μαρτύρια», ναοί και μονές σε όλη τη χώρα.

Στα τέλη του 4ου και στις αρχές του 5ου αιώνα, εποχή διακοπής των διωγμών, η Χριστιανική αλήθεια διαδόθηκε ευρύτατα, και μάλιστα στις ανώτερες τάξεις, η δε Εκκλησία οργανώθηκε^[1]. Κατά τις αρχές του 5ου αιώνα η Εκκλησία της Περσίας αριθμούσε 5 μητροπόλεις και 30 επισκοπές, είχε αξιοσημείωτη Χριστιανική φιλολογία στην τοπική γλώσσα και μοναχισμό σε άνθηση. Οι ασκητές ονομάζονταν «Υιοί της Διαθήκης».

Το 410 συγκλήθηκε στην από δύο πόλεις αποτελούμενη πρωτεύουσα Σελεύκεια-Κτησιφώντα, σύνοδος, η οποία όρισε τον Επίσκοπο της πόλεως αυτής αρχηγό της Εκκλησίας της Περσίας.

Η εξάπλωση όμως του Χριστιανισμού στην Περσία αντιμετώπισε φοβερά εμπόδια. Κατά το 420, ο βασιλιάς Ισδιγέρδης εξαπέλυσε αμείλικτο διωγμό πρωτοφανούς σκληρότητας. Σ’ αυτόν μαρτύρησε και ο ονομαστός διάκονος Βενιαμίν, ο οποίος είχε κηρύξει τον Χριστιανισμό μεταξύ των ειδωλολατρών με πολλή επιτυχία.

Πολλοί Πέρσες Ιεραπόστολοι εργάσθηκαν με ενθουσιασμό κατά τον 5ο αιώνα για τη διάδοση του ευαγγελίου. Περίφημος υπήρξε ο Πυθίων, ο οποίος έδρασε με μεγάλη επιτυχία στη Μηδία και την κοιλάδα του Τίγρη. Προσείλκυσε στον Χριστό πολλούς οπαδούς του Ζωροάστρη, ανώτατους αξιωματούχους, και έκτισε ναούς. Το μεγάλο του έργο το επισφράγισε με το αίμα του. Μαρτύρησε κατά τον διωγμό που εξαπολύθηκε και πάλι άγρια το 446.

Οι διωγμοί κόπασαν όταν στην Περσία επικράτησε ο Νεστοριανισμός. Στην εξέλιξη αυτή συνετέλεσε ασφαλώς και η ανυπομονησία των Περσών Χριστιανών να δείξουν ότι είναι ανεξάρτητοι από την Εκκλησία του Βυζαντίου, αλλά ακόμη και το γεγονός ότι πολλοί κληρικοί της Περσίας σπούδασαν στη Θεολογική Σχολή της Εδέσσης (Συρία), στην οποία δέσποζε ο Νεστοριανισμός.

Όταν επί Ζήνωνος κλείσθηκε η Σχολή της Εδέσσης ως νεστοριανική, διδάσκαλοι και μαθητές κατέφυγαν στην πλησίον των συνόρων Νίσιβη της Περσίας (489), ενισχύοντας το νεστοριανικό στοιχείο.

Η πλήρης απομάκρυνση της Περσικής Εκκλησίας από τη Βυζαντινή πραγματοποιήθηκε στο τέλος του 5ου αιώνα. Πρώτος νεστοριανός πατριάρχης υπήρξε ο Βαβαίος (499), κύριος δε διοργανωτής των νεστοριανών της Περσίας ο πατριάρχης Μαρ Αβάς ο Α' (536), ο οποίος είχε προηγουμένως επισκεφθεί το Βυζάντιο.

[… ] Στη διάδοση του Χριστιανισμού στην Κεντρική Ασία, τουλάχιστον κατά μήκος των εμπορικών αρτηριών Βυζαντίου - Περσίας - Άπω ανατολής, συνετέλεσαν επίσης διάφοροι Χριστιανοί έμποροι. Από τις αρχές του 4ου αιώνα έχουμε πληροφορίες ότι υπήρχαν Χριστιανοί στην περιοχή της Βακτριανής (Βόρειο Αφγανιστάν Νότιο Τουρκεστάν). Το 478 ο Πέρσης αυτοκράτορας Kawad βρήκε Χριστιανούς μεταξύ των θύννων της Βακτρίας και των Τούρκων που ήσαν εγκατεστημένοι στις όχθες του ποταμού Όξου^[2].

Κυρίως όμως οι λεγόμενοι Νεστοριανοί, όταν τους αποκλείσθηκε η δυνατότητα δράσεως προς δυσμάς, ανέπτυξαν μοναδική ιεραποστολική δραστηριότητα προς ανατολάς και διέδωσαν το ευαγγέλιο στην Κεντρική Ασία, φθάνοντας μέχρι και την Κίνα ήδη από τον 7ο αιώνα και αργότερα μέχρι τις ακτές της Κίτρινης Θάλασσας^[3].

Κατά τις παραμονές της μουσουλμανικής εισβολής (7ος αιώνας), η Εκκλησία της Περσίας είχε 80 επισκοπές, που εκτείνονταν από τα όρη της Αρμενίας έως τη Νότια Ινδία. Ο Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης, Βυζαντινός γεωγράφος και μετέπειτα μοναχός στο Σινά (6ος αιώνας), χαρακτηριστικά βεβαιώνει: «και επί Βάκτροις και Ούννοις και Πέρσαις και λοιποίς Ινδοίς και Περσαρμενίοις και Μήδοις και Ελαμίταις και πάση τη χώρα Περσίδος και Εκκλησίαι άπειροι και Επίσκοποι και Χριστιανοί λαοί πάμπολλοι και μάρτυρες πολλοί και μονάζοντες ησυχασταί»^[4].

Ακόμη και στη νήσο Κεϋλάνη, που βρίσκεται νοτίως των Ινδιών, ο Βυζαντινός ταξιδιώτης βρήκε πολλούς Χριστιανούς. Στο μεγάλο αυτό νησί, όπου τόσοι έμποροι έρχονταν από τη Συρία, Περσία, Αιθιοπία, για να ανταλλάξουν τα προϊόντα τους με όσα έφερναν οι έμποροι της Κίνας και των Ινδιών, διαδόθηκε όπως φαίνεται νωρίς το ευαγγέλιο. Ο Κοσμάς αναφέρει επίσης ότι υπήρχαν Χριστιανικές κοινότητες κατά μήκος των ακτών των Ινδιών, του Μαλαμπάρ, ενώ διάφορα άλλα κείμενα μας πληροφορούν για την εξάπλωση του Χριστιανισμού στους κόλπους της Βεγγάλης και για τα προνόμια τα οποία αργότερα, τον 8ο και 9ο αιώνα, παραχώρησαν οι εντόπιοι ηγεμόνες των Ινδιών στις Χριστιανικές μειονότητες^[5]. Οι Χριστιανικές αυτές εστίες σχετίζονται περισσότερο με την Ιεραποστολική δράση των Περσών Χριστιανών, φανερώνουν όμως πόσο είχε προχωρήσει η ιεραποστολική δράση των Ανατολικών Εκκλησιών, ήδη κατά την πρώτη βυζαντινή περίοδο.

Σημειώσεις

1. Υπάρχουν πληροφορίες ότι και ο Χρυσόστομος ενδιαφέρθηκε για την Ιεραποστολή της Περσίας· βλέπε Επιστολή ιδ' προς Ολυμπιάδα, PG 52,618.

2. John Foster, «The Triumphs and Failures of the Church of the East», Student World, Geneva 1960, No 1-2, σ. 52.

3. Βλέπε 4o κεφ. Του παρόντος τόμου.

4. Κοσμά Ινδικοπλεύστου, Χριστιανική Τοπογραφία, PG 88,169.

5. Ε. Tisserant, «L’Eglise Nestorienne», Dictionnaire de Theologie Catholique, τόμ. VI, στ. 197-198.