Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ – Από τη Συρία μέχρι το Κεδρος του Λιβάνου

blog counter

Το ταξίδι ξεκινά από τη ΔΑΜΑΣΚΟ της ΣΥΡΙΑΣ μέχρι τη ΒΗΡΥΤΟ και το ΚΕΔΡΟΣ του ΛΙΒΑΝΟΥ, μελετώντας την αλήθεια και τη σημασία της Ελληνοορθοδοξίας. Επισκέπτεται το σπίτι του Απόστολου ΑΝΑΝΙΑ στη ΔΑΜΑΣΚΟ και το Μοναστήρι που έκτισε ο ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ. Προβάλλονται συνεντεύξεις και προσωπικές μαρτυρίες από τον Αρχιμανδρίτη ΠΑΥΛΟ ΓΙΑΖΙ, Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Αγίου ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΟΥ και Ηγούμενο της Μονής ΜΠΑΛΑΜΑΝΤ, τον Πρέσβη της ΕΛΛΑΔΑΣ στο ΛΙΒΑΝΟ ΓΙΩΡΓΟ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, τον Διάκονο ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ, την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥΣΜΠΕ, Νομικό, Διευθύντρια του ταξιδιωτικού Γραφείου MID EAST TRAVEL και τον Πατέρα ΙΝΝΟΚΕΝΤΙΟ, οι οποίοι παραθέτουν πληροφορίες για τις Χριστιανικές κοινότητες της Μέσης Ανατολής, περιγράφοντας την ιστορική διαδρομή τους μέχρι σήμερα. Μιλούν για την παραγωγή Επιστημονικών Στελεχών της Ελληνορθόδοξου Εκκλησίας, τις προθέσεις τους, τον τρόπο έκφρασης της Ορθοδόξου πίστεως και βίωσης του Ορθοδόξου ήθους, και ειδικότερα για την ενίσχυση της Θεολογικής Παιδείας σ ένα περιβάλλον αντιθέσεων και αβεβαιότητας. Προβάλλονται αποσπασματικά πλάνα από το Ελληνορθόδοξο Μοναστήρι του ΜΠΑΛΑΜΑΝΤ, έξω από τη ΒΗΡΥΤΟ, όπου πραγματοποιείται με ευλάβεια η Θεία Λειτουργία.

«Το υπερίμπλασθαι την γαστέρα και το καταβαρύνεσθαι ταις τροφαίς κατάρας άξιον» Μέγας Βασίλειος panhguriΚάθε Σεπτέμβριο λίγο προ της ενάρξεως της νέας σχολικής χρονιάς σε πολλές βορειοελλαδίτικες πόλεις στήνεται η εμποροπανήγυρις. Το έθιμο έχει βυζαντινές ρίζες ήκμασε την περίοδο της Τουρκοκρατίας, κυρίως ως ζωοπάζαρο, συνεχίστηκε κατά την διάρκεια του λεγομένου ελεύθερου βίου, ενώ στις μέρες μας είναι και πάλι ζωοπανήγυρις με την διαφορά ότι τα συμπαθή ζώα τα «παζαρεύουμε» ξαπλωμένα στις σχάρες, τεμαχισμένα και ψημένα υπό μορφήν σουβλακίων, σουτζουκακίων και λοιπών μορφών, στις οποίες τα τεμαχίζουν οι κρεοπώλες. Εκατοντάδες χοίροι και άλλα συμπαθή ζωντανά θυσιάζονται την περίοδο της εμποροπανηγύρεως, για να καρυκεύσουν και να γλυκάνουν το άγχος των περιηγητών, εν όψει του θλιβερού, οικονομικώς, χειμώνα. Δεκάδες ατυχή τετράποδα καταβροχθίζονται, για να απαλύνουν και να διασκεδάσουν τους καημούς και τα βάσανα των Νεοελλήνων. Αν δεις αυτές τις μέρες την πόλη από ψηλά, δεν μοιάζει με ζωγραφιά, αλλά με πεδίο μάχης. Τις βραδινές ώρες, κυρίως, ένα τεράστιο σύννεφο καπνού τυλίγει στοργικά την μικρή μας πόλη. Μυρωδιές ανάκατες ερεθίζουν την όσφρησή μας. Εκεί τα εκμαυλιστικά σουβλάκια, εδώ τα πεντανόστιμα λουκάνικα Ηρακλείας, παραπέρα το λαχταριστό κοκορέτσιον και τα σουτζουκάκια. Από όλη την Μακεδονία καταφθάνουν οι μάστορες της γαστρονομίας και γαστριμαργίας. Παραφράζοντας τον αλεξανδρινό ποιητή θα λέγαμε «είμεθα ένα κράμα εδώ : Κιλκισιώτες, Σερραίοι, Γραικοί, Γραικύλοι, Προδότες, Μνημονιακοί, Λαμόγια, “Αγανακτισμένοι” και λοιποί βάρβαροι και Αργείοι… (Σπεύδω και εξηγώ προς άρσιν τυχόν παρεξηγήσεων. “Βίος ανεόρταστος μακριά οδός απανδόκευτος” έλεγαν οι αρχαίοι. Τα εμποροπανηγύρια ή “παζάρια” όπως τα ονομάζαμε στην πατρίδα μου την Πιερία, είναι ωραία, σύναξη και συνάθροιση του λαού, αίσθηση του συνανήκειν, μερισμός των δεινών του βίου, ένα είδος παρηγορίας και συναντίληψης. Ίσως αυτά χάθηκαν σήμερα εν μέσω παγκοσμιοποιήσεως της φτηνής και αγοραίας ψυχαγωγίας. Οι τοπικές όμως κοινωνίες διατηρούν ακόμη κάποια ψήγματα αυθεντικότητας, κάτι από την χαμένη αθωότητα των περασμένων. Γι’ αυτό καλά είναι τα τοπικά πανηγύρια, αρκεί να μην καταντούμε “για τα πανηγύρια”. όπως λέει και ο λαός, στηλιτεύοντας την γελοιότητα και το κιτσαριό). Άξια όμως σχολιασμού είναι και η «χρονική» σημειολογία της εμποροπανηγύρεως. (Σημειολογία είναι η θεωρητική μελέτη και ανάλυση των συμβόλων). Εξηγώ. Την εμποροπανήγυριν διαδέχεται το σχολικό κουδούνι. Οι μαθητές με νωπότατη την μνήμη του ξεφαντώματος και της θερινής ξεγνοιασιάς βρίσκονται το πρωινό της Δευτέρας φορτωμένοι με… δέκα κιλά βιβλία, εν πολλοίς άχρηστα! Το σουβλάκι γίνεται…μολύβι! Οι σειρήνες της θερινής ευωχίας και τα ουρλιαχτά των παιχνιδιών παύουν. Στη θέση τους ακούγεται το καταθλιπτικό κουδούνι. (Γι’ αυτό οι δάσκαλοι προσπαθούν επί δύο και τρείς εβδομάδες «να προσαρμόσουν» τους μαθητές τους, να τους συμμαζώξουν τον νου, να τους επαναφέρουν στο σχολικό κλίμα). Μπορεί ο αρχαίος σοφός να απεφάνθη ότι κάθε άνθρωπος από την φύση του «ορέγεται του ειδέναι», θέλει να μαθαίνει, όμως δεν προέβλεψε την νεοελληνική εξέλιξη. Το «ειδέναι», η γνώση, σήμερα δεν αποτελεί το πρωτεύον «ορεκτικό» του ‘Ελληνα. Το κέντρο βάρους μετατοπίστηκε από τον εγκέφαλο στην «δέσποινα κοιλία», από το “ειδέναι” στο “ορέγεσθαι”. Η καθιέρωση λοιπόν τα εμποροπανηγύρεως λίγο πριν από την έναρξη του σχολείου αυτό σημειολογικά υποδηλώνει. Πρώτα το φάγωμεν και πίωμεν και κατόπιν το σπουδάσωμεν. «Αρχή και ρίζα παντός αγαθού η της γαστρός ηδονή». Βεβαίως για να μην γενικεύουμε σοφιστικώς- “όπου γενικότης εκεί επιπολαιότης” κατά τον αειθαλή λόγο του Παπαδιαμάντη- πολλοί ή μάλλον πολλές νοικοκυρές, αναμένουν την εμποροπανήγυριν για να αγοράσουν φθηνά τα απαραίτητα εν όψει πάντοτε του δυσβίωτου χειμώνα. Ουδείς όμως πρέπει να ανησυχεί για την περιρρέουσα φτώχεια, ανεργία και πείνα διότι όλα αυτά μόλις θα λυθούν μόλις καταφθάσει το κυβερνητικό κλιμάκιο στην εμποροπανήγυρι της Θεσσαλονίκης, που μετονομάστηκε ευρωπαιστί σε Δ.Ε.Θ. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος θα ακούσουμε από υψηλά χείλη για την δυσθεώρητη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, για την φρενήρη άνοδο των δεικτών, οι οποίοι συγκλίνουν με τους ευρωπαικούς και τα παρόμοια και ηχηρά βλακώδη και… διεθνοεκθεσιακά. Πνίγουν οι πολιτικοί στους αριθμούς ανθρώπινα δράματα, σκεπάζουν με μαγειρευμένους «δείκτες» την ανατριχιαστική φτώχεια, εντυπωσιάζουν την ποιμνιώδη μάζα και επιστρέφουν πασιχαρείς στους πύργους της αλαζονείας τους. Μοιράζουν απλόχερα αέρα κοπανιστό παροτρύνοντας τον δύσμοιρο πολίτη να συνεχίσει να στηρίζει το έργο της κατοχικής διακυβέρνησης. Όπως έλεγε και ο ποιητής Καρυωτάκης: «Κι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς/ κι αν ξενυχτούμε κάτω απ’ τα γεφύρια / επέσαμε θύματα εξιλαστήρια / του περιβάλλοντος της εποχής». Ας αφήσουμε όμως τα πολιτικά και ας γυρίσουμε στα… πολιτιστικά, στην εμποροπανήγυρι. Το πιο ενδιαφέρον και συνάμα διασκεδαστικό γεγονός της εμποροπανηγύρεως είναι τα διάφορα πολιτιστικά δρώμενα, που την διανθίζουν και την καλλύνουν. Εξαίσιο θέαμα αποτελεί η κατασπάραξη ταυτοχρόνως των σουβλακίων και η παρακολούθηση ενός πολιτιστικού γεγονότος. Άφθαστη παιδαγωγική αρχή: τέρπειν και διδάσκειν. Τρώω και μαθαίνω, εσθίειν και μανθάνειν, όπως ακριβώς γινόταν στα αρχαία συμπόσια. Εξάλλου ουδέποτε ο Έλληνας εγκατέλειψε τα λαμπρά ελαττώματα των προγόνων του. Και το σουβλάκι ακόμη είναι παραφθορά της αρχαίας λέξης όβελος-οβελίδιον. (Το σουβλίζω παράγεται από το οβελίζω. Στην νεοελληνική διασώθηκε σύνθετο ως εξοβελίζω). Εξοβελίζοντας λοιπόν,…σουβλάκια στην εμποροπανήγυρι τηρούμε τις παραδόσεις μας. Οι αρχαίοι Έλληνες όταν ήθελαν να ζητήσουν κάτι από τους θεούς θυσίαζαν ένα ζώο. (Ικετήριος θυσία). Για τους θεούς, βεβαίως, προόριζαν μόνο την κνίσσα(τσίκνα) και τα εντόσθια. (Κορόιδα ήταν;) Το υπόλοιπο του ψημένου ζώου χρησίμευε για την ευωχία και την τέρψη των θυόντων. Άρα και η εμποροπανήγυρις θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια μια ικετήριος θυσία προς τους πολιτικούς «θεούς», ή “δαίμονες” καλύτερα, της Ελλάδας με την ευχή, η τσίκνα των σουβλακίων να φτάσει στα ρουθούνια τους να τους εξευμενίσει, για να γλιτώσουμε τα τρισχειρότερα! (Ενίοτε “θυσίαζαν” και εγκληματίες, τους οποίους διατηρούσαν καθαρούς από παντός μολυσμού, για αρκετό περίπου διάστημα, πριν τους εκτελέσουν. Τους ονόμαζαν καθάρματα, από το ρήμα καθαίρω, που σημαίνει καθαρίζω, εξαγνίζω) Ας μου επιτραπεί στο σημείο αυτό μια νόστιμη, ετυμολογική παρένθεση. Στην αρχαιότητα όταν γίνονταν θυσίες οι φτωχοί συγκεντρώνονταν γύρω από τους βωμούς για να πάρουν μετά το τέλος των θυσιών τα κομμάτια από το κρέας που απόμεναν από τα σφαχτά. Αλλά ήταν τόσοι πολλοί ώστε οι ιερείς δεν ήξεραν σε ποιον να πρωτοδώσουν. Ωστόσο αυτοί που δεν προλάβαιναν να πάρουν μερίδιο άρχιζαν να βρίζουν τους άλλους, που πήραν, ενώ οι άρχοντες διασκέδαζαν. Ένας τέτοιος….περίφημος υβριστής ήταν ο Αθηναίος Δανάκης, που οι καταπληκτικές και πρωτότυπες βρισιές του παρ’ ολίγο να σκιάσουν τη ρητορική δόξα του Δημοσθένη! Οι Αθηναίοι συμπαθούσαν τον Δανάκη και τον θεωρούσαν δάσκαλο στο είδος του. Ωστόσο για τους υβριστές αυτούς βγήκε η λέξη «βωμολόχος», που τη λέμε για όλους εκείνους που βρίζουν. Παράγεται δε από το «βωμός» και «ελλοχεύω»=παραμονεύω, στέκομαι μπροστά από το βωμό. Το ψήσιμο λοιπόν του προσφιλούς σουβλακίου συνιστά μια βαθιά πολιτική πράξη, μια εύγευστη φωνή και οσμή διαμαρτυρίας. Συμμετέχοντας οι πολίτες στην σουβλακική πανδαισία και παννυχίδα (= παν+νυξ, το ξενύχτι) στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα προς πάσαν κατεύθυνση: αφήστε τον λαό να καταναλώσει τα σουβλάκια είναι και αυτά μια κάποια λύσις… Και για επίλογο κάτι συναφές που αναφέρει ο δηκτικός και σκωπτικός Ροϊδης, για τους εν Ελλάδι κηφήνες και ξέρουμε όλοι μας ποιοι είναι οι κηφήνες του τόπου μας. “Πολλάκις αναγινώσκομεν στερεότυπόν τινα φράσιν, καθ’ ην η πλησμονή εν Ελλάδι των κηφήνων θέλει επιφέρει αφ’ εαυτής την καταστροφήν αυτών και την απαλλαγήν του τόπου. Τούτο ενθυμίζει ημίν την πρότασιν αγαθού τινός Μολδαβού προς εξόντωσιν των λύκων, ην διετύπωσεν ως ακολούθως: Ν’ αφεθώσιν οι λύκοι να τρώγωσιν ανενοχλήτως τα πρόβατα, διότι άμα αποφαγωθώσιν όλα τα πρόβατα τότε και οι λύκοι θέλουσιν αποθάνει της πείνης”…

Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/8880, Ἀντίβαρο

Ένοπλοι μουσουλμάνοι σπέρνουν τον τρόμο στον χριστιανικό πληθυσμό αιγυπτιακής πόλης: «Ή γίνεστε μουσουλμάνοι, ή πληρώνετε χαράτσι ή σας σκοτώνουμε»

blog counter

Ισλαμιστές έχουν καταλάβει μια νότια Αιγυπτιακή πόλη, προβαίνοντας σε βανδαλισμούς χριστιανικών κτιρίων και τρομοκρατώντας τον Κοπτικό πληθυσμό της.

Από τότε που ο Αιγύπτιος πρόεδρος Mohammed Morsi ανατράπηκε στις 3 Ιουλίου, οι Ισλαμιστές έχουν αποκλείσει την Dalga, μια πόλη 120.000 ατόμων, 20.000 από τους οποίους είναι Χριστιανοί. Αμέσως μόλις ο Morsi αναγκάστηκε να παραιτηθεί, οι εισβολείς λεηλάτησαν χριστιανικά ιδρύματα, κλέβοντας αρχαίες εικόνες και ηλεκτρολογικό εξοπλισμό και καίγοντας κτίρια, αφού είχαν τελειώσει την λεηλασία.

Ο πατέρας Ιωάννης, Κόπτης Ορθόδοξος ιερέας δήλωσε στο Associated Press ότι οι ενέργειες των ισλαμιστών είχαν σκοπό να τσακίσουν το χριστιανικό πληθυσμό.

"Δεν θέλουν να δουν χριστιανό να έχει κάποια δύναμη, δεν έχει σημασία πόσο μικρή θα είναι", είπε ο Ιωάννης. "Το μόνο που θέλουν να δουν είναι να είμαστε φτωχοί χωρίς χρήματα, ή κάποια εμπορική επιχείρηση για να είμαστε υπερήφανοι".

Εκτός από την απώλεια των εκκλησιών τους, πολλοί Χριστιανοί έχασαν τα σπίτια τους και οι μικρές τους επιχειρήσεις δέχτηκαν επιθέσεις, πυρπολήθηκαν και λεηλατήθηκαν. Έναν Χριστιανό που πυροβολούσε στον αέρα από την οροφή του κτιρίου για να τρομάξει τα μέλη της συμμορίας φέρεται να τον έσυραν μακριά και να τον δολοφόνησαν.

Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν 40 οικογένειες να εγκαταλείψουν την πόλη, από τότε ξεκίνησε η βία. Πολλοί από εκείνους που παρέμειναν έχουν αναγκαστεί να δωροδοκήσουν τους μουσουλμάνους για να τους προστατεύσουν από τη βία. Οι χριστιανές γυναίκες, δέχονται συχνά λεκτικές παρενοχλήσεις από τους μουσουλμάνους, και κλείνονται μέσα για να αποφύγουν τα πιο δυσάρεστα, αν και πολλοί άνδρες ανησυχούν για τη δική τους ασφάλεια και κάνουν το ίδιο.

"Οι Κόπτες στην Dalga ζουν σε απόλυτη ταπείνωση", δήλωσε στο Associated Press ο Ezzat Ibrahim, ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα. «Ζουν μέσα στη φρίκη και δεν μπορούν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή».

Τα περισσότερα χριστιανικά καταστήματα έχουν κλείσει και κάποιες εκκλησίες έχουν σταματήσει τις κυριακάτικες λειτουργίες. Όσες παραμένουν ανοικτές βλέπουν δραματική μείωση στα μέλη τους. Σε μία εκκλησία που συνήθως έρχονται κατά μέσο όρο 500 άτομα την εβδομάδα, μόνο 25 εμφανίστηκαν πρόσφατα σε μια λειτουργία.

Ο χριστιανικός πληθυσμός στην Dalga έχει αναγκαστεί επίσης να πληρώσει ένα φόρο "υποταγής" στους ισλαμιστές. Ο φόρος επιβάλλεται σε οποιονδήποτε μη μουσουλμάνο που αρνείται να ασπαστεί το Ισλάμ.

Ο φόρος αυτός, που είναι γνωστός ως «jizya» (ισλαμικός κεφαλικός φόρος ή το γνωστό ‘χαράτσι’), έχει ιστορικές ρίζες στο πολιτικό Ισλάμ. Ο Αμερικανός συγγραφέας Raymond Ibrahim, ο οποίος έχει Κοπτική καταγωγή, είπε ότι το jizya ήταν αυτό που «οι κατακτημένοι μη μουσουλμάνοι ιστορικά έπρεπε να πληρώσουν στους μουσουλμάνους αφέντες τους» για την επιβίωσή τους."

Αν ένας μη μουσουλμάνος προσηλυτιστεί στο Ισλάμ, δεν δίνει πλέον φόρο.

Ο πατέρας Yunis Shawqi δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι αν και το ποσό ποικίλλει, ο φόρος αφορά όλους τους Χριστιανούς Κόπτες.

«Το ποσό του φόρου και η μέθοδος πληρωμής διαφέρουν από το ένα μέρος στο άλλο του χωριού, έτσι ώστε, ορισμένοι πληρώνουν 200 αιγυπτιακές λίρες για κάθε μέρα, ενώ άλλοι 500 αιγυπτιακές λίρες για κάθε μέρα," λέει ο Shawqi.

Από τότε που οι ισλαμιστές κατέλαβαν την Dalga, ο στρατός μόνο δύο φορές προσπάθησε να αντιμετωπίσει τους ισλαμιστές. Και τις δύο φορές έφυγαν αφού δέχθηκαν βροχή από πυροβολισμούς.

«Δεν υπάρχουν λόγια που μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση του πανικού που υπάρχει», δηλώνει ο Ishak Ibrahim. «Κάθεσαι και περιμένεις ότι οποιαδήποτε στιγμή δεκάδες ένοπλοι άνθρωποι μπορεί να σου επιτεθούν στο σπίτι σου, και ίσως σε σκοτώσουν."

Παρ’όλη την βία, οι Χριστιανοί αρνούνται να απαντήσουν με βία.

«Ακόμη και αν είχαμε όπλα, θα ήμασταν απρόθυμοι να τα χρησιμοποιήσουμε», είπε ο π. Ιωάννης. "Εμείς δεν μπορούμε να αφαιρέσουμε μια ζωή. Πυροβολισμός στον αέρα μπορεί να είναι το όριο μας».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ και εδώ

Η Συρία και οι (απο)ξεχασμένοι Χριστιανοί

  

blog counter

Έχει γραφτεί από Κωνσταντίνος Μπλάθρας

Δεν ξέρω πόσοι το καταλαβαίνουν, μα η Συρία είναι η Mεγάλη Eλλάδα της Aνατολής. Kοιτίδα σήμερα των σπαραγμάτων όλου του Eλληνισμού της Aσίας, η Συρία, και η μεγάλη Aντιόχεια υπήρξε κάποτε η πρώτη πόλη του κόσμου, που το Eυαγγέλιο του Xριστού διδάχθηκε ανοιχτά στα έθνη. Έγινε αυτή η ελληνίδα μεγαλούπολη ­πατρίδα του πατέρα της θείας λειτουργίας, Iωάννη του Xρυσόστομου­ το πρώτο εργαστήρι σύγκρασης του Eλληνισμού με τον Xριστιανισμό. Mάλιστα, όπως μας θύμισε ο Aπόστολος της Kυριακής (Σαμαρείτιδος), στην Aντιόχεια, με το κήρυγμα, για έναν ολόκληρο χρόνο, των Aποστόλων Παύλου και Bαρνάβα, μεγάλο πλήθος λαού επίστευσε και για πρώτη φορά, σ’ αυτή την πόλη, οι μαθητές του Xριστού ονομάστηκαν «Xριστιανοί». Σήμερα, βέβαια, ελέω Γάλλων και Kεμάλ, μέσα από ένα δημοψήφισμα-παρωδία, η Aντιόχεια, η Θεούπολη, όπως την ονομάζει το «Γεροντικό», και η επαρχία της αποκόπηκαν από τη Συρία και δόθηκαν στην Tουρκία. Oι ελληνορθόδοξοι Xριστιανοί της πόλης που απόμειναν είναι ελάχιστοι, σε σχέση με τον πληθυσμό της, μα η πίστη τους είναι μεγάλη κι εξακολουθούν να μένουν στην παλιά τους γειτονιά στο κέντρο, γύρω από τη μεγάλη τους εκκλησία των Aποστόλων Πέτρου και Παύλου. Πολλοί εν τω μεταξύ έχουν φύγει -για πού αλλού; για την Eλλάδα. Kι ακούστε: Oι άνθρωποι αυτοί πλήρωσαν ακριβά την εισβολή στην Kύπρο το ’74. Bλέπεις, ο τούρκικος όχλος, παρά την αραβική τους λαλιά, τους θεωρεί Έλληνες!

Άραγε θυμόμαστε ότι η κλήση και η μεταστροφή του

Aποστόλου Παύλου έγινε καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό, που είναι σήμερα στη Συρία, μαζί με τη Xομς (Έδεσσα) και την περιοχή της Λατάκειας οι κοιτίδες των γηγενών Eλληνορθοδόξων, των αρχαιότερων Xριστιανών, μετά τους Γαλιλαίους Aποστόλους και τους Iεροσολυμίτες; Mε τις περιπέτειες, βέβαια, της Aνατολής στον εικοστό αιώνα, λόγω της αντεκδίκησης του Iσλάμ προς τη Δύση, στους γηγενείς Eλληνορθόδοξους έχουν προστεθεί διωκόμενοι Xριστιανοί της Tουρκίας (Έλληνες) και της Mεσοποταμίας (Iράκ κυρίως).

Όλοι βλέπουμε πως αυτοί οι αρχαίοι Xριστιανοί είναι τα πρώτα σφάγια του σημερινού εμφύλιου πολέμου στη Συρία. Kι εμείς δεν μπορούμε να ονομαζόμαστε Xριστιανοί σήμερα εάν τους ξεχάσουμε. Tο γιατί το λέει ο Eυαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Aποστόλων, στο ανάγνωσμα της περασμένης Kυριακής (Πρξ. ια’, 19-30): Στην Aντιόχεια, λέει, βρήκαν καταφύγιο οι Aπόστολοι από τη θλίψη (και το φόβο των Iουδαίων) μετά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου. Kι όταν κάποιος Άγαβος, Iεροσολυμίτης, προφήτεψε την πείνα, που πράγματι έπεσε στα χρόνια του Kλαύδιου, οι καλοβαλμένοι και καλοστεκούμενοι τότε Xριστιανοί της Aντιόχειας, «καθώς εeπορεOτό τις», όπως το λέει ο Λουκάς, έστειλαν με τον Παύλο και τον Bαρνάβα την έμπρακτη βοήθειά τους στους εμπερίστατους αδελφούς των Iεροσολύμων. Σήμερα, λοιπόν, που τα πράγματα αντιστράφηκαν, «της θλίψεως γενομένης» στη Συρία, εμείς οι καλοβαλμένοι Xριστιανοί θα τους ξεχάσουμε; Mα τότε εμείς θα είμαστε οι αποξεχασμένοι!

Η εορτή της Γεννήσεως της Θετόκου στο ομώνυμο ορθόδοξο γυναικείο μοναστήρι στο ΄Αστεν της Ολλανδίας

blog counter

Μιχάλης Μανωλόπουλος

Το Σάββατο το πρωί στις 7 Σεπτεμβρίου, ώστε να μπορέσουν να προσέλθουν όσο το δυνατόν περισσότεροι πιστοί, γιορτάστηκε πανηγυρικά το Γενέθλιο

της Θεοτόκου στο ομώνυμο ορθόδοξο γυναικείο μοναστήρι στο ΄Αστεν της Ολλανδίας. Η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη όχι μόνο από την Ολλανδία αλλά και από το Βέλγιο και την Γερμανία. Την Θεία Λειτουργία ετέλεσε ο θεοφιλέστατος επίσκοπος Ευμενίας κ. Μάξιμος ενώ παρευρίσκετο και ο ποιμενάρχης της περιοχής ο κ. Παντελεήμων.

Η ουρά των αυτοκινήτων πριν αρχίσει η Θεία Λειτουργία    

Καθολικό της μονής

Υπαίθριοι χώροι για τους πιστούς

Ο Μητροπολίτης Βελγίου ΄Εξαρχος Κάτω Χωρών και Λουξεμβούργου κ. Παντελεήμων    

Ο θεοφιλέστατος επίσκοπος Ευμενίας κ. Μάξιμος

Προσφορά ποτών και εδεσμάτων στους πιστούς της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας με δυτικοευρωπαϊκή τάξη!

Ιστορικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Τενάγους – Γενεσίου της Θεοτόκου
Ανάμεσα στο Eindhoven και το Venlo, στην επαρχία Brabant των Κάτω Χωρών, ανάμεσα σε μεγάλα αγροκτήματα και καλλιεργημένες εκτάσεις, βρίσκεται το μικρό μοναστήρι της Μητροπόλεώς μας, αφιερωμένο στο Γενέσιο της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Η ιστορία της Μονής αρχίζει με την ιστορία της κτιτόρισσάς της, της ηγουμένης Μαρίας. Η γερόντισσα Μαρία γεννήθηκε στην Χάγη της Ολλανδίας. Από την οικογένειά της έλαβε πολύ καλή μόρφωση αλλά όχι και χριστιανική ανατροφή. Οταν όμως γνώρισε την Ορθοδοξία στην Ολλανδική Ορθόδοξη Εκκλησία της Χάγης, έγινε ορθόδοξη και στα 21 της χρόνια εισήλθε στην Ορθόδοξο γυναικεία μονή της ίδιας πόλης. Επιθυμούσε να αποκτήσει πείρα της μοναχικής παραδόσεως σε ορθόδοξη χώρα κι έτσι το 1973 ξεκίνησε για την Ελλάδα, με ενδιάμεσο σταθμό την Σερβία. Εκεί παρέμεινε δύο χρόνια ως μέλος μιας μεγάλης μοναστικής αδελφότητος. Δεδομένης όμως της θρησκευτικής ανελευθερίας του καθεστώτος έλαβε ευλογία από την Γερόντισσά της και από το περιβάλλον του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς να κατεβεί στην Ελλάδα, το 1975. Ενδεκα χρόνια αργότερα, στα 1986, και αφού γνώριζε πια καλά την εκκλησιαστική παράδοση και την ελληνική γλώσσα, παροτρύνθηκε να μεταλαμπαδεύσει τον ελληνορθόδοξο μοναχισμό στην πατρίδα της. Ερχομένη στην περιοχή του Eindhoven και μετά από αρκετές δυσκολίες, κατάφερε, με την ευλογία και υποστήριξη του Μητροπολίτου Βελγίου κ.κ. Παντελεήμονος, να μετασκευάσει ένα παλαιό αγρόκτημα στα περίχωρα της κωμοπόλεως του Αστεν, κοντά στο Eindhoven, σε μικρό μοναστήρι. Το αγρόκτημα, ιδιοκτησία μιας γενναιόδωρης Ολλανδικής οικογενείας, παραχωρείται μέχρι σήμερα προς χρήσιν της αδελφότητος. Αλλες ορθόδοξες ολλανδικές οικογένειες, κυρίως από την νεοσύστατη ενορία του αγίου Νεκταρίου στο Eindhoven την βοήθησαν με πολλή προθυμία και αυτοθυσία στην πρόχειρη εγκατάσταση του σπιτιού και του Ναού. Η Γερόντισσα μπήκε εντέλει στο σπίτι, οπότε και ετελέσθη ο πρώτος αγιασμός, στις 17 Ιανουαρίου, ημέρα που η Εκκλησία τιμά την μνήμη του μεγάλου Αντωνίου, πατρός όλων των μοναχών.

Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1989, ημέρα που εορτάζομε την Γέννηση της Κυρίας Θεοτόκου, έγιναν από τον Μητροπολίτη μας τα θυρανοίξια της εκκλησίας της Μονής και ετελέσθη η πρώτη Θεία Λειτουργία. Τον επόμενο χρόνο χειροτονήθηκε ιερεύς ο Βέλγος πατήρ Σιλουανός, ο οποίος και υπηρέτησε ως εφημέριος της Μονής για δέκα και πλέον χρόνια, οπότε αφιέρωσε όλην του την δραστηριότητα στην ενορία του αγίου Νεκταρίου Eindhoven. Κατόπιν την Μονή εξυπηρέτησαν με συνέπεια και αυταπάρνηση οι ιερείς των ενοριών της Ουτρέχτης, του Genk και της Αμβέρσας. Από τον Δεκέμβριο του 2003 και για επτά σχεδόν έτη τις λειτουργικές ανάγκες της Μονής κάλυψε με πολλή ευλάβεια ο άγγλος πατήρ Ματθαίος, ο οποίος και εχειροτονήθη στο μοναστήρι. Μετά την αναχώρησή του στη Μονή λειτουργούν εκ περιτροπής ιερείς της Μητροπόλεως.

Εν τῳ μεταξύ δημιουργήθηκαν οι πρώτοι απαραίτητοι χώροι για την κάλυψη των αναγκών μιας μοναχικής αδελφότητος: κελλιά για λίγες αδελφές, βιβλιοθήκη, τράπεζα, γραφείο, ένα ραφείο και ένα υποτυπώδες αγιογραφείο. Το 1992 κτίσθηκε το μικρό αλλά χαριτωμένο ξωκλήσι του οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Ο παλιός χώρος υποδοχής μετατράπηκε το 2005 σε αρχονταρίκι και παράλληλα χτίστηκε ένας ξενώνας πέντε δωματίων που φιλοξενεί τακτικά προσκυνήτριες από την Ολλανδία και τις γειτονικές χώρες αλλά και από μακρινότερα μέρη του κόσμου.

Το 1993 δύο αδελφές ήρθαν να αγωνισθούν υπό την καθοδήγηση της Γερόντισσας Μαρίας, δημιουργώντας τον πρώτο μοναχικό πυρήνα. Τρεις ακόμη προσετέθησαν ανάμεσα στο 1998 και το 2001. Οι αδελφές, που προέρχονται από διαφορετικές εθνικές και πολιτισμικές παραδόσεις, συναντώνται στην Ορθόδοξη λειτουργική και μοναχική παράδοση την οποία ακολουθούν καθώς και στον αγώνα και την χαρά της τηρήσεως των ευαγγελικών εντολών.

Το ενδεχόμενο αύξησης της αδελφότητος οδήγησε, τον Νοέμβριο του 2011 στην ολοκλήρωση ενός μεγάλου οικοδομικού εγχειρήματος με επέκταση του κυρίως οικήματος διαμονής και διακονίας των αδελφών. Το νέο κτίριο περιλαμβάνει μια μεγαλύτερη βιβλιοθήκη, αγιογραφείο, ηλεκτρονικό τυπογραφείο για τις μικρές εκδόσεις λειτουργικών κειμένων καθώς και τρία κελλιά. Η δυνατότητα ολοκλήρωσης του κτιρίου οφείλεται στην θερμή υποστήριξη του ποιμνίου της Ιεράς Μητροπόλεως καθώς και των φίλων της Μονής στην Ολλανδία και το εξωτερικό.

Εκτός από τις εκκλησιαστικές ακολουθίες, την φιλοξενία, τις καθημερινές δουλειές, την κηπουρική, τον ορνιθώνα και την ανακύκληση, ο χρόνος των αδελφών αφιερώνεται σε διακονήματα όπως η αγιογραφία, η μετάφραση λειτουργικών κειμένων, η εκμάθηση βυζαντινής μουσικής, η ξυλογλυπτική, η κηροπλαστική και η κόλληση εικόνων. Τα δύο τελευταία καθώς και οι προσφορές των επισκεπτών και των φίλων της Μονής αποτελούν τις κύριες πηγές εσόδων για την αδελφότητα.

Η Μονή, με τις ευλογίες της Εκκλησίας, διαθέτει μέρος από τα άγια λείψανα των αγίων Ραφαήλ και Ειρήνης της Λέσβου, του οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου, του οσίου Βενεδίκτου, της νέας οσιομάρτυρος Ελισάβετ της Ρωσίας, του αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου, του αγίου ομολογητού Λουκά του ιατρού, επισκόπου Κριμαίας, της οσίας Οντας, πριγκήπισσας της Σκοτίας, που ασκήτεψε στην ευρύτερη περιοχή του Eindhoven ενώ προσφάτως απέκτησε και μέρος του λειψάνου του αγίου αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, προστάτου της Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως.

Με τον διεθνή χαρακτήρα του το μοναστήρι αποτελεί παράδειγμα της οικουμενικότητος της Ορθοδοξίας. Πολύ συχνά επισκέπτονται το μοναστήρι Ελληνες από το Βέλγιο, την Γερμανία ακόμη και την Ελλάδα. Αλλά και πιστοί από την Αγγλία, την Αμερική, την Ρωσία, την Ρουμανία, τον Λίβανο και άλλες χώρες, συναντιούνται στο ήσυχο περιβάλλον της Μονής. Ολοι μαζί προσεύχονται στο κατανυκτικό εκκλησάκι όπου οι ακολουθίες τελούνται κατά κανόνα στην Ολλανδική γλώσσα και κάποτε στην Αγγλική ή την Ελληνική. Μετά την Θεία Λειτουργία είναι όλοι προσκεκλημένοι στην πρωϊνή τράπεζα. Η υπέρ της των πάντων ενώσεως ευχή της Εκκλησίας εκχειλίζει πέραν του τυπικά λειτουργικού χρόνου, συνδέοντας στο αρχονταρίκι της Μονής εκατοντάδες ανθρώπους των πλέον διαφορετικών προελεύσεων αλλά της ίδιας κατευθύνσεως: της Οδού προς την Βασιλεία των Ουρανών.

Ο δικτυακός τόπος της μονής (στα ολλανδικά) είναι ο εξής:

http://www.orthodoxasten.nl/index.htm-

ΠΗΓΗ.ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑ