Άλλο ένα θύμα της ισλαμικής μισαλλοδοξίας.Δολοφονήθηκε ρώσος ορθόδοξος ιερέας μέσα στον ναό στην ορθόδοξη κοινότητα του Καμπαρντίνο-Βαλκαρίας στον Καύκασο

blog counter

30ΜΆΙ

Η στυγνή δολοφονία ενός Ρώσου ιερέα μέσα στον ναό έχει σκορπίσει τον τρόμο στην ορθόδοξη κοινότητα του Καμπαρντίνο-Βαλκαρίας.Μέχρι την λήξη των εχθροπαξιών στην Τστσενία το 1999,η Ορθόδοξη Εκκλησία κατά μήκος του Καυκάσου ήταην σαν μία πόλη υπό πολιορκία.
Ήρθε τώρα ο θάνατος του π.Ιγκόρ Ρόζιν στην πόλη Τύρνγιάουζε, για να κάνει επαναφέρει το αίσθημα απομόνωσης και ανησυχίας μέσα σε μια κοινωνία όπου η πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι.
Η Βαλεντίνα Βαπαράεβα καθάριζε τον ναό νωρίς το πρωί,όταν μπήκε μέσα ένας νεαρός και την ρώτησε πού είναι ο π.Ιγκόρ.Του είπε πως θα έρθει νωρίς το απόγευμα.

Πράγματι το απογευματάκι ξαναήρθε,ο π.Ιγκόρ τον χαιρέτησε και προς έκπληξη της Βαπαράεβα τον κάλεσε στο κελάκι του.
«’Οσα χρόνια τον ξέρω ποτέ δεν κάλεσε έναν ξένο στο κελάκι του»είπε η Βαπαράεβα αργότερα στην αστυνομία.
Οι δύο άντρες μίλησαν ήρεμα για αρκετή ώρα όταν η Βαπαράεβα άκουσε τον π.Ιγκόρ να λέει:«Εαν ήρθες να πάρεις την ψυχή μου,πάρτην»!
«’Ορμησα μέσα και είδα τον δολοφόνο να στέκεται πάνω από το  γεμάτο αίματα σώμα του π.Ιγκόρ κρατώντας ένα μαχαίρι.”Μη με σκοτώσεις,έχω παιδιά»φώναξε η Βαπαράεβα και έτρεξε έξω στον δρόμο.

Ο π.Ιγκόρ που είχε δεχθεί δυο μαχαιριές στο στήθος πέθανε καθ’οδον για το νοσοκομείο.
Μία ώρα αργότερα ο Ibragim Khapaev παραδόθηκε στην αστυνομία ομολογώντας τον φόνο.Οι αστυνομικοί διαπίστωσαν πώς είχε λάβει ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών με αναστολή για επίθεση με μαχαίρι κατά του ξαδέλφου του.

Οι ενορίτες λένε πως ήταν μέρος ενός οργανωμένου σχεδίου ενάντια στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Βορείου Καυκάσου.
Ο ιερέας είχε εγκατασταθεί στο  Τύρνγιάουζε το καλοκαίρι και ήταν πολύ αγαπητός στους ενορίτες του.Οι ενορίτες του λένε πως ο πρώην πρωταθλητής στην ορειβασία,ο οποίος είχε σχεδόν δύο μέτρα ύψος θα μπορούσε να αντισταθεί στον δολοφόνο.

Στην κηδεία του π.Ιγκόρ συμμετείχαν μουσουλμάνοι και χριστιανοί κάτοικοι του Τύρνγιάουζε.Απευθυνόμενη στο πλήθος η γυναίκα του είπε:«Συγχώρησα τον δολοφόνο και εσείς πρέπει να κάνετε το ίδιο,αυτή είναι η θέληση του Θεού.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ:Μετάφραση π.Γεωργίου Κονισπολιάτη

ΠΗΓΗ.

Facing Islam Blog

The Seed of Christianity: New Priest-Martyr Igor Rozin

This is my second post on New Priest-Martyr Igor Rozin, from an article at Pravoslavie.ru, which presents his life in a somewhat journalistic manner, yet with great reverence and feeling. There are vignettes into the dangerous situation in the Caucasus, but also descriptions of the unique beauty of this region.Above all, this is a rare, astonishing glimpse into the making of a saint. Heed the words of Archimandrite Lev Akhidov in his sermon reported at the end of the article:

Who killed Fr. Igor? Satan himself. He is the adversary: the adversary of Christ and the adversary of faith. He is the adversary of truth. But the blood of martyrs is the seed of the Church. Here, on an empty place, Fr. Igor began his ministry. He was successful, for which reason the envier of the human race could not stand it and decided to eliminate him, so that Christian singing and the preaching of the Gospel would die down here… A beautiful church has been erected on this place. I repeat Tertullian’s maxim: “The blood of martyrs is the seed of Christianity.”

I sense that a new ‘cloud of witnesses’ is being assembled in the early years of the 21st century. This calls for faith, vigilance, and patient endurance from us all. May the adversary of Christ and His Church, the adversary of Truth, not find us unprepared.

Fr.Igor serving a Moleben

May 13, 2013, marks the twelfth anniversary of the martyric death of Priest Igor Rozin on the feast day of St. Ignatius, Bishop of the Caucasus, in the city of Tyrnyauz in the North Caucasus. One cannot drive to the foot of Mount Elbrus except through Tyrnyauz. The road from the city takes a rapid turn upwards until it reaches Terskol. There it ends: above that, one can proceed only by cable or on foot. There is, however, one more way: from the north, from Kislovodsk, on a mountain road. That is the way that stubborn mountain climbers took when the road through Tyrnyauz was closed for nearly an entire year, from February to November 2011, when a counter-terrorist operation was underway here. Today this operation is often still declared, but not for long: usually for a day or two, during which the news shows stories of how a cache of explosives was located or an apartment in which militants were entrenched was stormed. Few people outside of Tyrnyauz pay attention to this news: today television shows too much of it. But it is another story when you live here. People entering the city encounter roadblocks. Resting his elbow on the butt of a machinegun hanging from his chest, a solider in body armor smokes next to an armored personnel carrier. A black mask covers his face. Other gunmen beside him check the Soviet-era cars parked at the roadside. In the distance one can see the empty-eyed skeletons of buildings belonging to the Tyrnyauz Mining and Ore-Dressing Integrated Plant, which was once famous throughout the entire Soviet Union. In the beginning of the 1930s tungsten-molybdenum ore was discovered and the city was built, but the plant began to fade in the early 1990s and has since completely shut down. This once flourishing garden city has been plunged into poverty and desolate chaos. But what has not been taken away from this place is the beauty of God’s world, which shows through the distorted features of modernity. The unusual, almost radiant air gives the landscape a certain unreality – perhaps this is a quality of the mountain, or perhaps of this place. The velvet sides of the mountain, the ragged cliffs, the grey peak of Totur, looking down on Tyrnyauz, the eagles pumping their wings in the air currents – everything is so beautiful that it is as if you were in one of the fabulous countries you read about as a child. To the right, on the mountain slope, one can see the city cemetery. Over one of the graves is a tall canopy topped by a cross. It was installed recently, a couple of years ago, as was the black marble cross, now hugged by a viburnum bush. Before this, the grave of Priest Igor Rozin looked like almost all the others, with the exception that beyond its fence, both then as now, one could often see people praying. A pilgrim prays at the grave of Fr. Igor, 2012. Despite the fact that getting to Tyrnyauz is not easy, and not always without danger, people come to Fr. Igor’s grave constantly: from the Caucasus, from Moscow, from St. Petersburg. We drive into the city. The winding road, making its way through the new region, finally becomes an avenue that is straight as an arrow. +++ In the Soviet years, as it still is today, it was called Elbrus Avenue. Commander Igor Rozin of the avalanche squad, a rescuer and mountain climber, travelled on it more than once. Priest Igor hurried the same way from Terskol to services. He was ordained in 1999, being given the only surviving building from 1937 as a church. “Once I happened to meet him—I hadn’t seen him in a long time. He asked if I could restore an old Bible for him. I was surprised,” related Dmitry, a neighbor of the Rozin family in Terskol and a colleague from the Vysokogorny Institute. “And he said: ‘I’ve become a priest.’ ‘Where?’ ‘In Tyrnyauz. We were given the dirtiest place in the city.’” Is that what he really said: the dirtiest place? “That’s what he said. In fact, it was dirty: a bacteriological laboratory. It couldn’t have been any dirtier: they brought all the diseases there. But he said: ‘We’ll pray away this dirtiest of places: nothing’s impossible.’” I still think that he put it differently: all things are possible to him that believeth[Mark 9:23]. They did indeed clean and pray away. The entire community took care of the repairs: there was neither a window, nor a door, nor a floor. There is a photograph in which the first rector of the first church in the history of Tyrnyauz, Fr. Igor Rozin, is captured along with the dean, Fr. Leonid, and his daughter. Fr. Igor in front of his church. Photo described in the paragraph below Behind their backs is an icy metal porch, painted blue, the same color as the decrepit door with its homemade cross welded together from thin pipes, and a gray and peeling wall. The word “church” is written in large, solemn letters on the nameplate. Fr. Igor is just barely smiling under his moustache. The inscription on the photo reads: “Tyrnyauz, ‘cathedral,’ Fr. Igor.” Not many photographs of him are left. But if one puts them in chronological order, the dramatic change he underwent towards the end of his life of forty-five years becomes obvious. Mind you, the term “dramatic change” comes from the other, worldly vocabulary of his first, pre-Christian half of life. For the second, short, but utterly beautiful part, an entirely different word is appropriate: Transfiguration. +++ He served out his entire, short priestly life—less than two years—in this church. “It was very hard for him spiritually, because this was an unsanctified, unconsecrated place. This was a demonic area,” says Hieromonk Igor (Vasiliev), then Fr. Igor Rozin’s altar-server who, twenty days after the death of his spiritual father, replaced him at his post (there is no other way of putting it) as rector of St. George’s Church. He shows me a video: an interview with Fr. Igor (Rozin) for local television. Standing in front of the modest iconostas in his little church, where a week after this was recorded he would accept his martyr’s death, Fr. Igor tells of the distant Christian past of his region. “According to historical records, the local inhabitants—the Balkars—were Christians before their forced conversion to Islam.” Unaccustomed to giving interviews, he staidly pronounces each word somewhat like a child. He then remembers the most important thing and lights up: “Here, by the way— somewhere in this place where the church is now—was a church dedicated to St. Theodore. We have two Saint Theodores: the Stratelates and the Tyro. I don’t know to which Theodore that church was dedicated, but it’s indeed the case that there’s good historical evidence that there was an Orthodox church of Byzantine construction here. The old people—the very old people—remember its ruins from before the city was built. The location of the Christian church was passed on from generation to generation.” Fr. Igor, Little Entrance with the Gospel, in the humble church where he served his entire period as a priest. When and who built and consecrated a church in honor of the Great-Martyr Theodore on this land is not known and not overly important. The most important thing here is something else: signs of Divine Providence. Above Tyrnyauz towers Mount Totur, whose name is a distortion of the Greek name “Theodore.” Christ, as it were, left us a note, right on top of the peak of Totur, terrible and joyful to read. On the screen is a soldier of Christ from the last times, witnessing to his loyalty and love for Christ by his blood, shed at the foot of this mountain at the dawn of the third millennium. It is strange to catch his gaze now, as he occasionally looks at the camera: still a simple person in whom, however, one can make out much more than in the usual human gaze. It is rather gloomy in the tiny church: either the old Betacam film is distorting the color or else the day really was outstandingly dreary. But behind the walls an invisible spring is gathering in the lungs: the house’s windows are open and breathing, a ball is somewhere evenly striking the asphalt, and life seems as comfortable and cozy as the clothes one wears at home, which have long since taken on the body’s shape. Many parishioners now remember that in the sermons of his final months he spoke constantly about death and the Heavenly Kingdom. “I was still unchurched and rarely went to services. I didn’t understand it. I thought that the Heavenly Kingdom is somewhere far away and I have no plans to die… I have children and a husband here… There are material deficiencies that need to be addressed… But now the time’s come that I do think about the Heavenly Kingdom.” This is Valentina, one of God’s people, whom the Lord found fit to be in church when Fr. Igor was murdered. +++ He knew what would happen to him at least a week ahead of time. The person who killed him on the feast day of St. Ignatius (Brianchaninov), Bishop of the Caucasus—whose sermon on death Fr. Igor cited in nearly every one of his final sermons—first visited the church on May 6. It was the parish feast day of St. George the Trophy-Bearer. Fr. Igor did not speak with the visitor in the overflowing church, asking him to come back in a week. Did he know that this man would kill him? Of course he knew, and he was exceedingly sorrowful, even unto death [Matthew 26:38]. He lit up after serving the Liturgy, after receiving Holy Communion. The service came to an end. Firmly sending home his altar-server who normally accompanied him on pastoral visits and, having dismissed everyone, Fr. Igor went to take Holy Communion to a sick parishioner. Valentina tells the story of how it all happened. “I remained alone and began to clean up the church. I was about to get ready to leave when a young man appeared at the door and asked for the priest. I said that Batiushka had left, and asked where he was from. He replied that he was from Nalchik and wanted to attend the service. Balkars frequently visited us to speak with Batiushka, so this didn’t surprise me.” Fr. Igor soon returned. He went into the altar to place the tabernacle containing the Holy Gifts on the Holy Table. When he exited, his killer met him on the threshold of the altar. Valentina heard how Fr. Igor led him into the sacristy—a room adjacent to the altar—and how he said: “have a seat.” A short time passed, and then there was a noise. She lifted her head and saw, in the open door, how Fr. Igor fell down and the other man stood over him with a knife. Just like the New Martyrs of Optina—Vasily, Fr. Trophim, and Fr. Ferapont—as well as like St. Seraphim of Sarov, Fr. Igor was a man of great physical strength; he was, no joke, a rescuer and master mountain climber who scaled the highest peaks and lifted people out of crevices, but he did not resist. This was conscious suffering for Christ: this person had come to kill Fr. Igor for being a priest. “This was incomprehensible. This was impossible. I screamed ‘Batiushka!’ and ran to him through the church. I began to open the door. This man bent down over Batiushka and I couldn’t understand that he’d come to kill him. I pushed him toward the door and said: ‘What do you need from Batiushka? Leave Batiushka alone! Leave!’ He again bent down, I again pushed him toward the door, and he turned toward me with the knife, but I had nothing in my hands and so had no way of helping Batiushka. It seems that he struck him twice with a knife in my presence. I began to scream terribly. He stepped over Batiushka, who was lying down with his right hand lifted: he wanted to cross himself, and he did not resist. I heard how he said: ‘Into Thy hands, O Lord, I commit my soul.’” She remembers the rest vaguely: how the killer ran away (“He ran like a demon,” says Valentina, and for some reason I know just what she means) and how she called someone. She called Andrei the altar-server. When Andrei came running, Fr. Igor’s soul had only just departed. Today this former altar-server, who carries out his ministry here as before, again remembers this day. When Hieromonk Igor talks about this, his voice becomes very quiet. “There was, of course, the smell. I’ll probably never forget the smell of his blood. The blood of a martyr. There was a special smell… For some reason a lot of blood was shed… The floors are uneven… We had a font – we still have it, it’s just in a different place – and almost all the blood flowed under the baptismal font.” The shrine to Fr Igor in the church. This shrine occupies the place where the baptismal font had been. On the right is the shirt Fr Igor was wearing when he was killed; the blood-stains are clearly visible. Then, twelve years ago, Metropolitan Gideon (Dokukin) of Stavropol and Vladikavkaz blessed the altar-server Andrei to be tonsured to monasticism and ordained to the priesthood in order to replace Fr. Igor Rozin in the place of his ministry. Andrei was tonsured in honor of the Holy Right-Believing Prince Igor of Chernigov. “They killed one Fr. Igor—so here is another Fr. Igor for you” Vladyka said then. Twelve years have since passed. The community decided not to leave the place where the blood of the new witness to Truth had been shed. The ramshackle church was rebuilt. Today, by God’s mercy, this small flock still lives and carries out its ministry here. The Church of Greatmartyr George, as it appears today. We are sitting in the same apartment in which Fr. Igor Rozin lived during the last months of his earthly life. We are watching an archival video on which the former dean of churches in Kabardino-Balkaria, Fr. Leonid Akhidov—now Archimandrite Lev—is giving a sermon in the Church of St. George the Trophy-Bearer: “Christ is Risen! In the Name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit! Seven years have passed since Fr. Igor’s tragic death. This is a church-on-the-blood. There is a great deal of red here. The Lord said: they drove Me away, and they will persecute you. It is said that, at the Mystical Supper, Satan entered Judas. Who killed Fr. Igor? Satan himself. He is the adversary: the adversary of Christ and the adversary of faith. He is the adversary of truth.” Fr. Lev keeps silent for a long time, looking somewhere off to the side. When he turns back around, one can see that he is weeping. “But the blood of martyrs is the seed of the Church. Here, on an empty place, Fr. Igor began his ministry. He was successful, for which reason the envier of the human race could not stand it and decided to eliminate him, so that Christian singing and the preaching of the Gospel would die down here… A beautiful church has been erected on this place. I repeat Tertullian’s maxim: ‘The blood of martyrs is the seed of Christianity.’” New Priest-Martyr Igor Rozin

Πάσχα Κυρίου, Πάσχα στην Κορέα

blog counter

Η Μεγάλη Εβδομάδα του Θείου Πάθους αποτελεί σταθμό και έμπνευση όχι μόνο για τους εκκλησιαστικούς ποιητές, αλλά και για κάθε πιστό Xριστιανό. Οι πιστοί γεμάτοι δέος και συγκίνηση γονατίζουν στα πόδια του Ιησού, προσφέροντας το περίσσευμα η και το υστέρημα της καρδιάς τους. Οι σπουδαίοι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας με τους θεσπέσιους ύμνους τους ζωγραφίζουν τα γεγονότα με τέτοιο τρόπο ώστε η καρδιά και ο νους του καθενός να εγκαταλείπει τα γήινα και να ανυψώνεται στα ουράνια. Συνταιριάζουν και σφιχτοδένουν το διαχρονικό εδώ, με την αιώνια εκεί κατάσταση οδηγώντας μας, μέσα από μια «οδό λυτρωτικών δακρύων», στην κοινή Ανάσταση. Με τις κατάλληλες προετοιμασίες που η Εκκλησία έχει θεσπίσει ο καθένας αγωνίζεται να πορευθεί και να αναβεί, υπερβαίνοντας τον δικό του καθημερινό Γολγοθά, στα Ιεροσόλυμα. Να δώσει μαρτυρία, με τον δικό του τρόπο, ότι αληθώς ανέστη ο Κύριος.

Το αυτό συνέβη και στην μακρινή Κορέα με τις ακοές και τις απειλές του πολέμου να την βαραίνουν περισσότερο φέτος. Οι πιστοί σε όλες τις Ενορίες από την Κυριακή των Βαΐων άρχισαν πορεία ανοδική, κοπιαστική… Κρατώντας τα βάγια των φοινίκων, και ψάλλοντας Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, άρχισαν την συμπόρευση για την συσταύρωση. Με κατάλληλη προετοιμασία έγιναν συνδαιτυμόνες του καινού της αμπέλου γεννήματος, ελπίζοντας ότι θα απολαύσουν και το ανέσπερο φως της Βασιλείας Του. Στις βραδινές ακολουθίες ο μητροπολιτικός ναός του αγίου Νικολάου παλλόταν από τις μελίρρυτες φωνές της χορωδίας όπου με καρδιακή φωνή απέδιδε τους μεταφρασμένους μεγαλοβδομαδιάτικους ύμνους στην κορεατική. Οι πιστοί σε στάση προσευχής αφουγκράζονταν προσευχόμενοι και προσεύχονταν αφουγραζόμενοι. Η ησυχία απόλυτη… Η τάξη σχεδόν μοναστηριακή… Την ίδια διψασμένη διάθεση έδειχναν και κατά την ώρα του κηρύγματος από τον Σεβασμιώτατο. Όλοι τους με τα ώτα της ψυχής και του σώματος ανοικτά ρουφούσαν τα εμπνευσμένα κατηχητικά λόγια.

Το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως δεν έπαυσε ούτε στιγμή να θεραπεύεται καθ᾽ όλη την Μ. Εβδομάδα. Καθημερινώς οι πιστοί μας προσέρχονταν να καταθέσουν τα κρίματά τους στον φιλάνθρωπο Κύριο. Σε όλες τις ιερές Ακολουθίες, πρωινές και απογευματινές, το εκκλησίασμα συμμετείχε ενεργά. Κατόπιν όλοι μαζί βοηθούσαν στην προετοιμασία του ναού και του Ιεραποστολικού Κέντρου ώστε να είναι όλα έτοιμα για να υποδεχθούν την εορτή των εορτών, την Ανάσταση του Κυρίου. Την Μ. Πέμπτη, μετά την πανηγυρική θ. Λειτουργία, βάφτηκαν σε παγκοινιά τα πασχαλινά αυγά. Πάνω από τρεις χιλιάδες αυγά ετοιμάστηκαν για να μοιραστούν στους πιστούς το βράδυ της Αναστάσεως και στον εσπερινό της Αγάπης. Την Μ. Παρασκευή ο Επιτάφιος, για πρώτη φορά, λιτανεύτηκε γύρω από τον ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, μετά από τα έργα αναπλάσεως του χώρου, που έγιναν τους περασμένους μήνες. Η εμπειρία για όλους ήταν μοναδική και συγκινητική. Η χορωδία, τα παπαδάκια με λαμπάδες, εξαπτέρυγα και λάβαρα, ο Επιτάφιος, οι Ιερείς, οι Διάκονοι, ο Μητροπολίτης και οι πιστοί αποτελούσαν την μεγάλη και μακριά συνοδευτική πομπή της Ζωής εν τάφω. Το Μεγάλο και υπερευλογημένο Σάββατο το πρωί ο κατάμεστος μητροπολιτικός ναός δονήθηκε από τις ψαλμωδίες των Τριών Παίδων και του προαναστάσιμου παιάνα Ανάστα ο Θεός… Τα βάγια, σύμβολα νίκης κι αθανασίας, προμηνούσαν τον επερχόμενο νυκτερινό θρίαμβο της Αναστάσεως.

Και έφτασε η πολυπόθητη ώρα. Μέσα στην κατασκότεινη εκκλησία, σαν από την καρδιά του Άδη μας κάλεσε ο Σεβασμιώτατος να λάβουμε φως από το ανέσπερο Φως. Όλο το πλήθος, μικροί μεγάλοι, νέοι και ηλικιωμένοι, Κορεάτες, Ουκρανοί, Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, Ρώσοι, Ρουμάνοι, Αμερικανοί κ.α. παρέλαβαν στα χέρια τους το Άγιο Φως. Και μετά, έξω στα προπύλαια του ναού ακούστηκε το χαρμόσυνο μήνυμα Χριστός Ανέστη! Τα πρόσωπα φωτισμένα από χαρά κι ελπίδα έψαλαν με δύναμη και παλμό τον αναστάσιμο παιάνα Κορεατικά, Ελληνικά, Ρωσικά, Αγγλικά, Βουλγαρικά…

Μια ξεχωριστή μυσταγωγία ήταν η αναστάσιμη θ. Λειτουργία, στην οποία παρέμειναν όλοι μέχρι το τέλος. Τα ψαλώμενα, οι συγκινημένες φωνές της χορωδίας μας, μα πάνω απ᾽ όλα αυτό καθ’ αυτό το γεγονός της νίκης επί του θανάτου προσέδιδαν κάτι το μοναδικό και ξεχωριστό. Οι προετοιμασμένοι πιστοί για να μετέχουν στο μυστήριο της θ. Κοινωνίας πάρα πολλοί. Από τρία άγια ποτήρια οι λειτουργοί μετέδιδαν Σώμα και Αίμα Χριστού για πάνω από μισή ώρα. Κι όταν τελείωσε η θ. Λειτουργία, μετά το μοίρασμα του αντιδώρου και των αυγών, κουρασμένοι, μα πνευματικά και ψυχικά ξεκούραστοι, όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε για την κοινή τράπεζα της αγάπης.

Την Κυριακή το πρωί στις 11 τελέσθηκε ο Μ. Εσπερινός της Αγάπης. Από νωρίτερα οι Ιερείς και οι Διάκονοι, ντυμένοι τα άμφιά τους, οι ιερόπαιδες με θυμιατά και λαμπάδες και η χορωδία ψάλλωντας το αναστάσιμο δοξαστικό συνόδεψαν τον Επίσκοπο στο Ναό όπου στο κέντρο του ενδύθηκε τα αρχιερατικά άμφια για να αρχίσουμε την ακολουθία του Μ. Εσπερινού. Μέσα σε αναστάσιμη ατμόσφαιρα ζήσαμε την Πεντηκοστή πριν την Πεντηκοστή. Το Ευαγγελικό αναστάσιμο μήνυμα διαβάστηκε σε δεκατέσσερις γλώσσες. Και ύστερα από την πνευματική πληρότητα ακολούθησε η υλική ευφροσύνη. Γεύμα αγάπης για όλο τον κόσμο. Περί τις εξακόσιες μερίδες φαγητό προσφέρθηκε, και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν (Μτ. 14:20) και στη συνέχεια ακολούθησε καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Χορωδία από την Ουκρανία, φορώντας τις τοπικές παραδοσιακές φορεσιές τους, απέδωσε τραγούδια της πατρίδας τους. Φοιτητές του Ελληνικού Τμήματος του πανεπιστημίου Hankuk University of Foreign Studies (HUFS) μας τραγούδησαν δύο όμορφα ελληνικά τραγούδια. Αιθίοπες χόρεψαν και έψαλλαν κατά τα τοπικά τους έθιμα. Κορεάτες χορευτές χόρεψαν παραδοσιακούς χορούς Samulnori με την συνοδεία τεσσάρων μουσικών κορεατικών οργάνων. Την όλη εκδήλωση έκλεισε η Βικτώρια, ένα κοριτσάκι 12 χρονών, όπου με την μελωδικότατη φωνή της συνγκίνησε όλους.

Κάπως έτσι, αργά το απόγευμα, το αναστάσιμο πανηγύρι στην εν Κορέα Εκκλησία άρχισε να τελειώνει. Ο Σεβασμιώτατος κλείνοντας την όλη εκδήλωση μας ευχήθηκε, για μια ακόμη φορά, το Χριστός Ανέστη (Χριστοκεσό Πουχοαλχασιοσουμνιντά) σε όλες της διαλέκτους των ανθρώπων που συνεόρταζαν και συνπανηγύριζαν μαζί μας, ευχόμενος το ανέσπερο φως, που ανέβλυσε από το Κενόν Μημείον να φωτίζει και να κατευθύνει τα διαβήματά μας εις παν έργον αγαθόν.

Αρχιμ. Πορφύριος Κονίδης

Σεούλ Κορέας

Πηγή: ierapostoles.gr

Η ΝΕΑΡΗ ΜΑΛΑΛΑ ΤΟΥ ΠΑΚΙΣΤΑΝ Η ΜΙΚΡΗ ΑΙΣΕ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΗ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΗ ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΣ

blog counter

 

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

(Από την ομιλία του στο Βερολίνο)

Η ΝΕΑΡΗ ΜΑΛΑΛΑ ΤΟΥ ΠΑΚΙΣΤΑΝ

Η ΜΙΚΡΗ ΑΙΣΕ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΗ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΗ ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΣ

Η υπόθεση της Μαλάλα του νεαρού κοριτσιού του Πακιστάν που δέχθηκε την δολοφονική επίθεση των Ταλιμπάν επειδή ήθελε να σπουδάσει, προκάλεσε ένα τεράστιο Παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης, ιδιαίτερα των γυναικών.

Κανείς όμως δεν υπερασπίζεται την μικρή Αισέ και την μικρή Κρυπτοχριστιανή Ελένη στην Τραπεζούντα του Πόντου που αν χθες αντιμετώπιζε την βία των Τζανταργάδων του Κεμαλισμού σήμερα αντιμετωπίζει αυτήν των φανατικών μολάδων.

«Δεν μπορείτε να μιλάτε την γλώσσα των άπιστων» είναι η απειλή. Ποια είναι η γλώσσα των απίστων; Η πλησιέστερη προς την Αρχαία Ελληνική ομιλούμενη σήμερα γλώσσα.

 

Η Τουρκία γελοιοποιήθηκε στο Ο.Η.Ε. όταν την καταγγείλαμε ως Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών.

Αυτή η τρομοκράτηση εφαρμόζεται στην ίδια την Γερμανία όπου ζουν μεγάλοι πληθυσμοί από τον Πόντο.

 

Προκύπτουν όμως τα εξής ερωτήματα. Μπορεί μια χώρα που εφαρμόζει αυτές τις μεθόδους να είναι μέλος της Ουνέσκο;

 

 

Μπορεί μια χώρα που τον 21^οαιώνα μεταβάλει ιστορικούς χριστιανικούς ναούς σε τζαμιά, όπως στην Νίκαια και απειλή να μεταβάλει επίσης σε τζαμί, ένα Αρχιτεκτονικό Κόσμημα, τον Ναό της του Θεού Σοφίας της Τραπεζούντας, να συνομιλεί για την ένταξη της στην Ευρώπη. Να θεωρείται μέλος της Παγκόσμιας Κοινότητας των Πολιτισμένων χωρών.

Όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης σε όλο τον Κόσμο είτε είναι χριστιανοί, είτε είναι μουσουλμάνοι είναι μαζί μας για αυτά τα ζητήματα.

Είμαι σίγουρος ότι σύντομα η μικρή Αισέ και η μικρή Ελένη της Τραπεζούντας θα γίνουν σύμβολα της επιστροφής του ανθρωπισμού στην Μικρά Ασία. Εκεί που αυτός γεννήθηκε όπως έλεγε ο Κικέρων.

 

Ο Νεομάρτυς Ευγένιος Ροντιόνωφ (23/5/1996)

blog counter

Ο Νεομάρτυς Ευγένιος Ροντιόνωφ (23/5/1996)

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ: Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 στο χωριό Κουρίλοβο του Παντόλσκ κοντά στη Μόσχα. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ Βασίλιεβνα. Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και στη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο Ευγένιος δεν έβγαλε ποτέ από πάνω του. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελούσαν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε και συνέχισε να τον φορά. Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός.

ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ: Στις 25/6/1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και στις 13/1/1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ιγκουερίνας. Ένα μήνα μετά, στις 13/2/1996, αιχμαλωτίστηκε. Η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από έναν δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει σχετική οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από το δρόμο περνούσαν συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα (3.00) εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο.

Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν δέκα πάνοπλοι Τσετσένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Στις 4π.μ. όταν ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι πρόκειται για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην πόλη Χαγκάλα της Τσετσενίας, για να βρει το παιδί της. Εκεί ήρθε σε επαφή με αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθειγια την τύχη του Ευγένιου. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000 (!). Όταν κατάλαβαν ότι δεν θα κέρδιζαν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού ψάχνοντάς τον, διέσχισε χωριά, ναρκοθετημένους δρόμους, μέτωπα συγκρούσεων, και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».

ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ – ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν, ώστε να καταφέρουν, ει δυνατόν, να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του και να γίνει μουσουλμάνος και δήμιος άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει, έστω, το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν. Αργότερα, οι ίδιοι κάποιοι πολέμαρχοι των ισλαμιστών ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε». Στις 23 Μαΐου του 1996, την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν και τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του.

Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι (Δες σχετ. βίντεο στο youtube).

ΤΟ ΑΓΙΟ ΛΕΙΨΑΝΟ: Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Οι Τσετσένοι ζήτησαν 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια. Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε, για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κ.ά. Στις 20/11/1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Σε λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του. Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ: Ένα κορίτσι Ορθόδοξου ορφανοτροφείου διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι λέγεται Ευγένιος και την οδήγησε από το χέρι στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν τέτοιο μανδύα». Πολλοί έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα να βοηθάει αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες. Σε νοσοκομείο τραυματιών πολέμου, νοσηλευόμενοι πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα αναγνωρίζοντας αυτόν που τους βοήθησε. Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και πολλοί φυλακισμένοι. Βοηθάει τους ψυχικά συντετριμμένους λόγω της φυλακίσεως τους. Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΙΩΝ: Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο συγκεκριμένος αρχηγός των Τσετσένων και η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από ομοφύλους του σε εμφύλιες αντιπαραθέσεις.

Μεγαλυνάριο: “Τον ανδρείον μάρτυρα του Χριστού και βασανισθέντα υπό νέων ισλαμιστών, Άγιον στρατιώτην Ευγένιον τον Ρώσσον στερρώς αγωνισθέντα ύμνοις τιμήσωμεν.”

Ιδού το Ισλάμ του 21ου αι.!

blog counter

Για παρακίνηση γυναίκας στον Χριστιανισμό!

Ένας Λιβανέζος καταδικάστηκε στη Σαουδική Αραβία, σε 6ετή κάθειρξη αλλά και 300 ραβδισμούς επειδή παρακίνησε γυναίκα να γίνει χριστιανή, να εγκαταλείψει τη χώρα και να ζήσει στο εξωτερικό, αναφέρουν οι σημερινές εφημερίδες στο Ριάντ.

Από την πλευρά της, η "αλ Ουατάν" αναφέρεται ειδικώς και σε άλλη μια ποινή, αυτή τη φορά για Σαουδάραβα, ο οποίος καταδικάστηκε σε διετή φυλάκιση, επιπλέον σε 200 ραβδισμούς, επειδή συνέδραμε γυναίκα να αναχωρήσει από το βασίλειο και αυτή κατέφυγε στη Σκανδιναβία.

Και οι δύο ποινές απαγγέλθηκαν από ένα δικαστήριο στο Χομπάρ (στον ανατολικό τομέα του βασίλειου) όπου οι πρωταγωνιστές της υπόθεσης απασχολούνταν σε μια τοπική ασφαλιστική εταιρεία.

Στη Σαουδική Αραβία, όλες ανεξαιρέτως οι διατάξεις του Κορανιού τηρούνται με έναν άτεγκτο τρόπο. Απαγορεύεται, λοιπόν, η δημόσια τήρηση του λατρευτικού άλλης θρησκείας εκτός της μουσουλμανικής στη Σαουδική Αραβία.

Εάν τυχόν εντοπιστεί από τις αρχές του βασιλείου πολίτης του να αλλαξοπιστεί, ανεξαρτήτως του φύλου του είναι αντιμέτωπος με τη θανατική ποινή.

Η γυναίκα που κατάφερε να φύγει από την χώρα προστατεύεται από σουηδική μη κυβερνητική οργάνωση επί σουηδικού εδάφους.

Και οι δύο θα ασκήσουν έφεση στις πρωτόδικες αποφάσεις σε βάρος τους. Οι πολίτες της Σαουδικής Αραβίας ταξιδεύουν εκτός βασιλείου μόνον χάρη στη συγκατάθεση του κηδεμόνα ή μαζί με στενό συγγενή τους.

Πηγή: http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AE-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C

Διαβάστηκε 20 φορές

Σαλαφιστές vs Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδος

Σε παλαιότερα άρθρα μας στο RIMSE είχαμε αναφερθεί στις σχέσεις μεταξύ της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδος (ΜΕΕ) καθώς επίσης και στη δραστηριότητα του Συλλόγου Ελ Ραχμάν και της ιστοσελίδας islamforgreeks.org, που συνδέονται με τον Σαλαφισμό. Στο σημερινό μας άρθρο θα αναφερθούμε στη σύγκρουση μεταξύ των εν Ελλάδι Σαλαφιστών και της ΜΕΕ.

Ο κ.Αχμέντ Ελντίν ιθύνων νους του Συλλόγου Ελ Ραχμάν και διαχειριστής της ιστοσελίδας islamforgreeks.org έχει καταφερθεί ουκ ολίγες φορές από το βήμα της ιστοσελίδας του εναντίον του Προέδρου της ΜΕΕ κ.Ναίμ Ελγαντούρ και της προσήλυτης στο Ισλάμ συζύγου του κας Άννας Στάμου.

Ο κ. Ελντίν έχει επανειλημμένως αμφισβητήσει (δικαίως θα προσθέταμε εμείς) την αναγόρευση του κ. Ελγαντούρ ως Προέδρου των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα και έχει ευθέως  ισχυριστεί ότι ο κ. Ελγαντούρ δεν διαθέτει “ στοιχειώδεις γνώσεις για το Ισλάμ”. Επίσης με πολύ ενδιαφέροντα επιχειρήματα που αμφισβητούν  και τους εν Ελλάδι υποστηρικτές της ανέγερσης επίσημου Ισλαμικού Τεμένους στην Αθήνα, έχει αποκαλύψει (όπως και το RIMSE άλλωστε) ότι η εμμονή στην ανέγερση επίσημου Ισλαμικού Τεμένους στην Αθήνα εξυπηρετεί ουσιαστικά την πολιτική ατζέντα του κ. Ελγαντούρ και όχι τις λατρευτικές ανάγκες των Μουσουλμάνων.

Για αυτό και θεωρεί ότι είναι ανούσια η κατασκευή Ισλαμικού Τεμένους στην Αθήνα και πως αυτό που θα πρέπει να γίνει είναι η επισημοποίηση των άτυπων τζαμιών που ήδη λειτουργούν σε πολλές περιοχές της Αθήνας. Ακόμη, ο κ. Ελντίν  “ υπέδειξε” τον κ. Ελγαντούρ ως ενορχηστρωτή των δημοσίων προσευχών των Μουσουλμάνων στην Αθήνα κατά τη διάρκεια θρησκευτικών τους εορτών. Μάλιστα υπαινίχθηκε ότι στόχος του κ.Ελγαντούρ ήταν να ασκήσει πίεση στην Ελληνική Πολιτεία προκειμένου να επισπευτούν οι διαδικασίες ανέγερσης του επίσημου Ισλαμικού Τεμένους στην Αθήνα.

Ο κ. Ελντίν πέρα από την αντιπαράθεση του με την ΜΕΕ που συνδέεται με το παγκόσμιο δίκτυο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας έχει επιχειρηματολογήσει εναντίον της ίδιας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και Ισλαμιστικών οργανώσεων όπως η Hizb ut Tahrir.

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το άρθρο του “Ριζοσπαστικό Ισλάμ: Πραγματικότητα ή Μύθος”: “Στο βιβλίο επίσης «εξαγνίζοντας τις έννοιες της Σουννας» διαβάζουμε ότι όλα αυτά τα γκρουπακια όπως Αδελφοί Μουσουλμάνοι, Οπαδοί του Σάιντ Κούτμπ, Χίζμπιτ Ταχρίρ, και γενικά το να κομματικοποίησε(Χιζμπία) ανήκουν σε αιρέσεις με προβληματικό δόγμα και προβληματική μεθοδολογία Ντάουας. Και αυτό γιατί η προτεραιότητα τους και η ενέργεια τους είναι πάνω στα πολιτικά και όχι στην εξήγηση του δόγματος του Ισλάμ.”

Συμπερασματικά λοιπόν παρατηρούμε, ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές μέσα στους κόλπους του ιδίου του Σουνιτικού Ισλάμ τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε Ελληνικό επίπεδο…και εδώ γεννάται η απορία στον αναγνώστη. Προς τι η εμμονή της Ελληνικής κυβέρνησης με την ανέγερση επίσημου Ισλαμικού Τεμένους στην Αθήνα όταν και οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι Μουσουλμάνοι δεν συμφωνούν ομόφωνα ως προς τη σκοπιμότητα ανέγερσής του;;;

του Ανδρέα Μπανούτσου

Πηγές:

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=412896

http://islamforgreeks.org/2009/07/03/naim-elghandour/

http://islamforgreeks.org/2010/01/30/response-to-anna-stamou/

http://islamforgreeks.org/2010/11/19/public-prayer/

http://islamforgreeks.org/2011/07/27/radical-islam-refutation/

http://www.rimse.gr/2012/12/radical-dawah-online-in-greece-by.html

http://www.rimse.gr/2011/03/the-muslim-brotherhood-and-greece-by.html

http://www.rimse.gr/2011/09/blog-post.html

http://www.hellasontheweb.org/2009-05-25-15-24-30/2009-07-04-17-37-26/13257-2013-05-10-11-28-48

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/05/vs.html#.UZm8caItx5