π. Βόρις Μούν ο ταπεινός λευίτης.

blog counter

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ 

Μετά την σύλληψη και εξαφάνιση του π. Αλεξίου Κίμ και για τρία χρόνια (1951-1953), ή Ορθόδοξη Εκκλησία της Κορέας βρισκόταν σε μεγάλη δοκιμασία, με μισοκατεστραμμένο τον ναό στην Σεούλ και τους πιστούς της διασκορπισμένους, λόγο του πολέμου. Οι Έλληνες κληρικοί, πού συνόδευαν το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα κατά τον Κορεατικό πόλεμο και μετά τη λήξη του, προσπάθησαν, όσο ήταν δυνατόν, να ανακουφίσουν τους Ορθοδόξους Κορεάτες. Άρχισαν να τελούν και πάλι την θ. Λειτουργία στην Σεούλ και να αναζητούν τον γηγενή Ορθόδοξο πληθυσμό. Με έρανο μεταξύ των Ελλήνων στρατιωτικών ανακαινίσθηκε ό ναός του Άγ. Νικολάου και οι Ορθόδοξοι Κορεάτες άρχισαν να επανέρχονται στην Σεούλ. Ή πρώτη θεία Λειτουργία στον νέο ναό έγινε την 29η Νοεμβρίου 1953. Στα επίσημα εγκαίνια του ναού παρέστη και ό Υφυπουργός Παιδείας της Κορέας και άλλες πολιτικές και στρατιωτικές αρχές. Συγχρόνως, άρχισε ή ανασυγκρότηση της Ορθόδοξης κοινότητας.

Για αντικαταστάτη του π. Αλεξίου, ή Ορθόδοξη Κοινότητα έκρινε ότι ό πιο κατάλληλα για την θέση του ιερέα ήταν ό Κορεάτης Bόρις Μούν (Moon Yi-Han). Γεννημένος το 1910, φοίτησε στο σχολείο της Ορθόδοξης Ιεραποστολής. Δεν είχε κάνει θεολογικές σπουδές, αλλά προσπάθησε με όλες τις δυνάμει του να εκτελεί με συνέπεια τα καθήκοντα του, μαθαίνοντας πολλά από προσωπική μελέτη. Ήταν πολύ ευσεβής και από πολύ μικρός δεν έλλειπε ποτέ από τις Ακολουθίες, ενώ συμμετείχε σε όλες τις εκκλησιαστικές δραστηριότητες. Υπήρξε για χρόνια βοηθός και γραμματέας του π. Αλεξίου Κίμ και γνώριζε καλά τα εκκλησιαστικά.

Για να χειροτονηθεί όμως ό Β. Μούν έπρεπε να πάει στο Τόκυο, όπου υπήρχε ό πλησιέστερος στην Κορέα κανονικός Ορθόδοξος Επίσκοπος. Το 1954 δεν υπήρχαν διακρατικές σχέσεις μεταξύ Κορέας και Ιαπωνίας και κανείς κορεάτης δεν επιτρεπόταν να φύγει από την χώρα. 'Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί κάποιος τρόπος για την μετάβαση του Bόριδος Μούν στο Τόκυο. Ό ιερέας του Εκστρατευτικού Σώματος Ελλάδος Άρχιμ. π. Ανδρέας Χαλκιόπουλος, μεσολάβησε στον Αμερικανικό στρατό και ό Bόρις Μούν, μεταμφιεσμένο σε μαύρο Αμερικανό στρατιώτη, περιελήφθη σε ομάδα πεζοναυτών οι όποιοι πήγαιναν στην Ιαπωνία, όπου έφθασε με μεταγωγικό αεροπλάνο του Αμερικάνικου στρατού συνοδευόμενος από τον π. Ανδρέα.

Ό π. Ανδρέας στην αναφορά του «Περί της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις την Κορέαν» (1954) προς το Γ.Ε.Σ. γράφει: «Σάββατο 9 Ιανουαρίου 1954 ό υποψήφιος κ. Bόρις εχειροτονήθη διάκονος, διά χειρών του Επισκόπου Τόκιο κ. Ειρηναίου εις τον Ι. Ναό του Αγίου Νικολάου. Την Κυριακή, 10ην του ιδίου μηνός, εχειροτονήθη ιερέας.

Εις την χειροτονία παρευρέθησαν ό εν Τόκιο Έλλην Σύνδεσμος Στρατηγός κ. Αλέξ. Χρηστέας μετά του Ταξιάρχου κ. Γεωρ. Βλάση και του Επιτελείου των, οι Έλληνες του Τόκιο, αρκετοί Έλληνοαμερικανοί και πλήθος Ρώσων και Ιαπώνων Χριστιανών.

Επιστρέφων εξ Ιαπωνίας ό Ιερεύς κ. Βόρις παρέμεινε και πάλιν επί μίαν εβδομάδα εις το Ελληνικό Σύνταγμα Πεζικού. Την Κυριακή 17 Ιανουαρίου συλλειτούργησε εις το στρατόπεδο μετά του Έλληνος Ιερέα, παρισταμένου όλου του Συντάγματος μετά του Διοικητού κ. Ιωάννου Γεννηματά. Το απόγευμα της ίδιας μέρας έγινε εις Σεούλ εν τω' Ι. Ναό Λγ. Νικολάου ή εγκαθίδρυσης του μετά πάσης επισημότητα. Είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, παρευρέθησαν δε και πάλιν οι εκεί Στρατηγοί μας μετά του υπό)δτου του Συντάγματος κ. Ηλία Πρόκου. Κατά την γενομένη τελετή ανεπέμφθη μικρά δοξολογία και δέηση. 'Μίλησαν ό ιερέας κ. Bόρις με πίστιν και βαθείαν συγκίνησιν προς τους χριστιανούς Κορεάτας και ευχαρίστησε τον θεό και το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος διά την μεγάλη αυτήν δωρεάν πού του επεφύλασσε ό Κύριος να τον ανάδειξη πρώτον μετά τον πόλεμο Κορεάτη ιερέα».

Ή προσφορά του π. Bορίδος στην Ορθόδοξη Κοινότητα Σεούλ ήταν μεγάλη και πολλαπλή.

Λίγους μήνες μετά την χειροτονία του, φρόντισε ώστε να αρχίσει να λειτουργεί το Γυμνάσιο θηλέων, αφού ανακαινίσθηκε το κτήριο με χρήματα πού του εξασφάλισε το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα. Το παρακολουθούσαν περί τις 600 μαθήτριες, με προσωπικό 18 καθηγητές. Δυστυχώς, ή λειτουργία του Γυμνασίου διεκόπη το 1959, όταν το κτήριο του κατεστράφη ολοσχερώς από πυρκαγιά.

«Ό ιερεύς π. Bόρις », έγραφε ό π. Ανδρέα Χαλκιόπουλος στην αναφορά του, «έχει βαθειά συνείδηση της ιεράς αποστολής του. Είναι ταπεινός, ζηλωτής και ευσεβής κληρικός. Εργάζεται με όλας του τας δυνάμεις. Έχει αγαπήσει την εκκλησία του και τους χριστιανούς του. Τελεί κάθε Κυριακή και εορτή την θείαν Λειτουργία, όπως επίσης δεν παραλείπει να κηρύττει και να ερμηνεύει το ιερόν Ευαγγέλιο.

Έχει ετοιμάσει μίαν ωραία εκκλησιαστική χορωδία από 23 νέους Κορεάτες. Επισκέπτεται τους χριστιανούς εις τας οικίας των, φροντίζει με κάθε τρόπον να τους εξυπηρετεί, να τους ενισχύει και να τους θερμαίνει εις την πίστη. Κάθε Κυριακή κάμνει Κατηχητικό Σχολείο στα παιδιά και προετοιμάζει πολλούς διά το Μυστήριο του Αγίου Βαπτίσματος . Ομιλεί, άπαξ της εβδομάδος διά την χριστιανική θρησκεία εις τους μαθητής του Γυμνασίου».

Ένα σημαντικό πρόβλημα πού αντιμετώπισε ό π. Bόρις κατά την διακονία του ήταν εκείνο της περιουσία της Εκκλησίας της Κορέας, πού το 1948 είχε δημευτή από το κράτος, επειδή θεωρήθηκε ως Ιαπωνική ιδιοκτησία, λόγω της υπαγωγής της 'Ιεραποστολής στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ιαπωνίας. . Οι Ορθόδοξοι Κορεάτες ξεσηκώθηκαν για να προστατεύσουν την περιουσία της Εκκλησιά τους. Για μεγάλο διάστημα έγιναν προσπαθεί να διευθετηθεί το ζήτημα αυτό με συνομιλία. Αργότερα, το 1955, ή Ορθόδοξη Κοινότητα αναγκάστηκε να καταφυγή στα δικαστήρια. Το 1962 οι Ορθόδοξοι Κορεάτες, μετά από μακρό αγώνα πέτυχαν να αποδείξουν ότι ή Εκκλησία τους υπήρξε πάντοτε αυτοτελής και ανεξάρτητη και μόνο οικονομικές και διοικητικές αναγκαιότητες την υποχρέωσαν να ύπαχθή στην δικαιοδοσία της Εκκλησιά της Ιαπωνίας, για να προστατευτεί από τις Ιαπωνικές αρχές κατοχής.

Ή Γή και τα κτήρια της Ιεραποστολής στην περιοχή Chong-Dong επιστράφηκαν στην' Ορθόδοξη Κοινότητα. Λίγο αργότερα επωλήθησαν για να εξοφληθούν τα χρέη πού είχαν δημιουργηθεί. Με ότι ποσό απέμεινε αγοράσθηκε ένα οίκημα στην περιοχή Map'o της Σεούλ, το οποίο για λίγο χρόνο χρησιμοποιήθηκε και ως χώρος για την τέλεση των εκκλησιαστικών Ακολουθιών. Στο μέρος αυτό κτίστηκε το 1968, με την επίβλεψη του π. Bορίδος, ό νέος ναός του άγιου Νικολάου.

Για να βοηθήσει τον π. Βόριδα, λόγω της κλονισμένης υγείας του, στην επιτέλεση των ποιμαντικών του καθηκόντων, έφθασε στην Κορέα το 1969 ό Άρχιμ. π. Ευγένιος Παπά- γιαννάκος της Ί. Αρχιεπισκοπής Αμερικής, ό οποίος υπηρέτησε στην Κορέα μέχρι το 1973. Από το 1975 ό π. Bόρις συνεργάσθηκε στενά με τον αφιχθέντα στην Κορέα Άρχιμ. π. Σωτήριο Τράμπα.

Ό π. Bόρις ήταν πολύ ταπεινός και γνώριζε ότι οι θεολογία του γνώσει ήσαν ανεπάρκεια. Τούτο φανερώνει και τα όσα είπε στον Άρχιμ. π. Σωτήριο, αμέσου μετά την άφιξη του τελευταίου στην Κορέα: «Προσπάθησα να κάνω εδώ κάθε τι πού ήταν μέσα στις δυνατότητές μου, αλλά φοβούμαι ότι έχω κάνει πολλά λάθη. Πράξετε ότι κρίνετε απαραίτητο και θα σας ακολουθήσω σε όλα».

Υπήρξε πάντοτε πολύ συνεπής στα καθήκοντα του. Αν και ζούσε σε ένα μικρό οίκημα έξω από την Σεούλ και απαιτείτο περίπου μιάμιση ώρα με λεωφορείο για να φθάση στην' Εκκλησία, έχοντας συναίσθηση της ιερατικής του ευθύνη, βρισκόταν στον ναό τουλάχιστον 20 λεπτά πριν από κάθε Ακολουθία.

Ό π. Bόρις υπηρέτησε την Ορθόδοξη Εκκλησία στην χώρα του για είκοσι τρία χρόνια.' Έφυγε από τον κόσμο τούτο το 1977, μαζί με την πρεσβυτέρα του, εξ αιτίας του μονοξειδίου του άνθρακος από τα κάρβουνα πού χρησιμοποιούσαν την εποχή εκείνη στα Κορεατικά σπίτια για το παραδοσιακό σύστημα θερμάνσεως. Ετάφη στο Ορθόδοξο κοιμητήριο.

Το 1999, στην πόλη Ίλσάν τα τέκνα του π. Bορίδος εις, μνήμην του, κατέβαλλαν το ενοίκιο διαμερίσματος, πού διαμορφώθηκε σε προσωρινό ναό αφιερωμένο στον Αγ. Βόριδα. Ό ναός αυτός έπαυσε να λειτουργεί μετά από δύο χρόνια, λόγω της μεγάλης υγρασίας πού παρουσίασε.

Ορθόδοξος Ί. Ναός αφιερωμένος στον Άγιο Βόριδα κτίστηκε το 2003 και λειτουργεί στην πόλη Τσουντσόν, με εφημέριο τον Ιερεμία Τζό.

http://apantaortodoxias.blogspot.com/

Ιεραποστολικό Χρέος

blog counter

Σεβαστοί Πατέρες. Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.

Ας δοξάσουμε τον Θεό και Πατέρα μας, που μας αξίωσε να αντικρίσουμε την ανατολή του νέου έτους 2006. Να τον ευχαριστήσουμε, γιατί παρατείνει την επίγεια ζωή μας και μας δίνει χρόνο μετανοίας και αγιασμού. Μας δίνει την ευκαιρία, εκμεταλλευόμενοι το χρόνο της επίγειας ζωής μας, να γίνουμε κατάλληλοι για την ουράνια Βασιλεία Του, για την αιώνια ζωή.

Σύμφωνα με τον απολογισμό και την αποτίμηση των σημαντικότερων γεγονότων, που σημάδεψαν το 2005, ο χρόνος αυτός υπήρξε τραγικός, στείρος και άγονος στο πέρασμά του. Τα γεγονότα που συνέβησαν μας γεμίζουν με θλίψη και μελαγχολία:

Τρομοκρατία, εμπόρια ναρκωτικών, εμπόρια λευκής σάρκας, πόλεμοι, προσφυγιά, θάνατοι, εκτρώσεις, πορνείες, μοιχείες, παιδεραστίες, ομοφυλοφιλίες, δολοφονίες, σκάνδαλα πολιτικά, σκάνδαλα δικαστικά, σκάνδαλα Εκκλησιαστικά, σκάνδαλα... σκάνδαλα και γενικά κάθε είδους παρανομίες κυριάρχησαν στην πατρίδα μας.

Αλλά και στις άλλες χώρες του πλανήτη η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Πεινάνε τα παιδιά... κλαίνε οι μανάδες στην δυστυχισμένη Αιθιοπία, οι γέροντες θρηνούν. Η πείνα και η δίψα δεν είναι μόνον υλική αλλά και πνευματική, καθόσον στον τόπο αυτό που μεγάλες μορφές Ελλήνων έζησαν, εργάστηκαν και άφησαν ζωντανά μνημεία Ορθοδοξίας και Ελληνισμού, το Χριστιανικό στοιχείο χάνεται και αντικαθίσταται από τον Ισλαμισμό, αφού με τα χρήματά του δελεάζουν τους δυστυχισμένους αυτούς ανθρώπους.

Καθημερινά χάνουν το χαμόγελό τους ενάμισι δισεκατομμύριο (1.500.000.000) άνθρωποι που δεν διαθέτουν πόσιμο νερό, και που δεν ξέρουν να διαβάζουν και να γράφουν. Ένα δισεκατομμύριο και εκατόν εβδομήντα πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, ζουν (!) με λιγότερο από ένα δολλάριο την ημέρα.

Την ίδια στιγμή, η δραματικά απίστευτη σχεδόν αντίθεση: Οι τρεις πιο πλούσιοι δισεκατομμυριούχοι του κόσμου έχουν περιουσία μεγαλύτερη από τα εισοδήματα εξακοσίων εκατομμυρίων κατοίκων φτωχών χωρών. Στο Βόρειο Αφγανιστάν, οι εξαθλιωμένοι χωρικοί, αναγκάζονται να πουλήσουν σαν σκλάβους μερικά από τα αγόρια τους στους πλούσιους των μεγαλουπόλεων.

Στις φτωχογειτονιές των Νέγρων στη Νότια Αφρική κυκλοφορεί η απαίσια αντίληψη ότι η συνεύρεση με παρθένα κορίτσια, κυρίως νεαρά, θεραπεύει το AIDS! Αποκορύφωση της φρίκης (!) βιάστηκε ένα κοριτσάκι δυόμισι μηνών!!! Αυτά είναι μερικά στοιχεία από την κατάντια του κόσμου σήμερα.

Το κακό έφθασε στο απροχώρητο και είναι παγκόσμιο.

Δεν υπάρχουν περιθώρια άλλα για τον πλανήτη γη. Κάτι πρέπει να γίνει...

Η κοινωνική και οικονομική ανισότητα και η ηθική εξαθλίωση δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν με νόμους. Κανένας νόμος δεν θα την εξαλείψει, αν δεν ριζώσουν στις συνειδήσεις και αν δεν καρποφορήσουν με εφαρμογή στη Χριστιανική ζωή. Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης, γιατί ο καθένας είναι ένα επί μέρους κομμάτι αυτού του κόσμου.

Πως όμως θα συντελέσουμε, πως θα βοηθήσουμε στην αλλαγή, στη βελτίωση αυτού του κόσμου; Εκείνοι οι οποίοι είναι οι πρωταίτιοι, εκείνοι οι οποίοι έχουν το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης για το κατάντημα αυτό του κόσμου, μας καλούν σε συστράτευση με μέσα αναποτελεσματικά, για την καταπολέμηση των δεινών καταστάσεων. Η Εκκλησία μας όμως μας τονίζει ότι, για να γίνει ο κόσμος ωραίος, θα πρέπει ο κάθε άνθρωπος να γίνει ωραίος. Για να γίνουν ωραίοι οι άνθρωποι, πρέπει να γνωρίσουν τον Χριστό. Τα 2/3 της ανθρωπότητας, δεν τον έχουν γνωρίσει.

"Πώς όμως θα τον επικαλεστούν, αν δεν τον πιστέψουν; Και πώς θα τον πιστέψουν, αν δεν έχουν ακούσει γι' Αυτόν; Και πώς πάλι θ' ακούσουν γι' Αυτόν, αν κάποιος δεν τους τον κηρύξει"; Είναι επιτακτική η ανάγκη του Ευαγγελισμού του κόσμου. Είναι ανάγκη Ιεραποστολής.

"Πορευθέντες ούν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς είς το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματ. 28,19) παρήγγειλε ο Κύριος, ο Υιός και Λόγος του Θεού, στους μαθητές και Αποστόλους Του. Τους έδωσε ρητή και ξεκάθαρη εντολή, να τρέξουν παντού, να κηρύξουν και να παρουσιάσουν αυτά που είδαν και άκουσαν από τον ίδιο, σε όλες τις χώρες, σε όλες τις φυλές, σε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από χρώμα, γλώσσα, εθνικότητα.

Και πράγματι, οι μαθητές τού Χριστού, μετά την Ανάληψη του Θεανθρώπου έγιναν "απόστολοι", ιεραπόστολοι δηλαδή που "εκήρυξαν πανταχού τον λόγον τοίς θαύμασι πιστούμενοι". Και ο μέγας των εθνών απόστολος Παύλος που εκήρυξε το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την επικράτεια της ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχε ως καθημερινό σύνθημά του. "Ανάγκη γαρ μοι επίκειται, ουαί δε μοι εστίν εάν μη ευαγγελίζωμαι" (Α' Κορ. Θ.16)

Η Ορθόδοξη Ιεραποστολή λοιπόν ακολουθώντας με πιστότητα την ευαγγελική και Αποστολική αρχή της υπερτοπικότητας και οικουμενικότητας, εξάπλωσε τον Χριστιανισμό στο μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου.

Κατ΄αυτή την εποχή πολλές οι μορφές της Εκκλησίας που δραστηριοποιήθηκαν στον χώρο της Ιεραποστολής. Εξ΄ αυτών μεγαλύτεροι υπήρξαν ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Θαυματουργός και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο οποίος έστειλε Ιεραποστόλους στους Σκύθες του Κάτω Δούναβη, στους Γότθους, στους Φοίνικες οι οποίοι "θείω ζήλω πυρπολούμενοι" διέδωσαν το Ευαγγέλιο σ' αυτές τις περιοχές. Και από την εξορία ακόμη ο Χρυσόστομος εφρόντιζε γι΄αυτές.

Είναι αλήθεια ότι μετά τον 11ο αιώνα και ιδιαίτερα κατά την εποχή των Σταυροφοριών και μέχρι τις αρχές του 16ου αιώνα, το Ιεραποστολικό πνεύμα είχε σχεδόν εκλείψει από τον Χριστιανικό χώρο. Από τον 16ο μέχρι τον 19ο αιώνα το πνεύμα αυτό ξαναζωντάνεψε με πολύ πενιχρά και πρόσκαιρα αποτελέσματα. Η μεγάλη ιεραποστολική ανάπτυξη άρχισε στα τέλη του 18ου αιώνα και συνεχίστηκε ως έκρηξη πραγματική τον 19ο αιώνα και μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα.

Κατ' αυτή την εκδοχή κανένας άλλος μεμονωμένος σκοπός δεν διήγειρε την φαντασία και τις προσπάθειες των Διαμαρτυρομένων και των Ρωμαϊοκαθολικών όσο η υπόθεση της Ιεραποστολής στο εξωτερικό. Για το ίδιο φαινόμενο ομιλεί και ο Αγγλικανός καθηγητής και επίσκοπος Stefen Nill, που σημειώνει ότι η ιεραποστολική κατάληψις που διεξήχθη μεταξύ 1792 μέχρι και 1914 ήταν πολύ εκτεταμένη και αποτελεσματική. Ήταν εκπληκτική η εξάπλωση του ιεραποστολικού έργου γεωγραφικά και πολιτιστικά. Δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε τις ιδιάζουσες συνθήκες διεξαγωγής του καθώς και την πληθώρα και το μέγεθος των προβλημάτων που είχε να αντιμετωπίσει. Πείνα, ασθένειες, ληστρικές επιδρομές, αγριότητες, διωγμοί, ακόμη και θάνατος, απειλούσαν σε κάθε βήμα μέλη των Ιεραποστολών.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητον ότι έγιναν σημαντικές ιεραποστολικές προσπάθειες των προτεσταντών και των Ρωμαιοκαθολικών και σε μικρότερο βαθμό των Ρώσων Ιεραποστόλων να βγει ο Χριστιανισμός έξω από τα όρια της Ευρώπης και να γίνει μια παγκόσμια θρησκεία.

Οι προσπάθειες όμως αυτές στην ουσία δεν καρποφόρησαν, επειδή ήταν συνδεδεμένες με την αποικιοκρατία, με το ενδιαφέρον των ιεραποστόλων για τον αριθμό των οπαδών και όχι για την ουσιαστική μεταστροφή και αναγέννηση των λαών, με την ασυνέπεια στον τρόπο ζωής τους και με το φρόνημα ανωτερότητας από το οποίο διαπνέονταν.

Την αλήθεια αυτή επιβεβαιώνουν τα λόγια ενός Αφρικανού φυλάρχου προς τους Δυτικούς Ιεραποστόλους "Πριν έρθετε εσείς, τους είπε, δεν είχαμε το Ευαγγέλιο, αλλά κρατούσαμε την γη μας. Τώρα που ήρθατε, μας δώσατε το Ευαγγέλιο, αλλά μας πήρατε τη γη μας".

Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να συνεργασθούν στον τομέα της ιεραποστολής, οι ετερόδοξες "Εκκλησίες" με αυτό το φρόνημά με την Ορθοδοξία που ακολουθεί την Αποστολική παράδοση και τι νόημα είχε το Διεθνές Συνέδριο Ιεραποστολής του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην Αθήνα τον περασμένο Μαΐο;

Είναι ανάγκη, λοιπόν, να παρουσιάσουμε το επιτυχές μοντέλο της Ιεραποστολής το οποίον ακολουθείται από την Ορθοδοξία και αυτό δεν είναι άλλο από το Αποστολικό.

Το μεγάλο αυτό θέμα θα αναγκασθούμε όχι μόνο να το εκθέσουμε επιγραμματικά αλλά και να το σχηματοποιήσουμε ασφυκτικά στα παρακάτω σημεία:

α) Το φρόνημα των Αποστόλων. Αυτό ήταν πρωτίστως φρόνημα μαρτυρίας. "Ου δυνάμεθα γαρ ημείς α είδομεν και ηκούσαμεν μη λαλείν" και ο Απ. Παύλος: "Ανάγκη γαρ μοι επίκειται. Ουαί μοι εστίν, εάν μη ευαγγελίζωμαι". (Α' Κορ. Θ΄16) Ήταν ακόμη φρόνημα μαρτυρίου. Επήγαιναν στην αποστολή τους βαδίζοντας προς το μαρτύριο και το θάνατο. Εκτός αυτών, το Αποστολικό φρόνημα ήταν φρόνημα διακονικό και υπηρετικό των ανθρώπων. Δεν επήγαιναν με αυτό το φοβερό αίσθημα ανωτερότητας "των πολιτισμένων" δυτικών μισσιοναρίων, αλλά ως δούλοι και υπηρέτες βαθύτατα σεβόμενοι τον κάθε άνθρωπο και τον κάθε λαό.

β) Το περιεχόμενο του Αποστολικού κηρύγματος. Αυτό ήταν απαλλαγμένο από κάθε στοιχείο πολιτικής, πολιτιστικής ή άλλης επιβολής. Το κήρυγμά τους ήταν μόνον ένα, η Ανάσταση του Κυρίου. Ο θάνατος, ο ανίκητος εχθρός του ανθρώπου, έχει πλέον νικηθεί για πάντα. Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, "κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών".

γ) Ο τρόπος εργασίας των Αποστόλων. Ο τρόπος αυτός δεν ήταν αποτέλεσμα ενός κεντρικού σχεδιασμού για την κατάκτηση του κόσμου, αλλά μια απόλυτη υποταγή στην πνοή του Πνεύματος του Αγίου. Επρόκειτο για μια ολοκληρωτική παράδοση στο θέλημα του Πνεύματος.

δ) Στο Ιεραποστολικό τους έργο, οι Απόστολοι χρησιμοποίησαν πολλούς συνεργούς άνδρες και γυναίκες, κυρίως Έλληνες ή Ελληνίζοντες Ιουδαίους. Χρησιμοποιούσαν ως ορμητήρια, μεγάλες πόλεις στις οποίες παρέμειναν αρκετό χρόνο κηρύττοντας - βαπτίζοντας - θαυματοποιώντας και καθιστώντας αντιπροσώπους (κληρικούς που χειροτονούσαν) ιδρύοντας έτσι πλήθος τοπικών εκκλησιών.

Στην Καινή Διαθήκη και περισσότερο στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου αναφέρονται τα ονόματα 68 ανδρών συνεργατών του Αποστόλου και 17 γυναικών. Εκτός από τους επώνυμους συνεργάτες του, υπάρχουν και οι ανώνυμοι. Και είναι και αυτοί πολλοί. Είναι και άνδρες και γυναίκες. Σε κάθε εκκλησία. Όλοι αυτοί στάθηκαν πλάϊ στον μεγάλο Απόστολο του Χριστού και πρόσφεραν τον εαυτό τους στην διακονία του Ευαγγελίου, εκεί πού μπορούσαν και όσο μπορούσαν και πάντα όπως όριζε ο Απόστολος του Χριστού. Σε μια αναφορά του στους ανώνυμους αυτούς συνεργάτες του, ο Απόστολος Παύλος γράφει: "Και των λοιπών συνεργών μου, ων τα ονόματα εν βίβλω ζωής" (Φιλιπ. δ,3)

Ευλογημένοι και οι λοιποί αυτοί συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου! Ευλογημένοι, γιατί συνήθλησαν με τον μεγάλο αθλητή, τον πρωταθλητή του Χριστού. Γιατί κακοπάθησαν κι αυτοί μαζί του. Υβρίσθηκαν για το Ευαγγέλιο του Χριστού. Χλευάσθηκαν και εδάρησαν. Πόσοι και ποιοί είναι όλοι αυτοί οι "λοιποί", οι άλλοι, οι ανώνυμοι, συνεργάτες του Αποστόλου των Εθνών, τα ονόματά τους και τον αριθμό τους θα τα γνωρίσουμε τότε που θα ανοιχθή το άλλο βιβλίο, όπως παραστατικά αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψή του, "και άλλο βιβλίον ηνοίχθη, ο έστι της ζωής" (Άποκ. 20,12) Το βιβλίο στο οποίο είναι γραμμένοι όλοι όσοι διέπρεψαν στην αρετή και στην αγιότητα και συνήργησαν με κάθε κακουχία στη διάδοση του Ευαγγελίου στον κόσμο.

Κριτήριο για την επιλογή των συνεργατών του ήταν το φρόνημα μαρτυρίας και μαρτυρίου που αναφέραμε παραπάνω, καθώς και το διακονικό και υπηρετικό των ανθρώπων. Οι συνεργάτες του άνηκαν σε κάθε κοινωνική και επαγγελματική τάξη. Επιλεκτικά θα αναφέρουμε τον Λουκά τον ιατρό, τον Κρίσπο και τον Σωσθένη αρχισυνάγωγους, τον Πούδη, Ρωμαίο Συγκλητικό, τον Διονύσιο Αεροπαγίτη, τον Ονήσιμο δούλο, κλπ. Αλλά και ολόκληρες οικογένειες ετάχθησαν στην υπηρεσία του Αποστόλου των Εθνών, όπως π.χ. η οικογένεια του Στεφανά, του Ανδρονίκου κ.α.

Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφερόμασταν και στις γυναίκες συνεργάτριες της Ιεραποστολής. Από της ιδρύσεως της Εκκλησίας και καθ' όλη την διάρκεια της ιστορίας της η γυναίκα συμμετέχει και στο ιεραποστολικό έργο της.

Πρώτες γυναίκες ιεραπόστολοι -"απόστολοι των αποστόλων" όπως ονομάστηκαν ήσαν, η ισαπόστολος Μαρία η Μαγδαληνή και οι λοιπές Μυροφόρες. Ισαπόστολος και μάρτυρας αναδείχθηκε η αγία Φωτεινή η Σαμαρίτισσα, η οποία ευθύς μετά τον αποκαλυπτικό διάλογό της με τον Ιησού, χρημάτισε Ευαγγελίστρια εν μέσω των συμπατριωτών της. (Ίωάν. 4, 28-30)

Οι γυναίκες στην αποστολική και μεταποστολική εποχή έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο στο ιεραποστολικό έργο του Χριστιανισμού. Η Δάμαρις είναι η πρώτη Αθηναία ιεραπόστολος. Η Λυδία η πρώτη Ευρωπαία ιεραπόστολος. Η Πρίσκιλλα και ο Ακύλας, συνεργοί του Αποστόλου Παύλου, στο ιεραποστολικό έργο του στην Κόρινθο, Έφεσο και Ρώμη. (πράξ. 18,2,18,26), τους οποίους ασπάζεται και ευχαριστεί όχι μόνον εκείνος αλλά και πάσαι αι εκκλησίαι των εθνών.

Ακολούθως ασπάζεται χορεία συνεργατών και συνεργατριών ονομαστικώς αναφερομένων (Ρωμ. 16,3-5). Ιεραποστολικώς εργάσθηκαν η Αγία Ειρήνη η Αγία Αικατερίνη και η Αγία Παρασκευή.

Στην σκοτεινή περίοδο της Τουρκοκρατίας εφώτισαν, ως αναστάσιμες λαμπάδες, οι ηρωικές και αδούλωτες ψυχές πολλών επωνύμων και αφανών νεομαρτύρων και ομολογητριών της πίστεως με προεξάρχουσα την Αγία Φιλοθέη.

Από το σύγχρονο μαρτυρολόγιο αναρίθμητοι "αλιείς ανθρώπων" είναι γυναίκες είτε στις χώρες του αθεϊστικού ολοκληρωτισμού, είτε στις χώρες της πρακτικής αθεϊας. Με την αναζωπύρωση της Εξωτερικής Ιεραποστολής από το 1958 και μέχρι τώρα, γυναίκες ιεραπόστολοι συμμετέχουν στο ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας σε όλο τον κόσμο. Στην Κορέα, στις Ινδίες, Καλκούτα, Κένυα, Ουγκάντα, Ταγκανίκα, Κανάγκια, Κολουέζι κ.λ.π.

Αυτό το ιεραποστολικό μοντέλο των Αποστόλων μιμήθηκαν πολλοί Έλληνες Ιεραπόστολοι τον 20ο αιώνα. Πρώτος Έλληνας Ιεραπόστολος είναι ο μακαριστός πατήρ Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος (+1903-1972) του οποίου η παράτολμη κίνηση ήταν η απαραίτητη πέτρα για να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της ανυποψίαστης μακαριότητας της Ελλαδικής Ορθοδοξίας.

Ο μακαριστός π. Χρυσόστομος υποτασσόμενος ολοκληρωτικά στην πνοή του Πνεύματος του Αγίου πορεύθηκε στα ενδότερα της Αφρικής προς Ευαγγελισμό της μαύρης Ηπείρου, χωρίς να πτοηθεί, ούτε από το προχωρημένον της ηλικίας του, ούτε από τις αρρώστιες του, ούτε από την φτώχεια του, ούτε από τη διακοπή του μισθού του, ούτε από την άγνοια ξένων γλωσσών, ούτε από την αποθάρρυνση των φίλων του, ούτε και από τις κοροϊδίες ακόμη μερικών ούτε... ούτε... ούτε.

Η απάντηση που έδινε προς όλους ήταν ίδια και στερεότυπη: "Μνήματα υπάρχουν και στην Αφρική". Και πράγματι το ιερό σώμα του έμεινε στην Αφρική, ευλογία για την Αφρική.

Ένας άλλος μεγάλος Ιεραπόστολος που άφησε και αυτός το σώμα του στην Αφρική, ήταν ο αείμνηστος π. Κοσμάς Γρηγοριάτης που σύμφωνα με την βασική πίστη του: "Ιεραποστολή είναι να πεθάνεις ανάμεσα στους ιθαγενείς".

Το παράδειγμά του το ακολούθησαν και άλλοι Ιεραπόστολοι. Ενδεικτικά θ' αναφέρουμε μόνον τους κοιμηθέντες 1) Τον πατέρα Χαρίτωνα Πνευματικάκι, 2) τον π. Αθανάσιο Ανθίδη (+1993) 3) τον π. Νεκτάριο Μαδαγασκάρης και πολλούς άλλους, Σήμερα δίνουν την μαρτυρία του Ευαγγελίου αρκετοί Έλληνες Ιεραπόστολοι οι οποίοι συνεργάζονται με τους επισκόπους των μητροπόλεων που ιδρύθηκαν στην Αφρική, την Ασία και την Αμερική.

Είναι δύσκολο όμως αλλά και πολύ ωραίο να κάνεις Ιεραποστολή, όπως λέγει και ο πατήρ Ίωνας, Ιεραπόστολος στην Ταϊβάν. Τα προβλήματα είναι πολλά, δεν είναι ίδια σε όλες τις χώρες. Θα προσπαθήσουμε να αναφέρουμε μερικά από τα κοινά προβλήματα:

1) Η ανασφάλεια από τις ταραχές και την αναρχία που επικρατεί στις διάφορες περιοχές του κόσμου.

2) Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, φαγητού, νερού, ύπνου.

3) Οι πικρίες που δοκιμάζουν οι ιεραπόστολοι όχι τόσο από τους αιρετικούς αλλά από τους ψευδαδέλφους, οι οποίοι σπείρουν ζιζάνια.

4) Οι συνήθειες των ιθαγενών που είναι βαθειά ριζωμένες και δεν αλλάζουν ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα.

5) Η λατρεία που πρέπει να μυηθούν

6) Η γλώσσα που παίζει ένα σπουδαίο ρόλο στο όλο έργο τους

7) Η μαγεία, οι δεισιδαιμονίες κ.λ.π κ.λ.π

Τα πολεμικά όμως μέτωπα, χρειάζονται οπωσδήποτε και τα "μετόπισθεν". Την ολόψυχη και πολύπλευρη συμπαράσταση των αμάχων. Η συμπαράσταση που προσφέρουν σήμερα τα ιεραποστολικά σωματεία και οι κατά τόπους ορθόδοξοι χριστιανοί στα ιεραποστολικά μέτωπα είναι ασφαλώς κάτι πολύ σημαντικό και απαραίτητο.

Τους συνεργάτες των μετόπισθεν ο π. Χρυσόστομος τους χαρακτήριζε "ιεραποστολείς". Ο π. Κοσμάς δεν παραλείπει να υπογραμμίσει την αποφασιστική σημασία τους, ιδιαίτερα την σπουδαιότητα της οικονομικής προσφοράς τους. "Όλοι από κοινού στον Θεάρεστο αγώνα, προσφέρονται και θυσιάζονται με χαρά και διάθεση. Από τον αρθρογράφο του περιοδικού, ως τον γενναιόδωρο χορηγό. Από τον προμηθευτή και αγοραστή προϊόντων, ως τον διεκπεραιωτή. Από τον πρώτο συντονιστή ως το "υποζύγιο του Χριστού" που με απέραντη προθυμία θα φροντίσει για την αποστολή".

Θα ήταν άδικο αν δεν αναφέραμε και τους συνεργάτες- άνδρες και γυναίκες του εκλεκτού επιτελείου των ιεραποστόλων, -οι οποίοι είτε ισόβια, είτε κατά μεγάλα χρονικά διαστήματα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο έργο του Ευαγγελισμού των Εθνών είτε ως διδάσκαλοι στα σχολεία της Ιεραποστολής, είτε ως γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, είτε ως υπεύθυνοι για τα καλλιεργητικά προγράμματα και την κτηνοτροφία, είτε ως οικοδόμοι και μηχανικοί και τεχνικοί επισκέπτες, είτε για την προώθηση των κοινωνικών και φιλανθρωπικών έργων, είτε ως διευθύντριες οικοτροφείων, είτε ως καθαρίστριες, είτε ως διάκονοι και αποστολικοί συνοδοί των ιεραποστόλων στις εξορμήσεις και περιοδείες και στα πιο απόμακρα μέρη, είτε ως αγιογράφοι, ιεροράπτριες, κ.λ.π.

Όλοι μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, οι οποίες είναι απαραίτητες και πολύτιμες. Κανένας μας δεν μπορεί να δικαιολογηθεί επικαλούμενος γηρατειά, ασθένειες, οικονομικά προβλήματα, οικογενειακές, επαγγελματικές υποχρεώσεις ή οποιεσδήποτε άλλες δικαιολογίες. Είναι ζήτημα θέλησης. Με την προσευχή μας, με τον άβολο μας, με την προσφορά ειδών ένδυσης, τροφίμων, ιατροφαρμακευτικού υλικού, με την κατά μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα παραμονή μας για προσφορά οποιασδήποτε υπηρεσίας μπορούμε να προσφέρουμε στους ιεραπόστολους των πρόσω.

Θα πρέπει να τονισθεί ότι η σύγχρονη τεχνολογία δίνει την ευκαιρία να επιτελέσουμε το ιεραποστολικό μας χρέος και από το γραφείο μας εφόσον δεν είναι δυνατόν για όλους να "πορευθούν προς πάντα τα έθνη". Είναι γνωστό το παράδειγμα συνεργατών της ιεραποστολής, οι οποίοι σχεδιάζουν, συντηρούν και πλουτίζουν τον δικτυακό τόπο στο διαδίκτυο (internet) με περιεχόμενο την Ορθοδοξία. Έκπληξη προκαλεί το παράδειγμα μητέρας Ιεραποστόλου αλλά και άλλων συνεργατριών με μεγάλο Ιεραποστολικό ζήλο που από το κρεββάτι του πόνου χρησιμοποιώντας ιεραποστολικά το τηλέφωνο, έκαναν κοινωνούς του ιεραποστολικού πνεύματος πλήθος ανθρώπων συντελούντες στην προώθηση του Ιεραποστολικού έργου.

Θαυμασμό προκαλούν οι ενέργειες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ.κ. Κωνσταντίνου Σακελλαρόπουλου που παρότι για 32 ολόκληρα χρόνια είναι εξόριστος στην ίδια του την χώρα έφερε πάρα πολλούς στο έργο της ιεραποστολής, γιατί ο ίδιος, ποτέ δεν ησυχάζει, αλλά πυρετωδώς εργάζεται για την επιτυχία του ιεραποστολικού έργου των ιεραποστόλων που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, οργανώνοντας και αποστέλλοντας ιεραποστολικές "λογίες" για την βοήθεια του έργου τους.

Τελειώνοντας θα πρέπει να τονισθεί ότι με την χάρη του Αγίου Πνεύματος ο λόγος του Θεού εξαπλώνεται και στις πέντε Ηπείρους της γης, παρά τα φτωχά υλικά μέσα που διαθέτει η Ορθοδοξία συγκριτικά με τις ετερόδοξες Ιεραποστολές. Αλλά δυστυχώς, παρ' ότι ο θερισμός πολύς, οι Ορθόδοξοι εργάτες είναι λίγοι. Αγωνιώδεις είναι οι εκκλήσεις των Ιεραποστόλων για εργάτες προς θερισμό. "Έχουμε μεγάλη ανάγκη βοηθείας κληρικών και λαϊκών και δεν βλέπουμε ακτίνα βοηθείας από πουθενά" λένε οι ιεραπόστολοι της Αφρικής.

"Ο κόσμος διψάει εδώ αλλά είναι τόσο δύσκολο να βρει το ύδωρ το ζων. Δεν υπάρχουν αυτοί που θα το προσφέρουν" λέγει ο π. Ιωνάς από την Ταϊβάν. Έκκληση για βοήθεια κάνει ο πατήρ Μεθόδιος της Εκκλησίας της Ιάβα της Πολυνησίας. "Βοήθησον ημίν" λέγει η νεοσύστατη εκκλησία της Τρίπολης της Λιβύης. Παντός είδους ενίσχυση ζητούν οι Νέοι πυρήνες Ορθοδόξου ζωής και μαρτυρίας στη Νότια Ιταλία. Διαβάς εις Ευρώπην βοήθησόν ημίν, φωνάζουν οι λαοί της. Βοήθεια ζητάει η Λατινική Αμερική. Εντύπωση προκαλούν τα λόγια κάποιου Μεξικανού: "Εσείς οι Ορθόδοξοι έχετε ένα θησαυρό και εμείς στη Λατινική Αμερική λαχταρούμε να τον γνωρίσουμε. Η Ορθοδοξία είναι ένα παπούτσι που ταιριάζει σε μας τους Λατινοαμερικάνους. Αρκεί να ξέρετε πως να μας το φορέσετε"!

Είναι ανήσυχοι οι Λατινοαμερικανοί και δεν βρίσκουν ανάπαυση στο Χριστιανισμό της Δύσης. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που κατά χιλιάδες εγκαταλείπουν τον καθολικισμό και τον προτεσταντισμό. Έχει εγκαταλείψει η Δύση την πίστη και την παράδοση των Αγίων Πατέρων.

Συγκινητικό είναι ότι εμείς οι Ορθόδοξοι δεν ψάχνουμε να τους βρούμε αλλά εκείνοι μας ψάχνουν. "Χαρήκαμε που ήρθε η Ορθοδοξία στην Κούβα. Σας χρειαζόμαστε" λένε οι Κουβανοί.

Είναι εγκληματικό και θα δώσουμε λόγο στον Κύριο στις τόσες εκκλήσεις για γνωριμία της Αλήθειας που υπάρχει στην Ορθοδοξία, εάν αδιαφορήσουμε. Γράφει χαρακτηριστικά ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος: "Οι δωρεές του Θεού, δεν είναι δυνατόν να κατακρατούνται εγωιστικά. Πρέπει να τίθενται στη διάθεση όλων. Οι επιμέρους ενέργειες του Θεού, έστω και αν αναφέρονται σ΄ ένα λαό ή σ' ένα άτομο, αφορούν στην όλη ανθρωπότητα, όπως συμβαίνει με τα εμβόλια, τα οποία γίνονται σ' ένα σημείο του σώματος, αλλά, προορίζονται για ολόκληρο το σώμα. Αλίμονο στο άτομο ή στον λαό, ο οποίος θα κρατήσει τον θησαυρό αποκλειστικά για τον εαυτό του. Βαρύνεται με την τρομερή ενοχή του σφετερισμού και τελικά θα τον χάσει". Ευχή και προσευχή των ιεραποστόλων αλλά και όλων μας, θα πρέπει να είναι, στον Κύριο και Θεό, να εκβάλει εργάτες στα ίχνη των Ιεραποστόλων.

Μαρία Δημ. Γεωργούλα

Θεολόγος-Φιλόλογος

Mιά ιεραποστολική προσέγγιση του βουδισμού από ένα Ορθόδοξο Ιεραπόστολο.(π.Ιωνάς Μούρτος)

blog counter

1. –Όλοι οι ανατολικοι λαοι και κυρίως ο βουδισμός αναγνωρίζουν οτι ΟΛΑ στην ζωή ειναι ΠΟΝΟΣ . ;Oλη η ζωη ειναι πόνος.Και η αιτία του πόνου ειναι η προσκόληση , η δίψα για αγαθα, και τελικα, η προσκόληση στην ιδέα οτι πρεπει να υπάρχω.Ο ανθρωπος μενει γαντωμένος στην υπαρξη.Και αυτο γιατί ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ (λανθασμένα) οτι υπάρχει κατι το σταθερό , κατι το αμεταβλητο. για τον βουδισμό ΔΕΝ υπαρχει τετοιο πραγμα. ΟΛΑ μεταβαλονται, σαν τη ροη ενός ποταμου.Για αυτό και η ιδέα της ατομικής υπαρξης, οπως μεταφέρεται απο τον δυτικό τρόπο σκεψης απορριπτεται απο τον βουδισμο.Εδω βεβαια μπορουμε να πουμε, απο μια πλευρα, ο βουδας εχει δίκιο. η ατομικότητα, το οτι εγω υπάρχω , και το ξερω οτι ειμαι εγω , διοτι δεν ειμαι ΕΣΥ, δεν ειμαι ΑΥΤΟ. για τον χριστιανισμό ο τροπος αυτος του υπάρχειν ειναι η ιδια η κόλαση.Αυτο ειναι και το προπατορικό αμαρτημα, το οτι γεννιόμαστε σε ενα συμπαν που ειναι γεματο συντριμια, που ειναι διασπασμενο.Βεβαια ο Bουδας, ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος , εφτασε σε αυτο το μεγάλο συμπέρασμα για την υπαρξη αλλα ΔΕΝ μπορουσε να παη παρα περα. λοιπον αυτο που προτεινει ειναι να πάψω να προσκολωμαι στο οτιδηποτε, ουτε στην ιδια την υπαρξη, διοτι το ΕΓΩ ειναι η ρίζα της υπαρξης.Όποιος το πετυχη ελευθερωνεται απο τον νομο της φθορας, και μπαινει στην νιρβάνα δηλ στην σωτηρια.Για τον βουδισμο λοιπον υπάρχει η σωτηρία αλλα ΔΕΝ ΒΡΗΣΚΕΙΣ ΤΟΝ ΣΩΖΟΜΕΝΟ, υπαρχει πόνος αλλα δεν βρίσκεις αυτον που πονάει. δηλ δεν υπάρχει το πρωσωπο, δεν πρεπει να υπάρχει.Εμεις λεμε, πολυ σωστα , το προσωπο (μαλλον το ατομο) ετσι οπως ειναι δεν πρέπει να υπαρχει. αλλα οπως στον βουδα ηρθε η αποκάλυψη, και οπως στο ΖΕΝ ερχεται η ελλαμψη, ετσι και ο θεος επενέβη και μας εδειξε μια αλλη λυση.Όχι το να σβύσω αλλα το να υπάρχω με διαφορετικό τρόπο.ΟΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟΣ . πως υπαρχει ο Θεος? ως ΤΡΙΑΣ, ως κοινωνία τριων προσώπων. Όχι ως 3 διαφορετικές ατομικότητες , οχι ως 3 φιλοι, αλλα ως τρια προσωπα (μονο αριθμουμενα) που συνυπάρχουν και αλληλοπεριχωρουνται. δηλ αν ενας απο τους 3 εκλειψη, παει, δεν υπαρχει θεος. ενω εγω υπαρχω, ειτε με συμπαθειτε ειτε με αντιπαθειτε, διοτι αντω την υπαρξη μου απο την βιολογικη μου λειτουργία.Ο άνθρωπος λοιπόν καλειται να ζήσει ενα νεο τρόπο ζωης. να υπάρχει ΕΠΕΙΔΗ ΣΥΝΥΠΑΡΧΕΙ. Αλλά πως να γίνη αυτο? ο ενας της Τριάδος γινεται ανθρωπος , και ετσι γινεται το κεντο ΟΛΗΣ της κτισεως.Αν θελω , μπορω και εγω να ενωθω μαζί του, δηλαδη να αποκτησω μια νεα υποσταση, ενα ΑΛΛΟ τροπο υπαρξης , θεωρωντας ως ζωη την σχέση μου με ΑΥΤΟΝ. τοτε δεν ειναι ο πατέρας και η μανα μου, δηλ η βιολογική μου αρχη η υπρξη μου , αλλα ο τροπους που μπορω να διαλέξω, δηλ μα εχω πατερα μου τον ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΥΙΟΥ, να λεω οτι ζωη ειναι αυτη η σχέση και μονο αυτη. και αυτο μπορω να το πετυχω εννουμενος με τον χριστο , τον υιο του θεου, που χωρις να παψη να ειναι οτι ηταν, γινεται και ανθρωπος. αλλα δεν μπορω να το κανω μονος μου αυτο.ο ΑΛΛΟΣ της Τριαδος , ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ , το ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ με ενωνει με τον Χριστό, και ταυτόχρονα με τους αλλους. διοτι το πνευμα ενεργει οχι ατομικα αλλα εν τη εκκλησια. Δηλαδη αν δωσουμε ενα (κακο) παραδειγμα, αν το σωμα σας ειναι ο Χριστος, τοτε εγω ειμαι το ενα δαχτυλο, εσεις το αλλο, ο γειτονας το αλλο κτλ.Αυτο ειναι η ζωη. η συνυπαρξη. και οποιος ζη αυτη την σχέση, δεν γευεται τον θανατο, η σχεση αυτη δεν σταματα ποτε. 
2. Μπορεί να έρθει (και θα ερθει) ο βιολογικος θανατος του σωματος, ομως η σχεση αυτη, η ενωση αυτη συνεχίζεται για παντα, διοτι οπως ειπαμε ζωη ειναι ο χριστος, οχι η αυτονομη βιολογικη λειτουργία.(οπιος θελει να δει περισσοτερα ας διαβαση το υπεροχο κειμενο του σεβ περγαμου Ιωαννου Ζηζιουλα , απο το προσωπειον εις το πρωσωπο)Αυτος ο χριστιανισμός ΔΕΝ εγινε ποτε γνωστος στην Ασια.Οι μη ορθόδοξοι κηρύτουν τον ιστορικο Ιησου που ηρθε να σωσει απο την αμαρτία αγνοουν τελειως τα παραπανω.Και εμεις,,,, εχω γραψει , ποσο αρνηθηκαμε να κηρυξουμε.Όταν τα λέω αυτα σε βουδιστές ανοιγει η καρδια τους. μου λένε πολυ ωραια αυτα , πες μας και άλλα.Και υπαρχουν πολλα.πχ στο θεμα της υπαρξης, που ειναι καιριο. για τον βουδιστη δεν υπαρχει ο σωζόμενος.Το ερωτημα τοτε εγω πιος ειμαι? πως πχ. οι πραξεις μου επιρεάζουν την επόμενη ζωη μου? τι σχέση εχω εγώ με …εμενα στην επομενη μετεμψυχωση μου, δεν απανταται ευθέως με ενα λογικό δυτικο τρόπο. Τα περι υπάρξεως ερωτηματα ο βουδας τα θεωρει αστοχα, non proper, και τα αντιπαρεχεται με σιωπη. το περιφημο παραδειγμα του.. ενας που τον τραυματισε το βέλος και υποφερει ρωταει , τι ειδους ειναι το βέλος, ποιος το ερριξε, κτλ ενω δεν θα επρεπε να ρωταει τεοια πραγματα, αλλα να φροντηση να θεραπευθεί.Βεβαια υπαρχει οπως διαπιστωνει ο βουδισμος μια συνεχης μεταβολη. πχ το σωμα σας ηταν τελειως διαφορετικό οταν εισαστε μωρο, τωρα και οταν γερασετε (ευχομαι να γινετε πολυ πολυ γεροι, να ζησετε πολλα χρονια) ολα τα κυτταρα εχουν ανανεωθει . Τι σας κανει να νομιζεται οτι ειστε εσεις? ειναι το ερωτημα της συνεχειας της υποστασης εν χρονω (personal identity over time αν μεταφραζω σωστα) καιριο ερωτημα των προσωκρατικών που ειπαν οτι δεν υπαρχει αυτη η συνεχεια διοτι δεν υπαρχει στην πραγματικότητα κινηση και χρονος, ενω αντιθετα ο Ηρακλειτος θεωρωντας οτι ολα ειναι μεταβολη αρνειται αυτην την υπαρξη. ο Πλατωνας αντίθετα βρισκει μια ιδιοφυη λυση. αυτο που με κανει να λεω οτι εγω υπαρχω ενω το σωμα μου αλλαζει συνεχως ειναι η ψυχη, που ειναι αθάνατη, επεσε απο τον κοσμο των ιδεων και συνεπως ενωνει τα διαφορα στιγμιοτυπα θα λεγαμε, δηλ τις μεταβολες του σωματος μου , και ετσι ειμαι ΕΓΩ. 
3. Ο Βουδισμος αρνιεται , και ΣΩΣΤΑ ατην την λυση.Βεβαια το ερωτημα ειναι ιδιαιτερα επικαιρο σημερα με την προοδο της κβαντμηχανικης. Ο καθηγητής στο Καιμπριτζ Derek Parfit (reasons and persons) εξεταζει το ερωτημα απο τα φιλμ επιστημονικης φαντασίας, απο την τηλεμεταφορα (teleportation) που θεωρητικα γινεται σε στοιχειωδη σωματια προς το παρον. δηλ να μπητε σε μια μηχανη και σε χρονο 0 να βρεθητε αλλου. Αλλα ποιος μας λεει οτι εκει στο αλλού , ειστε εσεις?Προσπαθω να δωσω την χριστιανικη απαντηση. που νομίζω ειναι οτι υπαρχουμε οχι αφ εαυτων, ουτε επειδη εχουμε αθανατη ψυχη, (διοτι τιποτα δεν ειναι αθανατο, μονο ο Θεος ειναι απολυτως και αφ εαυτου αθάνατος) αλλα διοτι ο θεος μας αγαπα, και μονο απο ελευθερη και ανιδιοτελη αγαπη, απο μια αγαπη που ΔΕΝ κανει διακρισεις μας κρατα στην υπαρξη , ειτε ειμαστε καλοι ειτε οχι, ακομα και τον διαβολο, μας δινει ΚΑΤΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ενα ιχνος, που αυτο ειναι υ ψυχη και που δεν πεθαινει διοτι δεν αφηνει ο Θεος να πεθανη και ουτε θα αφηση ποτε.αυτη λοιπον ειναι η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ, η ελάχιστη μας personal identity. (δυστυχως ξεχασα να γραφω ελληνικα…)Και που παλι ταιριαζει με την κινεζικη φιλοσοφία. διοτι εγω, εσεις, και καθε κτισμα, δεν ειμαστε μερη του Θεου, αλλα εν τουτοις το κεντρο της υπαρξης μας ειναι η ΣΚΕΨΗ του Θεου, Ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ οντων, αυτο που οι κινεζοι αποκαλουν ΤΑΟ (ντάο ειναι η σωστη προφορα) χωρις να το ξερουν. Ειναι η θεολογια του αγ Μαξιμου του Ομολογητου . Και οχι μονο βεβαια. διοτι ναι μεν ο Θεος δημιουργησε τον κοσμο ΕΝ ΧΡΟΝΩ, αλλα ηθελε, σκεφτηκε ελευθερα και απο αγάπη να χαρισει την υπαρξη και την συνειδητότητα σε διαφορους βαθμους σε κατι εκτος αυτου. και το πραγματοποιησε.Ειναι λοιπον η πραγματοποιημένη σκεψη η αγάπη του Θεου το κεντρο της υπαρξης του συμπαντος και καθε οντος ξεχωριστα. πρεπει να πουμε στους κινεζους οτι σωστα το εμπνευστηκαν ο Λαο τσε, ο Τσουαν τσε κτλ… αλλα δεν μπορουσαν να πουν παραπανω, γιατι δεν ειχε φανερωθει. Ουτε εμεις μπορουσαμε αλλωστε, αλλα επειδη ο Υιος και Λογος του θεου αποκαλυφτηκε, εγινε ανθρωπος μπορουμε τελικα να μιλάμε γιαυτο, ειδη Αυτος μας μιλησε.Μιλησα για ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ συνειδητοτητα, προσωπικη υπαρξη. γιατι? Διότι η τελικη ΔΕΝ ηρθε ακομα. Είμαστε ενα γιγνεσθαι, και ο Θεος δεν μπορει και δεν θελει να μας εξαναγκαση. Αλλα η προσωπικη ταυτοτητα , personal identity, ειναι ενα ΔΩΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ . ενα δωρο του θεου, ΜΟΝΑΔΙΚΟ και αναλογα με την προσωπικοτητα που χτίσαμε.Στην αποκάλυψη 2,17 και 3,12 ο Χριστος θα δωση καινουργιο ΟΝΟΜΑ που θα ειναι η τελικη μας personal identity, προσωπικη ταυτοτητα, συνειδητότητα και που το ονομα αυτο θα εχει σχεση με τον ιδιο τον χριστο, αφου θα ειμαστε μέλη του.Και μαζί με μας ενωνεται εν Χριστω ολη η κτίση γιανα ειναι τα παντα εν πασιν Χριστος.

ΠΗΓΗ.http://asian-aroma.com/

Victims of Radical Islam: Christianity’s Modern-Day Martyrs

blog counter

The rise of Islamic extremism is putting increasing pressure on Christians in Muslim countries, who are the victims of murder, violence and discrimination. Christians are now considered the most persecuted religious group around the world. Paradoxically, their greatest hope could come from moderate political Islam.

February 26, 2010
Spiegel

Kevin Ang is cautious these days. He glances around, taking a look to the left down the long row of stores, then to the right toward the square, to check that no one is nearby. Only then does the church caretaker dig out his key, unlock the gate, and enter the Metro Tabernacle Church in a suburb of Kuala Lumpur.

The draft of air stirs charred Bible pages. The walls are sooty and the building smells of scorched plastic. Metro Tabernacle Church was the first of 11 churches set on fire by angry Muslims — all because of one word. “Allah,” Kevin Ang whispers.

It began with a question — should Christians here, like Muslims, be allowed to call their god “Allah,” since they don’t have any other word or language at their disposal? The Muslims claim Allah for themselves, both the word and the god, and fear that if Christians are allowed to use the same word for their own god, it could lead pious Muslims astray.

For three years there was a ban in place and the government confiscated Bibles that mentioned “Allah.” Then on Dec. 31 last year, Malaysia’s highest court reached a decision: The Christian God could also be called Allah.

Imams protested and disgruntled citizens threw Molotov cocktails at churches. Then, on top of everything, Prime Minister Najib Razak stated that he couldn’t stop people who might protest against specific developments in the country — and some took that as an invitation to violent action. First churches burned, then the other side retaliated with pigs’ heads placed in front of two mosques. Sixty percent of Malaysians are Muslims and 9 percent Christians, with the rest made up by Hindus, Buddhists, and Sikhs. They managed to live together well, until now.

It’s a battle over a single word, but it’s also about much more than that. The conflict has to do with the question of what rights the Christian minority in Malaysia is entitled to. Even more than that, it’s a question of politics. The ruling United Malays National Organization is losing supporters to Islamist hardliners — and wants to win them back with religious policies.

Those policies are receiving a receptive welcome. Some of Malaysia’s states interpret Sharia, the Islamic system of law and order, particularly strictly. The once liberal country is on the way to giving up freedom of religion — and what constitutes order is being defined ever more rigidly. If a Muslim woman drinks beer, she can be punished with six cane strokes. Some regions similarly forbid such things as brightly colored lipstick, thick make-up, or shoes with clattering high heels.


Expelled, Abducted and Murdered

Not only in Malaysia, but in many countries through the Muslim world, religion has gained influence over governmental policy in the last two decades. The militant Islamist group Hamas controls the Gaza Strip, while Islamist militias are fighting the governments of Nigeria and the Philippines. Somalia, Afghanistan, Pakistan and Yemen have fallen to a large extent into the hands of Islamists. And where Islamists are not yet in power, secular governing parties are trying to outstrip the more religious groups in a rush to the right.
This can be seen in Egypt, Algeria, Sudan, Indonesia to some extent, and also Malaysia.

Even though this Islamization often has more to do with politics than with religion, and even though it doesn’t necessarily lead to the persecution of Christians, it can still be said that where Islam gains importance, freedoms for members of other faiths shrink.

There are 2.2 billion Christians around the world. The Christian non-governmental organization Open Doors calculates that 100 million of them are being threatened or persecuted. They aren’t allowed to build churches, buy Bibles or obtain jobs. That’s the more harmless form of discrimination and it affects the majority of these 100 million Christians. The more brutal version sees them blackmailed, robbed, expelled, abducted or even murdered.

Bishop Margot Kässmann, who was head of the Protestant Church in Germany before stepping down on Feb. 24, believes Christians are “the most frequently persecuted religious group globally.” Germany’s 22 regional churches have proclaimed this coming Sunday to be the first commemoration day for persecuted Christians. Kässmann said she wanted to show solidarity with fellow Christians who “have great difficulty living out their beliefs freely in countries such as Indonesia, India, Iraq or Turkey.”

There are counterexamples as well, of course. In Lebanon and Syria, Christians are not discriminated against, and in fact play an important role in politics and society. And the persecution of Christian is by no means the domain of fanatical Muslims alone — Christians are also imprisoned, abused and murdered in countries such as Laos, Vietnam, China and Eritrea.


‘Creeping Genocide’ against Christians

Open Doors compiles a global “persecution index.” North Korea, where tens of thousands of Christians are serving time in work camps, has topped the list for many years. North Korea is followed, though, by Iran, Saudi Arabia, Somalia, the Maldives and Afghanistan. Of the first 10 countries on the list, eight are Islamic, and almost all have Islam as their state religion.

The systematic persecution of Christians in the 20th century — by Communists in the Soviet Union and China, but also by Nazis — claimed far more lives than anything that has happened so far in the 21st century. Now, however, it is not only totalitarian regimes persecuting Christians, but also residents of Islamic states, fanatical fundamentalists, and religious sects — and often simply supposedly pious citizens.

Gone is the era of tolerance, when Christians enjoyed a large degree of religious freedom under the protection of Muslim sultans as so-called “People of the Book” while at the same time medieval Europe was banishing its Jews and Muslims from the continent or even burning them at the stake. Also gone is the heyday of Arab secularism following World War II, when Christian Arabs advanced through the ranks of politics.

As political Islam grew stronger, devout believers’ aggression focused not only on corrupt local regimes, but also more and more on the ostensibly corrupting influence of Western Christians, for which local Christian minorities were held accountable. A new trend began, this time with Christians as the victims.

In Iraq, for example, Sunni terrorist groups prey specifically on people of other religions. The last Iraqi census in 1987 showed 1.4 million Christians living in the country. At the start of the American invasion in 2003, it was 550,000, and at present it is just under 400,000. Experts speak of a “creeping genocide.”


‘People Are Scared Out of Their Minds’

The situation in the region around the city of Mosul in northern Iraq is especially dramatic. The town of Alqosh lies high in the mountains above Mosul, Iraq’s second-largest city. Bassam Bashir, 41, can see his old hometown when he looks out his window there. Mosul is only 40 kilometers (25 miles) away, but inaccessible. The city is more dangerous than Baghdad, especially for men like Bassam Bashir, a Chaldean Catholic, teacher and fugitive within his own country.

Since the day in August 2008 when a militia abducted his father from his shop, Bashir has had to fear for his and his family’s lives. Police found his father’s corpse two days later in the Sinaa neighborhood on the Tigris River, the body perforated with bullet holes. There was no demand for ransom. Bashir’s father died for the simple reason that he was Christian.

And no one claims to have seen anything. “Of course they saw something,” Bashir says. “But people in Mosul are scared out of their minds.”

One week later, militiamen slit the throat of Bashir’s brother Tarik like a sacrificial lamb. “I buried my brother myself,” Bashir explains. Together with his wife Nafa and their two daughters, he fled to Alqosh the same day. The city is surrounded by vineyards and an armed Christian militia guards the entrance.


Tacit State Approval

Bashir’s family members aren’t the only ones who came to Alqosh as the series of murders in Mosul continued. Sixteen Christians were killed the next week, and bombs exploded in front of churches. Men in passing cars shouted at Christians that they had a choice — leave Mosul or convert to Islam. Out of over 1,500 Christian families in the city, only 50 stayed. Bassam Bashir says he won’t return until he can mourn for his father and brother in peace. Others who gave up hope entirely fled to neighboring countries like Jordan and even more to Syria.

In many Islamic countries, Christians are persecuted less brutally than in Iraq, but often no less effectively. In many cases, the persecution has the tacit approval of the government. In Algeria, for example, it takes the form of newspapers reporting that a priest tried to convert Muslims or insulted the Prophet Mohammed — and publishing the cleric’s address, in a clear call to vigilante justice. Or a public television station might broadcast programs with titles like “In the Clutches of Ignorance,” which describe Christians as Satanists who convert Muslims with the help of drugs. This happened in Uzbekistan, which ranks tenth on Open Doors’ “persecution index.”

Blasphemy is another frequently used allegation. Insulting the core values of Islam is a punishable offense in many Islamic countries. The allegation is often used against the opposition, whether that means journalists, dissidents or Christians. Imran Masih, for example, a Christian shopkeeper in Faisalabad, Pakistan, was given a life sentence on Jan. 11, according to sections 295 A and B of Pakistan’s legal code, which covers the crime of outraging religious feelings by desecrating the Koran. A neighboring shopkeeper had accused him of burning pages from the Koran. Masih says that he only burned old business records.

It’s a typical case for Pakistan, where the law against blasphemy seems to invite abuse — it’s an easy way for anyone to get rid of an enemy. Last year, 125 Christians were charged with blasphemy in Pakistan. Dozens of those already sentenced are on death row.


‘We Don’t Feel Safe Here’

Government-tolerated persecution occurs even in Turkey, the most secular and modern country in the Muslim world, where around 110,000 Christians make up less than a quarter of 1 percent of the population — but are discriminated against nonetheless. The persecution is not as open or as brutal as what happens in neighboring Iraq, but the consequences are similar. Christians in Turkey, who numbered well over 2 million people in the 19th century, are fighting for their continued existence.

It’s happening in the southeast of the country, for example, in Tur Abdin, whose name means “mountain of God’s servants.” It’s a hilly region full of fields, chalk cliffs, and centuries-old monasteries many. It’s home to the Syrian Orthodox Assyrians, or Aramaeans as they call themselves, members of one of the oldest Christian groups in the world. According to legend, the Three Wise Men brought the Christian belief system here from Bethlehem. The inhabitants of Tur Abdin still speak Aramaic, the language used by Jesus of Nazareth.

The world is much more familiar with the genocide committed against the Armenians by Ottoman troops in 1915 and 1916, but tens of thousands of Assyrians were also murdered during World War I. Half a million Assyrians are said to have lived in Tur Abdin at the beginning of the 20th century. Today there are barely 3,000. A Turkish district court threatened last year to appropriate the Assyrians’ spiritual center, the 1,600-year-old Mor Gabriel monastery, because the monks were believed to have acquired land unlawfully.

Three neighboring Muslim villages had complained they felt discriminated against by the monastery, which houses four monks, 14 nuns, and 40 students behind its walls.

“Even if it doesn’t want to admit it, Turkey has a problem with people of other faiths,” says Ishok Demir, a young Swiss man with Aramaean roots, who lives with his parents near Mor Gabriel. “We don’t feel safe here.”

More than anything, that has to do with the permanent place Armenians, Assyrians, Greeks, Catholics and Protestants have in the country’s nationalistic conspiracy theories. Those groups have always been seen as traitors, nonbelievers, spies and people who insult the Turkish nation. According to a survey carried out by the US-based Pew Research Center, 46 percent of Turks see Christianity as a violent religion. In a more recent Turkish study, 42 percent of those surveyed wouldn’t accept Christians as neighbors.

The repeated murders of Christians come, then, as no surprise. In 2006, for example, a Catholic priest was shot in Trabzon on the Black Sea coast. In 2007, three Christian missionaries were murdered in Malatya, a city in eastern Turkey. The perpetrators were radical nationalists, whose ideology was a mixture of exaggerated patriotism, racism and Islam.


Converts in Grave Danger

In even graver danger than traditional Christians, however, are Muslims who have converted to Christianity. Apostasy, or the renunciation of Islam, is punishable by death according to Islamic law — and the death penalty still applies in Iran, Yemen, Afghanistan, Somalia, Mauritania, Pakistan, Qatar and Saudi Arabia.

Even in Egypt, a secular country, converts draw the government’s wrath. The religion minister defended the legality of the death penalty for converts — although Egypt doesn’t even have such a law — with the argument that renunciation of Islam amounts to high treason. Such sentiments drove Mohammed Hegazy, 27, a convert to the Coptic Orthodox Church, into hiding two years ago. He was the first convert in Egypt to try to have his new religion entered officially onto his state-issued identity card. When he was refused, he went public. Numerous clerics called for his death in response.

Copts make up the largest Christian community in the Arab world and around 8 million Egyptians belong to the Coptic Church. They’re barred from high government positions, diplomatic service and the military, as well as from many state benefits. Universities have quotas for Coptic students considerably lower than their actual percentage within the population.

Building new churches isn’t allowed, and the old ones are falling into disrepair thanks to a lack both of money and authorization to renovate. When girls are kidnapped and forcibly converted, the police don’t intervene. Thousands of pigs were also slaughtered under the pretense of confining swine flu. Naturally all were owned by Christians.


The Christian Virus

Six Copts were massacred on Jan. 6 — when Coptic celebrate Christmas Eve — in Nag Hammadi, a small city 80 kilometers (50 miles) north of the Valley of the Kings. Predictably, the speaker of the People’s Assembly, the lower house of the Egyptian parliament, called it an “individual criminal act.” When he added that the perpetrators wanted to revenge the rape of a Muslim girl by a Copt, it almost sounded like an excuse.

The government seems ready to admit to crime in Egypt, but not to religious tension.

Whenever clashes between religious groups occur, the government finds very secular causes behind them, such as arguments over land, revenge for crimes or personal disputes.

Nag Hammadi, with 30,000 residents, is a dusty trading town on the Nile. Even before the murders, it was a place where Christians and Muslims mistrusted one another. The two groups work together and have houses near each other, but they live, marry and die separately. Superstition is widespread and the Muslims, for example, fear they could catch the “Christian virus” by eating together with a Copt. It comes as no surprise that these murders occurred in Nag Hammadi, nor that they were followed by the country’s worst religious riots in years. Christian shops and Muslim houses were set on fire, and 28 Christians and 14 Muslims were arrested.

Nag Hammadi is now sealed off, with armed security forces in black uniforms guarding roads in and out of the city. They make sure no residents leave the city and no journalists enter it.

Three presumed perpetrators have since been arrested. All of them have prior criminal records. One admitted to the crime, but then recanted, saying he had been coerced by the intelligence service. The government seems to want the affair to disappear as quickly as possible. The alleged murderers will likely be set free again as soon as the furor has blown over.

More Rights for Christians?

But there are also a few small indications that the situation of embattled Christians in Islamic countries could improve — depending on the extent that nationalism and the radicalization of political Islam subsides again.

One of the contradictions of the Islamic world is that the best chances for Christians seem to crop up precisely where a major player actually comes from the political Islam camp. In Turkey it is Recep Tayyip Erdogan, a former Islamist and now the country’s prime minister, who has promised Turkey’s few remaining Christians more rights. He points to the history of the Ottoman Empire, in which Christians and Jews long had to pay a special tax, but in exchange, were granted freedom of religion and lived as respected fellow citizens.

A more relaxed attitude to its minorities would certainly signify progress for Turkey.

Prayer & Song for China: St. Nikolai Velimirovich

blog counter

CHINA, CHINA
(a children's song)

Great is our land, truly,
From Tibet all the way to the sea,
Gardens and fields spreadeth abundantly,
Mountains green, and rivers mighty.
China, China, our Cathay,
Land as paradise, 'tis fair and gay!

Great are our emperors,
All the way from Huang Di the glorious,
Of yore, our sages and builders,
Like Qin Shihuang and Confucius.
China, China, our Cathay,
Land as paradise, 'tis fair and gay!

But behold, Christ cometh,
Bringing the keys of Heaven;
With Him, let China shineth,
Of the Bread of Life shalt be as leaven.
Then shall China, our Cathay,
A true Paradise of God becometh this day.

Son of the East, King of the Universe,
Is crucified anew in the Occident,
Across the Great Wall doth He traverse,
Looking for shelter in the Orient.
China, China, our Cathay,
With Christ a true Paradise doth array.

Christ Everlasting, the King of Heaven,
To the East now offereth His Dominion,
And first inviteth the Chinese brethren.
Come unto Him, even if yellow in complexion!
China, China, our Cathay,
With Christ a true Paradise doth array!

Prayer for the Chinese People

O, Omniscient God, Sun above the suns, Light above the lights, Who encompassest in Thy sight all the creatures in heaven and on earth; Thou art the Only One Who knowest the number of Angelic hosts, and also of ants upon the sand, birds in the air and fishes in the water — pour down Thy mercy on the Chinese people, the most plentiful among Thy peoples inhabiting the earth, we pray Thee now.

Lord, Thou hast given unto the Chinese people great life wisdom, hence to know how to till the earth, to do commerce in honesty, to obey the government, to show filial piety, to keep the house neat, and to love order and harmony in everything.

But this wisdom can serve man only unto the grave, 'tis only a step away from the cradle of each mortal. The Chinese people so desireth of Thine everlasting Wisdom, O Lord, Who incarnate on earth in Thine Only-begotten Son, which doth carry the soul beyond the grave and lead her into the Kingdom of Heaven.

O Good Creator, O Boundless Love, can it be that Thy love could ever have a limit before the millions in Thy great Chinese nation? No, that cannot be! But Thou, in Thy marvelous providence hast established the time in which the Chinese people will come forth and venerate the Cross of Christ, receiving within themselves the most pure Blood of Christ and the power of the Holy Spirit.

Make that time come sooner, O Abundant in Mercy! Provide help to the missionaries of the Cross and Resurrection in the land of China! Open thou the doors of Thy grace to China, overlooking our iniquities. So the land of the yellow people would also reverberate with songs and exclamations: "Thy Nativity, O Christ, our God" and "Christ is risen from the dead!". O Most Holy Trinity, let it be so through the intercession of all the Apostles and Evangelists.

Let it be so, indeed!
Amen.